Η τρομοκρατία του parking

Όποιος έχει ΙΧ και δεν έχει θέση πάρκινγκ την ξέρει καλά. Ειδικά όταν μένει σε περιοχή όπως κέντρο, Παγκράτι, Καλλιθέα, κέντρο Πειραιά κτλ. Είναι το συναίσθημα που έχει κανείς όταν έχει παρκάρει και θα ήθελε να πάει μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να γυρίσει αργά. Να μπει στο τουτού και να οδηγήσει να το ευχαριστηθεί. Να κάνει το κέφι του. Τότε εμφανίζεται ο Βελζεβούλης και ρωτάει αθώα αθώα: "που θα παρκάρεις όταν επιστρέψεις;;;;"
Και μένεις εκεί να σκέφτεσαι... Και τελικά δε βγαίνεις. Πόσο μάλλον αν είναι Κυριακή που ο κόσμος κοιμάται σχετικά νωρίς ή την επόμενη έχει λαϊκή στη γειτονιά σου.
Αν αυτό δεν είναι τρομοκρατία τι είναι;
Μόνιμη κουβέντα της μητέρας μου όταν ξέρει οτι θα βγω.
- Μη βγεις! Που θα παρκάρεις μετά;;;
Και κοκκαλώνω. Και τσαντίζομαι απίστευτα που η τρομοκρατία έχει εισβάλει στο σπίτι μου. Και ειδικά όταν αποτελεί επιχείρημα της μαμάς για να μη φύγω ( το ίδιο επιχείρημα εξανεμίζεται όταν θέλει να την πάω κάπου)

Αλήθεια, που θα παρκάρω μετα;;;
Κάνει κάτι κανείς γι αυτό;
www.parkaro.gr
Είναι μια λύση αλλά όχι για τη γενιά G700.
( και ναι, αυτή η γενιά έχει και αυτοκίνητο, μπορεί όχι καινούριο και φοβερό αλλά έχει)
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο και αρνούμαι να υποκύψω στην τρομοκρατία. Αλλά έχω μικρό αυτοκίνητο και του 2001, για να μην τρελαίνομαι...

Παρεπιπτόντως αν έχει κανείς καμιά ιδέα, let me know...

Όποιος έχει οδηγήσει τις γιορτινές ημέρες ξέρει τι θα πει υπομονή.
Κε προϊστάμενε αρνούμαι να αγχωθώ για οτιδήποτε, γιατί μόλις άρχισαν να βγαίνουν άσπρες τρίχες στο κεφαλάκι μου και όσο να ναι δεν είναι καλό σημάδι. Σε τέτοιες περιπτώσεις ευχαριστούμε τον καλό Θεούλη που είμαστε γυναίκες. Καμία δικαιολογία για να χρησιμοποιήσεις βαφή.
Έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να κάτσω και να χαζεύω το ταβάνι μου...
Να κλείσω το κινητό μου. Να πάω θέατρο, να περπατήσω στους δρόμους μόνη.
Ακούς Άγιε Βασίλη;;;

Είναι από τις μέρες που γυρίζω πτώμα στο σπίτι.. δε με κρατούν τα πόδια μου. Σήμερα είχα μια τηλεσυνεδρία με το πανεπιστήμιο και την έχασα γιατί δούλευα μέχρι τις 8. Για την ακρίβεια όλη την εβδομάδα εργάζομαι από τις 7.20 μέχρι τις 20.00 συνεχόμενα. Το δωμάτιο μου βομβαρδισμένο τοπίο, αφού έρχομαι, κοιμάμαι, αλλάζω και φεύγω...
Έλαβα και την κάρτα της Κατερίνας σήμερα... Κάθε χρόνο με θυμάται..
Της έστειλα και εγώ σοκολατάκια και καρτούλα..
Θέλω να πάρω ένα ζευγάρι χουχουλιάρικες μαλακές παντόφλες, ίσως με ζωάκια, να κάτσω στο χαλί και να τρώω toblerone κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Έτσι για αλλαγή να μην δουλεύω, χεχε...
Θα στείλω αύριο και τις τελευταίες χριστουγεννιάτικες κάρτες μου..

Είμαι θυμωμένη, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, δε θέλω να κάνω τίποτα, δε θέλω να σκέφτομαι τίποτα, θέλω να είμαι ελεύθερη.

H Επόμενη Μέρα

Τα μάτια μου έτσουζαν στο κέντρο. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Οι περαστικοί σκυφτοί και αμίλητοι. Δεν άκουγες άχνα...

Δεν έχω λόγια...

15χρονος χάθηκε από χέρι Ειδικού Φρουρού - Η άλλη προσέγγιση

... Τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε κάτι τέτοιο δεν τις ξέρει κανείς παρά μόνο οι απόλυτα παρόντες στο περιστατικό. Κρίμα να χάνεται μια ζωή έτσι.
Ένας ειδικός φρουρός δεν πρέπει να χρησιμοποιεί το όπλο που του εμπιστεύτηκε το κράτος αλόγιστα. Το καντήλι του μικρού έσβησε. Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί.
Αλλά τι θα θεωρηθεί "δικαιοσύνη";
Αυτή τη στιγμή καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας καίγονται. Η καλύτερη των αντεξουσιαστών! Αφορμή να κάνουν έκτροπα. Τίποτα άλλο. Κανένα συναίσθημα για το μικρό και το χαμό του. "Πέθανε ο μικρός; Από χέρι ΕΛ.ΑΣ; Γαμάτα! Πάμε να τα σπάσουμε!!!" Αυτή είναι η νοοτροπία τους. Γι αυτό ζούνε. Αν μη τι άλλο σε μια χώρα που προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της, μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά. (Μπορούμε;;;)
Στο μαγαζί η μπροστινή πόρτα ήταν σπασμένη. Μας έδωσαν εντολή να κλείσουμε νωρίτερα. Κατηφόρησα στο Σύνταγμα. Περπατούσα και φοβόμουν. ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΑΣΦΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΣΑ ΕΓΩ ΤΟΝ 15ΧΡΟΝΟ!!!! Λέει κάτι αυτό;
Αλλά μια στιγμή...

Τι θα γινόταν αν ο 15χρονος πέταγε μια μολότωφ στον ειδικό φρουρό;;;
Ξέρετε... κι αυτός άνθρωπος είναι. Έχει 3 παιδιά, μια σύζυγο, οικογένεια, ανθρώπους που τον αγαπούν. Τότε θα έλεγαν οτι ο μικρός είναι ανήλικος. Δεν έχει συναίσθηση. Εγώ γιατί στα 15 μου δεν έβριζα τους αστυνομικούς; Γιατί δεν έσπαγα τα καταστήματα; Είμαι ανώμαλη; Τι δουλειά θα είχα στα Εξάρχεια 15 χρονών!!!! Δεν θα είχα. Δεν είχα. Γιατί οι γονείς μου φρόντιζαν να με προστατέψουν από ακατάλληλες συναναστροφές. Μου μιλούσαν. Όχι με τον καλύτερο τρόπο πολλές φορές, αλλά μου μιλούσαν. Έκαναν ΚΑΤΙ! Θα πρέπει λοιπόν και οι γονείς αυτού του παιδιού, τους οποίους - δεν το συζητώ - βαθύτατα συμπονώ, γιατί το να χάνεις το παιδί σου είναι μεγάλο βάρος, καταστροφικό για την ψυχική σου υγεία, σε καταρρακώνει, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτή του γονιού προς το παιδί του, να αναλογιστούν σε ποιό βαθμό φέρουν ευθύνη. Οκ, ο ειδικός φρουρός ΑΝ σκότωσε το παιδί επειδή του μίλησε άσχημα ΚΑΚΩΣ ΕΠΡΑΞΕ, αλλά και εκείνο ποιός του έμαθε να βρίζει αστυνομικούς;
Κοινωνική παιδεία χρειαζόμαστε. Πολιτισμό. Είμαστε απολίτιστοι. Ποιά Ελλάδα και αξίες δημοκρατικές μου λέτε;
Η βία δε λύνεται με βία. Καταλαβαίνω οτι σήμερα οι νέοι έχουν φτάσει στο αμήν. Δουλειές δεν υπάρχουν, οι γονείς τους είναι άνεργοι, οι νεόπλουτοι προκλητικοί, η παιδεία στα σχολεία ελλιπής, αλλά τι νόημα έχει αν σπάσεις μια βιτρίνα; Θα νιώσεις καλύτερα; Αν ναι, πήγαινε καλύτερα να μάθεις μπόξ. Σε εκτονώνει καλύτερα! Αυτό για όσους νέους δρουν χωρίς να σκέφτονται..
Για τους "επίσημους" γνωστούς άγνωστους δεν πέφτω στη λούμπα να θεωρήσω οτι ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Οι κακές παρέες στην παιδική - εφηβική ηλικία σε διαμορφώνουν. Σου καλλιεργούν μίσος, χωρίς να ξέρεις γιατί. Δεν έχεις κριτική ικανότητα και θεωρείς οτι είναι cool να τα διαλύεις. Αλοίμονο στους γονείς που λόγω υποχρεώσεων δεν έχουν χρόνο να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους.

Τώρα που ξαναδιαβάζω το blog συνειδητοποιώ οτι στη δουλειά που είμαι τώρα οι τσακωμοί με τους συναδέλφους είναι σαν την περίοδο... μια φορά το μήνα...

Δουλεύοντας με συναδέλφους...

Οκ, φανταστείτε σκηνή. Γυναίκα 34 χρονών με τρομερό κόμπλεξ για το σώμα της - ήταν 800 κιλά και αδυνάτισε - ανύπαντρη, μένει με τα 2 της αδέρφια και τους γονείς της σε 3 ορόφους πολυκατοικίας. Συνάδελφος. Αναρωτιέται μόνιμα πότε θα γίνει μάνα. Αναγκάστηκε να τα ξαναφτιάξει με έναν τύπο που, απο τα δικά της λεγόμενα πάντα, την πλήγωσε πολύ και δεν ήθελε να την παντρευτεί (απορώ γιατί;;;). Κι αυτό γιατί είναι τόσο επιθετική που δεν επιβιώνει ούτε αρσενικό κουνούπι δίπλα της. Κυριολεκτικά βαμμένη κομματικά, να παρακαλάει να κατέβει η ΝΔ για να γίνει μόνιμη στον Οργανισμό που εργάζεται ΜΕ ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ. Γραφειοκράτισσα του κερατά χωρίς ίχνος συναδελφικότητας, αδιαφορεί για τον οποιοδήποτε πέρα από το πόσα θα πάρει στην τσέπη της. Μιλάει στον προιστάμενο όπως θα μίλαγε στο χειρότερο αλήτη, αλλά καλός είναι και αυτός που δεν την έχει σουτάρει ακόμα...
Για τους υπόλοιπους δεν το συζητώ... Μας στολίζει κανονικά..
Απίστευτα κομπλεξική και φυλάργυρη. Για να καταλάβεις, ο πατέρας της ήταν άρρωστος με γρίπη ο άνθρωπος, και η μάνα της του έλεγε οτι έχει καρκίνο και οτι θα πεθάνει και καταστρώνανε σχέδιο πως θα μεταβιβάσουν την περιουσία σε αυτήν πριν τα τινάξει και η μόνη της ένσταση ήταν να μην πληρώσει ΦΟΡΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ. (Το οτι ο πατέρας της θα έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα ήταν δευτερεύων...). Αλλά σόι πάει το βασίλειο.. Καθημερινά την ακούμε να διαολοστέλνει τους γονείς της στο τηλέφωνο! "Τι;;;; Δε μου έφτιαξες φαγητό;;;" ΓΚΑΠ!!! (κλείνει το τηλέφωνο)
Πραγματικά ούτε του αγγέλου της νερό δεν δίνει. Μας έφερε κάτι σουβενιρ από την Αίγυπτο και θέλω να το πετάξω το δικό μου...
Όταν γίνεται οτι θέλει εκείνη, όλα καλά. Όταν όχι, κάνει ένα μαγαζί άνω-κάτω. Μας εκθέτει μπροστά στον κόσμο. Και ο προιστάμενος αγρόν ηγόραζε...
Μου έχουν σπάσει τα νεύρα.
Έχει κανείς καμιά ιδέα;

Κανονικά πρέπει να διαβάζω prolog απερίσπαστα... χμ, δεν μπορώ. Τη μια πεινάω, την άλλη δεν έχω καφέ και την τρίτη πρέπει να σκεφτώ τι θα φορέσω αύριο... Η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης είναι από τα πράγματα που με χαρακτηρίζουν. Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν και αυτοσυγκεντρώνονται τόσο εύκολα και γρήγορα.
Το πρόγραμμα της δουλειάς για τις γιορτές είναι χάλια. Θα ξεκουραστώ όμως το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου. Κάτι είναι και αυτό.
Θέλω να βγω έξω για καφέ. Θέλω να κάνω χίλια δυο πράγματα αυτή τη στιγμή παρά να διαβάσω. Αλλά θα διαβάσω.... (αυθυποβολή...)

Memories

Νιώθω λίγο ένοχη. Ο κόσμος πεινάει και εγώ αγοράζω τσάντες και μπλούζες...
Πήγα με την αδερφή μου για ψώνια σήμερα, το κάνουμε σπάνια. Σκέφτηκα οτι αυτό το μήνα η αποταμίευση μπορεί να πέσει λίγο πιο κάτω. Το αξίζω, δεν το αξίζω;
Στην καφετέρια μας έδωσαν φυλλάδιο από ένα bazaar. Τα μοίραζε ένα επιληπτικό παιδί που και εγώ και η αδερφή τον ξέρουμε χρόνια στην περιοχή που μένουμε να τριγυρίζει από μικρός και κάποτε φορούσε ενα στενό σακάκι και φορούσε walkman, τριγύριζε στα στενά της Καλλιθέας. Φαν του Michael Jackson, ντυμένος όπως εκείνος. Και η εξήγηση απλή: Τα επιληπτικά παιδιά ηρεμούν με τη μουσική, τα βοηθάει να μην έχουν τόσες κρίσεις. Μπορεί να ήταν αστείος τότε αλλά θυμάμαι οτι εγώ δεν γελούσα. Δεν είναι ωραίο να έχεις την υγεία σου; Να είσαι αρτιμελής, να είσαι φυσιολογικός. Πάντα στενοχωριέμαι με τέτοιες περιπτώσεις νοητικής στέρησης.
Κάποτε είχα ένα ξαδερφάκι με σύνδρομο Down. Στα 8 του χρόνια δεν περπατούσε ακόμη. Δεν μιλούσε. Είχε ακόμη πάνα. Δεν είχε σωστή παιδεία και κυρίως κατάλληλη παιδεία. Απεβίωσε μια εβδομάδα αφού μας άφησε η γιαγιά η Άννα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά με έφερνε σε δύσκολη θέση να είμαι κοντά του. Φοβόμουν μήπως του κάνω κάτι κακό, μήπως του πω κάτι που δεν πρέπει. Πως να χειριστώ τις κινήσεις του δεν ήξερα.. Κρατούσα αμυντική στάση. Θεωρούσα ανέκαθεν τον εαυτό μου αδέξιο στις κουβέντες. Στις κινήσεις. Νόμιζαν οτι είμαι ψυχρή - για την ακρίβεια ακόμη το νομίζουν γιατί δεν αφήνω να φαίνονται τα συναισθήματά μου - αλλά εγώ έλιωνα και στενοχωριόμουν για εκείνον. Ο μικρός Αντωνάκης. Τον είχαμε βαφτίσει την Τήνο, τον είχαμε ταγμένο εκεί, μια ελπίδα για την ασθένειά του.
Τον θυμάμαι που και που όπως θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη θεία μου τη Γιώτα. Και κλαίω όπως τώρα. Και εύχομαι να μην ανοίξει κανείς την πόρτα...

Στη βιβλιοθήκη είναι στοιβαγμένα βιβλία Πληροφορικής και πολλές φωτογραφίες. Σήμερα τα απάλαξα από τη σκόνη. Ο πίνακας ανακοινώσεων γεμάτος από χαρούμενες φατσούλες, αγαπημένα πρόσωπα. Στο γραφείο μου ένα σωρό στυλό, μηχανικά μολύβια, γόμες, κομπιουτεράκι, χαρτομάντηλα (αψιού!), μολυβοθήκη, βιβλία πάλι και τηλεκοντρόλ.
Ο κουμπαράς έχει γίνει ασήκωτος και ακόμη να γεμίσει...
Εδώ είναι το ησυχαστήριό μου. Ο ιερός μου χώρος.
Έχω τριήμερη άδεια από τη δουλειά λόγω ασθένειας. Κρύωμα. Περνάει. Ευτυχώς.
Και 2 εργασίες να κάνω. Δυστυχώς...

Πονάει η μέση μου, δεν μπορώ να σταθώ.
Βαριέμαι να πάω στο γιατρό.
Άρπαξα κρύωμα και έχω χαλάσει ένα κουτί χαρτομάντηλα.
Πρέπει να παραδώσω εργασία την Παρασκευή και δε μπορώ να συγκεντρωθώ.
Είμαι ακόμα στενοχωρημένη με τη φάση με τη δουλειά.
Θέλω το C902.
Έχασα μισό κιλό ακόμα.
Μου αρέσει που επιτέλους χειμώνιασε...

Αυτά.
Μάκια.

Απατεώνας Ψιλικατζής

Στη συμβολή των οδών Σκίπη και Κρέμου απέναντι από τον Κανάκη ( ζαχαροπλαστείο) υπάρχει ένα ψιλικατζίδικο.
Πήγα απόψε να πάρω γάλα. Φρέσκο γάλα. Όχι γάλα που λήγει σήμερα. Αλλιώς θα έπινα αυτό που είχε απομείνει στο ψυγείο. Για κακή μου τύχη είναι ο μόνος σε μικρή ακτίνα που φέρνει μικρό μπουκάλι Βλάχας.
Παρατήρησα 3 μπουκάλια όρθια μπροστά - μπροστά στο ψυγείο και 2 ξαπλωτά πίσω πίσω.
Τα μπροστινά έληγαν σήμερα. Για κακή του τύχη τα πίσω ήταν έτσι τοποθετημένα που φαινόταν οτι έληγαν μεθαύριο.
- Από ποια μπουκάλια να πάρω;
- Από τα μπροστά, τα όρθια.
- Και τα πίσω;
- Τα πίσω είναι ληγμένα(!)
- Αν είναι ληγμένα γιατί γράφουν ως ημερομηνία λήξης 11/11;;;;
- Έτσι γράφουν;;;
Ούτε που μπορούσε να με κοιτάξει με το ψέμα που είπε. Παρατήρησα οτι ξεροκατάπινε. Έμεινα να τον κοιτάζω επίμονα. Ούτε που συνάντησε το βλέμμα μου.
- Αν γράφουν έτσι πάρτο.

Τι να έκανα; Να στήσω καυγά που ο τύπος ήταν μακάκας;
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ενημερώσω όσο πιο πολλούς μπορώ.

Την τελευταία φορά που τσακώθηκα με συνάδελφο στη δουλειά ήταν πριν από μερικούς μήνες.
Ήταν σχετικά με την έλλειψη εμπιστοσύνης που είχε στο πρόσωπό μου γιατί θεώρησε οτι είχα αποσπάσει ένα έγγραφο το οποίο αναφερόταν στις μεταβολές του πλεονάσματος του ταμείου.
Έφυγα από το κατάστημα έξαλλη λέγοντας οτι παίρνω την υπόλοιπη μέρα ρεπό.
Γύρισα αφού μου ζητούσε μέσω τηλεφώνου συγνώμη για τη μαλακία της μιας η ίδια το είχε στην κατοχή της και το ανακάλυψε εκ των υστέρων χωρίς να ψάξει πριν δημιουργήσει τον καυγά. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω οτι σε οτι αφορά οικονομικά και χρήματα είμαι υπερ του δέοντος τυπική και σχολαστική.
Χθες έγινε καυγάς για ένα θέμα διαδικαστικό στην τήρηση του οποίου έχει συμφωνήσει από κοινού όλο το κατάστημα. Χωρίς να ενημερωθώ ως 3η στην κατάταξη ευθύνης (ο προιστάμενος έλειπε), ξεκίνησε να παρακάμπτεται η διαδικασία. Να πω οτι το συγκεκριμένο θέμα έχει γίνει αντικείμενο συζητήσεων και διενέξεων πολλές φορές. Θεωρώντας οτι για ακόμη μια φορά (8 στο σύνολο) λοιπόν δεν τηρούνται όσα έχουν συμφωνηθεί και θεωρώντας οτι τα άτομα τα οποία είναι υπεύθυνα για την πληρωμή λογαριασμών θέλουν για ακόμη μια φορά να πασάρουν τη δουλειά τους στους υπόλοιπους, κάλεσα τον προιστάμενο και τον ενημέρωσα.
Ακολούθησε ένας πανικός γιατί το θεώρησαν αντι- συναδελφικό να καρφώνεις το συνάδελφο.
Να αναφέρω βέβαια οτι εκείνες μια ζωή είναι με τον προιστάμενο στα τηλέφωνα και τον ενημερώνουν για οτι γίνεται στο κατάστημα. Εγώ είχα ανέκαθεν τυπικές σχέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, δεν ήταν θέμα μετατόπισης ευθυνών και βιάστηκα να βγάλω τα συμπερασματά μου αλλά είναι σαν το μύθο του Αισώπου η όλη ιστορία.
Μια από τις δυο - γιατί η άλλη δε μου είναι αντιπαθής ίσα-ίσα είναι πολύ ευγενική απλά το λάθος της είναι οτι σαν πρώτη της δουλειά στο "δημόσιο" έχει υιοθετήσει τακτικές δημοσίου υπαλλήλου και του στυλ ¨να καλύψω το τομάρι μου "- ιδιαίτερα ευτραφής και γλωσσού μπορώ να πω άρχισε να με επιπλήττει γιατί δεν απαντούσα στη γραμμή μου (εξυπηρετούσα πελάτη) και μου ανέφερε πως είναι "Ντροπή μας" να μην κάνουμε μια υποχώρηση και που κάλεσα τον προιστάμενο.
Το γεγονός οτι είμαι ανώτερη ιεραρχικά απο εκείνη δεν το έλαβε καθόλου υπόψη της.
Το οτι μαζί με μένα προσέβαλε και άλλους συναδέλφους δεν το κατανοούσε.
Σήμερα λοιπόν, φρόντισα να βάλω ένα τέλος σε όλα αυτά. Το νεαρό της ηλικίας μου αν ξεγελάει και δεν με σέβεσαι σαν συνάδελφος, θα υιοθετήσω και εγώ μια τακτική που ποτέ δεν είχα, να εκμεταλλεύομαι δηλ. το αξίωμά μου, τη θέση μου.
Να γιατί πολλοί προιστάμενοι το χρησιμοποιούν. Το γεγονός οτι είναι ο υφιστάμενος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία δε σημαίνει οτι πρέπει να είναι ασεβής. Κρατάω λοιπόν τις αποστάσεις και είμαι αδιάλλακτη και ψυχρή στα θέματα που πρέπει.
Στενοχωρήθηκα γι αυτό. Γιατί νοιάζομαι για τους ανθρώπους που περνάω 8 ώρες και βάλε καθημερινά. Και για τη συγκεκριμένη θυμάμαι είχα στενοχωρηθεί όταν η κόρη της πέρασε επαρχία και θα ξαναδώσει. Και όταν είχε τα δικαστήρια σκεφτόμουν και για τις 2 συναδέλφους πόσο δύσκολο είναι να φοβάσαι μήπως μείνεις χωρίς δουλειά. Αλλά ήμουν μαλάκας. Γιατί για μερικούς ανθρώπους απλά δεν αξίζει.
Σήμερα εκείνη έβαλε τα κλάματα κάποια στιγμή. Και εγώ το έχω κάνει σε παλαιότερες δουλειές. Δεν είναι ευχάριστο. Έφτασα στο σημείο να μη συγκινηθώ καθόλου. Δε με ενδιέφερε. Πάγος. Απαιτούσα τη συγνώμη της και την πήρα.

Είναι γεγονός οτι δεν μπορώ να συνεχίσω να εργάζομαι στην εξυπηρέτηση πελατών και δη στο συγκεκριμένο κατάστημα. Ο μόνος λόγος που είμαι εκεί και έχω κουράγιο να χαμογελάω ακόμα είναι ο μισθός μου και η Ελένη. Μερικές φορές νιώθω οτι είμαστε οι μόνοι νορμάλ σε αυτό το χώρο.

Tomorrow is another day...

Παρατηρήσεις μιας υπαλλήλου καταστήματος

Το να είσαι υπάλληλος καταστήματος, όποια θέση κι αν κατέχεις σε αυτό είναι μαζί ευχή και κατάρα.
Ευχή γιατί συναντάς ευγενικούς ανθρώπους, ανταλλάσεις σκέψεις, παρατηρείς συμπεριφορές, δεν νιώθεις μοναξιά, μπορείς να βρεις εύκολα δεύτερη δουλειά αν το θέλεις (ξέρεις πόσοι γιατροί μου έχουν πει να πηγαίνω τα απογεύματα στα ιατρεία τους;), σου δίνουν προσκλήσεις για happenings, βλέπεις τηλεοπτικά πρόσωπα από κοντά και τα απομυθοποιείς, καρπώνεσαι προσφορές από το ίδιο το κατάστημα.

Κατάρα γιατί όσο ευγενικοί άνθρωποι και να υπάρχουν πάντα και παντού θα υπάρχουν και οι ανάποδοι. Και όταν μιλάμε στο Κολωνάκι για αναποδιά μιλάμε για δικηγόρους ως επι το πλείστον.
Είναι πλεόν στατιστικά βέβαιο: όταν είσαι ανάποδος και παράξενος τραβάς και τους μπελάδες. ΔΕΝ έχει τύχει σε κάποιο ανάποδο άνθρωπο να πάνε όλα κατ' ευχήν - τουλάχιστο σε ότι αφορά τα αιτήματα που κάνει σε μας. Κάτι θα κολλήσει, ακόμη κι αν δε φταίει ο συνάδελφος, κάτι θα πάει στραβά. Τον περίεργο τον "κόβουμε" από την πόρτα. Είναι αγέλαστος, στρυφνός, απαιτητικός με υπεροπτικό ύφος και απόλυτος. Κατά 90%, ειδικά στην εδώ περιοχή, είναι δικηγόρος! Εδώ και οι ίδιοι οι δικηγόροι σιχτιρίζουν το είδος τους. Εχθές μπήκε στο κατάστημα ένας δικηγόρος γλυκομίλητος, ευγενέστατος και όλοι τον "φτύναμε" να μην τον ματιάσουμε!!!
Πλέον σε ορισμένες περιπτώσεις που η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο δεν μιλάω καθόλου. Ακούω, ακούω και από μέσα μου τους κατεβάζω καντήλια. Τέτοιες ώρες παρακαλάω να είμαι εκτός καταστήματος για να τους "στολίσω" κανονικά. Θα μου πεις: " Δεν κάνεις εσύ για τέτοιες θέσεις". Σωστά, δεν κάνω, γιατί είμαι ετοιμόλογη και δεν επιτρέπω να μου μιλούν σε άσχημο τόνο. Απαιτώ το σεβασμό και δεν σκύβω το κεφάλι, όταν με βρίζουν.
Για το λόγο αύτό έχω ζητήσει μετάθεση άλλωστε...
Το αστείο της υπόθεσης είναι οτι δεν ξεκίνησα έτσι στον κλάδο της εξυπηρέτησης πελατών. Είχα υπομονή. Τώρα δεν έχω. Μεγαλώνοντας την χάνεις την υπομονή σου.
Αλλά τι να κάνεις; Μήπως όλες οι δουλειές δεν έχουν τις δυσκολίες τους; Είσαι δικηγόρος σε βρίζουν και σε πιέζουν οι πελάτες. Είσαι εργοστασιάρχης; Ασπρίζουν τα μαλλιά σου από το άγχος της δικής σου επιχείρησης. Είσαι τηλεφωνήτρια; Σε ζαλίζουν όλη τη μέρα και τσακώνεσαι με το ακουστικό στο χέρι.

Πάντως είναι πολύ χαρακτηριστικό το οτι επικοινωνώντας με κόσμο αναπτύσσεις και άλλες δεξιότητες. Ψυχολογείς καλύτερα τον συνάνθρωπό σου. Φαίνεται όποιος δεν έχει καλή μέρα. Από το περπάτημά του ακόμα ακόμα. Μπορείς να διακρίνεις τον ευθυνόφοβο, τον υπεροπτικό, τον άβουλο, τον ήρεμο. Και όταν έρχονται παρέες μαζί στο κατάστημα καταλαβαίνεις ποιός έχει το πάνω χέρι στις σχέσεις. Σύζυγοι με τις γυναίκες τους που τους παιδεύουν μέχρι να διαλέξουν το καθετί. Γυναίκες που σιγάζουν όταν το αρσενικό διαλέγει υπερήφανα το οικονομικό τους πρόγραμμα.
Αλήθεια εσύ που τα διαβάζεις όλα αυτά τι εικόνα δίνεις;;;

I'm not a plastic bag

Ο δήμαρχος Αθηναίων κος Κακλαμάνης οργάνωσε μια εκδήλωση πριν πολύ καιρό στην πλατεία Συντάγματος όπου με οικολογικό πνεύμα μοίρασε πάνινες σακούλες σε αντικατάσταση των πλαστικών. Θυμάμαι ήταν κάτι πορτοκαλί. Ε, λοιπόν, δεν τις ξαναείδα. Δεν είχα πάει γιατί δεν προλάβαινα - ήταν καθημερινή αν δεν κάνω λάθος - και ήθελα να έχω μια τέτοια.

Όσοι Αθηναίοι πήγαν γιατί δεν τις χρησιμοποιούν;

Ωραία τα λόγια και τα οράματα αλλά χωρίς τη συμμετοχή του καθενός πολίτη αυτής της χώρας δεν κάνουμέ τίποτα.

Είχα πάρει από το φαρμακείο μια φορά μια πάνινη μικρή τσάντα τέτοια και έκτοτε την έχω μέσα στην τσάντα μου. Από συνήθεια έχω μεγάλες τσάντες και πάντα χωράει. Κουβαλάω το ταπεράκι μου εκεί μέσα όταν πάω στη δουλειά, βάζω τα μικροπράγματα που ψωνίζω καθ'οδόν, φυλάσσω το κουλούρι που αγοράζω από το δρόμο και τόσα άλλα. Από αντοχή; Την έχω μερικούς μήνες. Δε νομίζω οτι είναι δύσκολο να κουβαλάει ο καθένας από μια τέτοια στην τσάντα του. Διπλώνεται μια χαρά.

Κάποια στιγμή και τα Hondos έδιναν τέτοιες και έχω την εντύπωση οτι και τη γιορτινή περίοδο που ακολουθεί θα τις ξαναβγάλουν. Ισως να κοστίζουν περισσότερο από τις συμβατικές και γι αυτό το λόγο να μην τις έχουν καθιερώσει. Είναι μια ευκαιρία αν γίνει κάτι τέτοιο να αποκτήσουμε όλοι από μια και να την χρησιμοποιούμε σε αντικατάσταση της συμβατικής.

Τα LIDL καλά κάνουν και τις χρεώνουν αλλά ο Έλληνας δεν πτοείται. Το βλέπω από το φίλο μου που του το τονίζω να παίρνει τις σακούλες από το αμάξι όταν παρκάρουμε αλλά εκείνος το δικό του. "Δεν πειράζει μωρέ, σιγά.." Αυτός ο ωχαδελφισμός μας πάει πίσω σαν λαό, λέω εγώ.

Πολλές σακούλες φέρουν σήμανση d2w δηλ οτι είναι διασπώμενο υλικό. Επειδή στην Ελλάδα ζούμε εύχομαι να ισχύει κάτι τέτοιο και όχι απλά να είναι κατασκεύασμα του Marketing και των Τμημάτων Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης μεγάλων εταιριών ενοχλημένων από την αντίδραση για τη ρύπανση του περιβάλλοντος, απλά για να μας απαλλάσουν πλασματικά από τις τύψεις.

back to base

Τεμπέλιασα αρκετά τον τελευταίο καιρό και η προθεσμία για τις εργασίες θα εκπνεύσει χωρίς να το καταλάβω.
Τα κεφάλια μέσα λοιπόν...
Χμ.. πόσο καιρό έχω να κάνω κάτι αβίαστα; Πόσο θα ήθελα αυτό το Σκ που έρχεται να ξεκλέψω 2 ωρίτσες να πάω να πιω καφέ και να διαβάσω περιοδικό;

Οι φώτο είναι από Πήλιο.

28th Birthday

Είμαι στη Ν. Αγχίαλο στο Βόλο κοντά και αύριο πάω Πήλιο. Είπα να κάνω κάτι διαφορετικό φέτος. Βέβαια μου λείπουν οι γονείς μου.
Φτάνοντας στα 28 και΄ρίχνοντας μια ματιά γύρω μου είμαι ευγνώμων που..
... έχω τους γονείς μου
... έχω μια καλή δουλειά με καλές αποδοχές
... έχω πολλούς ανθρώπους που με αγαπούν
... έχω την υγεία μου
και ευχαριστώ το Θεό για όλα αυτά.
Είμαι στο lobby του ξενοδοχείου που διαμένω και έχω Wi-Fi. Τέλειο;;;

www.protessilaos.gr

check it. Τα δωμάτια δεν σε αφήνουν άφωνο αλλά τα στρώματα είναι μαλακά.
Ακούω στις ειδήσεις οτι πολύς κόσμος θα μείνει χωρίς δουλειά, κλείνει το εργοστάσιο της Dim στη Γαλλία και πραγματικά στενοχωριέμαι...
Δεν μπορείς να μένεις ασυγκίνητος οταν ένας άνθρωπος πρόκειται να χάσει τη δουλειά του έτσι δεν είναι;;;

Επιτέλους ήρθε το 4ήμερο.
Την τελευταία εβδομάδα κουράστηκα πάρα πολύ, και στις 2 δουλειές είχε κίνηση και πραγματικά, σήμερα, Παρασκευή ένιωθα οτι δεν μπορούσα να σηκώσω το κορμί μου από το κρεβάτι. Έχω γενέθλια σε 2 μέρες. Συνήθως με πιάνουν οι σκέψεις λίγες μέρες πριν. Σκέψεις που με βυθίζουν σε συλλογισμούς περίεργους αλλά και πάλι αυτονόητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Φέτος ήμουν πλύ απασχολημένη για να σκεφτώ. Μόνο κάτι αναλαμπές, μικρές σκεψούλες που σβιννννν περνούσαν και τις αντικαθιστούσαν οι υποχρεώσεις. Ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Κάθε χρόνο προβληματίζομαι για να είναι έκείνη η μέρα ξεχωριστή. Φέτος χαίρομαι που πέφτει Κυριακή και δεν θα δουλεύω.
Θέλω να δω αγαπημένα μου πρόσωπα αλλά δεν έχω χώρο να τους προσκαλέσω. Και δε θα μου άρεσε να το έκανα στο σπίτι των γονιών μου.

Χαίρομαι και θαυμάζω τα άτομα που πάνε να ζήσουν μόνα τους. Είμαι 28 και δεν το έχω κάνει. Οικονομικό πρόβλημα δεν έχω. Ο λόγος;
Ίσως να έχω βολευτεί. Σε κάποιον τομέα και εγώ ας βολευτώ και εγώ. Γιατί αν πω οτι μένω μόνη μου τέρμα οι τσάντες, οι μπλούζες, τα δωράκια και τα καλλυντικά, πρέπει να βρω χρόνο για μαγείρεμα γιατί αν τρώγω κάθε μέρα πρόχειρο φαγητό θα γίνω διπλή.
Αλλά πως να μαγειρέψεις που 3 φορές την εβδομάδα φεύγεις από τις 7 και γυρνάς στις 9 το βράδυ και τις υπόλοιπες μέρες είτε ξεκουράζεσαι είτε διαβάζεις είτε θα βγεις λίγο;;;

Δεν έχω ύπνο. Δεν μπορώ, δε γίνεται.
Τελείως αφύσικο για μένα.
Μισώ τις αποφάσεις. Έχω περάσει μέρες στο strawberrynet για να διαλέξω τη σωστή κρέμα ημέρας, να δω αν θα κατέβει η τιμή της, να το ψάξω καλύτερα. Όσοι με ξέρουν καλά λένε οτι είμαι πολύ καλή στο ψάξιμο.
Μου λένε επισης οτι δεν έχουν γνωρίσει πιο αναποφάσιστο άτομο στη ζωή τους. Τους πιστεύω. Κατάρα είναι το πράγμα αυτό.
Τους παιδεύω πραγματικά. Και δεν το θέλω γιατί τους αγαπώ - πολλές φορές περισσότερο από όσο δείχνω.
Τώρα πρέπει να αποφασίσω ανάμεσα σε μια θέση με καλά λεφτά και καθόλου προοπτική και πολλή βαβούρα και σε μια θέση πιο χαλαρή με δυνατότητα εξέλιξης αλλά τις μισές αποδοχές.
Υπερ και κατά σε ένα χαρτί. Τίποτα. Στο χαρτί δεν μπορώ να βάλω συντελεστή βαρύτητας. Ή μπορώ; Ουφ, δεν ξέρω.
Δεν υπάρχει κανένα βιβλίο αυτοβοήθειας για τους αναποφάσιστους;
Μέχρι στιγμής η πιο γρήγορη απόφαση που μπορώ να πάρω είναι τι θα φάμε αύριο. Και αυτό γιατί δεν έχω πολλά περιθώρια. Το χαρτί της δίαιτας είναι ξεκάθαρο.
Που να με δεις να διαλέγω τσάντα. Έχω κάτι δωροεπιταγές και φοβάμαι μην τις ξοδέψω στη λάθος τσάντα(!).
Νομίζω είμαι από τους ανθρώπους για τους οποίους η ελευθερία επιλογής είναι μαρτύριο και όχι ιδανικό. Διαλέγω το δύσκολο δρόμο. Δείξε μου τον και θα τον κατακτήσω. Άσε με να διαλέξω και με έχεις κερδίσει. Ή τουλάχιστον μου έχεις προκαλέσει προσωρινή παράνοια.
Χαρακτηριστικό του ζωδίου; Ποιός ξέρει...

Γράφω από το νέο μου λαπτοπ. Είμαι πολύ χαρούμενη. Και μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό μου πήρε να το διαλέξω. Αν σκεφτείς βέβαια οτι είχα περιθώριο μέχρι τέλη του μήνα, πάλι καλά...

Σε λίγη ώρα φεύγω να πάω να δώσω για πιστοποίηση (Web Developer)..
Ομολογουμένως, αυτό το ΣΚ θα ήθελα να αράξω.. αλλά δεν γίνεται για ακόμη μια φορά.
Έχω υποσχεθεί στην Ειρήνη να πάμε για δικά της ψώνια και προσπαθώ να μην χανόμαστε.
Το απόγευμα πάλι μάθημα, το βράδυ ευτυχώς διασκέδαση αλλά σε ουζερί (...) και αύριο μάθημα το πρωί και διάβασμα το απόγευμα.

Επίσης, στα νέα της χθεσινής ημέρας περιλαμβάνεται οτι πέρασα τη συνέντευξη και επιλέχτηκα στα Πληροφοριακά Συστήματα ως χειριστής. Φυσικά όταν μαθαίνεις οτι αυτό περιλαμβάνει νυχτερινά και οτι το πτυχίο ΑΕΙ που θα πάρεις δε θα αναγνωριστεί ποτέ, έχεις δεύτερες σκέψεις.

Δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω το τετραήμερο που συμπίπτει με τα γενέθλιά μου. Κάθε χρόνο τα ίδια. Δεν μπορώ να αποφασίσω...
Θα ήθελα να πάω στην Πτολεμαίδα να δω μια παλιά συμφοιτήτρια που μου έχει λείψει και στη Θεσ/κη να δω τον Ντάφυ αλλά μόνη μου. Δε θέλω με παρέα. Δεν έζησα αυτό που λέμε φοιτητική ζωή. Να είμαι backpacking all over Greece σε σπίτια συμφοιτητών. Από τις μεγαλύτερές μου χαζομάρες. Εγώ είχα χρήματα και όλοι οι άλλοι είχαν χρόνο και εμπειρίες. Αυτά συμβαίνουν όταν τα φτιάχνεις με μεγαλύτερο και οικονομικά ανεξάρτητο σε μικρή ηλικία.

Θα φτιάξω αυτό το blog πιο όμορφο κάποια στιγμή...

Ξεφυλλίζω περιοδικά με λευκά είδη και θέλω να γεμίζω το σπίτι μου χρώματα!

Κοίτα να δεις..
Μπήκε ο Οκτώβρης, πλησιάζουν και τα γεννέθλιά μου και με έχει πιάσει μια τρέλα.
Το 28 φαίνεται (και ακούγεται) πολύ πιο απειλητικό από το 27 αλλά σε σύγκριση με πέρσι έχω πολλή ενέργεια να υλοποιήσω επιθυμίες και καημούς που με ακολουθούν καιρό.
Νιώθω χαρούμενη - όταν δεν είμαι ξεθεωμένη από τη δουλειά - και ξεκουράζομαι μια μέρα και νομίζω οτι ξεκουράζομαι μια εβδομάδα.
Τελειώνω και τα μαθήματα Web Developer, ξεκινάει και το ΕΑΠ και είμαι σε φόρμα (για πόσο δεν ξέρω μη ρωτάς).
Η Ειρήνη δε με είχε συνηθίσει έτσι μέσα στη χαρά.
Και η Μαρίνα Ζέας ακόμη και με αέρα είναι υπέροχη για καφέ.
Το μόνο που λείπει είναι να αποφασίσει ο καιρός τι θα κάνει.. χειμώνα ή καλοκαίρι;;;

Συνέντευξη

Εντάξει, το πτυχίο δεν το έχω πάρει ακόμα.
Και ποιός τους εγγυάται οτι όταν το πάρω θα είμαι ειδήμων σε όλα; Το μεγαλύτερο ποσοστό των φοιτητών που βγαίνουν από κάποιο ΑΕΙ δεν θυμούνται 100% αυτά που διδάχτηκαν παρά μόνο μέσα από την εργασιακή εμπειρία όπου και εξελίσσονται.
Αλλά να πας να δώσεις συνέντευξη και να σου κάνουν και τον έξυπνο αυτό πάει πολύ. Κόλλησαν στο οτι δεν ασχολήθηκα με το ΤΕΙ που σπούδασα και έκανα στροφή στα επαγγελματικά μου. Και εν τω μεταξύ εργάζομαι στον εμπορικό τομέα της επιχείρησης για να πληρώνω το ΕΑΠ. Αλλά οοοοχιιιιιιιιι!!!!! Όταν μου είπαν οτι τους φαίνεται οτι δεν ξέρω τι θέλω δεν σκέφτηκαν πως..ναι, θα μπορούσα να ασχοληθώ με την πληροφορική πιο νωρις ΑΝ ΕΙΧΑ ΣΠΟΥΔΑΣΕΙ ΚΑΤΙ ΣΧΕΤΙΚΟ. Και οτι εργάζομαι παράλληλα για να μπορώ να ανταπεξέλθω. Δηλ, τι περίμεναν; Να κάτσω να με τρέφουν οι δικοί μου όλα αυτά τα χρόνια;
Και το κερασάκι στην τούρτα; Με ενημέρωσαν για 24ωρη υπηρεσία... Χωρίς βέβαια να το αναφέρουν στην προκήρυξη...
Ok, δε νομίζω πως αξίζει τον κόπο όλο αυτό.

Video Clip

Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει υπέροχες βόλτες με το αυτοκίνητο και καλή συντροφιά...

Ευλογημένη Χώρα

Στη Ν. Ορλεάνη ο δήμαρχος κύρηξε την πόλη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και υπέδειξε στους συμπολίτες του να εγκαταλείψουν τις ιδιοκτησίες τους προκειμένου να επιζήσουν από την επέλαση του τυφώνα Γκουσταβ.
Στην Ιαπωνία χιλιάδες ζωές χάνονται κάθε χρόνο λόγω φονικών σεισμών.
Στην Ινδία, το Περού, την Καλιφόρνια και γενικά το μεγαλύτερο μέρος των Η.Π.Α. οι συνάνθρωποί μας ταλανίζονται από πλημμύρες και αρκετοί χάνουν τις ζωές τους.
Εδώ;
Έχω παρατηρήσει οτι σαν λαός έχουμε βασανιστεί και εμείς αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό. Τα σπίτια μας έχουν πλημμυρίσει αλλά όχι μέχρι τις σκέπες. Ο σεισμός μας έχει πλήξει αλλά οχι με 8-9 ρίχτερ. Ο τυφώνας δεν μας έχει ξεσπιτώσει. Τα σκεφτόμουν όλα αυτά βάζοντας με στη θέση μιας κοπέλας απο την Ιαπωνία, την Καλιφόρνια, του Μεξικό.

Η Ελλάδα ταλαιπωρείται από τους Έλληνες περισσότερο από οτι από τη φύση και πραγματικά πιστεύω οτι ζούμε σε ευλογημένη χώρα. Ο ήλιος μας χαιδεύει περισσότερο από κάθε άλλη, το κλίμα μας φτιάχνει το κέφι, μια βόλτα στην ελληνική φύση δεν συγκρίνεται με κανένα Μπαλί. Η Ελλάδα μυρίζει θάλασσα και πεύκο συνάμα και γεύσεις θεϊκές.
Και πιστέψτε με ο Παράδεισος βρίσκεται σε αυτές τις μικρές χαρές.

Μου αρέσει..

... ο τρόπος που περπατούν όλοι μετά τις διακοπές. Χαλαρός, χωρίς ρυθμό σα να βρίσκονται ακόμη στην παραλία.
... ο καλός καφές στην Αθήνα και το άρωμα από την κανέλα πάνω στο καλοχτυπημένο αφρόγαλο του φρέντο που μου φτιάχνει ο Αλεξ κάθε πρωί στις 07.30.
... που τα απογεύματα ξεκουράζομαι και αράζω στα φούξια σεντόνια μου.
... όταν βγαίνω από το ντούς και μυρίζω αρώματα.
... όταν χαζεύω το κολάζ από τις υποβρύχιες φωτογραφίες των διακοπών και θυμάμαι πως ήταν όταν έκανα εκείνη την βουτιά στο Κλέφτικο.
... να κάνω σχέδια για το χειμώνα σα να είναι Πρωτοχρονιά.
... να οδηγώ τη νύχτα
... που οι συνάδελφοί μου είναι και αυτοί χαλαροί
... να κατεβάζω κινούμενα σχέδια και να τα βλέπω αγκαλιά με ποπ κορν
... να χαζεύω τα μπιζού στα μαγαζιά και να παίζω με τις χάντρες τους
... να διαβάζω αμέτρητα περιοδικά και να μυρίζω το άρωμά τους

... η σκέψη οτι κάποιος διαβάζει αυτό το Blog και χαμογελάει με τις χαζομάρες μου...

I am back!

Μμμμμ

Μια χαρά ήταν, η ξεκούραση όμως κράτησε λίγο..
Θα μπορέσει άραγε να με βγάλει όλο το χειμώνα;
Με σουβενιρ 2 παραπανίσια κιλά (επιπλέον), ένα βαζάκι φρέσκια κάπαρη για τη μαμά και πολλά άπλυτα έφτασα τις πρώτες πρωινές ώρες.
Η Μήλος και φέτος υπέροχη...




Ομολογώ πάντως οτι έπαθα μια στέρηση μακριά απο το pc μου αλλά τουλάχιστον αποτοξινώθηκα...
Χάζεψα και τους Ολυμπιακούς στο Speedrunner. Τέλειο άθλημα η κολύμβηση. Και αυτή η Adlington απίθανη!

Διακοπές εν όψει

Θέλω να φύγω και θέλω να μείνω.
Φέτος αισθάνομαι οτι αφήνω ένα κομμάτι του εαυτού μου πίσω. Περίπου σαν πέρσι αλλά φέτος πιο έντονα.
Μου φαίνεται περίεργο που μαζεύω τα πράγματά μου.
Η Ειρήνη μου λέει οτι με την περίπτωσή μου σηκώνει τα χέρια ψηλά. Άβυσσος η ψυχή μου. Άλλα θέλω άλλα κάνω. Αλλά διακοπές θέλω να κάνω σίγουρα.

Με περιμένει πάλι το νησάκι μου και το παλιό σπιτάκι μου. Ο γάτος μου εξαφανισμένος από οτι μαθαίνω, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. "Αν μυρίσει τη μανούλα θα έρθει¨, λέω στον εαυτό μου και ηρεμώ.
Πολλά περίεργα και βίαια όνειρα βλέπω τελευταία. Ας μην προκαταβάλομαι όμως.

Φέτος αισθάνομαι οτι αφήνω ένα κομμάτι μου πίσω. Περίπου σαν πέρσι αλλά φέτος πιο έντονα...

Τέρμα η μελαγχολία, πετσέτες, αντιηλιακό, μαγιώ, καπέλο και φύγαμε...

Συμπόνοια

Αυτό το παιδί ήταν άπλυτο για μέρες και ζητιάνευε στο τρένο την ίδια στιγμή που εγώ επέστρεφα από τη δουλειά σήμερα το μεσημέρι. Ναρκωμανής; Άστεγος; Φτωχός; Τα δυο τελευταία σίγουρα. Ψηλό μελαμψό παιδί με μούσι απεριποίητο και σκούρα λερωμένα ρούχα. Η φωνή του ψιλή, σχεδόν παιδική και αθώα. Του έπιασε την κουβέντα ένας απεξαρτητοποιημένος που ήταν ψαγμένος .
- Γιατί ζητιανεύεις;
- ...
- Να πας από το Δρομοκαϊτειο, εγώ μπήκα εκεί 70 κιλά και βγήκα 90. Καλό φαί και τζάμπα διαμονή.
- Είμαι πολύ στενοχωρημένος, είχα βρει ένα μέρος να κοιμάμαι και τώρα το γκρεμίζουν.
- Τι σχολή έχεις τελειώσει;
- Το γυμνάσιο
- Γιατί είσαι τόσο σκούρος; (με υπαινιγμό)
- Συνήθως είμαι πιο άσπρος. Αλλά από μικρός μαύρος. Στο σχολείο τα παιδιά μου έλεγαν οτι άμα πέσω απο το μπαλκόνι θα γίνω μερέντα.
(γέλια στο τρένο)
- Έτσι ε; Το σύστημα πρέπει να το δουλεύεις αλλιώς σε δουλεύει αυτό...
- Μη βάζεις τη διαβολή μέσα σου...

Μετά έλεγε για το Θεούλη (έτσι τον αποκαλούσε) και οτι έγινε θαύμα στη ζωή του και πλέον βλέπει εξωπραγματικά πράγματα..
Πως έχει μεγαλώσει αυτό το παιδί; Δεν έχει κρεβάτι, κρυώνει το χειμώνα, ζεσταίνεται το καλοκαίρι, πεινάει, νιώθει μοναξιά. Μόρφωση μηδέν. Και όμως παιδεία έχει να μιλήσει ήρεμα και φιλικά. Και με καθαρή καρδιά. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Το σπίτι, το φαγητό, τη δουλειά.
Γκρινιάζουμε για την πίεση από το αφεντικό, το χθεσινό ξαναζεσταμένο φαγητό, το ίδιο στέκι που πήγαμε και χθες να πιούμε τον καφέ μας, τα ρούχα που δεν μας κάνουν.
Θα μπορούσε ο καθένας από μας να είναι στη θέση του.
Ποιά μητέρα το έχει γεννήσει αυτό το παιδί; Ποιός πονάει για εκείνο; Ποιός το ακούει;

Όπου φτωχός και η μοίρα του...

Φάκελος: Απιστία

¨Εμαθα οτι ένας γνωστός μου - από το ευρύτερο φιλικό περιβάλλον - διατηρεί σχέση εδώ και 4 μήνες με μια συνάδελφό του η οποία είναι παντρεμένη με παιδί. Εξέφρασα την έκπληξή μου αλλά μάλλον είμαι πολύ βαθιά νυχτωμένη γιατί η απάντηση που εισέπραξα ήταν: "Γιατί απορείς; Όλοι το κάνουν".

Χμ, για να δω... Μια νέα όμορφη παντρεμένη γυναίκα που προσέχει τον εαυτό της πέφτει στον πειρασμό να δοκιμάσει διαφορετικό φαγητό από τα μακαρόνια που τρώει κάθε μέρα.. κάτι σε αστακομακαρονάδα, ας πούμε. Μια η συνεχής γκρίνια στο σπίτι, μια τα ελαττώματα του συντρόφου που κάποτε ήταν χαριτωμένα και ανεκτά, μια το συνεχές τρέξιμο για το παιδί, μια ο γοητευτικός συνάδελφος δε θέλει και πολύ... Και μετά τι;
Ο σύζυγος το ξέρει και το ανέχεται γιατί και αυτός θέλει την ησυχία του;
Η όμορφη γυναίκα είναι πιο ήρεμη αφού έχει χορτάσει σεξ; (το ξένο είναι πιο γλυκό λέει)

Νομίζω οτι όλα είναι σημεία των καιρών μας. Οι γυναίκες αργούν να μπουν στην αναπαραγωγική φάση (η απιστία δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των παντρεμένων) και όταν μπουν δύσκολα αφήνουν πλέον τον εαυτό τους απεριποίητο. Έχουν τη δική τους δουλειά, είναι πιο ανεξάρτητες και μπορούν να πληρώσουν ένα παράνομο Σαββατοκύριακο στο Αγκίστρι. Άσε που το θεωρούν δεδομένο οτι κάτι πρέπει να προσφέρουν στον εαυτό τους , σαν ανταμοιβή ένα πράγμα για τον μικρό που τους έχει στο πόδι μόλις επιστρέψουν από το γραφείο και το απαιτητικό αφεντικό. Φροντίζουν να μη βγαίνουν εκτός παιχνιδιού αφού τα spa και οι περιποιήσεις είναι must και κακά τα ψέματα η σημερινή 30άρα είναι η νέα 20άρα.
Στα 20 σου λες οχι σε μια νέα εμπειρία; Όχι βέβαια..

Κρίση του θεσμού του γάμου; Των σχέσεων; Ή απλή απελευθέρωση; Ο φίλος μου λέει οτι η γυναίκες απλά έχουν ξεφύγει. Πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα την έκφραση αυτή στην περίπτωση άντρα; ΠΟΤΕ. Γιατί όταν η γυναίκα απατάει είναι αμφίβολης ηθικής, ενώ ο άντρας κυνηγός.

Η απιστία δεν είναι όμως σημερινό φαινόμενο. Ανέκαθεν υπήρχε. Απλά τώρα γίνεται απροκάλυπτα. Γιατί; Γιατί βαρέθηκαμε σαν γυναίκες να προσποιούμαστε οτι ντρεπόμαστε για τις ανάγκες μας, γιατί οι εμπειρίες δε σταματούν στο γάμο, γιατί δεν είμαστε οι γυναίκες της σφουγγαρίστρας όπως κάποτε.

Και τι θα γίνει; Θα μετατραπούμε όλοι σε ένα τεράστειο κρεβάτι; Όχι, και το σημαντικό είναι να δοθεί στις σχέσεις αυτό που τους χρειάζεται. Προσοχή. Ενδιαφέρον. Μας τρώει η δουλειά, τα deadlines, οι υποχρεώσεις. Η απιστία δεν θα πάψει να υπάρχει. Πάντα υπήρχε. Γιατί συναντούμε πολύ περισσότερο κόσμο στη δουλειά μας, στις βόλτες μας παντού. Αλλά όπως και με τη διαφήμιση της hol με το play role της δωρεάν εγκατάστασης ας εκμεταλλευτούμε το οτι δεν είμαστε μόνοι πριν είναι πολύ αργά και ο πειρασμός μας έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα.
Γιατί μετά η κατάσταση είναι μονόδρομος...

Στον ίδιο άγιο που έταξα λαμπάδα για την ΠΛΗ20 θα τάξω και για την ΠΛΗ22.
Αδρεναλίνη στα ύψη, ύπνος ανήσυχος.
Παρασκευή 4/7, τελευταία μέρα;;;

Σήμερα ο προϊστάμενος μου πέταξε και τη μαλακία οτι θα δούμε αν θα κάνεις διακοπές τον Αύγουστο γιατί μπορεί να φύγουν τα κορίτσια που λήγουν οι συμβάσεις τους και να έχουμε έλλειψη προσωπικού.
(Ενώ ξέρει οτι θα τις ανανεώσουν)

Πρωί πρωί μου χάλασε τη μέρα!

Εύχομαι να υπάρχει Θεία Δίκη και να του γυρίσουν μπούμερανγκ όσα μας κάνει.

Αυτό το Blog πρέπει να χαλαρώσει λίγο και να ασχοληθεί με πιο ανάλαφρα πράγματα όπως manicure, εξορμήσεις σε νησιά, εξόδους σε μπαράκια, αντί για άγχος για μαθήματα, δουλειές και τα συναφή.
Το ίδιο και η κάτοχός του πριν γεράσει πριν την ώρα της. Άντε!!!!

- Where is the fun Mrs?

Πέρασαααααααααααα!!!!!!!!!!!

ΠΛΗ20 σε χαιρετώ με παίδεψες πάρα πολύ όλη τη χρονιά αλλά τώρα Goodbye!
Η συγκεκριμένη ενότητα έχει κάψει πολύ κόσμο και ευθαρσώς δηλώνω οτι την πέρασα με την πρώτη φορά που την πήρα σαν μάθημα και με την 1η εξεταστική!

Τώρα έχουμε ΠΛΗ22 στις 4/7/08.

Εν αναμονή λοιπόν..

Σε όσους μου έλεγαν οτι ήταν σίγουροι οτι θα την περάσω και εγώ δυσανασχετούσα..

σας βγάζω το καπέλο! Προφανώς με ξέρετε περισσότερο από οτι ξέρω εγώ τον εαυτό μου (για ακόμη μια φορά)

Γκαντεμιάς συνέχεια...

Έχω να δηλώσω οτι μου ανοίξανε το αμάξι, μου έκλεψαν την άδεια και τις πανάκριβες ρακέτες του τέννις κε Πόλισμαν!
Πότε θα βγάλω νέα;
Πόοοοτεεε;;;; Σε 2 εβδομάδες θα πάρω το χαρτί και θα πάω στο Υπουργείο;
Χμμμ..
Ευκαιρία είναι γιατί έπρεπε κάποια στιγμή να κάνω άρση παρακράτησης κυριότητας από τη Eurobank - το έχω εξοφλήσει από Φεβρουάριο και καλοκαίριασε ντε!
Μα ποιός μαλάκας πάει και ανοίγει ένα 800άρι ματίζ;

Αύριο ρεπό και διάβασμα. Τα πρώτα αποτελέσματα περιμένω εναγωνίως.

Είναι μερικές μέρες που δε σε πάει μία!
Χθες μετά την 12ωρη εργασία μου επισκέφτηκα ενα ATM για να σηκώσω χρήματα. Το μηχάνημα έκανε τη συναλλαγή χωρίς να μου βγάλει τα χρήματα και αναγκάστηκα να πάρω το τμήμα εξυπηρέτησης για να επιβεβαιώσω την ακύρωση της συναλλαγής. Το έκανα και με την καθοδήγηση της εκπροσώπου πήγα να κάνω εκτύπωση των κινήσεων του λογ/σμου όπου έχοντας το νου μου σε όσα μου έλεγε η εκπρόσωπος ξέχασα να πάρω την κάρτα από την υποδοχή, με αποτέλεσμα να περάσει ο προβλεπόμενος χρόνος ( τι σκατά αλγόριθμο χρησιμοποιούνε πια στα ΑΤΜ!) και να μου κρατήσει την κάρτα. Τη μπλόκαρα και επειδή για ΚΑΚΗ ΜΟΥ ΤΥΧΗ το μηχάνημα δεν βρισκόταν σε υποκατάστημα θα αναγκαστώ να εκδώσω νέα ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ γιατί μεσολαβεί ΣΚ!!!!
Γυρίζοντας σπίτι έκανα ντους με χλιαρό νερό (!) γιατί το είχε τελειώσει η αδερφή μου πριν φύγει για Σαββατοκύριακο και θέλοντας να πνίξω τον πόνο μου στα σουβλάκια παράγγειλα 2 τα οποία δεν είχαν έρθει σε 50 λεπτά και τους τα ακύρωσα μέσα στα νεύρα.
Κοιμήθηκα πίνοντας ένα ποτήρι γάλα.

Και το καλύτερο: αύριο δίνω ΠΛΗ20 και έχω τρελαθεί στο άγχος. Σε ποιό άγιο να τάξω λαμπάδα;;;

Ένας γλυκύτατος άνθρωπος

"Ιδανική μητέρα και σύζυγος.
Αγωνίστρια της ζωής
Γλυκύτατος άνθρωπος
Πήγαζε ευγένεια και καλοσύνη"
18/6/2007

Έτσι γράφει η πλακέτα και σήμερα ήταν το ετήσιο μνημόσυνό της.
Ήταν ο άνθρωπος που ασχολήθηκε με τα ιδανικά που θα κληρονομούσα όσο κανείς.
Ήταν εκείνη που ασχολούταν πάντα μαζί μου.
Ήταν εκείνη που ήξερε τα πιο κρυφά μου μυστικά μέχρι το τέλος.
Ήταν εκείνη που μου διακύρρητε τη σημασία της ανεξαρτησίας.
Ήταν εκείνη που ήρθε μαζί μου στην ανιαρή χοροεσπερίδα στο τέλος του δημοτικού.
Ήταν εκείνη που με στήριζε πάντα.

Ήταν εκείνη που μου έδωσε την πιο σοφή συμβουλή και πάντα μου την υπενθύμιζε:
"Να προσέχεις τη Βίβιαν"

Δε μπορώ να πλησιάσω τη μόνιμη πλέον κατοικία σου χωρίς να δακρύσω.

Σε αγαπώ σαν μητέρα μου.

Τρικλοποδιές

Κάθομαι στο γραφείο με τη σκέψη οτι πρέπει να διαβάσω και να τελειώνω με τα μαθήματα του ΕΑΠ μια και καλή για φέτος.
Ενδόμυχη επιθυμία: να τα περάσω με τη μια και μετά να απολαμβάνω απογευματινές βόλτες για καφέ στην παραλία. ( είμαι μήπως μόλις 18;;;)

Σκεφτόμουν πόσο περισσότερα μπορείς να έχεις και πόσο λιγότερα μπορείς να νιώθεις οτι έχεις.
Η Λίνα είναι 40 ετών, ιατρός και με οικονομική επιφάνεια. Λατρεύει τα φυτά, έχει πολλούς φίλους, ανθρώπους που την αγαπούν και είναι πολύ όμορφη. Πηγάζει καλοσύνη και ευγένεια. Έχει το δικό της σπίτι, έχει τους γονείς της, τον αδερφό της και κάνει αμέτρητα ταξίδια στο εξωτερικό ενώ είναι πάντα καλοντυμένη. Το μόνο μελανό σημείο που η ίδια έχει αφήσει να της μαυρίσει τη ζωή είναι οτι πρόσφατα πήρε διαζύγιο. Ένα πολιτισμένο, ήρεμο διαζύγιο.
Ότι ακούει σχετικά με γάμους και τον πρώην της το ανάγει στη δική της περίπτωση και είναι υγιές μιας το γεγονός είναι πρόσφατο - το τυπικό μέρος τουλάχιστον, αλλά με θλίβει που τη νιώθω έτσι γιατί τη συμπαθώ, έχω τα πιο ευγενικά αισθήματα για εκείνη.

Γιατί Λίνα το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Tης διάβασα δυο προτάσεις από τη στήλη της Μυρτώ Κοντοβά: ¨Αυτό που αισθάνεσαι είναι μια δική σου δεξιότητα. Δεν το προκαλεί ο άλλος"

Σοφά λόγια

Τελειομανία

Με ρώτησαν σήμερα αν είχα να διαλέξω μεταξύ της 2ης δουλειάς και του ΕΑΠ τι θα διάλεγα και δεν ήξερα να απαντήσω.
Γιατί και το ένα είναι σημαντικό για μένα για να μπορέσω να κάνω κάτι παραπάνω ίσως από αυτό που κάνω τώρα και το άλλο γιατί για 1η φορά στη ζωή μου είμαι τόσο καλά οικονομικά.
Με απογοήτευσε η διαπίστωση ενός ανθρώπου που θεωρώ οτι με ξέρει σαν την παλάμη του οτι "θα τα παρατήσεις από την κούραση αν συνεχίσεις έτσι και θα πάνε τζάμπα τα χρήματα που θα έχεις δώσει."
Μπορείς να τον αδικήσεις όμως;
Όταν εσύ η ίδια ήσουν τόσο εξαντλημένη για όλο το χειμώνα που μας πέρασε και τώρα έχεις τεράστειο άγχος μπροστά στις τελικές εξετάσεις γιατί κάποιες στιγμές ήθελες να ξεκουραστείς.
Και θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθεί να τα προλάβει όλα. Την καλύτερή μου φίλη σπάνια τη βλέπω πλέον.
Είναι η ξεκούραση πολυτέλεια; Είναι φαίνεται για ανθρώπους που δεν ησυχάζουν. Δεν ξέρω αν προσπαθώ να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου ( για τους άλλους δε νομίζω οτι κάνω κάτι να τους πείσω ), ίσως έτσι να είναι. Ίσως αυτό το ανικανοποίητο να πρέπει να με αφυπνίσει για να κάνω την αυτοκριτική μου, να πάψω να με παιδεύω.
Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι οτι η Πληροφορική είναι απο τα λίγα πράγματα που έχουν κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον μου στο πέρασμα των ετών και ας ξέρω ακόμα λίγα πράγματα, όλοι μαθαίνουμε, κανείς δεν τα γνωρίζει όλα.

Είναι βάσανο να είσαι τελειομανής.
Αλλά αυτή η κουβέντα απόψε με πόνεσε πολύ...

Δαίμονες

Μερικές φορές φτάνουμε σε ένα σημείο που πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Όπως το να οδηγήσουμε στην Εθνική ή να προσπαθήσουμε για κάτι που θέλουμε πολύ χρόνια τώρα και δεν το κυνηγάμε πραγματικά.

Game on, then

Πλατεία Κοραή

Έχουν βάλει μια τεράστεια μπάλα και πας και γράφεις επάνω με μαρκαδόρο ευχές για την πορεία της Εθνικής στο Euro.
Παίχτηκε και το νέο σποτάκι από τη Nοva αλλά είναι παλιό το αστείο και δεν έπιασε και τόσο αυτή τη φορά με τον Σάββα.
Έγραψα και εγώ παρόλο που δεν ασχολούμαι πολύ αλλά να.. θυμάμαι το 2004 που έτρεχα σαν τρελή με την Ελληνική σημαία στις πλάτες στη Συγγρού και ακούγαμε Sport FM.

Γενικά η πλατεία Κοραή είναι τόπος συνάντησης και εκεί γίνεται και η εφημεριδομαχία. Όποιος προλάβει την LIFO και Athens Voice είδε. Αφού τις έπαιρνα και τις δυο μανιωδώς και όταν συνειδητοποίησα οτι γίνονταν ανάρπαστες βαρέθηκα να ασχολούμαι γιατί εκνευριζόμουν που δεν έβρισκα.
Στην πλατεία μπορείς να πιεις καφέ στα Starbucks, να πληρώσεις τις κάρτες σου στα ATM των τραπεζών, να κάνεις ανάληψη, να δοκιμάσεις δροσερές σαλάτες και υπέροχες κρέπες στο Green, να δώσεις ραντεβού, να χρησιμοποιήσεις το μετρό, να συμμετέχεις σε events όπως το παραπάνω, να κάνεις πλάκα με τον κεφάτο περιπτερά που του ζητάς εισητήριο και σε ρωτάει: "Για Μαλδίβες;"
Γυρνάς το βλέμμα και βλέπεις χαλαρούς φοιτητές της Νομικής να περιφέρονται ντυμένοι στην τρίχα οι περισσότεροι, ειδικά οι κοπέλες, δικηγόρους και τραπεζικούς να χτυπάνε τα τακούνια πάνω - κάτω, πάνω - κάτω, από κτίριο σε κτίριο, δημοσιοσχεσίτες γραβατωμένους να συναντιούνται και να το παίζουν cool τάχα μου οτι απολαμβάνουν την παρέα ενώ θα προτιμούσαν να είναι αραχτοί στο γραφιάκι τους ή ακόμα καλύτερα στο σπίτι τους.


Δεν περνάω και την καλύτερη μου φάση...
Έχω ξεχάσει πως ειναι να διασκεδάζεις τελευταία.

Μωρά - Βίβιαν 0-1

Είναι κακό που δεν μου αρέσουν τα μωρά;
Πειράζει που δεν αντέχω τη μυρωδιά του σκατού;
Πειράζει που δεν τρελαίνομαι να με περιλούζουν με εμετό;
Είναι κακό που εκνευρίζομαι όταν κλαίνε γιατί πρέπει να κοιμηθώ;

Η μαμά του επί σειράν ετών φίλου μου λέει πως οι κακοί άνθρωποι δεν πάνε τα μωρά.
Μεγαλύτερη προπαγάνδα δεν υπάρχει. Η προπαγάνδα της πεθεράς που περιμένει να δει εγγόνι. Η δική μου μαμά αναρωτιέται αν το βιολογικό μου ρολόι είναι χαλασμένο. Εγώ από την άλλη τους απαντώ "να κάνετε τη δουλειά σας και να με αφήσετε στην ησυχία μου"
Γιατί, πες πως κάνω τώρα ένα παιδί. Στα 30 μου αποφασίζω να πάω ταξίδι στη Μαδρίτη. Ποιός θα το προσέχει; Η μανούλα; ΟΟΟχιιι! Θα είναι πολύ κουρασμένη. Η πεθερούλα;;; Εκεί να δεις κούραση. Ο παιδικός σταθμός; Θα με βαραίνει η κατάρα της μάνας που θα αφήσω το παιδί μου στους 5 δρόμους και θα φύγω στα ξένα συν οτι θα το πληρώσω χρυσάφι το ταξίδι γιατί από κάπου πρέπει να πληρωθεί και ο παιδικός σταθμός.
Οπότε μένω Ελλάδα, μου μένει απωθημένο, βάζω τη ζωή μου στον πάγο και αρχίζω να αντιπαθώ το παιδί μου. Οπότε ξεσπάω πάνω του. Γιατί νομίζεις οτι οι μανάδες όταν δεν γίνεται το δικό τους σου λένε: " Εγώ που σε μεγάλωσα, που άφησα καριέρα και σπουδές για χάρη σου, θα βγεις με τον άχρηστο/πας διακοπές μόνη/παντρευτείς με πολιτικό γάμο/βάλεις σκουλαρίκι στη μύτη κ.ο.κ.?"
Γιατί έχουν απωθημένα που δεν έζησαν όσα ήθελαν γιατί εσύ τους δέσμευες μικρή.
Επομένως θα κάνω παιδιά όταν αποδεχτώ το γεγονός οτι θα κάνω τρελές θυσίες και βρω μια μέση λύση για να περνάω και εγώ καλά. Έτσι ώστε να μην του λέω βλακείες και το κάνω να νιώθει τύψεις για ψύλλου πήδημα.

Επίσης ξενερώνω απίστευτα όταν βλέπω κάτι γνωστές μου να κάνουν σαν παλαβές όταν βλέπουν ξένο μωρό στο δρόμο. Εγώ κάνω έτσι όταν βλέπω τα ανήψια μου και όχι και για πολλή ώρα. Αλλά είναι ΑΝΗΨΙΑ ΜΟΥ! Μια διαφορά όσο να 'ναι υπάρχει!
Άλλες βλέπουν μωρό και κάνουν λες και το γεννήσανε αυτές. Θυμάμαι μια πρώην φίλη μου που έκανε σαν χαζή όταν έβλεπε καρότσι. Κου-πε-πε και μαλακίες τούμπανο!

Η καλύτερη περίπτωση είναι οι τύπισσες που δεν τρελαίνονται με τα μωρά αλλά τους κάνουν παιχνίδια όταν είναι μπροστά η μάνα για να τις συμπαθήσει.. Τελείως ηλίθιο και να ξέρεις οτι όση μητρική αποβλακωμάρα και να υπάρχει η άλλη καταλαβαίνει το αυθόρμητο "κου-πε-πε" από το επιτηδευμένο. Και γίνεσαι ρόμπα. Τελεία.

Αν κρίνω όμως από το πόσο αγαπώ το γάτο μου και πόσο τον φρόντιζα όσο σιχασιάρα και να είμαι, είμαι σίγουρη οτι παιδιά θα αποκτήσω.
Αλλά αυτό δεν χρειάζεται να το ξέρει η μητέρα μου, έτσι;
Ή μήπως αγαπώ το γάτο μου γιατί οι γάτες καθαρίζονται μόνες τους;;;;
ΧΜμμμ..

Looking back over my shoulder

Δεν ξέρω πότε ακριβως αλλά όταν περάσουν καμιά 10αρια χρονια και κοιτάξεις πίσω μπορείς να δεις ποιός είσαι μέσα απο τα μάτια των άλλων.
Βάζεις τον εαυτό σου μπροστά από ένα καθρέφτη. Αν κοιτάξεις με τα μάτια των άλλων θα δεις ποιός είσαι πραγματικά. Αν κάνεις το λάθος και κοιτάξεις με τα δικά σου υποκειμενικά μάτια θα δεις τα λάθη σου. Και θα απογοητευτείς. Είναι τρομερό πόσο αυστηροί είμαστε με τον εαυτό μας και πόσο περισσότερο ελαστικοί είμαστε με τους άλλους. Ίσως επειδή πέρα από κάθε αλτροϊσμό είμαστε εγωιστικά πλάσματα και θέλουμε το καλύτερο για μας και δεν μας νοιάζουν και τόσο οι άλλοι. Αν όμως είναι έτσι γιατί πληγώνουμε αυτόν με τον οποίο συμπορευόμαστε και θα συμπορευόμαστε τόσα χρόνια;

Μίλησα για αλτρουϊσμό και μια πελάτισσα σήμερα επειδή ζαλιζόμουν πήγε και μου αγόρασε φυσικό χυμό και ένα μπουκαλάκι νερό. Και αισθάνθηκα τόσο μικρή κοντά της, τότε.
Μου λέει κάθε μέρα "καλημέρα" και "καλή δουλειά". Δεν την έχω δει ποτέ κατσούφα.
Αγγελική τη λένε και δουλεύει στο ΤΕΕ στον 4ο.

Στην υγειά σου Αγγελικούλα!
Ο Θεός να σε έχει καλά!

Πρωτομαγιά 2008

Τίποτα σπουδαίο μόνο μια μικρή βολτίτσα στη λιακάδα, πάρα πολλοί κρατούσαν λουλούδια, χαίρομαι που κάποιοι κρατούν τις παραδόσεις.

Εχω χωθεί με τα μούτρα στα βιβλία και συνειδητοποιώ οτι ίσως να είμαι πια μεγάλη για διαβάσματα, κουρασμένη νιώθω. Πιθανόν σε μια από τις 2 Θ.Ε να αποτύχω φέτος γιατί δεν οργανώθηκα σωστά. Όμως έχω 2 μήνες περίπου μέχρι την εξεταστική και ίσως (ίσως λέω) αν διαβάζω κάθε μέρα να τα καταφέρω στο τέλος - ποιός ξέρει;

Το σίγουρο είναι οτι δεν θα έχω και τις τρελές εξορμήσεις το Μάϊο. (με το καλό μας μπήκε βλέπω)

Πιθανόν να φταίει και η δεύτερη δουλειά τι να πω..

Έλεος κε Καθηγητάαααα!!!!

Μεγάλο Σάββατο

Η Αθήνα τέλεια!
Λιγοστά αυτοκίνητα στους δρόμους, με τη συγκοινωνία είσαι σε 15 λεπτά το πολύ στο σπίτι σου, απόλυτη ηρεμία στη γειτονιά, πολλές θέσεις πάρκινγκ, σαν Δεκαπενταύγουστος ένα πράγμα.
Εργαζόμουν σήμερα.
Μέχρι και ο Βενέτης απέναντι κλειστός ήταν αλλά εγώ δούλευα ( ή σκότωνα μύγες όπως το πάρει κανείς)
Το καλύτερο όταν ξεμένεις πίσω, όταν όλοι οι άλλοι παίρνουν άδεια και εσύ είσαι εδώ είναι να το διακωμωδείς. "To make the best of it".
Είναι ώρα να δεις εκείνη την ωραία ταινία, να περιποιηθείς τον εαυτό σου με μπουρμπουλίθρες από αφρόλουτρο και μυρωδάτες κρεμούλες, να κάνεις βόλτα ανέμελη, να ακούσεις την σπάνια αυτή ησυχία της πόλης, να χαζέψεις βιτρίνες και να χαρίσεις το πιο όμορφο χαμόγελο στο σερβιτόρο που θα εργάζεται για να σου φέρει το αχνιστό σου καπουτσίνο ενώ εσύ θα έχεις σχολάσει. Να φτιάξεις εκείνη τη συνταγή που ήθελες, να μαζέψεις το σπίτι, να ασχοληθείς χωρίς δικαιολογίες σε εκείνη την εργασία που είσαι σίγουρος οτι θα πάρεις 10άρι αν μελετήσεις πραγματικά.
Η γκρίνια είναι για τους αδύναμους - όχι πως δεν γκρινιάζουμε όλοι πότε - πότε, δείγμα ανθρώπινης φύσης γαρ - η χαρά της ζωής κρύβεται σε πολύ μικρότερα πράγματα από οτι νομίζουμε.

Νηστεία

Η αλήθεια είναι οτι δε νηστεύω.
Κι όταν το λέω με κοιτάνε λοξά.
Η κοπέλα που ήρθε στο κατάστημα για μια μεταβίβαση, ένας ηλικιωμένος κύριος, η πωλήτρια στο γωνιακό φούρνο.
Κι όταν κάποιοι νηστεύουν τρώνε περισσότερο και πιο λαίμαργα από κάθε φορά.
Καταναλώνουν ολόκληρα κιλά ξηρούς καρπούς, καρβέλια από ψωμί και χούφτες με ελιές.
Τελικά αρκεί να μην τρως κρέας και γαλακτοκομικά;
Δεν νηστεύω συχνά. Δε μου αρέσει να υποκρίνομαι. Όταν το κάνω όμως αποφεύγω την υπερβολή και τα πάθη μου. Δε γεμίζω το πιάτο μου με ένα βουνό από μακαρόνια με το πρόσχημα οτι είναι νηστίσιμα. Τρώγω μικρές μερίδες, αποφεύγω τη λαιμαργία, νιώθω τη στέρηση και μέσα από αυτή καταλαβαίνω τη θυσία των υλικών για την χάρη των άυλων μα πιο ουσιωδών.
Είχα χάσει την πίστη μου νόμιζα. Μέχρι που μου είπαν
" ο διάβολος χαίρεται όταν ο άνθρωπος απελπίζεται"
Εγώ ξέρω ένα πράγμα: Η διαβολή βρίσκεται μέσα στον καθένα. Στην απογοήτευση, στην εκδίκηση, στα ποταπά συναισθήματα που κατακλύζουν τον άνθρωπο γιατί έτσι είναι η φύση του.
Η νίκη του καλού φαίνεται στις πράξεις μας. Στο πως θα αντιμετωπίσουμε τη διαβολή, αν θα απλώσουμε το χέρι για βοήθεια, αν θα χαμογελάσουμε αντί να απογοητευτούμε και αν θα δούμε το καλό μέσα σε χαλεπούς καιρούς.
Το καλό δεν είναι κραυγαλέο.
Το είδα τις προάλλες στο βλέμμα του μεσήλικα που με έκλεισε με το αυτοκίνητό του, μου ζήτησε συγνώμη και μου ευχήθηκε "Καλό Πάσχα"...

.. όπως εύχομαι και εγώ σε σας.

ΣΚ για κλάματα

.. Με πονοκέφαλο, πολύ "μάτι", ξεματιάσματα και εμετό.
Τέλεια!
Τα τελευταία νέα;
- ο προϊστάμενος βάζει "χέρι" στα bonus μας - έτσι μου είπε ο "από πάνω του"
- η φιλενάδα μου βάζει τα όριά της
- Σέρνεται γαστρεντερίτιδα
- η αδερφή μου μπαίνει στο χειρουργείο για αφαίρεση κυστοαδενώματος (κράτα γερά sistroni)
- το ψυγείο μας τα έφτυσε πάλι
- δεν διάβασα καθόλου το διήμερο λόγω αδιαθεσίας

Και αύριο δουλειά πάλι..
Κλαψ

Plastic Dolls

- Στο blog σου θα με λες "Μήτσι", είπε η ιατρός στην οποία εργάζομαι τα απογεύματα.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να πω τα εξής:
"Τι γίνεται όταν συναντιούνται 2 καλοστεκούμενες 40αρες;"
α) Ανταλλάσουν συνταγές
β) Γκρινιάζουν για τις δουλειές τους
γ) Ανταλλάσουν συμβουλές ομορφιάς και μυστικά ελιξήρια νεότητας

γ)!!! λοιπόν..

Το ιατρείο είχε μεταπηδήσει αντικείμενο, το ίδιο και η εργοδότης μου - φοβερό παιδί.
Έμαθα άγνωστες λέξεις όπως "υαλουρονικό οξύ", ¨Phase" κτλ, το πως καταλαβαίνεις οτι έχει κάνει κάποιος πλαστική, οτι η Λάσκαρη έχει παραμορφωθεί, οτι το κόστος ισούται minimum με 2 μισθούς μου.
Στην τελευταία πληροφορία λάκισα.
Και η πλάκα είναι οτι από τις παρευρισκόμενες στο ιατρείο εκείνη τη στιγμή καμία δεν είχε πρόβλημα ώστε να στραφεί σε τέτοιες μεθόδους.
Αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν η μια πήρε την άλλη από το χέρι για να την πάει στο toilet room που είχε μεγαλύτερο καθρέφτη ώστε να της δείξει ακριβώς σε ποιό σημείο χρειαζόταν να αλλάξει τη μύτη της.
Και οι δυο γλυκύτατες και πολύ ανοιχτές, δεν το συζητώ, μου έφτιαξαν το κέφι.
Αλλά η αλήθεια παραμένει.
Μήπως στρεφόμαστε στο νυστέρι πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με παλαιότερα;
Και μια σημαντική παρατήρηση: Η εν λόγω ασθενής αλλάζει κούρεμα και ντύσιμο κάθε εβδομάδα τους τελευταίους 2 μήνες. Μήπως... λέω ΜΗΠΩΣ;; δεν της φταίει η εμφάνιση αλλά κάτι άλλο την τρώει;
Αλλά άντε να το πεις αυτό με τις καλύτερες των προθέσεων και να μην παρεξηγηθείς..
Μόκο λοιπόν...

'Αλλαξέ το!

Είμαι αραχτή στο κρεβάτι, έχω πάθει Overdose από το διάβασμα το ΣΚ και χαλαρώνω. Έφαγα και ένα τέλειο σπανακορυζο και είμαι σαν το γάτο μου. Γεμάτη και ναρκωμένη. Κάνω ζάπινγκ. Στο ένα κανάλι μια νέα - πρόσφατα μεταδιδόμενη δηλαδή - εκπομπή με τίτλο "The Swan" που μεταμορφώνει γεματούλες νοικοκυρές, μανάδες, χωρισμένες και μή, ντυμένες με φόρμες και παντόφλες και τα μαλλιά κότσο σε τοπ μοντελ με τη βοήθεια της αισθητικής ιατρικής και οδοντιατρικής.
Στο άλλο κανάλι ο γνωστός Σπύρος - "Άλλαξέ το" να μεταμορφώνει σπίτια - ή μάλλον καθιστικά και κρεβατοκάμαρες μόνο γιατί οι δουλειές στο μπάνιο και στην κουζίνα κοστίζουν πολλά περισσότερα.
Και ένα σωρό άνθρωποι να παρακολουθούμε την αλλαγή σε όλο της το μεγαλείο. Και να την επιζητούμε και εμείς. Ποιός δεν θέλει ένα τέλειο σώμα; Ποιός δε θέλει ένα μοντέρνο σπίτι;
Το μότο της εποχής είναι "άλλαξέ το".
Το σύντροφο, το κορμί, το σπίτι, τη δουλειά.
Γιατί;;;
Γιατί έχουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε. Από τη μιζέρια, τα κακά βλέμματα, τον ίδιο μας τον εαυτό, από υπαρκτά και ανύπαρκτα πράγματα.

Αλλά ξέρεις κάτι;
Η ζωή δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την αλλαγή αν βέβαια αυτό συμβαδίζει με την έννοια της εξέλιξης.
Και το κυριότερο από όλα: είναι στη φύση του ανθρώπου να εξελίσσεται.

Πάω να αλλάξω ... ρούχα ντε!

Μια συνηθισμένη Κυριακή

Είναι και η σημερινή με πολλά stabilo απλωμένα στο γραφείο, deadlines για τις εργασίες, έναν καφέ απο τα Everest, πολλά post -it με πράγματα που υποτίθεται θυμάμαι,το downloading να έχει την τιμητική του, διαφορετικά στυλό αραδιασμένα γιατί δεν μπορώ να γράφω με τον ίδιο για πολλή ώρα.
Αν μερικοί ρωτούν γιατί διαβάζω ακόμα στα 27 μου δεν ξέρω τι να απαντήσω.
Τουλάχιστον δεν μπορώ να βρω κάτι έξυπνο να πω.
Αλλά μου αρέσει το αντικείμενο και μερικές φορές αυτό αρκεί.

Αρκετά για σήμερα
Ετοιμάζομαι για καφέ.
Μάκια

Zizoy is back

Ο γλυκούλης μου ξαναγύρισε στο σπιτάκι του, ανακάλυψα όμως μια περιοχή που του λείπουν τρίχες απο τη ρίζα στη γούνα του και ένα τσίμπημα στο δέρμα του και δεν ξέρω τι να υποθέσω.
Ήρθε και μας βρήκε όμως, ήταν όλη μέρα μαζί μας και κοιμηθήκαμε αγκαλίτσα.
Και τώρα που έχω γυρίσει εδώ και λίγες ώρες αναρωτιέμαι που θα κοιμηθεί το βράδυ και που να τριγυρνάει..

Which song cheers me up?

One of my favourites
Enjoy

Η δουλειά τρώει τον αφέντη

Δεν ξέρω αν είναι οι περισσότερες ευθύνες, οι πολλές ώρες δουλειάς, το άγχος για το διάβασμα, το διάβασμα το ίδιο, οι τελικές εξετάσεις που πλησιάζουν, οι προθεσμίες που εξαντλούνται... ή όλα τα παραπάνω μαζί, που τον τελευταίο καιρό αρρωσταίνω συνέχεια. Είναι μερικές φορές που πέφτω για ύπνο και λέω στον εαυτό μου "Ξεκουράσου τώρα, μην τα σκέφτεσαι, είναι ώρα να ηρεμήσεις". Έχω φτάσει στο σημείο να μισώ το κινητό μου, να μην θέλω να χτυπάει.
Η καλύτερη στιγμή της ημέρας είναι το βραδυνό αφρόλουτρο...

Φέτος το πήραμε το ΧΡΥΣΟ!

Οι φωτογραφίες είναι από το γλέντι!

Enjoy

Πέρσι πήραμε το ασημένιο...

Φέτος....

Ζιζου photos

Στην πάνω φώτο ο Χρήστος με το Ζιζού και στην κάτω ο Νίκος.

Και στις δυο περιπτώσεις ο γατούλης μου είναι ζαβλακωμένος ως συνήθως μετά το φαγοπότι.

Επιστροφή από Μήλο - Ο Ζιζού μεγάλωσε

Μου βγήκε η ψυχή μέχρι να πάω και από τις 5 ημέρες άδειας που είχα στην ουσία λογω απαγορευτικού εκμεταλλεύτηκα τις 2 1/2.
Κάτω στο νησί όλα άδεια και όλα γαλήνια και χρειαζόμουν λίγη ηρεμία. Και ο ύπνος στην εξοχή είναι άλλο πράγμα. Βέβαια όταν έφτασα εκεί βράδυ Κυριακής και έπρεπε να κάνω γενική καθαριότητα επειδή το σπίτι ήταν κλειστό για 2 μήνες μετά πονούσα παντού αλλά είχα την γλυκιά ικανοποίηση οτι περιποιόμουν το δικό μου σπίτι.
Ο Ζιζού εμφανίστηκε πολύ αργά για να φάει και μετά αντίθετα με αυτό που κάνει πάντα δηλ. να κοιμάται στα πόδια μου εξαφανίστηκε. Δεν εμφανίστηκε ούτε την επόμενη μέρα, ούτε το επόμενο βράδυ.
Ήμουν απαρηγόρητη. Αλλά έπρεπε να καταλάβω οτι οι αρσενικοί γάτοι φεύγουν κάποια στιγμή και να μην στενοχωριέμαι τόσο. Ήθελα τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω, να κοιμηθώ στην αγκαλιά του, να του μιλήσω για όσα πέρασα τελευταία, να με παρηγορήσει αυτό το μικρό πλασματάκι μόνο και μόνο που θα ήταν εκεί.

Δευτέρα βράδυ άρχισα να μαζεύω πάλι. Είχα τελειώσει και περίμενα να φύγω. Άκουσα νιαουρίσματα και τον είδα. Ποτάμι τα δάκρυα. Του έβαλα κονσέρβα και γαλατάκι. Από τη χαρά μου διπλή μερίδα. Δεν έπαψα να τον πασπατεύω και να τον χαζεύω που έτρωγε. Ακουμπούσα στη ράχη του και ένιωθα τον τριγμό της ικανοποίησης και μετά ανέβηκε στο κρεβάτι, αφού του καθάρισα τα πατουσάκια. Καθαρίστηκε, ξάπλωσε, ήθελε χαδάκια. Πέξαμε, μου γουργούριζε και μετά κατάλαβα οτι τον καλούσε η παρέα του. Στήθηκε μπροστά στην εξώπορτα και περίμενε να του ανοίξω.
Του έπιασα το κεφαλάκι, τον κοίταξα στα μάτια - μαύρα και ολοστρόγγυλα στο αχνό φως - και του είπα: "Θα ξανάρθει η μαμούλα. Να προσέχεις".

Και έφυγε.
Και έφυγα και εγώ μετά.

Δυσκολίες

Έλεγα πως το 2007 ήταν η χρονιά μου.
Το 2008 μπήκε και όλα ανατράπηκαν. Πολλές δυσκολίες, επαγγελματικές, προσωπικές και όλες μαζί. Είναι αυτό που λέμε "άμα δε σε θέλει..."

Στην δουλειά τα πράγματα τεταμένα, περισσότερες ευθύνες, προβλήματα, παρεξηγήσεις, έλλειψη εμπιστοσύνης. Μερικές φορές λες "να ήμουν ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας" αλλά και πάλι όταν γίνεται αυτό δεν σου αρέσει (με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι).
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση, ελπίζω σύντομα να βρουν ένα ρυθμό τα πράγματα γιατί υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τη δουλειά και μας περιμένουν να τα ζήσουμε.

Αχ, μου αρέσει που έλεγα οτι όλα πάνε καλά και οτι βαριέμαι. Σημείωση: όταν ένας άνθρωπος της ηλικίας μου λέει οτι βαριέται όλα πάνε καλά στη ζωή του, δεν έχει προβλήματα να τον ταλαιπωρούν.
Καλά να πάθω για να μην γκρινιάζω άλλη φορά.

Προαγωγή?

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που έγινε. Τα χρήματα θα είναι καλύτερα αλλά ο τρόπος που έγινε δε με αφήνει να το χαρώ.
Αντικατέστησα μια συνάδελφο με την οποία δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Μπορεί να ασχολιόταν μόνο με ένα αντικείμενο αλλά το έκανε πολύ καλά.
Ο προϊστάμενος πρότεινε στην αξιολόγησή της να γίνει πάλι πωλητής από Υπεύθυνη Πωλήσεων λόγω του οτι ήξερε μόνο ένα αντικείμενο. Βέβαια ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις γιατί ο ένας δεν αποδεχόταν τη θέση του άλλου. Την υποβίβασε στηριζόμενος στην αξιολόγησή της την οποία η ίδια υπέγραψε - κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να υπογράψει "ενίσταμαι" γιατί μας δινόταν η δυνατότητα και το αποτέλεσμα ήταν να πάρει μετάθεση για αλλού. Τώρα αν τη μετάθεση τη ζήτησε εκείνη ή όχι δεν το ξέρω στα σίγουρα.

Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι οτι ένας άνθρωπος που κάνει μια φορά κάτι τέτοιο δεν θα αργήσει να το ξανακάνει.

Οπότε δεν καλοκάθομαι στη θέση μου και αρκούμαι και στα λίγα.

Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να πάρω μετάθεση στο προηγούμενο κατάστημά μου. Κι ας ήμουν και απλή υπάλληλος, δεν πειράζει.

Στο κατάστημα αυτό υπάρχει πολλή ίντριγκα, πολύ κουτσομπολιό και δεν με ευχαριστεί η κατάσταση. Είμαι λίγο στον κόσμο μου σε τέτοια θέματα. Δεν τους ακούω όλους. Ξέρω πότε κάποιος μου λέει αλήθεια ή ψέματα και έχω κάνει τις αξιολογήσεις μου.

Πολύ με στενοχώρησε όλο αυτό. Ούτε που χάρηκα την προαγωγή μου.

Κατά τα άλλα έχω και ζωή εκτός δουλειάς. Τελευταία με απασχολεί ένα προσωπικό θέμα υγείας και έχω αγχωθεί απίστευτα.
Τον Ζιζού έχω να τον δω πολύ καιρό. Δεν πήγα τελικά 20/1 στη Μήλο αλλά θα πάω κάποια στιγμή, μου λείπει απίστευτα η ηρεμία που μου προσφέρει.
Η Λίνα μου είπε οτι για αυτούς που έχουν γεννηθεί γύρω στις 24/10 (γκου χου γκου χου) οτι το κακό που θα ξεκινήσει τώρα θα έχει διάρκεια. Μήπως να ανησυχώ για τη συνεργασία μου με τον προϊστάμενο;

Θεέ μου βάλε το χέρι σου!

Ζιζού

Έτσι το ονομάσαμε το γατί που ήρθε και μας βρήκε πριν ενάμιση χρόνο - ή μήπως 2?- στη Μήλο, τότε που είχα πάει να ζήσω μόνιμα εκεί.

Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει αυτή την ιδιαίτερη αγάπη για τα ζώα που έχει κάποιος με κατοικίδιο και μάλιστα τους "δούλευα" που συμπεριφέρονταν λες και είναι πραγματικό παιδί τους. Και έγινα ένας από αυτούς. Και τώρα "δουλεύουν" εμένα. Αλλά νιώθω υπέροχα συν οτι τους καταλαβαίνω.

Είναι χουζούρης, πεινάλας, καθόλου επιθετικός και κάθε βράδυ σκαρφαλώνει πάνω μου και κοιμάται εκεί. Τώρα είναι στο νησί και με περιμένει στις 20/1. Καταλαβαίνει με τη μια τον ήχο του αυτοκινήτου και κάθεται πάνω στο πηγάδι και με περιμένει να φανώ. Στην κουζίνα καθισμένος στα πίσω πόδια και με το δεξί μπροστινό του σηκωμένο ζητιανεύει ακόμα μια φορά φαγητό. Είναι καλομαθημένος, ένας σύγχρονος Garfield, μόνο που τον λένε Ζιζού.

Στην εικόνα κοιμάται μετά το μεσημεριανό φαγητό στην αγαπημένη του θέση.

Κατά τα άλλα είμαι αρκετά εκνευρισμένη και κυρίως σε οτι αφορά την πρωινή δουλειά. Παντού φαίνεται υπάρχουν άτομα που λουφάρουν εις βάρος σου. Αλλά αυτά τελείωσαν για μένα. Είναι καιρός να μεταθέσω τις ευθύνες και να μην κάνω τα πάντα. Γιατί αυτό δεν εκτιμάται και δεν πληρώνομαι και καλύτερα. Δεν χρειάζεται να είμαι γρήγορη στη δουλειά μου για να κάθονται άλλοι που μήνες αποφεύγουν να δουλέψουν παραπάνω. Nope.
Συν οτι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να αγχωθείς από τη δουλειά.

Καλημέρα, καλή χρονιά σε όσους διαβάζουν αυτές τις σειρούλες. Να είστε πάντα καλά.
Στο κατάστημα δεν έχει δουλειά και είπα να γράψω μερικές λεξούλες.

Πήγα στο Βενέτη σήμερα απέναντι μας να πάρω ένα κουλούρι και κατέληξα με ένα χαλίκι στο στόμα. Τους το πήγα πίσω, η κοπελιά που με ξέρει τόοοοσο καιρό που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ πάμε και παίρνουμε κι από κάτι μου είπε ενα "συγνώμη" αλλά δεν με αποζημίωσε για τα χρήματά μου.
Ξαναπήγα σε λίγο να της μιλήσω για αυτό, δεν ήταν εκεί και έκανα τα παράπονά μου. Δεν εισακούστηκαν γιατί δεν βρήκα την ίδια μάλλον. Τις προάλλες σε μια αραβική είχα βρει ένα δοντάκι από πλαστικό πιρούνι η γκαντέμω και την πέταξα. Πήγα να τους το πω αλλά επειδή δεν τους το πήγα όπως ήταν δε με πίστεψαν. Στο συγκεκριμένο φούρνο πάω από τον Ιούνιο και ξέρω τις κοπέλες αλλά δεν ήταν αρκετό φαίνεται για να με πιστέψουν και να αποζημιωθώ.

Φυσικά και δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί.. Είναι και πανάκριβα. Το κουλούρι ο κουλουρτζής το πουλάει 0,30€ και στο Βενέτη κοστίζει 0,80€. Γιατί ρε μεγάλε;;;

Κατά τα άλλα ησυχία, οι γιορτές πέρασαν με πολύ φαγητό, επισκέψεις, γλυκά και ξαναγύρισα στη δουλειά πιο κουρασμένη από πριν.

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν ένιωσα αυτή την αύρα ανανέωσης όπως κάθε Πρωτοχρονιά, απλά σαν ένα πανηγυράκι. Τίποτα άλλο. Ούτε έχω κάτι να περιμένω αυτή τη νέα χρονιά. Ακούγεται απαισιόδοξο, το ξέρω, ούτε μίζερη είμαι, μάλλον θα φταίει το μεθεόρτιο σύνδρομο.

Είδωμεν...