Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2007

Προ-Εορταστική Περίοδος

Η καλύτερη περίοδος αν εξαιρέσεις το στριμωξίδι στο μετρό και τα τρόλεϋ και τους πελάτες που μπαίνουν στο κατάστημα ο ένας πίσω από τον άλλο και σε ρωτάνε 8 διαφορετικά πράγματα ταυτόχρονα. Για κάποια στιγμή με φαντάζομαι ως φωτεινό παντογνώστη, ένας άλλος Κύρος Γρανάζης με το γλόμπο να του βάζει ιδέες για το πως θα συνδέσει ο κος Τάδε το μόντεμ του. Τα καλά του επαγγέλματος.

Βέβαια είναι πολύ όμορφα στολισμένη η Αθήνα. Μου αρέσει πάααααρα πολύ. Να περπατώ στους δρόμους τα βράδια επιστρέφοντας από τη δουλειά και ας κάνει ψοφόκρυο, έχω γάντια και κασκόλ και με κρατούν ζεστή. Περπατώ και χαζεύω σαν μικρό παιδί.

Μπαίνει σήμερα στο κατάστημα μια γυναίκα γύρω στα 55-60 ωρυώμενη που την ενόχλησαν λέει στο "προσωπικό" της κινητό από την εταιρία να περάσει από το κατάστημα να κάνει αναβάθμιση.
- Και που με ξέρει εμένα η εταιρία να μου κάνει δώρο;
- Από τους λογαριασμούς σας
- Και που ξέρει τους λογαριασμούς μου, αυτά είναι απόρρητα δεδομένα. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΔΩΡΑ
- ...
- Ποιά είναι η παγίδα???
- Δέσμευση 12 μηνών στο δίκτυο
- Και τι συσκευή να πάρω;
(Της προτείνω μια πραγματικά καλή, χωρίς να πληρώσει τπτ)
- Δεν έχω την ταυτότητα μαζί μου
- Τη χρειάζομαι για την αναβάθμιση
- Αλοίμονο! Ποιός κυκλοφορεί με την ταυτότητα μαζί του σήμερα;
- ΟΛΟΙ;;;;;

Η κυρία ήταν συγγραφέας, όπως κατάλαβα αργότερα από όσα μου είπε.
Αλλά πραγματικά ιδιαίτερη περίπτωση...συγγραφέως...

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Υπόθεση: Σκασμένο Λάστιχο

Η αλήθεια είναι οτι δεν ξέρω να χειρίζομαι τα αυτοκίνητα. Δεν ξέρω να αλλάζω λάστιχο. Ξέρω οτι θα έπρεπε αλλά δεν ξέρω.

Από την άλλη και άλλοι θα έπρεπε να ξέρουν να χειρίζονται Η/Υ στη σημερινή εποχή ή τα κινητά τους αλλά και αυτοί δεν ξέρουν.
Οπότε υποθέτω ο καθένας στο είδος του.

Παρατήρησα οτι στη γειτονιά μου υπάρχει μόνο ένα βουλκανιζατέρ και πήγα να μου το φτιάξουν - αφού είχα καλέσει οδική βοήθεια να μου αλλάξουν το λάστιχο και να βάλουν τη ρεζέρβα.
Υποτίθεται οτι πήγα συστημένη αλλά δεν έλαβα καμία εξυπηρέτηση.
Μου είπαν οτι κλείνουν και οτι θα έπρεπε να το πάω αύριο και σαφώς το σεβάστηκα αυτό αλλά καλό θα ήταν να μην έλεγαν στον ξαδερφό μου να περάσω από κει και θα μου το φτιάξουν.
Anyway και σε αυτό δεν σκάλωσα. Εκεί που σκάλωσα είναι στο πόσο αγνοούν μια γυναίκα σε αυτά τα θέματα. ΟΚ, αν πάει ένας άντρας τον λαμβάνουν περισσότερο υπόψη τους, αλλά μια γυναίκα;;; Τίποτα.. Μπήκα στο μαγαζί και ούτε που γύρισαν να με κοιτάξουν. Ήμουν με τη φόρμα. Πάω στοίχημα πως αν φορούσα κάτι σεξυ δε θα περνούσα απαρατήρητη.
Θα πήγαινα αύριο αλλά εργάζομαι από το πρωι μέχρι το βράδυ...

Γιατί όμως αυτός ο ρατσισμός;;;

Κατά τα άλλα το κρύωμα πέρασε και αύριο θα πάω πάλι στη δουλειά, βαρέθηκα όλο μέσα.


Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Torrents- newbie

Να μαι και εγω να προβληματίζομαι γιατί τα torrents μου κατεβαίνουν σε τόσο χαμηλή ταχύτητα... Και άκρη δεν έχω βρει ακόμη. Αλλά που θα μου πάει..

Κάποια εποχή το 2003 θυμάμαι είχα μάθει τόσα πολλά πράγματα μόνη μου και με βοήθεια από το νετ βέβαια και ασχολιόμουν καθημερινά και ήταν ωραία στον κόσμο μου.
Τώρα δουλεύω πολύ και είμαι καιρό εκτός πραγμάτων.
Ο φίλος μου alex από το msn ακόμη δεν έχει επαφή με torrents και νιώθω λίγο καλύτερα.. Αλλά θα με βοηθούσε λιγάκι με αυτό που αντιμετωπίζω... κλαψ.

Είμαι αρρωστούλα και έχω πάρει αναρρωτική από τη δουλειά. Πήγα στο γιατρό και του ζήτησα να μου γράψει τη σημερινή μέρα και του είπα "καλά είμαι μωρέ" και μόλις με θερμομέτρησε άλλαξα γνώμη...

Σήμερα μίλησα και με το Φωτάκη και παρέδωσα και μια εργασία στο ΕΑΠ. Η ενότητα ΠΛΗ20 με έχει παιδέψει ΄πάρα πολύ και δεν ξέρω πως θα τη βγάλω καθαρή και φέτος. Θέλει συνεχές διάβασμα γμτ.

οκ, αυτά για σήμερα πάω να ασχοληθώ με τα torrents μου και τα μυξο- μάντηλά μου
σνιφ, σνιφ ΑΨΙΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!! (γείτσες)


Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Χλιδάνεργοι

Το όρο τον άκουσα τις προάλλες στον Ευαγγελάτο και είχε μια κοπέλα σε video στις Αντιπαραθέσεις που είχε σπουδάσει marketing - όπως όλοι τελευταία - και έλεγε οτι δεν έχει βρει ακόμα κάτι που να της αρέσει ή να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της και για το λόγο αυτό ζει από το χαρτζιλίκι του μπαμπά μέχρι να βρει αυτό που θέλει. Ήταν δεν ήταν 26 χρονών.

Χλιδάνεργοι είναι οι σύγχρονοι νέοι που έχουν σπουδάσει κάτι συγκεκριμένο και αποφοιτώντας αναζητούν εργασία μόνο σε αυτό το αντικείμενο και με τους όρους και τις συνθήκες που αυτοί επιλέγουν. Μέχρι τότε τη βγάζουν με οικονομική ενίσχυση από την οικογένειά τους.

If u ask me από τη μία είναι δικαίωμα του καθενός να διεκδικεί το καλύτερο για τον εαυτό του εργασιακά αλλά συχνά φτάνουμε στο άλλο άκρο να μην κάνουμε καθόλου υποχωρήσεις ώστε κάποια στιγμή να πετύχουμε το στόχο μας.
Οκ, αν δε με πιστεύεις φίλε αναγνώστη διάβασε συνεντεύξεις πετυχημένων επαγγελματιών στο χώρο τους και δες από που έχουν ξεκινήσει.

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου "πως περνάς τη μέρα σου;" η κοπελιά απάντησε σοβαρά - σοβαρά :
- Ε, δύσκολα... Ξυπνάω το πρωί, πάω γυμναστήριο, μετά βόλτα, καφέ ... και ψάχνω..

Περιττό να πω οτι το μισό στούντιο κρυφογέλαγε...


Το πρόβλημα ίσως να μην είναι τόσο αισθητό όταν οι οικονομικές απολαβές της οικογένειας είναι ικανές να ανταποκριθούν στην ενίσχυση ενός τέτοιου μέλους της αλλά όταν ο μισθός των γονιών δεν φτάνει να καλύψει μια τέτοια ενίσχυση.
Κι όμως.. συμβαίνει. Και η νοοτροπία αυτή με εξοργίζει, ειδικά όταν αντιπαραβάλω στο νου μου κάποιες τηλεοπτικές σκηνές από ρεπορτάζ στο δρόμο, όπου η κοπέλα των 25 γκρινιάζει οτι δε βρίσκει δουλειά και οτι έχει έξοδα με το Rayban το γυαλί και την επώνυμη τσάντα..

Χρυσό μου, η δουλειά δεν είναι ντροπή...

Και κάτι άλλο..
Η εργασιακή εμπειρία είτε εργάζεσαι σε φαστ φουντ είτε σε πολυεθνική ΦΑΙΝΕΤΑΙ και ο επόμενος υποψήφιος εργοδότης θα το πάρει πρέφα και να ξέρεις οτι θα προτιμήσει αυτόν που ξέρει πως να συμπεριφέρεται στο εργασιακό περιβάλλον.
Και εσύ κάτσε σπίτι να βάφεις τα νύχια σου, γλυκιά μου και να περιμένεις τον "ματσό" πρίγκηπα.

Όμως flash news !!!! -> Δε είναι σίγουρο οτι θα προτιμήσει εσένα.

Κάτι τέτοια βλέπουν οι άντρες και μας κράζουν.

Για όλες αυτές τις κοπέλες που δεν χαρίζονται και παλεύουν για την καθημερινότητά τους αλλά δε παύουν να κυνηγούν τα όνειρά τους:

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΓΙΑ ΣΑΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Γιορτάζουν οι ¨Αννες" σημερα

.. και χρόνια τους πολλά! Και η αδερφή μου, βέβαια. Ξεκλέβω λίγο χρόνο να ενημερώσω το blog μου, ενώ έχουμε καλεσμένους μέσα. Ακούγεται αντικοινωνικό αλλά μου αρέσει να αλλάζω παραστάσεις. Απλά έτσι είμαι. ΟΚ, οκ θα ξαναπάω σε λίγο.
Περπάτησα πριν λίγο στην βραδυνή Αθήνα. Μου αρέσουν τα λαμπιόνια, έτσι καταλαβαίνω τις γιορτές. Και κυρίως μου αρέσει η Προ- εορταστική περίοδος, τότε που έχεις κάτι να περιμένεις. Όταν έρχεται αυτό το κάτι, απλά περιμένεις κάτι άλλο μετά.. η φύση του ανθρώπου είναι αυτή.

Έχω απίστευτη βαρεμάρα για να κάτσω να διαβάσω τελευταία.
Είναι η αλαζονεία μου. Ξέρω οτι θα αποδώσω και το ρίχνω στη λούφα. Μέχρι στιγμής δεν το έχω πληρώσει ακριβά. Ο Μέρφι με έχει ξεχάσει.. (ευτυχώς).

Πρέπει να βάλω και μερικές φωτο εδώ μέσα.

Προς το παρόν,

μάκια

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Η σωστή λέξη είναι "Σάββατο" όχι "Σαββάτο"

...με διόρθωνε η Λίνα χθες το απόγευμα.. Αλλά τι να κάνω; Αφού έτσι μου το έλεγε η μανούλα μου τόσα χρόνια - να φανταστείς μέχρι τα 12 μου δεν είχα "νονά" αλλά "νουνά"!
Και μόλις πάει κατά λάθος ο τόνος από το πρώτο άλφα στο δεύτερο.. τσουπ! συνοφρυώνεται και κορδώνεται λέγοντας " Ποιά μέρα;;;;" Χε χεχε Πλάκα έχει.

Σήμερα Σάββατο λοιπόν, εγώ στο μαγαζί και μια τρελή μέρα να ακολουθεί. Πάλι χίλια κομμάτια θα γίνω. Ανυπομονώ για ταβανοθεραπεία. Αλλά και να κάθομαι βαριέμαι μετά από λίγο.

ξεκινώ το τέννις αύριο και ήδη βρήκα υποψήφιο συμπαίκτη - θύμα αλλά επειδή το κόβω οτι θα με στήνει ψάχνω για δεύτερο. Τι πράγμα και τούτο; Για να κλείσεις γήπεδο πρέπει να πάς από κει..

Επιφυλάσσομαι για φωτό πριν και μετά το πιάσιμο...

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2007

Μια μέρα ακόμη

...και σήμερα.. Ρεπό είχα και χαλάρωσα λιγάκι. Αν και έχω 2 εργασίες από το ΕΑΠ που με κυνηγάνε και αν δεν ασχοληθώ σοβαρά δεν πρόκειται να τη βγάλω τη χρονιά.. Πως έμπλεξα πάλι έτσι δεν ξέρω.. Δυο δουλειές, 2 θεματικές ενότητες στο πανεπιστήμιο, και μια επιπλέον επιθυμία για άσκηση... κολύμβηση θέλω να ξαναπάω και να ξεκινήσω επιτέλους τένις. Δεν θελω να το αναβάλω άλλο. Υποθέτω οτι δεν είμαι η μόνη αναβλητική αλλά με ταλαιπωρει πολύ αυτή η αναβλητικότητα. Στο τέλος τα καταφέρνω αλλά δεν είμαι ευχαριστημένη που τρέχω με την ψυχή στο στόμα για να έχουν όλα αίσιο τέλος. Και δεν κατηγορώ κανέναν γι αυτό παρά μόνο τον εαυτό μου. Αλλά τέλος οι γκρίνιες.. Χθες είχε μια υπέροχη μέρα στην Αθήνα. Για φωτογραφία. Δεν είχε ήλιο και μπορούσες να κοιτάζεις παντού ξεκούραστα! Τέλεια!!!
Τελικά τα μικρά πράγματα είναι που μετράνε ε;

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

Κοινωνική μόρφωση - γάμος

Δεν ξέρω για ποιό λόγο οι άνθρωποι παντρεύονται αν δεν είναι σίγουροι οτι δεν θα φτιάξουν μια υγιή οικογένεια.

Συνήθως μπαίνει στη μέση η ανασφάλεια οτι θα μείνουν στο ράφι οι γυναίκες και οι άντρες θα πεθάνουν μόνοι χωρίς να έχουν κάποιον να τους φροντίζει όπως έκανε κάποτε η μητέρα τους.

Κάπως έτσι πρέπει να έγινε και με τους γονείς μου. Είναι αμέτρητες οι φορές που έχουν τσακωθεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ανήκουν στην παλιά τάξη πραγμάτων που τότε σημασία είχε τι θα πουν οι άλλοι και όχι οι ίδιοι. Ίσως γι αυτό δεν έχουν πάρει διαζύγιο ακόμα. Γι αυτό και γιατί προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο να υποχωρήσει.

Και δεν είναι υγιές αυτό το ξέρω. Απλά δεν μπορώ να το αλλάξω πλέον.

Aυτό που με φοβίζει πιο πολύ είναι τα βιώματα τα οποία θα μεταφέρω στη δική μου οικογένεια κάποια στιγμή. Τα απωθημένα μου, τα παράπονά μου. Χρειάζεται δουλειά κάτι τέτοιο.

Υποθέτω όμως οτι κανενός η ζωή και οι εμπειρίες δεν είναι ρόδινες.
Το θέμα είναι : με αυτά που σου δίνονται... πως ακριβώς θα τα αξιοποιήσεις. Και αυτό, ΝΑΙ, είναι θέμα κοινωνικής μόρφωσης.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

το νησί μου


Είμαι πολύ δεμένη με τη Μήλο. Και πολύ στον κόσμο μου τώρα που γύρισα από διακοπές. Τελικά κατέβηκα στο νησί παρά το ατύχημα. Με 2 μέρες καθυστέρηση αλλά με 17 μέρες άδεια. Δεν μπορώ να πω, φέτος το ευχαριστήθηκα. Πέρσι δούλευα στο νησί. Τώρα μακαρίζω την τύχη μου που βρήκα μια μόνιμη δουλειά στην Αθήνα. Αλλά πάντα υπάρχει κάτι να με τραβάει εκεί. Και ειδικά ο γάτος μου. Το σπίτι που νοικιάζουμε είναι παμπάλαιο αλλά έχει μια υπέροχη καλαμωτή την οποία κοιτάζω και αποκοιμιέμαι κάθε βράδυ. Τους καλύτερους ύπνους κάνω κάτω. Όχι οτι εδώ δυσκολεύομαι, φίλοι και γνωστοί μπορούν να το επιβεβαιώσουν (θα σπεύσουν τολμώ να πω).

Έχω επιστρέψει από χθες το βράδυ ταλαιπωρημένη και είμαι ακόμα στον κόσμο μου. Τρομάζω που βλέπω τόσο πολύ κόσμο στην Αθήνα, αλλιώς την είχα συνηθίσει τέλος Ιούλη αρχές Αυγούστου και δεν μπορώ να προσαρμοστώ. Σαν ούφο περπατώ στους δρόμους. Αλλά είναι καταλυτική η δύναμη της πρωτεύουσας. Στο δρόμο για τη δουλειά έτρεμα από την υπερένταση. Καλά ήμουν κάτω. Καποια στιγμή ίσως το σκεφτώ σοβαρά για μετάθεση στο νησί. Μέχρι τότε με χωρίζουν πολλά.

Στη φώτο είναι η περίφημη παραλία της Φυριπλάκας. Στην από πίσω πλευρά μετά το βράχο γίνεται παραλία γυμνιστών.. όχι, όχι δεν πήγα εκεί με την ψηφιακή...

Σάββατο 18 Αυγούστου 2007

Να φοράτε πάντα ζώνη!


Ξεκινούσαμε χθες για διακοπές.. Δεν φύγαμε τελικά. Λίγο πριν μπούμε στο λιμάνι "συμμετείχαμε" σε μια καραμπόλα 5 αυτοκινήτων. Θυμάμαι 2 δυνατούς κρότους και εμένα να κρατώ το κεφάλι μου και να κλαίω δυνατά από το σοκ. Τη γλύτωσα με μια τεράστεια μελανιά στη γάμπα. Το αυτοκίνητο του φίλου μου σμπαράλια. Πέρα από τη σύγκρουση από το πίσω όχημα - ταξί και ο ταξιτζής ήταν ένα παιδί που φώναζε τρομαγμένο για ασθενοφόρο - εκτινάχθηκε από το πιο πίσω βανάκι - τον υπαίτιο όλης της ζημιάς - τη σχάρα και αναπηδώντας στο καπό του ταξί καρφώθηκε στην πίσω αριστερή κολώνα του Punto μας. Ευτυχώς ήταν μοντέλο του 1998 τότε που τα αυτοκίνητα τα έφτιαχναν γερά, ευτυχώς που δεν πήγε η σχάρα λίγα μέτρα πιο πέρα, ευτυχώς που δεν ήμασταν με το ματίζ μας και ευτυχώς που ζούμε. Και ο κυριότερος λόγος είναι οτι φορούσαμε ζώνη. Πάντα φοράμε ζώνη. Γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα για τα οποία αξιζει να ζεις.