Ναι, καλά το καταλάβατε από τον τίτλο, είναι μία από τις Κυριακές που θα αφιερωθεί στο ΕΑΠ, αλλά τα καλά νέα δεν είναι αυτά. Είναι οτι πρόκειται για τις τελευταίες Κυριακές που θα φάω χωμένη στα βιβλία όταν εσείς πουλάκια μου θα λιάζεστε στο Θησείο ή δεν ξέρω εγώ που αλλού.
Γιατί παίρνουμε πτυχίο. Ένα πτυχίο, που μεταξύ μας, λίγοι παίρνουν και όσοι έχουν φοιτήσει στο ΕΑΠ το ξέρουν καλά. Θυμάμαι ξεκινήσαμε ένα τμήμα 40 άτομα και έχουμε μείνει - από εκείνη την τάξη πάντα - καμιά 10αριά. Δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις από απόσταση έναν αλγόριθμο, το μόνο σίγουρο είναι αυτό αλλά όταν το καταφέρνεις νιώθεις δικαιωμένος. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε μάθει στη μασημένη τροφή των φροντιστηρίων. Πολλοί συμφοιτητές μου πήγαν φροντιστήριο και στο ΕΑΠ, άλλοι επειδή ήθελαν να χτυπήσουν πολύ καλό βαθμό (άσχετα που το έπαιζαν έξυπνοι στα φόρουμ - "χαχα, μόνος μου το σκέφτηκα, είμαι διάνοια" κτλ) αλλά νομίζω οι περισσότεροι επειδή ο ελεύθερος χρόνος ήταν μια λέξη άγνωστη για εκείνους. Ξέρεις, στο ΕΑΠ, ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 35 (κομψά κομψα, χτυπάει κυρίως 40αρια) και κάπου εκεί, όλο και κάποιο κουτσούβελο έχει κάνει την εμφάνισή του, όλο και πιο απαιτητική είναι η δουλειά, η σύζυγος θέλει βοήθεια με το παιδί, τα ψώνια, το μαγείρεμα και χάνεται η μπάλα. Για να μην αναφέρω πως σε κοιτάζουν οι άλλοι σε τέτοια ηλικία όταν σπουδάζεις. Τους φαίνεται αδιανόητο ένας άνθρωπος να ανοίγει τους ορίζοντές του, άλλοι σκοτώνουν να τελειώσουν το σχολείο από τα 15 τους και εσύ κεί? Τι? Ψάχνεις για μεταπτυχιακό; Τι να το κάνεις με τέτοια κρίση. Η απάντηση έρχεται αποστομωτική: "Οτι γουστάρω" (και αν γουστάρω - από μέσα μου)
Ναι, βλέπεις έχω ένα θέμα με τους ανθρώπους που μου λένε τι να κάνω.
Σε άλλα νέα, τον τελευταίο καιρό, μόνο να γράψω δε θέλω. Το μυαλό μου ταξιδεύει στο Αιγαίο και θυμάμαι πως είναι η άμμος στα δάχτυλά μου, πριν προσγειωθώ από την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Η ειδήσεις σε βομβαρδίζουν και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος να είσαι, ακόμη και μείωση να μη σου έχουν κάνει(λέεεεμε τώρα), σε ρίχνει. Ζεις σε καθεστώς τρομοκρατίας. Και μην αυταπατάσαι. Κατέληξα οτι είναι πόλεμος. Χωρίς βόμβες, αεροπλάνα και λοιπά ανατριχιαστικά κλασικά παιχνίδια πολέμου. Οικονομικός. Ύπουλος, αθόρυβος, καταποντιστικός. Πως παλιά στέλναμε τους φαντάρους να πολεμήσουν και οι οικογένειες χωρίζονταν; Τώρα στέλνουμε ή φεύγουμε οι ίδιοι κόσμο να δουλέψει και να στείλει χρήματα πίσω.
Έχω μια πελάτισσα η οποία είναι δικηγόρος και αποφάσισε να πάρει το παιδί της και να πάει στο Βέλγιο, αφήνοντας το σύζυγο πίσω. Έρχεται μια φορά το μήνα. Είναι ικανοποιημένη από το σύστημα παιδείας εκεί αλλά δεν μπορεί να πει το ίδιο για το μισθό της. "Εδώ που ήμουν και δεν μπορούσαμε να καλύψουμε τα έξοδα, τώρα εκεί απλά τα καλύπτουμε, τίποτα άλλο. Μη φανταστείς για αποταμίευση και υπέρογκα ποσά" Αυτά είναι τα λόγια της. Όλοι νομίζουμε ότι έξω θα γίνουμε σύγχρονοι Κροίσοι αλλά η κρίση είναι γενική. Και οι πολιτικοί μας παίζουν τις κουμπάρες.
Μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο, κάπου θέλω να μπω σε ένα αεροπλάνο και να φύγω. Να νιώσω την γλυκιά θαλπωρή του ταξιδιού, το χάζεμα στα duty free (οι τιμές των οποίων έχουν γίνει χειρότερες από του Χόντου - μην αρχίσω τώρα), το χάζεμα γενικά.
Τάσεις φυγής;
Yes, please.
