Είμαι τελείως καταβεβλημένη... Τελικά ή θα έχεις χρόνο ή χρήματα... δεν έχω κουράγιο να κάνω τπτ.
Τουλάχιστον έκλεισα το ταξίδι στη Βαρκελώνη και είναι μια μικρούλα ανταμοιβή. Έχω και ένα κουμπαρά και μαζεύω από πέρσι το Μάρτιο χρήματα για να ξοδέψω σε αυτό το ταξίδι και πλησιάζουν οι μέρες που θα ανοίξει...
Θέλω χρόνο με τους φίλους μου.. Θέλω να πάω σινεμά..
Οκ, παύω τη γκρίνια.

Ο γάμος της φίλης μου

καλή εβδομάδα!
Τελευταία μέρα άδειας, αλλά απομένουν άλλες 8 για το 2008. Φεβρουάριο και Μάρτιο. Μια χαρά!
Παντρεύτηκε η φίλη μου η Βασιλική το Σάββατο. Ήσυχος γάμος, χωρίς ρύζια και ιστορίες, η αδερφή μου δε σταμάτησε να μουρμουράει και να γελάει μέσα στην εκκλησία, 3 φορές μας έκανε παρατήρηση ο παπάς. Για την ακρίβεια, πριν αρχίσει ο χορός του Ησαϊα μας έδωσε εντολή να μη διανοηθούμε να πετάξουμε ρύζι. Ναι, μη του χαλάσουμε το χαλί και δεν μπορούν να σκουπίζουν. Δεν τους πάω μια...
Στη χαιρετούρα έσκυψε και μου είπε στο αυτί "Και στα δικά σου με ένα παιδί που θέλεις". Χμ...
Συγκινήθηκα. Με πήραν τα ζουμιά. Από την ώρα που την είδα να φτάνει με το αμάξι. Το νυφικό το είχε σχεδιάσει μόνη της. Είναι καλλιτέχνης. Αρχιτέκτονας. Όσο θυμάμαι πόσα έργα της μου έχει χαρίσει.. Όταν τελείωνε ο κενός χώρος των βιβλίων της (αυτές οι πρώτες σελιδούλες που έχουν μόνο τους τίτλους και τους συγγραφείς των σχολικών) έπιανε τα δικά μου. Πόσα λουλούδια, πόσα βάζα, πόση φύση! Αποτυπωμένα στο χαρτί σαν ολοζώντανα! "Μα, πως το κάνεις και εγώ δεν μπορώ;", της γκρίνιαζα. "Ε, τι να σου πω, απλά μου βγαίνει..."
Έτσι είναι το ταλέντο. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Εγώ δεν το έχω αλλά το θαυμάζω σε κείνη.
Πηγαίναμε μαζί στα γερμανικά. Ήταν από τις ωραιότερες εποχές. Κρατήσαμε επαφή. Δε βλεπόμαστε τόσο συχνά αλλά είναι μερικοί άνθρωποι που τους νιώθεις πάντα κοντά σου.
Αλληλογραφούσαμε κιόλας. Κι ας μέναμε κοντά. SCRIPTA MANENT.
Ερχόταν ο φάκελός της τίγκα στα χρωματιστά αυτοκόλλητα! Πόσες ζωγραφιές.. πόσα χρώματα! Έτσι είναι η Βασιλική! Μέσα στο χαμόγελο, την καλοσύνη, την ηρεμία.
Θα αποκτήσει παιδάκι σε λίγο καιρό. Ο Στέλιος, φοβερό παιδί. Αξίζουν ο ένας την αγάπη του άλλου.
Ο γάμος ήταν υπέροχος. Από τους λίγους που έχω απολάυσει. Και όσο πιο πολύ αγαπάς αυτόν/ην που παντρεύεται γίνεται όλο και πιο υπέροχος...

Να ζήσετε, να σας χαιρόμαστε, σας αγαπάμε πολύ!

Διάβασμα και Άγιος ο Θεός.

Κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα.
Γύρισα από τη Μήλο, γέμισα τις μπαταρίες μου γιατί κοιμήθηκα σαν τρελή κάτι 12ωρα και μετά ξυπνούσα και μύριζα τον καθαρό αέρα. Είναι τελείως διαφορετική η ποιότητα του ύπνου στην εξοχή από οτι στην Αθήνα. Ξεσυνήθισα κιόλας. Γύρισα πίσω, έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά το απόγευμα για να ψωνίσω κάτι για τον αυριανό γάμο της φίλης μου και όλα μου φαίνονταν περίεργα... Πως μπορεί ο κόσμος με τόσα αυτοκίνητα Αποχαιρέτισα τις τρελές μου σκέψεις χαμογελώντας και συνέχισα το δρόμο μου...

Phycho girl

Τσεκάρω τις ημερομηνίες ξανά και ξανά. Αν δεν πάω φέτος, αν δεν πάω τώρα δεν θα πάω ποτέ. Είμαι ήδη 28, κλεισμένα. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει. Ο κέρσορας πάει στο πεδίο "ΚΡΑΤΗΣΗ" και εκεί παγώνω... "Πάτα το ντε!" Μου μιλάει η αποφασιστική Βίβιαν... "Κι αν δε πάω; Κι αν χάσω τόσα χρήματα τζάμπα; Κι αν δε με βάλουν στο αεροπλάνο; Κι αν με κλέψουν εκεί; Κι αν στο ιντερνετ απλά πατάς κάποια κουμπάκια και τελικά δε γίνει η κράτηση και απλά με χρεώσουν; Που θα μείνω; Πως θα ταξιδέψω; Τι θα κάνω;"
Ήταν τόσο βαριά η κατάστασή μου που έπαιρνα τηλ στην Ολυμπιακή και την Iberia για να ρωτήσω την πολιτική περί επιστροφής χρημάτων. Μίλησα με Ισπανία 3 φορές για να βεβαιωθω... Είμαι τελείως phycho!!!!!
Anyway, όλα αυτά τα κανόνιζα και μου είχε διαφύγει η λεπτομέρεια οτι το επώνυμο μου έχει μια ιδιαιτερότητα και πρέπει πρώτα να βγει η νέα ταυτότητα και μετά να ταξιδέψω...
Stupid!!!
Οπότε πήρε αναβολή η απόφασή μου... Χμ, έχω άδεια, θα ταξιδέψω στη Μήλο όπου θα διαβάζω για τις εργασίες του πανεπιστημίου και θα περπατάω στον καθαρό αέρα, μόλις γυρίσω έχω έναν γάμο (γμτ έχω ξεχάσει τελείως το δώρο!!!), να βγάλω την ταυτότητα μπλα μπλα μπλα... Μαύρη η ατζέντα μου από τις σημειώσεις. Υπολογισμοί και πάλι υπολογισμοί. Κάποτε ήθελα να είμαι μια business woman. Τώρα θέλω μια άδεια ατζέντα και να επαγγέλομαι "εισοδηματίας". χαχαχα

Πάντως Ισπανία θα πάω ακόμη κι αν δεν είμαι τόσο οργανωτική όπως μερικοί μερικοί... ( σας ζηλεύω γμτ)

Commitment

Η λέξη της ημέρας είναι δέσμευση. Το 2009 είναι το έτος που θα δεσμευτώ απέναντι στον εαυτό μου (και σε κανέναν άλλο) οτι θα πραγματοποιήσω οτι ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια.
Χωρίς "πρέπει", με αγάπη.
Οπότε φέτος λέω να μη στήνω τους φίλους μου, να μην είμαι αναβλητική με όσα θέλω και να αφιερώνω χρόνο στα ασήμαντα πράγματα που γεμίζουν χρώμα τη ζωή μου.

I wish you all a happy self-commitment year!!!!

Η ώρα είναι 04.14 π.μ.
Έβαλα το τελευταίο επεισόδιο του 3ου κύκλου του Grey's Anatomy να παίζει. Είδα την εξομολόγηση του Mc Dreamy και δάκρυσα...
Σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, έβαλα τις κρέμες μου, βούρτσισα τα δόντια μου και εδώ είμαι πάλι. 4ο συνεχόμενο βράδυ αυπνίας. Ίσως η άδεια να μη μου ταιριάζει.
Έχω ταράξει τα γλυκά αυτές τις μέρες, φοβάμαι να ανέβω στη ζυγαριά. Και εκτός αυτού είδα και το Wall-E. Πολύ καλό. Με έβαλε σε σκέψεις. Οι άνθρωποι είχαν παχύνει υπερβολικά γιατί κυκλοφορούσαν ο καθένας στις ατομικές τους αεριοθούμενες πολυθρόνες, με αποτέλεσμα όταν κάποιος έπεφτε από αυτές να χρειάζεται ένα ρομπότ για να τον σηκώσει. Τα κόκαλά τους είχαν αδυνατίσει. Αφού δεν τα χρησιμοποιούσαν.. Η τιμωρία της φύσης, βλέπεις. Η φυσική εξέλιξη. Θλιβερό; Ναι. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα ήταν να σηκωθούν στα 2 τους πόδια. Ταίζονταν με αλεσμένο φαγητό. Το ρουφούσαν μέσα από καλαμάκι από το κύπελο του milkshake. Λες να καταλήξουμε έτσι; Κάποια στιγμή λέει ένας ήρωας του έργου "Δε θέλω να επιβιώσω. Θέλω να ζήσω!"
Είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι παιδικές ταινίες αυτού του είδους. 'Οπως λέει και ένας φίλος μου "διαβάζω πίσω από τις γραμμές".

Καληνύχτα σας,
ή μάλλον... καλημέρα σας!

Το πείραμα

Χμ... λέω αυτή τη χρονιά να είναι περισσότερα τα έργα παρά τα λόγια.
Βγαίνει μια ταινία του Jim Carrey όπου ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται (υπνωτισμένος από οτι κατάλαβα από το trailer) να λέει σε όλα ΝΑΙ.
Μπλέκει σε απίστευτες περιπέτειες... Αν λέω περισσότερα "ναι" θα ζήσω περισσότερες εμπειρίες. Σωστά;
Ποιός δεν το θέλει αυτό; Διαβάζοντας τις προηγούμενες αναρτήσεις καταλαβαίνει κανείς οτι η δουλειά μου με έχει γονατίσει. Και έχω την αίσθηση οτι μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας έχω την εντύπωση για τον εαυτό μου οτι "κάνω κάτι"
Και οι περισσότεροι αυτό νομίζουμε. Για σκεφτείτε... Τι κάνατε σήμερα; Ήταν κάτι που άξιζε;
Θα θέλατε να κάνετε κάτι άλλο; Γιατί δεν το κάνετε;
Αν σταθεί κανείς, όταν όλοι τριγύρω τρέχουν, θα δει οτι η γη γυρίζει και χωρίς εμάς. Και κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι μια χαμένη στιγμή.
Μερικές φορές κάνω το εξής πείραμα όταν μου περισσεύουν 2 ωρίτσες ανάμεσα στην πρωινή και απογευματινή δουλειά μου: Περπατώ στο κέντρο της Αθήνας χαλαρά χωρίς βιασύνη και παρατηρώ τα πρόσωπα των περαστικών. Οι περισσότεροι είναι σκεπτικοί και κάνουν ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια τους. Όλοι εκτός από τους φοιτητές. Μετά χαμογελώ χωρίς λόγο και παρατηρώ οτι τους αποσυντονίζω και με κοιτούν. Για μια στιγμή ξεφεύγουν από τις σκέψεις τους και μου χαμογελούν και εκείνοι. Έχει πλάκα. Πρέπει να το δοκιμάσετε.
Προσωπικά μαζεύω αγαπημένες στιγμούλες μέσα στην ημέρα μου. Η Λίνα με ρωτάει από που πηγάζει η θετική μου ενέργεια. Δεν ξέρω. Στην οικογένειά μου οι περισσότεροι γκρινιάζουν. Μάλλον από τη θεία μου τη Γιώτα. Μου άφησε την καλύτερη κληρονομιά. Το χαμόγελό της...

Ξαφνικά το τοπίο καθάρισε μπροστά στα μάτια μου.
Πρέπει να μετακομίσω. Να φύγω από το πατρικό μου. Δε χωράω εδώ μέσα πια. Δε χωράω κυρίως στη νοοτροπία της μητέρας μου.
Θα έχω πολλά έξοδα το ξέρω. Αλλά ήδη έχω αργήσει...

2009

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη χρονιά, μια ήρεμη και γαλήνια χρονιά.
Να κάνετε όσα σκέφτεστε πριν να είναι αργά.

Σας φιλώ!