Προκαταλήψεις

Στην πολυκατοικία μας ζει η Ι. Είναι συνομίλικη της αδερφής μου, δηλ 25 και πριν 3 χρόνια (δε θυμάμαι και ακριβως) έμεινε έγκυος από έναν παντρεμένο. Όλοι στην πολυκατοικία συζητούσαν για αυτό λες και είμαστε κανένα χωριουδάκι ξεχασμένο στη δεκαετία του ΄60 και σπάνια τους μιλούσαν. Όσο φούσκωνε η κοιλιά της Ι. τόσο φούσκωναν τα κουτσομπολιά και η οικογένειά μου δεν πήγαινε πίσω. Σχεδόν χαιρέκακα. φαντάζεστε πως θα ένιωθε; Δεν ξέρω αν η Ι. συνέχισε με σπουδές. Θυμάμαι οτι ήμουν σχεδόν η μόνη που την καλημέριζα. Και τον πατέρα της άσχετα αν μετα βιας μου απαντούσε. Ντρεπόταν, τον έκαναν να ντρέπεται περισσότερο, δεν ξέρω. Είναι και από την Κρήτη και θα του έκατσε λίγο παραπάνω από βαρύ το όλο θέμα.
Η Ι. γέννησε ένα υγιές κοριτσάκι και συνεχίζει τη ζωή της. Η μικρή θα έχει νέα μαμά και όλα καλά. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Υπάρχει ΑΚΟΜΑ η αντίληψη οτι ο γάμος είναι ιερός και αν δεν παντρευτείς είσαι δαχτυλοδεικτούμενος. Και σε κάποιες οικογένειες σε απορρίπτουν επειδή κάνεις αυτό που θέλεις. Π.χ. το να συζήσεις πριν παντρευτείς είναι απορριπτέο, όπως και το να χωρίσεις. Κι όμως κοστίζει λιγότερο απλά να δεις αν ταιριάζεις και αν όχι να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις αντί να χρεωθείς ένα σωρό δικηγόρους απλά για να μη βλέπεις πλέον τον άλλον...


Γνωρίζω και άλλη μια οικογένεια που ο σύζυγος δεν αντέχει τη γυναίκα του γιατί είναι γκρινιάρα τον προσβάλλει συνέχεια στους ξένους. Εκείνος από την άλλη είναι λίγο φλου και ψιλοσπάταλος. έχουν 2 παιδιά και είναι στα 50-60 τους. Εκείνος μόνιμα λείπει από το σπίτι, σε βόλτες ή στο εξοχικό του, εκείνη τον κατηγορεί σε όλους οτι είναι αδιάφορος και οτι λείπει. Αλλά δε σταματά να τον μειώνει. Και οι δυο ενώ δεν αντέχουν ο ένας τον αλλον δεν παίρνουν διαζύγιο. Είπαμε! Το διαζύγιο είναι ΚΑΚΟ!

Ποιος είναι ο παράλογος; Εγώ ή οι άλλοι;

Προσωπικά δεν μπορώ να πω οτι μου αρέσει η ιδέα του γάμου. Ίσως να μην έχει εμφανιστεί ο σωστός ή επειδή έχω ένα σωρό φοβίες.

Το θέμα είναι οτι ακόμα και σήμερα οι προκαταλήψεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ελλιπής παιδεία και ακόμη λιγότερα ανοιχτά μυαλά.
Και αυτές οι προκαταλήψεις είναι που οδηγούν πολλούς να δημιουργούν αποτυχημένους γάμους απλά για να έχουν την αποδοχή των γονιών τους και των γύρω τους. Η αλήθεια είναι οτι αφού πέσει η αυλαία και όλοι έχουν φάει και έχουν πιει στο γαμήλιο πάρτυ μένεις εσύ με την επιλογή της ζωής σου (ολόκληρης ή μη δεν ξέρω) να αναρωτιέσαι γιατί βιάστηκες να βάλεις γραμμάτια για μια ζωή χωρίς να το θες πραγματικά. Δεν έχω φτάσει εκεί και εύχομαι η επιλογή μου τότε να είναι συνειδητή αλλά βλέπω πολλά ζευγάρια που το έχουν βιώσει και τώρα κλείνουν ραντεβού με δικηγόρους.
Η Ν. από τον κύκλο μου πήγε και έζησε μερικά χρόνια με τον Σ. Νοίκιασαν σπίτι, πήραν σκύλο, σαν παντρεμένοι. Αγόρασαν έπιπλα και γενικά όλα τα κομφόρ. Κατέληξαν να χωρίζουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Εκείνη ήταν πολύ πιεστική και ζηλιάρα και ο Σ. ήταν απλά ο Σ. Τσακώνονταν όμως απλά για μια καφετιέρα κι οχι για την κηδεμονία του σκύλου ή για την κηδεμονία των παιδιών. Και απλά χώρισαν. Τόσο απλά. Χωρίς να χρεωθούν έναν ολόκληρο γάμο. Και είναι καλά.
Οι κοινωνικές επιταγές λοιπόν, είναι ως επι το πλείστον ηλίθιες. Και ναι, ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση αλλά καλύτερα να υπάρχουν λιγότερες οικογένειες αλλά σταθερές παρά γεωμετρική αύξηση των διαζυγίων κάθε χρόνο.

Ασε που... ποιός τρέχει τώρα για δικηγόρους και καφετιέρες...;;;