Κανονικά πρέπει να διαβάζω prolog απερίσπαστα... χμ, δεν μπορώ. Τη μια πεινάω, την άλλη δεν έχω καφέ και την τρίτη πρέπει να σκεφτώ τι θα φορέσω αύριο... Η έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης είναι από τα πράγματα που με χαρακτηρίζουν. Ζηλεύω τους ανθρώπους που μπορούν και αυτοσυγκεντρώνονται τόσο εύκολα και γρήγορα.
Το πρόγραμμα της δουλειάς για τις γιορτές είναι χάλια. Θα ξεκουραστώ όμως το πρώτο δεκαήμερο του Ιανουαρίου. Κάτι είναι και αυτό.
Θέλω να βγω έξω για καφέ. Θέλω να κάνω χίλια δυο πράγματα αυτή τη στιγμή παρά να διαβάσω. Αλλά θα διαβάσω.... (αυθυποβολή...)

Memories

Νιώθω λίγο ένοχη. Ο κόσμος πεινάει και εγώ αγοράζω τσάντες και μπλούζες...
Πήγα με την αδερφή μου για ψώνια σήμερα, το κάνουμε σπάνια. Σκέφτηκα οτι αυτό το μήνα η αποταμίευση μπορεί να πέσει λίγο πιο κάτω. Το αξίζω, δεν το αξίζω;
Στην καφετέρια μας έδωσαν φυλλάδιο από ένα bazaar. Τα μοίραζε ένα επιληπτικό παιδί που και εγώ και η αδερφή τον ξέρουμε χρόνια στην περιοχή που μένουμε να τριγυρίζει από μικρός και κάποτε φορούσε ενα στενό σακάκι και φορούσε walkman, τριγύριζε στα στενά της Καλλιθέας. Φαν του Michael Jackson, ντυμένος όπως εκείνος. Και η εξήγηση απλή: Τα επιληπτικά παιδιά ηρεμούν με τη μουσική, τα βοηθάει να μην έχουν τόσες κρίσεις. Μπορεί να ήταν αστείος τότε αλλά θυμάμαι οτι εγώ δεν γελούσα. Δεν είναι ωραίο να έχεις την υγεία σου; Να είσαι αρτιμελής, να είσαι φυσιολογικός. Πάντα στενοχωριέμαι με τέτοιες περιπτώσεις νοητικής στέρησης.
Κάποτε είχα ένα ξαδερφάκι με σύνδρομο Down. Στα 8 του χρόνια δεν περπατούσε ακόμη. Δεν μιλούσε. Είχε ακόμη πάνα. Δεν είχε σωστή παιδεία και κυρίως κατάλληλη παιδεία. Απεβίωσε μια εβδομάδα αφού μας άφησε η γιαγιά η Άννα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά με έφερνε σε δύσκολη θέση να είμαι κοντά του. Φοβόμουν μήπως του κάνω κάτι κακό, μήπως του πω κάτι που δεν πρέπει. Πως να χειριστώ τις κινήσεις του δεν ήξερα.. Κρατούσα αμυντική στάση. Θεωρούσα ανέκαθεν τον εαυτό μου αδέξιο στις κουβέντες. Στις κινήσεις. Νόμιζαν οτι είμαι ψυχρή - για την ακρίβεια ακόμη το νομίζουν γιατί δεν αφήνω να φαίνονται τα συναισθήματά μου - αλλά εγώ έλιωνα και στενοχωριόμουν για εκείνον. Ο μικρός Αντωνάκης. Τον είχαμε βαφτίσει την Τήνο, τον είχαμε ταγμένο εκεί, μια ελπίδα για την ασθένειά του.
Τον θυμάμαι που και που όπως θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη θεία μου τη Γιώτα. Και κλαίω όπως τώρα. Και εύχομαι να μην ανοίξει κανείς την πόρτα...

Στη βιβλιοθήκη είναι στοιβαγμένα βιβλία Πληροφορικής και πολλές φωτογραφίες. Σήμερα τα απάλαξα από τη σκόνη. Ο πίνακας ανακοινώσεων γεμάτος από χαρούμενες φατσούλες, αγαπημένα πρόσωπα. Στο γραφείο μου ένα σωρό στυλό, μηχανικά μολύβια, γόμες, κομπιουτεράκι, χαρτομάντηλα (αψιού!), μολυβοθήκη, βιβλία πάλι και τηλεκοντρόλ.
Ο κουμπαράς έχει γίνει ασήκωτος και ακόμη να γεμίσει...
Εδώ είναι το ησυχαστήριό μου. Ο ιερός μου χώρος.
Έχω τριήμερη άδεια από τη δουλειά λόγω ασθένειας. Κρύωμα. Περνάει. Ευτυχώς.
Και 2 εργασίες να κάνω. Δυστυχώς...

Πονάει η μέση μου, δεν μπορώ να σταθώ.
Βαριέμαι να πάω στο γιατρό.
Άρπαξα κρύωμα και έχω χαλάσει ένα κουτί χαρτομάντηλα.
Πρέπει να παραδώσω εργασία την Παρασκευή και δε μπορώ να συγκεντρωθώ.
Είμαι ακόμα στενοχωρημένη με τη φάση με τη δουλειά.
Θέλω το C902.
Έχασα μισό κιλό ακόμα.
Μου αρέσει που επιτέλους χειμώνιασε...

Αυτά.
Μάκια.

Απατεώνας Ψιλικατζής

Στη συμβολή των οδών Σκίπη και Κρέμου απέναντι από τον Κανάκη ( ζαχαροπλαστείο) υπάρχει ένα ψιλικατζίδικο.
Πήγα απόψε να πάρω γάλα. Φρέσκο γάλα. Όχι γάλα που λήγει σήμερα. Αλλιώς θα έπινα αυτό που είχε απομείνει στο ψυγείο. Για κακή μου τύχη είναι ο μόνος σε μικρή ακτίνα που φέρνει μικρό μπουκάλι Βλάχας.
Παρατήρησα 3 μπουκάλια όρθια μπροστά - μπροστά στο ψυγείο και 2 ξαπλωτά πίσω πίσω.
Τα μπροστινά έληγαν σήμερα. Για κακή του τύχη τα πίσω ήταν έτσι τοποθετημένα που φαινόταν οτι έληγαν μεθαύριο.
- Από ποια μπουκάλια να πάρω;
- Από τα μπροστά, τα όρθια.
- Και τα πίσω;
- Τα πίσω είναι ληγμένα(!)
- Αν είναι ληγμένα γιατί γράφουν ως ημερομηνία λήξης 11/11;;;;
- Έτσι γράφουν;;;
Ούτε που μπορούσε να με κοιτάξει με το ψέμα που είπε. Παρατήρησα οτι ξεροκατάπινε. Έμεινα να τον κοιτάζω επίμονα. Ούτε που συνάντησε το βλέμμα μου.
- Αν γράφουν έτσι πάρτο.

Τι να έκανα; Να στήσω καυγά που ο τύπος ήταν μακάκας;
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ενημερώσω όσο πιο πολλούς μπορώ.

Την τελευταία φορά που τσακώθηκα με συνάδελφο στη δουλειά ήταν πριν από μερικούς μήνες.
Ήταν σχετικά με την έλλειψη εμπιστοσύνης που είχε στο πρόσωπό μου γιατί θεώρησε οτι είχα αποσπάσει ένα έγγραφο το οποίο αναφερόταν στις μεταβολές του πλεονάσματος του ταμείου.
Έφυγα από το κατάστημα έξαλλη λέγοντας οτι παίρνω την υπόλοιπη μέρα ρεπό.
Γύρισα αφού μου ζητούσε μέσω τηλεφώνου συγνώμη για τη μαλακία της μιας η ίδια το είχε στην κατοχή της και το ανακάλυψε εκ των υστέρων χωρίς να ψάξει πριν δημιουργήσει τον καυγά. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω οτι σε οτι αφορά οικονομικά και χρήματα είμαι υπερ του δέοντος τυπική και σχολαστική.
Χθες έγινε καυγάς για ένα θέμα διαδικαστικό στην τήρηση του οποίου έχει συμφωνήσει από κοινού όλο το κατάστημα. Χωρίς να ενημερωθώ ως 3η στην κατάταξη ευθύνης (ο προιστάμενος έλειπε), ξεκίνησε να παρακάμπτεται η διαδικασία. Να πω οτι το συγκεκριμένο θέμα έχει γίνει αντικείμενο συζητήσεων και διενέξεων πολλές φορές. Θεωρώντας οτι για ακόμη μια φορά (8 στο σύνολο) λοιπόν δεν τηρούνται όσα έχουν συμφωνηθεί και θεωρώντας οτι τα άτομα τα οποία είναι υπεύθυνα για την πληρωμή λογαριασμών θέλουν για ακόμη μια φορά να πασάρουν τη δουλειά τους στους υπόλοιπους, κάλεσα τον προιστάμενο και τον ενημέρωσα.
Ακολούθησε ένας πανικός γιατί το θεώρησαν αντι- συναδελφικό να καρφώνεις το συνάδελφο.
Να αναφέρω βέβαια οτι εκείνες μια ζωή είναι με τον προιστάμενο στα τηλέφωνα και τον ενημερώνουν για οτι γίνεται στο κατάστημα. Εγώ είχα ανέκαθεν τυπικές σχέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, δεν ήταν θέμα μετατόπισης ευθυνών και βιάστηκα να βγάλω τα συμπερασματά μου αλλά είναι σαν το μύθο του Αισώπου η όλη ιστορία.
Μια από τις δυο - γιατί η άλλη δε μου είναι αντιπαθής ίσα-ίσα είναι πολύ ευγενική απλά το λάθος της είναι οτι σαν πρώτη της δουλειά στο "δημόσιο" έχει υιοθετήσει τακτικές δημοσίου υπαλλήλου και του στυλ ¨να καλύψω το τομάρι μου "- ιδιαίτερα ευτραφής και γλωσσού μπορώ να πω άρχισε να με επιπλήττει γιατί δεν απαντούσα στη γραμμή μου (εξυπηρετούσα πελάτη) και μου ανέφερε πως είναι "Ντροπή μας" να μην κάνουμε μια υποχώρηση και που κάλεσα τον προιστάμενο.
Το γεγονός οτι είμαι ανώτερη ιεραρχικά απο εκείνη δεν το έλαβε καθόλου υπόψη της.
Το οτι μαζί με μένα προσέβαλε και άλλους συναδέλφους δεν το κατανοούσε.
Σήμερα λοιπόν, φρόντισα να βάλω ένα τέλος σε όλα αυτά. Το νεαρό της ηλικίας μου αν ξεγελάει και δεν με σέβεσαι σαν συνάδελφος, θα υιοθετήσω και εγώ μια τακτική που ποτέ δεν είχα, να εκμεταλλεύομαι δηλ. το αξίωμά μου, τη θέση μου.
Να γιατί πολλοί προιστάμενοι το χρησιμοποιούν. Το γεγονός οτι είναι ο υφιστάμενος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία δε σημαίνει οτι πρέπει να είναι ασεβής. Κρατάω λοιπόν τις αποστάσεις και είμαι αδιάλλακτη και ψυχρή στα θέματα που πρέπει.
Στενοχωρήθηκα γι αυτό. Γιατί νοιάζομαι για τους ανθρώπους που περνάω 8 ώρες και βάλε καθημερινά. Και για τη συγκεκριμένη θυμάμαι είχα στενοχωρηθεί όταν η κόρη της πέρασε επαρχία και θα ξαναδώσει. Και όταν είχε τα δικαστήρια σκεφτόμουν και για τις 2 συναδέλφους πόσο δύσκολο είναι να φοβάσαι μήπως μείνεις χωρίς δουλειά. Αλλά ήμουν μαλάκας. Γιατί για μερικούς ανθρώπους απλά δεν αξίζει.
Σήμερα εκείνη έβαλε τα κλάματα κάποια στιγμή. Και εγώ το έχω κάνει σε παλαιότερες δουλειές. Δεν είναι ευχάριστο. Έφτασα στο σημείο να μη συγκινηθώ καθόλου. Δε με ενδιέφερε. Πάγος. Απαιτούσα τη συγνώμη της και την πήρα.

Είναι γεγονός οτι δεν μπορώ να συνεχίσω να εργάζομαι στην εξυπηρέτηση πελατών και δη στο συγκεκριμένο κατάστημα. Ο μόνος λόγος που είμαι εκεί και έχω κουράγιο να χαμογελάω ακόμα είναι ο μισθός μου και η Ελένη. Μερικές φορές νιώθω οτι είμαστε οι μόνοι νορμάλ σε αυτό το χώρο.

Tomorrow is another day...

Παρατηρήσεις μιας υπαλλήλου καταστήματος

Το να είσαι υπάλληλος καταστήματος, όποια θέση κι αν κατέχεις σε αυτό είναι μαζί ευχή και κατάρα.
Ευχή γιατί συναντάς ευγενικούς ανθρώπους, ανταλλάσεις σκέψεις, παρατηρείς συμπεριφορές, δεν νιώθεις μοναξιά, μπορείς να βρεις εύκολα δεύτερη δουλειά αν το θέλεις (ξέρεις πόσοι γιατροί μου έχουν πει να πηγαίνω τα απογεύματα στα ιατρεία τους;), σου δίνουν προσκλήσεις για happenings, βλέπεις τηλεοπτικά πρόσωπα από κοντά και τα απομυθοποιείς, καρπώνεσαι προσφορές από το ίδιο το κατάστημα.

Κατάρα γιατί όσο ευγενικοί άνθρωποι και να υπάρχουν πάντα και παντού θα υπάρχουν και οι ανάποδοι. Και όταν μιλάμε στο Κολωνάκι για αναποδιά μιλάμε για δικηγόρους ως επι το πλείστον.
Είναι πλεόν στατιστικά βέβαιο: όταν είσαι ανάποδος και παράξενος τραβάς και τους μπελάδες. ΔΕΝ έχει τύχει σε κάποιο ανάποδο άνθρωπο να πάνε όλα κατ' ευχήν - τουλάχιστο σε ότι αφορά τα αιτήματα που κάνει σε μας. Κάτι θα κολλήσει, ακόμη κι αν δε φταίει ο συνάδελφος, κάτι θα πάει στραβά. Τον περίεργο τον "κόβουμε" από την πόρτα. Είναι αγέλαστος, στρυφνός, απαιτητικός με υπεροπτικό ύφος και απόλυτος. Κατά 90%, ειδικά στην εδώ περιοχή, είναι δικηγόρος! Εδώ και οι ίδιοι οι δικηγόροι σιχτιρίζουν το είδος τους. Εχθές μπήκε στο κατάστημα ένας δικηγόρος γλυκομίλητος, ευγενέστατος και όλοι τον "φτύναμε" να μην τον ματιάσουμε!!!
Πλέον σε ορισμένες περιπτώσεις που η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο δεν μιλάω καθόλου. Ακούω, ακούω και από μέσα μου τους κατεβάζω καντήλια. Τέτοιες ώρες παρακαλάω να είμαι εκτός καταστήματος για να τους "στολίσω" κανονικά. Θα μου πεις: " Δεν κάνεις εσύ για τέτοιες θέσεις". Σωστά, δεν κάνω, γιατί είμαι ετοιμόλογη και δεν επιτρέπω να μου μιλούν σε άσχημο τόνο. Απαιτώ το σεβασμό και δεν σκύβω το κεφάλι, όταν με βρίζουν.
Για το λόγο αύτό έχω ζητήσει μετάθεση άλλωστε...
Το αστείο της υπόθεσης είναι οτι δεν ξεκίνησα έτσι στον κλάδο της εξυπηρέτησης πελατών. Είχα υπομονή. Τώρα δεν έχω. Μεγαλώνοντας την χάνεις την υπομονή σου.
Αλλά τι να κάνεις; Μήπως όλες οι δουλειές δεν έχουν τις δυσκολίες τους; Είσαι δικηγόρος σε βρίζουν και σε πιέζουν οι πελάτες. Είσαι εργοστασιάρχης; Ασπρίζουν τα μαλλιά σου από το άγχος της δικής σου επιχείρησης. Είσαι τηλεφωνήτρια; Σε ζαλίζουν όλη τη μέρα και τσακώνεσαι με το ακουστικό στο χέρι.

Πάντως είναι πολύ χαρακτηριστικό το οτι επικοινωνώντας με κόσμο αναπτύσσεις και άλλες δεξιότητες. Ψυχολογείς καλύτερα τον συνάνθρωπό σου. Φαίνεται όποιος δεν έχει καλή μέρα. Από το περπάτημά του ακόμα ακόμα. Μπορείς να διακρίνεις τον ευθυνόφοβο, τον υπεροπτικό, τον άβουλο, τον ήρεμο. Και όταν έρχονται παρέες μαζί στο κατάστημα καταλαβαίνεις ποιός έχει το πάνω χέρι στις σχέσεις. Σύζυγοι με τις γυναίκες τους που τους παιδεύουν μέχρι να διαλέξουν το καθετί. Γυναίκες που σιγάζουν όταν το αρσενικό διαλέγει υπερήφανα το οικονομικό τους πρόγραμμα.
Αλήθεια εσύ που τα διαβάζεις όλα αυτά τι εικόνα δίνεις;;;

I'm not a plastic bag

Ο δήμαρχος Αθηναίων κος Κακλαμάνης οργάνωσε μια εκδήλωση πριν πολύ καιρό στην πλατεία Συντάγματος όπου με οικολογικό πνεύμα μοίρασε πάνινες σακούλες σε αντικατάσταση των πλαστικών. Θυμάμαι ήταν κάτι πορτοκαλί. Ε, λοιπόν, δεν τις ξαναείδα. Δεν είχα πάει γιατί δεν προλάβαινα - ήταν καθημερινή αν δεν κάνω λάθος - και ήθελα να έχω μια τέτοια.

Όσοι Αθηναίοι πήγαν γιατί δεν τις χρησιμοποιούν;

Ωραία τα λόγια και τα οράματα αλλά χωρίς τη συμμετοχή του καθενός πολίτη αυτής της χώρας δεν κάνουμέ τίποτα.

Είχα πάρει από το φαρμακείο μια φορά μια πάνινη μικρή τσάντα τέτοια και έκτοτε την έχω μέσα στην τσάντα μου. Από συνήθεια έχω μεγάλες τσάντες και πάντα χωράει. Κουβαλάω το ταπεράκι μου εκεί μέσα όταν πάω στη δουλειά, βάζω τα μικροπράγματα που ψωνίζω καθ'οδόν, φυλάσσω το κουλούρι που αγοράζω από το δρόμο και τόσα άλλα. Από αντοχή; Την έχω μερικούς μήνες. Δε νομίζω οτι είναι δύσκολο να κουβαλάει ο καθένας από μια τέτοια στην τσάντα του. Διπλώνεται μια χαρά.

Κάποια στιγμή και τα Hondos έδιναν τέτοιες και έχω την εντύπωση οτι και τη γιορτινή περίοδο που ακολουθεί θα τις ξαναβγάλουν. Ισως να κοστίζουν περισσότερο από τις συμβατικές και γι αυτό το λόγο να μην τις έχουν καθιερώσει. Είναι μια ευκαιρία αν γίνει κάτι τέτοιο να αποκτήσουμε όλοι από μια και να την χρησιμοποιούμε σε αντικατάσταση της συμβατικής.

Τα LIDL καλά κάνουν και τις χρεώνουν αλλά ο Έλληνας δεν πτοείται. Το βλέπω από το φίλο μου που του το τονίζω να παίρνει τις σακούλες από το αμάξι όταν παρκάρουμε αλλά εκείνος το δικό του. "Δεν πειράζει μωρέ, σιγά.." Αυτός ο ωχαδελφισμός μας πάει πίσω σαν λαό, λέω εγώ.

Πολλές σακούλες φέρουν σήμανση d2w δηλ οτι είναι διασπώμενο υλικό. Επειδή στην Ελλάδα ζούμε εύχομαι να ισχύει κάτι τέτοιο και όχι απλά να είναι κατασκεύασμα του Marketing και των Τμημάτων Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης μεγάλων εταιριών ενοχλημένων από την αντίδραση για τη ρύπανση του περιβάλλοντος, απλά για να μας απαλλάσουν πλασματικά από τις τύψεις.