Μεγάλο Σάββατο

Η Αθήνα τέλεια!
Λιγοστά αυτοκίνητα στους δρόμους, με τη συγκοινωνία είσαι σε 15 λεπτά το πολύ στο σπίτι σου, απόλυτη ηρεμία στη γειτονιά, πολλές θέσεις πάρκινγκ, σαν Δεκαπενταύγουστος ένα πράγμα.
Εργαζόμουν σήμερα.
Μέχρι και ο Βενέτης απέναντι κλειστός ήταν αλλά εγώ δούλευα ( ή σκότωνα μύγες όπως το πάρει κανείς)
Το καλύτερο όταν ξεμένεις πίσω, όταν όλοι οι άλλοι παίρνουν άδεια και εσύ είσαι εδώ είναι να το διακωμωδείς. "To make the best of it".
Είναι ώρα να δεις εκείνη την ωραία ταινία, να περιποιηθείς τον εαυτό σου με μπουρμπουλίθρες από αφρόλουτρο και μυρωδάτες κρεμούλες, να κάνεις βόλτα ανέμελη, να ακούσεις την σπάνια αυτή ησυχία της πόλης, να χαζέψεις βιτρίνες και να χαρίσεις το πιο όμορφο χαμόγελο στο σερβιτόρο που θα εργάζεται για να σου φέρει το αχνιστό σου καπουτσίνο ενώ εσύ θα έχεις σχολάσει. Να φτιάξεις εκείνη τη συνταγή που ήθελες, να μαζέψεις το σπίτι, να ασχοληθείς χωρίς δικαιολογίες σε εκείνη την εργασία που είσαι σίγουρος οτι θα πάρεις 10άρι αν μελετήσεις πραγματικά.
Η γκρίνια είναι για τους αδύναμους - όχι πως δεν γκρινιάζουμε όλοι πότε - πότε, δείγμα ανθρώπινης φύσης γαρ - η χαρά της ζωής κρύβεται σε πολύ μικρότερα πράγματα από οτι νομίζουμε.

Νηστεία

Η αλήθεια είναι οτι δε νηστεύω.
Κι όταν το λέω με κοιτάνε λοξά.
Η κοπέλα που ήρθε στο κατάστημα για μια μεταβίβαση, ένας ηλικιωμένος κύριος, η πωλήτρια στο γωνιακό φούρνο.
Κι όταν κάποιοι νηστεύουν τρώνε περισσότερο και πιο λαίμαργα από κάθε φορά.
Καταναλώνουν ολόκληρα κιλά ξηρούς καρπούς, καρβέλια από ψωμί και χούφτες με ελιές.
Τελικά αρκεί να μην τρως κρέας και γαλακτοκομικά;
Δεν νηστεύω συχνά. Δε μου αρέσει να υποκρίνομαι. Όταν το κάνω όμως αποφεύγω την υπερβολή και τα πάθη μου. Δε γεμίζω το πιάτο μου με ένα βουνό από μακαρόνια με το πρόσχημα οτι είναι νηστίσιμα. Τρώγω μικρές μερίδες, αποφεύγω τη λαιμαργία, νιώθω τη στέρηση και μέσα από αυτή καταλαβαίνω τη θυσία των υλικών για την χάρη των άυλων μα πιο ουσιωδών.
Είχα χάσει την πίστη μου νόμιζα. Μέχρι που μου είπαν
" ο διάβολος χαίρεται όταν ο άνθρωπος απελπίζεται"
Εγώ ξέρω ένα πράγμα: Η διαβολή βρίσκεται μέσα στον καθένα. Στην απογοήτευση, στην εκδίκηση, στα ποταπά συναισθήματα που κατακλύζουν τον άνθρωπο γιατί έτσι είναι η φύση του.
Η νίκη του καλού φαίνεται στις πράξεις μας. Στο πως θα αντιμετωπίσουμε τη διαβολή, αν θα απλώσουμε το χέρι για βοήθεια, αν θα χαμογελάσουμε αντί να απογοητευτούμε και αν θα δούμε το καλό μέσα σε χαλεπούς καιρούς.
Το καλό δεν είναι κραυγαλέο.
Το είδα τις προάλλες στο βλέμμα του μεσήλικα που με έκλεισε με το αυτοκίνητό του, μου ζήτησε συγνώμη και μου ευχήθηκε "Καλό Πάσχα"...

.. όπως εύχομαι και εγώ σε σας.

ΣΚ για κλάματα

.. Με πονοκέφαλο, πολύ "μάτι", ξεματιάσματα και εμετό.
Τέλεια!
Τα τελευταία νέα;
- ο προϊστάμενος βάζει "χέρι" στα bonus μας - έτσι μου είπε ο "από πάνω του"
- η φιλενάδα μου βάζει τα όριά της
- Σέρνεται γαστρεντερίτιδα
- η αδερφή μου μπαίνει στο χειρουργείο για αφαίρεση κυστοαδενώματος (κράτα γερά sistroni)
- το ψυγείο μας τα έφτυσε πάλι
- δεν διάβασα καθόλου το διήμερο λόγω αδιαθεσίας

Και αύριο δουλειά πάλι..
Κλαψ

Plastic Dolls

- Στο blog σου θα με λες "Μήτσι", είπε η ιατρός στην οποία εργάζομαι τα απογεύματα.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να πω τα εξής:
"Τι γίνεται όταν συναντιούνται 2 καλοστεκούμενες 40αρες;"
α) Ανταλλάσουν συνταγές
β) Γκρινιάζουν για τις δουλειές τους
γ) Ανταλλάσουν συμβουλές ομορφιάς και μυστικά ελιξήρια νεότητας

γ)!!! λοιπόν..

Το ιατρείο είχε μεταπηδήσει αντικείμενο, το ίδιο και η εργοδότης μου - φοβερό παιδί.
Έμαθα άγνωστες λέξεις όπως "υαλουρονικό οξύ", ¨Phase" κτλ, το πως καταλαβαίνεις οτι έχει κάνει κάποιος πλαστική, οτι η Λάσκαρη έχει παραμορφωθεί, οτι το κόστος ισούται minimum με 2 μισθούς μου.
Στην τελευταία πληροφορία λάκισα.
Και η πλάκα είναι οτι από τις παρευρισκόμενες στο ιατρείο εκείνη τη στιγμή καμία δεν είχε πρόβλημα ώστε να στραφεί σε τέτοιες μεθόδους.
Αλλά το αποκορύφωμα ήταν όταν η μια πήρε την άλλη από το χέρι για να την πάει στο toilet room που είχε μεγαλύτερο καθρέφτη ώστε να της δείξει ακριβώς σε ποιό σημείο χρειαζόταν να αλλάξει τη μύτη της.
Και οι δυο γλυκύτατες και πολύ ανοιχτές, δεν το συζητώ, μου έφτιαξαν το κέφι.
Αλλά η αλήθεια παραμένει.
Μήπως στρεφόμαστε στο νυστέρι πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με παλαιότερα;
Και μια σημαντική παρατήρηση: Η εν λόγω ασθενής αλλάζει κούρεμα και ντύσιμο κάθε εβδομάδα τους τελευταίους 2 μήνες. Μήπως... λέω ΜΗΠΩΣ;; δεν της φταίει η εμφάνιση αλλά κάτι άλλο την τρώει;
Αλλά άντε να το πεις αυτό με τις καλύτερες των προθέσεων και να μην παρεξηγηθείς..
Μόκο λοιπόν...