Great expectations

Θυμάμαι όταν έδινα πανελλήνιες και πήγαινα, όπως όλοι, σε ένα συνοικιακό φροντιστήριο της περιοχής μου αλλά αρκετά γνωστό και ο γραμματέας της διεύθυνσης ήταν ο μπαμπάς της τότε κολλητής μου.
Θυμάμαι η τότε κολλητή μου ήταν ένα όμορφο κορίτσι, πρόσεχε τον εαυτό της, έβγαινε για καφέ και ήταν χαλαρή με τα μαθήματα. Δεν πολυδιάβαζε, δεν τρελαινόταν, δεν την έπιανε άγχος αν δεν ήξερε μάθημα και δεν είχαν πολλές προσδοκίες οι δικοί της για το αποτέλεσμα των πανελληνίων. Αυτό και μόνο την έκανε να νιώθει ωραία. Δεν ήταν ούτε χαζή, ούτε κακό παιδί επειδή δεν ήταν αστέρι στα μαθήματα. Ήταν απλά καλά.
Όταν λοιπόν στην αρχή της Γ' Λυκείου πήγα στον μπαμπά της να του πω τι Δέσμη θα διαλέξω μίλησα λίγο μαζί του και με ρώτησε τι πρόγραμμα θα βάλω στην καθημερινότητά μου για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της Β' Δέσμης που είχα επιλέξει τότε.
Του αράδιασα ένα κατεβατό από ώρες και δίπλα από κάθε ώρα τι ακριβώς θα διάβαζα.
Είχα υπολογίσει το 24ωρο μου με μαθηματική ακρίβεια. Υπνος, διάβασμα, σχολείο. Τίποτα άλλο. Είχα αγχωθεί τρελά.
Βλέπετε, ήμουν καλή στα μαθήματα και απουσιολόγος. Με ενδιέφερε η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά και γενικά οι Θετικές επιστήμες. Επειδή λόγω της αυστηρότητας του πατέρα μου δεν έβγαινα συχνά από μικρή - άσχετα αν αυτό άλλαξε με τα χρόνια - η μόνη μου ασχολία ήταν το διάβασμα και έτσι απόκτησα πολύ γερές βάσεις. Αλλά επειδή βαριόμουν το διάβασμα απλά δεν είχα τι αλλο να κάνω, απέκτησα και πρόβλημα αυτοσυγκέντρωσης μιας και έχω περάσει απίστευτες ώρες πάνω από την ίδια σελίδα βιβλίου χωρίς να κάνω κάτι το ουσιαστικό. Αν είχα τους ορίζοντές μου πιο ανοιχτούς θα έβλεπα οτι θα μπορούσα να αξιοποιήσω τις βάσεις μου σπουδάζοντας Η/Υ, αυτό δηλ που κάνω τώρα. Αλλά στα 18, όχι στα 28. Και μάλιστα θα πέρναγα με πολύ καλή βαθμολογία σε αυτές τις σχολές. Αυτο προσπάθησα να κάνω στα 25 μου που ξανάδωσα Πανελλήνιες για 3η φορά. Βέβαια, δεν ήταν το ίδιο γιατί δούλευα παράλληλα και είχα αποσπάσει την προσοχή μου και αλλού. Σε όσους το έλεγα τότε μου έλεγαν "χαρά στο κουράγιο σου" και με κοιτούσαν περίεργα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί.
Η πρωην κολλητή μου δεν ξέρω που βρίσκεται και τι κάνει γιατί έχουμε χαθεί. Η νοοτροπία της όμως τη βοήθησε να περάσει όμορφα σχολικά χρόνια. Δεν είχε τις απαιτήσεις των γονιών της να κρέμονται σα γκιλοτίνα πάνω από το σβέρκο της.
Δεν τις πέρασαν τη νοοτροπία οτι πρέπει να είσαι άριστη σε όλα απλά επειδή ΜΠΟΡΕΙΣ όπως σε μένα.
Και κατέληξα στο συμπέρασμα: Δε χρειάζεται να τρέχεις, η ζωή είναι μικρή, αλλά ούτε και να τεμπελιάζεις. Αν καταφέρω να ζω χαλαρά και να μην τρέχω πανικόβλητη θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Και σημασία έχει τι περιμένεις εσύ από σένα και όχι οι άλλοι.


Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά της Γ Λυκείου που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ζωή στην είσοδο σε ένα ΑΕΙ.
Αποκτήστε ερεθίσματα. Θα με θυμηθείτε...

Μου την έκανε δώρο η αδερφή μου, όταν τις τελευταίες μέρες της ζητούσα συνέχεια γόμα... Λέτε να θέλει να μου πει κάτι;;;

χαχαχα

Παίζω σε κάθε είδους διαγωνισμό που έχει βγει... Σε περιοδικά, στα Flocafe, τζόκερ, kinder-bueno και μέχρι στιγμής έχω κερδίσει μόνο μια κάρτα Starbucks και την ελπίδα μου ακόμη ζωντανή.
Κι όλα αυτά γιατί ζητάω ένα σημάδι από το Θεό οτι όλα θα πάνε καλά...

Μ' ΑΚΟΥΥΥΥΥΣΣΣ?????????????

Προκαταλήψεις

Στην πολυκατοικία μας ζει η Ι. Είναι συνομίλικη της αδερφής μου, δηλ 25 και πριν 3 χρόνια (δε θυμάμαι και ακριβως) έμεινε έγκυος από έναν παντρεμένο. Όλοι στην πολυκατοικία συζητούσαν για αυτό λες και είμαστε κανένα χωριουδάκι ξεχασμένο στη δεκαετία του ΄60 και σπάνια τους μιλούσαν. Όσο φούσκωνε η κοιλιά της Ι. τόσο φούσκωναν τα κουτσομπολιά και η οικογένειά μου δεν πήγαινε πίσω. Σχεδόν χαιρέκακα. φαντάζεστε πως θα ένιωθε; Δεν ξέρω αν η Ι. συνέχισε με σπουδές. Θυμάμαι οτι ήμουν σχεδόν η μόνη που την καλημέριζα. Και τον πατέρα της άσχετα αν μετα βιας μου απαντούσε. Ντρεπόταν, τον έκαναν να ντρέπεται περισσότερο, δεν ξέρω. Είναι και από την Κρήτη και θα του έκατσε λίγο παραπάνω από βαρύ το όλο θέμα.
Η Ι. γέννησε ένα υγιές κοριτσάκι και συνεχίζει τη ζωή της. Η μικρή θα έχει νέα μαμά και όλα καλά. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Υπάρχει ΑΚΟΜΑ η αντίληψη οτι ο γάμος είναι ιερός και αν δεν παντρευτείς είσαι δαχτυλοδεικτούμενος. Και σε κάποιες οικογένειες σε απορρίπτουν επειδή κάνεις αυτό που θέλεις. Π.χ. το να συζήσεις πριν παντρευτείς είναι απορριπτέο, όπως και το να χωρίσεις. Κι όμως κοστίζει λιγότερο απλά να δεις αν ταιριάζεις και αν όχι να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις αντί να χρεωθείς ένα σωρό δικηγόρους απλά για να μη βλέπεις πλέον τον άλλον...


Γνωρίζω και άλλη μια οικογένεια που ο σύζυγος δεν αντέχει τη γυναίκα του γιατί είναι γκρινιάρα τον προσβάλλει συνέχεια στους ξένους. Εκείνος από την άλλη είναι λίγο φλου και ψιλοσπάταλος. έχουν 2 παιδιά και είναι στα 50-60 τους. Εκείνος μόνιμα λείπει από το σπίτι, σε βόλτες ή στο εξοχικό του, εκείνη τον κατηγορεί σε όλους οτι είναι αδιάφορος και οτι λείπει. Αλλά δε σταματά να τον μειώνει. Και οι δυο ενώ δεν αντέχουν ο ένας τον αλλον δεν παίρνουν διαζύγιο. Είπαμε! Το διαζύγιο είναι ΚΑΚΟ!

Ποιος είναι ο παράλογος; Εγώ ή οι άλλοι;

Προσωπικά δεν μπορώ να πω οτι μου αρέσει η ιδέα του γάμου. Ίσως να μην έχει εμφανιστεί ο σωστός ή επειδή έχω ένα σωρό φοβίες.

Το θέμα είναι οτι ακόμα και σήμερα οι προκαταλήψεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ελλιπής παιδεία και ακόμη λιγότερα ανοιχτά μυαλά.
Και αυτές οι προκαταλήψεις είναι που οδηγούν πολλούς να δημιουργούν αποτυχημένους γάμους απλά για να έχουν την αποδοχή των γονιών τους και των γύρω τους. Η αλήθεια είναι οτι αφού πέσει η αυλαία και όλοι έχουν φάει και έχουν πιει στο γαμήλιο πάρτυ μένεις εσύ με την επιλογή της ζωής σου (ολόκληρης ή μη δεν ξέρω) να αναρωτιέσαι γιατί βιάστηκες να βάλεις γραμμάτια για μια ζωή χωρίς να το θες πραγματικά. Δεν έχω φτάσει εκεί και εύχομαι η επιλογή μου τότε να είναι συνειδητή αλλά βλέπω πολλά ζευγάρια που το έχουν βιώσει και τώρα κλείνουν ραντεβού με δικηγόρους.
Η Ν. από τον κύκλο μου πήγε και έζησε μερικά χρόνια με τον Σ. Νοίκιασαν σπίτι, πήραν σκύλο, σαν παντρεμένοι. Αγόρασαν έπιπλα και γενικά όλα τα κομφόρ. Κατέληξαν να χωρίζουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Εκείνη ήταν πολύ πιεστική και ζηλιάρα και ο Σ. ήταν απλά ο Σ. Τσακώνονταν όμως απλά για μια καφετιέρα κι οχι για την κηδεμονία του σκύλου ή για την κηδεμονία των παιδιών. Και απλά χώρισαν. Τόσο απλά. Χωρίς να χρεωθούν έναν ολόκληρο γάμο. Και είναι καλά.
Οι κοινωνικές επιταγές λοιπόν, είναι ως επι το πλείστον ηλίθιες. Και ναι, ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση αλλά καλύτερα να υπάρχουν λιγότερες οικογένειες αλλά σταθερές παρά γεωμετρική αύξηση των διαζυγίων κάθε χρόνο.

Ασε που... ποιός τρέχει τώρα για δικηγόρους και καφετιέρες...;;;

Χθες συμπλήρωσα 12,5 ώρες συνεχόμενης εργασίας. Αυτό είναι το μέλλον μας; Οι γονείς μας ήταν πιο πλούσιοι. Δεν είχαν τις σημερινές ανέσεις αλλά σίγουρα ήταν πιο πλούσιοι. Γιατί με ένα μισθό στο σπίτι αγόραζαν κατοικία, ρούχα, τρόφιμα. Τώρα δουλεύουν 2 άτομα, κάνουν ίσως περισσότερες από μια δουλειές ο καθένας και πάλι δε φτάνουν.
Προσωπικά στην παρούσα φάση κάνω τη δεύτερη δουλειά από χόμπι και επειδή μου αρέσει να εργάζομαι και να αγοράζω το κάτι παραπάνω. Και φυσικά επειδή το δεύτερο αφεντικό μου το εκτιμώ πάρα πολύ, οπότε θα δυσκολευτώ πάρα πολύ να το εγκαταλείψω αν χρειαστεί.
Οπότε μέχρι στιγμής πάμε καλά.

Βρέχει έξω και είναι ωραία και εγώ ψάχνω ένα σωρό δικαιολογίες για να μην διαβάσω.
Αλλά θα αναγκαστώ και θα το κάνω.
Το pc δεν το έφτιαξα ακόμα και με τρώει να το κάνω αλλά σκέφτομαι οτι θα κοστίσει μια μικρή περιουσία γιατί το έχω αγοράσει απο το 2003 και έχει παλιώσει πλεόν.

Θα δείξει...

Feeling down

Παρά το γεγονός οτι είμαι πολύ αισιόδοξη νιώθω πολύ down ψυχολογικά. Είχε να μου συμβεί αρκετά χρόνια και αυτό με προβληματίζει. Ίσως να φταίει οτι λόγω διαβάσματος δεν με έχει δει ο ήλιος 2 μέρες τώρα. Ίσως να έχω συνηθίσει να τρέχω σαν τρελή καθημερινά και να είναι μέρος της συμπεριφοράς μου, ίσως να συμβαίνουν κι άλλα πολλά ( οι καταγεγραμμένες γκαντεμιές) με αποκορύφωμα το break down του pc μου (πως θα δω εγώ τώρα τις αγαπημένες μου σειρές που με χαλαρώνουν;) και τα επερχόμενα έξοδα...
Πολλά ίσως και μια νεκρική σιγή να απλώνεται στο σπίτι...
Μερικές φορές χρειάζεται όμως...

Και οι αναποδιές συνεχίζονται... αλλά δεν το βάζουμε κάτω...
Μας έσπασαν το κατάστημα οι κουκουλοφόροι. Είναι θαύμα πως η Ελένη πρόλαβε και έκλεισε την πόρτα.. Στις ειδήσεις δεν το έδειξαν καθόλου.
Ήμουν μέσα εκείνη την ώρα και ένιωσα φόβο. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο της βαριοπούλας στο τριπλό τζάμι. Θραύσματα έπεφταν παντού.
Μετά ταμπουρώθηκαν στη Νομική. Η αστυνομία δεν ήρθε ποτέ. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ήταν το "γιατί".

Οκ, αρχίζω να πιστεύω στη γλωσσοφαγιά αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω τα παρακάτω:

- Πριν φύγω για Βαρκελώνη παθαίνω μόλυνση στο μάτι μου και γίνεται τούμπανο οπότε είμαι με κολύρια και αλοιφές και την προσευχή να περάσει μέχρι να ταξιδέψω
- Στο δρόμο για το αεροδρόμιο το αμάξι εμφανίζει πρόβλημα, χάνει υγρά και στο τσακ είμαστε να χάσουμε την πτήση
- Στη Βαρκελώνη ρίχνουμε έναν απίστευτο καυγά
- Στην Βαρκελώνη παθαίνω τροφική δηλητηρίαση και μένω το τελευταίο βράδυ μέσα στο ξενοδοχείο να κοιμάμαι με τα κοκόρια
- Γυρνώντας από τη Βαρκελώνη βρίσκουμε το αμάξι στο παρκινγκ του Ελ. Βενιζέλος να έχει μείνει από μπαταρία και καλούμε οδική. Συνεχίζει να χάνει υγρα...
- Τσακώνομαι απίστευτα με τους δικούς μου..
- Χτυπάω το χέρι μου και δεν μπορώ να γράψω καθόλου, το έχω σε πάγο 3 μέρες
- Βρίσκω το αμάξι του φίλου μου με τον καθρέφτη του οδηγού θρύψαλα και με κόστος 300€..
- Χαλάει το pc πάνω που λέω οτι θα βάλω κάτι στην άκρη. Χρειάζεται πλέον πλήρη αναβάθμιση...

Λοιπόν; Να αρχίσω τα ευχέλαια;;;

Και κάπου εδώ μου έρχεται ένας στίχος:

¨Δε θα πεθάνουμε ποτέ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!!!"

Καθαρή Δευτέρα

Δεν ξέρω πόσο καθαρή είναι.. Δεν βγήκα καθόλου έξω σήμερα γιατί μέχρι τις 3 το πρωί έπινα Σαγκριά που έφτιαξα με τα χεράκια μου και έγινα κουδούνι! Οπότε ξύπνησα και έφαγα μεσημεριανό νηστίσιμο με την μαμά και τον μπαμπά. Η μικρή αλωνίζει στην Κόρινθο μέχρι και τώρα.

Αύριο πάω πάλι δουλειά... Τέρμα η αδειούλα μου, τέρμα το ραχάτι... ΔΕΝ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!