Είμαι πολύ δεμένη με τη Μήλο. Και πολύ στον κόσμο μου τώρα που γύρισα από διακοπές. Τελικά κατέβηκα στο νησί παρά το ατύχημα. Με 2 μέρες καθυστέρηση αλλά με 17 μέρες άδεια. Δεν μπορώ να πω, φέτος το ευχαριστήθηκα. Πέρσι δούλευα στο νησί. Τώρα μακαρίζω την τύχη μου που βρήκα μια μόνιμη δουλειά στην Αθήνα. Αλλά πάντα υπάρχει κάτι να με τραβάει εκεί. Και ειδικά ο γάτος μου. Το σπίτι που νοικιάζουμε είναι παμπάλαιο αλλά έχει μια υπέροχη καλαμωτή την οποία κοιτάζω και αποκοιμιέμαι κάθε βράδυ. Τους καλύτερους ύπνους κάνω κάτω. Όχι οτι εδώ δυσκολεύομαι, φίλοι και γνωστοί μπορούν να το επιβεβαιώσουν (θα σπεύσουν τολμώ να πω).
Έχω επιστρέψει από χθες το βράδυ ταλαιπωρημένη και είμαι ακόμα στον κόσμο μου. Τρομάζω που βλέπω τόσο πολύ κόσμο στην Αθήνα, αλλιώς την είχα συνηθίσει τέλος Ιούλη αρχές Αυγούστου και δεν μπορώ να προσαρμοστώ. Σαν ούφο περπατώ στους δρόμους. Αλλά είναι καταλυτική η δύναμη της πρωτεύουσας. Στο δρόμο για τη δουλειά έτρεμα από την υπερένταση. Καλά ήμουν κάτω. Καποια στιγμή ίσως το σκεφτώ σοβαρά για μετάθεση στο νησί. Μέχρι τότε με χωρίζουν πολλά.
Στη φώτο είναι η περίφημη παραλία της Φυριπλάκας. Στην από πίσω πλευρά μετά το βράχο γίνεται παραλία γυμνιστών.. όχι, όχι δεν πήγα εκεί με την ψηφιακή...
