Έχω καιρό να ακούσω τόσο καλή μουσική και λέω: Αν το φαγητό είναι για το σώμα οτι και η μουσική είναι για το πνεύμα και την ψυχή τότε αν και τρώγω, παραμένω πεινασμένη.
Enjoy it.
Enjoy it.
Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011
around my neck
Just showing off one of my low- cost precious things.
c ya!
γάμος;
ok, μέχρι τώρα πρέπει να έχεις καταλάβει οτι δεν πολυγουστάρω τους γάμους (είναι ζήτημα αν θα πάω στο δικό μου) και γενικά αποφεύγω τέτοιες συνεστιάσεις. Είχα πει "ναι" βέβαια στο γάμο της φίλης της αδερφής μου σε οτι αφορά το τραπέζι και μετά πληροφορήθηκα οτι είναι στου διαόλου τη μάνα και από εδώ και πέρα σκέφτομαι να μην λέω ναι με την έννοια οτι εγώ δεν ήρθα στο δικό σου τραπέζι για να μη σε χρεώσω όταν θα έρθει η στιγμή να κάνω το δικό μου τραπέζι και να αποκλείσω αρκετό κόσμο. Ναι, ακούγεται ηλίθιο αλλά σκέψου ότι ένα τραπέζι 300 ατόμων είναι περίπου 9000 ευρώ με μια χαμηλή τιμή 30 ευρώ το άτομο οπότε, σκέφτεσαι οτι αυτά τα 9000€ θα είναι μια καλή ανακαίνιση, ειδικά την εποχή που όλοι ξεμπερδεύουν με δώρο ένα ηλεκτρικό το πολύ 60 ευρώ, ενώ για να καλέσεις όλη την οικογένειά τους θέλεις 30*4=120 δηλ τα διπλάσια χρήματα. Πριτς!
Και κάτι άλλο, στο γάμο σου θες όλο τον καλό κόσμο, αλλά στο τραπέζι δεν είσαι υποχρεωμένος να καλέσεις τη θεία που δεν ξέρει πως σε λένε, το συνάδελφο που σου κάνει τη ζωή κόλαση καθημερινά, τον ξινό φίλο του δικού σου που στην πέφτει με την πρώτη ευκαιρία, και όλο και κάποιον ξεχασμένο γνωστό που έχει να σε πάρει τηλεφωνο μερικά χρόνια.
Anyway, ξεκινήσαμε για το γάμο εγώ με τη μητέρα μου ντυμένες στις 5 καρφίτσες, ενώ η αδερφή μου και ο αρραβωνιαστικός της θα πηγαίνανε από το σπίτι της νύφης να την ντύσουν. Φτάνοντας κοντά στην εκκλησία παίρνει το μάτι μου το θερμόμετρο του αυτοκινήτου που είχε φτάσει κοντά στο κόκκινο και ΑΝΕΒΑΙΝΕ, δηλ πήγε τέρμα κόκκινο και τότε άρχισε το ματίζ να βγάζει καπνούς. Απλά τρελάθηκα. Αν σου συμβεί κάτι τέτοιο απλά σταμάτα στην άκρη, σβήσε τη μηχανή και μην ακουμπίσεις ή ανοίξεις το καπό μέχρι να κρυώσει ή να έρθει η οδική βοήθεια. Πήρα τηλ την οδική, ήρθε και διαπίστωσε οτι τα υγρά είχαν εξαφανιστεί παρόλο που το ματίζ το είχα γεμίσει πριν καμιά εβδομάδα πράγμα που είναι παράλογο εκτός και αν υπάρχει διαρροή. Για να μην στα πολυλογώ επί μισή ώρα ήμουν με το καλό το φόρεμα, τη nude γόβα, το γυαλιστερό καλσόν, το κόκκινο κραγιόν και τις πέρλες γύρω - γύρω από το αμάξι να μιλάω στο κινητό και να ψάχνω συμπαράσταση από τον ασφαλιστή\, την κολλητή και τον φίλο μου. Σουρεάλ! Α, ναι παράλληλα έβρεχε και είχα γίνει μούσκεμα. Κανόνισα τη μητέρα μου να έρθει να την πάρει η αδερφή μου και εγώ αφού τελείωσε τον έλεγχο ο μηχανικός μετά από 45 λεπτά για να βεβαιωθεί οτι δεν θα ξανανεβάσει θερμοκρασία μέχρι να το πάω σπίτι την έκανα και εγώ αποφεύγοντας το τραπέζι του γάμου αλλά χάνοντας δυστυχώς το γάμο. Άσε που είχα σπαταλήσει τόσο χρόνο στο look.
Θα σου ανέβαζα μια φωτό αλλά είχα πολύ άγχος και δεν μου πέρασε καθόλου από το νου.
Και κάτι άλλο, στο γάμο σου θες όλο τον καλό κόσμο, αλλά στο τραπέζι δεν είσαι υποχρεωμένος να καλέσεις τη θεία που δεν ξέρει πως σε λένε, το συνάδελφο που σου κάνει τη ζωή κόλαση καθημερινά, τον ξινό φίλο του δικού σου που στην πέφτει με την πρώτη ευκαιρία, και όλο και κάποιον ξεχασμένο γνωστό που έχει να σε πάρει τηλεφωνο μερικά χρόνια.
Anyway, ξεκινήσαμε για το γάμο εγώ με τη μητέρα μου ντυμένες στις 5 καρφίτσες, ενώ η αδερφή μου και ο αρραβωνιαστικός της θα πηγαίνανε από το σπίτι της νύφης να την ντύσουν. Φτάνοντας κοντά στην εκκλησία παίρνει το μάτι μου το θερμόμετρο του αυτοκινήτου που είχε φτάσει κοντά στο κόκκινο και ΑΝΕΒΑΙΝΕ, δηλ πήγε τέρμα κόκκινο και τότε άρχισε το ματίζ να βγάζει καπνούς. Απλά τρελάθηκα. Αν σου συμβεί κάτι τέτοιο απλά σταμάτα στην άκρη, σβήσε τη μηχανή και μην ακουμπίσεις ή ανοίξεις το καπό μέχρι να κρυώσει ή να έρθει η οδική βοήθεια. Πήρα τηλ την οδική, ήρθε και διαπίστωσε οτι τα υγρά είχαν εξαφανιστεί παρόλο που το ματίζ το είχα γεμίσει πριν καμιά εβδομάδα πράγμα που είναι παράλογο εκτός και αν υπάρχει διαρροή. Για να μην στα πολυλογώ επί μισή ώρα ήμουν με το καλό το φόρεμα, τη nude γόβα, το γυαλιστερό καλσόν, το κόκκινο κραγιόν και τις πέρλες γύρω - γύρω από το αμάξι να μιλάω στο κινητό και να ψάχνω συμπαράσταση από τον ασφαλιστή\, την κολλητή και τον φίλο μου. Σουρεάλ! Α, ναι παράλληλα έβρεχε και είχα γίνει μούσκεμα. Κανόνισα τη μητέρα μου να έρθει να την πάρει η αδερφή μου και εγώ αφού τελείωσε τον έλεγχο ο μηχανικός μετά από 45 λεπτά για να βεβαιωθεί οτι δεν θα ξανανεβάσει θερμοκρασία μέχρι να το πάω σπίτι την έκανα και εγώ αποφεύγοντας το τραπέζι του γάμου αλλά χάνοντας δυστυχώς το γάμο. Άσε που είχα σπαταλήσει τόσο χρόνο στο look.
Θα σου ανέβαζα μια φωτό αλλά είχα πολύ άγχος και δεν μου πέρασε καθόλου από το νου.
Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011
Είναι Σάββατο βράδυ, έχουμε επιλέξει να μείνουμε μέσα και να δούμε το Iron Man 2 και ομολογώ οτι ο Robert Downey Jr. είναι φοβερός ηθοποιός και επίσης λατρεύω το χαρακτήρα του Iron Man οποίος κάνει οτι οι κοινοί θνητοί σκεφτόμαστε να κάνουμε αλλά κρατιόμαστε από τα "Πρέπει" της κοινωνίας και της εικόνας που θέλουμε να παρουσιάζουμε για να είμαστε αρεστοί και να έχουμε ένα image.
Ξέρεις, πίσω από κάθε έργο της 7ης τέχνης κρύβεται μια μικρή προτασούλα, ένα νόημα το οποίο φωλιάζει στο μυαλό μας αλλά δεν μπορούμε να το ξεστομίσουμε και να το αντιληφθούμε χωρίς παιδεία και χωρίς διάθεση κριτικής σκέψης.
Π.χ πόσοι αντιλήφθηκαν τη σημασία της ανθρώπινης επιλογής στο Minority report; (Και όχι μόνο)
Είναι σαν τα νέα ελληνικά που μας έκαναν στο σχολείο, όπου διάβαζες ένα κείμενο και στοχαζόσουν με αφορμή αυτό. Ή απλά η κοινότυπη ερώτηση "Τι θέλει να πει ο ποιητής".
Σε σχέση με τον Iron Man τώρα νομίζω οτι είμαστε λιγάκι φυλακισμένοι. Μας απασχολεί η άποψη των άλλων. Κάποιοι έχουν ξεφύγει λιγάκι, κάποιοι κρατούν τα όρια. Και κάποιοι σαν εμένα προσπαθούν να είναι επιλεκτικοί. Π.χ. τις προάλλες (χθες) μια συνάδελφος με κατηγόρησε οτι την πρόσβαλλα όταν την παρακάλεσα να μου λέει πότε θα χρησιμοποιεί το δικό μου work field για να είμαι ενήμερη. Δηλ, αμφισβήτησε την εξουσία μου πάνω σε αυτό. Φυσικά ο προϊστάμενος δεν με υποστήριξε για ακόμη μια φορά. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν συντετριμμένη. Τώρα προβληματίστηκα απλά και κατέληξα οτι είναι απλά ένας άνθρωπος με προβλήματα και θιγμένος οπότε το καλύτερο είναι να τον αφήσω να βράζει στο ζουμί του και να αποδείξω οτι μπορώ να κάνω τη δουλειά μου ακόμα και αν συναναστρέφομαι με κακοπροαίρετους. Βέβαια, όλα αυτά μέχρι ενός σημείου. Το πιο θα είναι αυτό θα φανεί από το "μπαμ".
O Iron Man θα της είχε πει "τα ψυχολογικά σου δεν αφορούν κανένα".
Και κάτι άλλο. Θα κοιτάξω αυτό το χρόνο η δουλειά να καταλαμβάνει το 30% της σκέψης μου. I am done working 24/7.
Ξέρεις, πίσω από κάθε έργο της 7ης τέχνης κρύβεται μια μικρή προτασούλα, ένα νόημα το οποίο φωλιάζει στο μυαλό μας αλλά δεν μπορούμε να το ξεστομίσουμε και να το αντιληφθούμε χωρίς παιδεία και χωρίς διάθεση κριτικής σκέψης.
Π.χ πόσοι αντιλήφθηκαν τη σημασία της ανθρώπινης επιλογής στο Minority report; (Και όχι μόνο)
Είναι σαν τα νέα ελληνικά που μας έκαναν στο σχολείο, όπου διάβαζες ένα κείμενο και στοχαζόσουν με αφορμή αυτό. Ή απλά η κοινότυπη ερώτηση "Τι θέλει να πει ο ποιητής".
Σε σχέση με τον Iron Man τώρα νομίζω οτι είμαστε λιγάκι φυλακισμένοι. Μας απασχολεί η άποψη των άλλων. Κάποιοι έχουν ξεφύγει λιγάκι, κάποιοι κρατούν τα όρια. Και κάποιοι σαν εμένα προσπαθούν να είναι επιλεκτικοί. Π.χ. τις προάλλες (χθες) μια συνάδελφος με κατηγόρησε οτι την πρόσβαλλα όταν την παρακάλεσα να μου λέει πότε θα χρησιμοποιεί το δικό μου work field για να είμαι ενήμερη. Δηλ, αμφισβήτησε την εξουσία μου πάνω σε αυτό. Φυσικά ο προϊστάμενος δεν με υποστήριξε για ακόμη μια φορά. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν συντετριμμένη. Τώρα προβληματίστηκα απλά και κατέληξα οτι είναι απλά ένας άνθρωπος με προβλήματα και θιγμένος οπότε το καλύτερο είναι να τον αφήσω να βράζει στο ζουμί του και να αποδείξω οτι μπορώ να κάνω τη δουλειά μου ακόμα και αν συναναστρέφομαι με κακοπροαίρετους. Βέβαια, όλα αυτά μέχρι ενός σημείου. Το πιο θα είναι αυτό θα φανεί από το "μπαμ".
O Iron Man θα της είχε πει "τα ψυχολογικά σου δεν αφορούν κανένα".
Και κάτι άλλο. Θα κοιτάξω αυτό το χρόνο η δουλειά να καταλαμβάνει το 30% της σκέψης μου. I am done working 24/7.
Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011
1st post of 2011
Έχω παρατήσει το blog στη μοίρα του, είναι πολλές μέρες που το κεφάλι μου είναι κενό και όταν δεν έχω κάτι να γράψω απλά δεν γράφω. Δεν το θεωρώ απαραίτητο, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω άλλους και να εμπνέομαι, είναι όμορφο να ξέρεις οτι υπάρχουν και άλλοι που τους απασχολούν μικροπράγματα εκεί έξω και ας μην είναι απαραίτητο να φορέσουν κάτι άλλο πέρα από τις πυτζάμες τους για να το μοιραστούν μαζί σου.
Διάβασα ένα άρθρο της Αλίνας Χατζηδάκη -αυτή η κοπέλα γράφει υπέροχα - σχετικά με το διαδικτυακό εαυτό μας. Το πως θέλουμε να προβάλλουμε κυρίως οι γυναίκες τον εαυτό μας στο ιντερνετ με τις φοβερές φιλίες και γνωριμίες, με τη φοβερή κορμάρα, την "αυθόρμητη" φωτογραφία που έχουμε βάλει στο προφίλ μας - την οποία τραβήξαμε οι ίδιες- την ανάγκη να ακούσουμε κολακευτικά σχόλια για την επιλογή των ρούχων μας ή για το φοβερό μότο που μας κάνει να φαινόμαστε διανοούμενες.
Χμ, δε λέω οτι δεν έχω πέσει στη λούμπα. Η φωτό που έχω στο fb φαίνεται απόλυτα φυσική - αυτοί που την έχουν δει ξέρουν οτι έχω στηθεί απίστευτες φορές για να βγάλω μια φωτο με τόση φυσικότητα και γελάμε με αυτό. Και είναι καιρός να ρίξουμε τις μάσκες και να απομυθοποιήσω τον εαυτό μου με κίνδυνο αυτό το blog να έχει πλέον 0 επισκέπτες. (μεταξύ μας δεν έχω ιδέα πόσοι με διαβάζουν, πιθανότατα να μετριούνται στα δάκτυλα του χεριού αλλά who cares, το να γράφω είναι ψυχοθεραπεία όπως για τον Παρλιάρο είναι η ζαχαροπλαστική αν και σε αυτό ταυτίζομαι μαζί του)
Λοιπόν, here goes:
Στην ζωή μου έχω 4 ηλίθιες φοβίες:
1. Τη χύτρα ταχύτητας
2. Τους συναγερμούς
3. Την οδήγηση στην εθνική και σε δρόμους που δεν ξέρω
4. Τη γέννα.
Τρεις από τους 4 φόβους έχουν ξεπεραστεί με την έννοια οτι έχω χύτρα και τη χρησιμοποιώ, είμαι σε επαφή με 2 συναγερμούς λόγω δουλειάς, έχω οδηγήσει για Κόρινθο (μετά από 5 χρόνια που οδηγώ βέβαια).
Έπειτα, είμαι απίστευτα αμελής. Μπορεί να έχω 1 μήνα μπροστά μου να παραδώσω μια εργασία και να την γράψω το τελευταίο ΣΚ με κίνδυνο να κοπώ στο μάθημα. Είμαι τελείως αναποφάσιστη σε σημείο που εκνευρίζω με κίνδυνο τη ζωή μου τους συμπορευτές μου στη ζωή, είμαι ανοργάνωτη στο σπίτι πολλές φορές μέχρι να πάψω να είμαι αναβλητική και να βάλω καθετί στη θέση του, παλεύω με τη ζυγαριά μου συνέχεια αν και οι δικοί μου θα πουν οτι είμαι απλά ψυχωτική και γενικά ψυχαναγκαστική με οτιδήποτε, και χάνω συνέχεια τα πράγματά μου - αλλά αυτό πάει μάλλον πακέτο με την ανοργανωσιά μου.
Well, that's it και ο πρώτος αναμάρτητος να πετάξει την πέτρα.
Για το 2011 εύχομαι υγεία, αγάπη, αναμνήσεις όμορφες να σας χαρίσει και χρήματα γιατί τελευταία είναι το μείζον θέμα στις συζητήσεις.
Για μένα εύχομαι τα παραπάνω και ένα ακόμα ταξιδάκι με την κολλητή μου γιατί σε ένα καφέ που ήπιαμε μου θύμησε πόσο όμορφα είχαμε περάσει στη Μήλο και πόσο σημαντικές είναι οι αναμνήσεις που γεμίζουμε και για αυτό εύχομαι και σε σας το ίδιο.
Στόχους δεν ξέρω αν θα βάλω φέτος γιατί φαίνεται να τους παρατάω μετά απο κανά μήνα. Αλλά δεν υπόσχομαι κιόλας.
Σας αφήνω γιατι όπως βλέπετε έχω μια εργασία να παραδώσω..
(Παρακολουθώ μια βιντεοσκοπημένη διάλεξη ενός καθηγητή, πολύ καλός είναι)
ciao
Διάβασα ένα άρθρο της Αλίνας Χατζηδάκη -αυτή η κοπέλα γράφει υπέροχα - σχετικά με το διαδικτυακό εαυτό μας. Το πως θέλουμε να προβάλλουμε κυρίως οι γυναίκες τον εαυτό μας στο ιντερνετ με τις φοβερές φιλίες και γνωριμίες, με τη φοβερή κορμάρα, την "αυθόρμητη" φωτογραφία που έχουμε βάλει στο προφίλ μας - την οποία τραβήξαμε οι ίδιες- την ανάγκη να ακούσουμε κολακευτικά σχόλια για την επιλογή των ρούχων μας ή για το φοβερό μότο που μας κάνει να φαινόμαστε διανοούμενες.
Χμ, δε λέω οτι δεν έχω πέσει στη λούμπα. Η φωτό που έχω στο fb φαίνεται απόλυτα φυσική - αυτοί που την έχουν δει ξέρουν οτι έχω στηθεί απίστευτες φορές για να βγάλω μια φωτο με τόση φυσικότητα και γελάμε με αυτό. Και είναι καιρός να ρίξουμε τις μάσκες και να απομυθοποιήσω τον εαυτό μου με κίνδυνο αυτό το blog να έχει πλέον 0 επισκέπτες. (μεταξύ μας δεν έχω ιδέα πόσοι με διαβάζουν, πιθανότατα να μετριούνται στα δάκτυλα του χεριού αλλά who cares, το να γράφω είναι ψυχοθεραπεία όπως για τον Παρλιάρο είναι η ζαχαροπλαστική αν και σε αυτό ταυτίζομαι μαζί του)
Λοιπόν, here goes:
Στην ζωή μου έχω 4 ηλίθιες φοβίες:
1. Τη χύτρα ταχύτητας
2. Τους συναγερμούς
3. Την οδήγηση στην εθνική και σε δρόμους που δεν ξέρω
4. Τη γέννα.
Τρεις από τους 4 φόβους έχουν ξεπεραστεί με την έννοια οτι έχω χύτρα και τη χρησιμοποιώ, είμαι σε επαφή με 2 συναγερμούς λόγω δουλειάς, έχω οδηγήσει για Κόρινθο (μετά από 5 χρόνια που οδηγώ βέβαια).
Έπειτα, είμαι απίστευτα αμελής. Μπορεί να έχω 1 μήνα μπροστά μου να παραδώσω μια εργασία και να την γράψω το τελευταίο ΣΚ με κίνδυνο να κοπώ στο μάθημα. Είμαι τελείως αναποφάσιστη σε σημείο που εκνευρίζω με κίνδυνο τη ζωή μου τους συμπορευτές μου στη ζωή, είμαι ανοργάνωτη στο σπίτι πολλές φορές μέχρι να πάψω να είμαι αναβλητική και να βάλω καθετί στη θέση του, παλεύω με τη ζυγαριά μου συνέχεια αν και οι δικοί μου θα πουν οτι είμαι απλά ψυχωτική και γενικά ψυχαναγκαστική με οτιδήποτε, και χάνω συνέχεια τα πράγματά μου - αλλά αυτό πάει μάλλον πακέτο με την ανοργανωσιά μου.
Well, that's it και ο πρώτος αναμάρτητος να πετάξει την πέτρα.
Για το 2011 εύχομαι υγεία, αγάπη, αναμνήσεις όμορφες να σας χαρίσει και χρήματα γιατί τελευταία είναι το μείζον θέμα στις συζητήσεις.
Για μένα εύχομαι τα παραπάνω και ένα ακόμα ταξιδάκι με την κολλητή μου γιατί σε ένα καφέ που ήπιαμε μου θύμησε πόσο όμορφα είχαμε περάσει στη Μήλο και πόσο σημαντικές είναι οι αναμνήσεις που γεμίζουμε και για αυτό εύχομαι και σε σας το ίδιο.
Στόχους δεν ξέρω αν θα βάλω φέτος γιατί φαίνεται να τους παρατάω μετά απο κανά μήνα. Αλλά δεν υπόσχομαι κιόλας.
Σας αφήνω γιατι όπως βλέπετε έχω μια εργασία να παραδώσω..
(Παρακολουθώ μια βιντεοσκοπημένη διάλεξη ενός καθηγητή, πολύ καλός είναι)
ciao
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)