Xmas Eve, Xmas hearts?

Να μαι και εγώ να εργάζομαι μέχρι τις 18.00 το απόγευμα στο κατάστημα στο Κολωνάκι, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, θα μου πεις και δίκιο θα χεις οπότε το κάνω γαργάρα και λιμπίζομαι το τριημεράκι που θα ακολουθήσει με πόνο ψυχής για τους σερβιτόρους, τους φαστ-φουντάδες, τους οδηγούς μετρό κτλ που και αύριο και μεθαύριο θα εργάζονται και αναρωτιέμαι αν τα λίγα παραπάνω χρήματα που θα βγάλουν - όσοι τα βγάλουν - μπορεί να αντικαταστήσει τη ζεστασιά του σπιτιόύ αυτές τις μέρες... ω ναι.. μάλλον όχι...ανάγκα...

Ξύπνησα μέσα στην καλή χαρά παρά το ζόρικο ωράριο να έρθω και δεν άρεσε σε κάποιον εκεί πάνω ίσως, μου έστειλε μια γιαγιά να μου πει οτι έχω υπέροχο πρόσωπο αλλά χρειάζομαι δίαιτα... γκρρρ. Οκ, χτύπημα κάτω από τη ζώνη, ίσως το χαστούκι που είχα καιρό να φάω, δεν την παρεξήγησα τη γυναίκα, αλλά η ψυχολογία μου είχε άλλη αντίδραση... με είδε λοιπόν σκεπτική ο μικρός Θεούλης και μου έστειλε μια κοπελιά σαν τα κρύα τα νερά με μια κοτρώνα στο χέρι από Vogue (fashion follower, yes) να μου εξηγεί οτι χάνοντας τους 2 γονείς της είδε την αξία των πραγμάτων..
"μην περιμένεις να κάνεις κάτι στα επόμενα Χριστούγεννα ή τον επόμενο χρόνο, γιατί δεν ξέρεις που θα είσαι"
Σοφή κουβέντα και όλοι την ξεχνάμε.. Το αισιόδοξο μήνυμα της ημέρας λοιπόν, είναι αυτό ακριβώς. Γιατί πέρα από όλα τα άλλα αυτό είναι αισιόδοξο blog με λιγοστούς επισκέπτες αλλά μεγάλη καρδιά. Και φιλοσοφημένη...

Σήμερα θα φτιάξουμε μπισκότα κακάο με επικάλυψη σοκολάτας...

Μήπως να τη δω με 2 ρόδες;

Παραθέτω το link για το άρθρο της Athens Voice σχετικά με το ποδήλατο στην πόλη.

http://www.athensvoice.gr/articles/av,19300,%CE%9C%CE%B9%CE%B1_%CE%B6%CF%89%CE%AE_%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AE%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%BF.html

Με λίγο ψάξιμο έφτασα και σε αυτό

http://podilates.gr/node/275

Η αλήθεια είναι οτι αν γίνει κάτι τέτοιο θα είμαι η πρώτη που θα κόψω από καπου αλλού για να αγοράσω ένα ποδήλατο πόλης. Ίσως όχι για μετακίνηση, μιας και δεν κινούμαι στην παραλιακή παρά μόνο αν είναι αργά το βράδυ και πάω για ποτάκι, αλλά για σπορ. Ποδήλατο έκανα από μικρή βέβαια και μου έχει λείψει. Επίσης είμαι σίγουρη οτι για να συνηθίσω να μην λαχανιάζω θα πάρει καιρό, μιας και οι αντοχές μου δεν είναι οι ίδιες. Αλλά το σώμα πρέπει να μαθαίνει να κινείται και να αποφεύγει την αδράνεια (κάπως έτσι εξαφανίστηκε η μεσούλα μου, κλαψ, αντε να βοήθησαν και οι σοκολάτες λίγο)

Όμως με την παρούσα κατάσταση ποιός σου εγγυάται οτι δεν θα γίνεις αλοιφή από κάποιο επιβατικό ΙΧ, ή φορτηγό; Με φοβίζει πολύ η σκέψη να βγω σε δρόμο με ένα ποδήλατο. Εδώ δεν προσέχουν τα μηχανάκια θα προσέξουν το ποδήλατο;;;; μπρρρρρ....
Θα ήθελα παρόλα αυτά να κατασκευαστούν ποδηλατόδρομοι γιατί είναι καλύτερο να πηγαίνεις βολτίτσα σε 2 ρόδες παρά να χτυπάς το πληκτρολόγιο...

Budapest

Νομίζω είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει.
Ταξιδέψαμε με Malev την "ουγγρική" Ολυμπιακή και το εισητήριο το βρήκαμε σε προσφορά.
Οπότε πεταχτήκαμε ένα 3ημεράκι.

Νόμισμα:

Φιορίνια με μετάβαση σε ευρώ. Μπορείς να πληρώσεις και με τα δυο αλλά καλό θα ήταν να κάνεις μερικά φιορίνια να κυκλοφορείς γιατί σου βγαίνει να πληρώνεις πιο φθηνά. Η ισοτιμία είναι περίπου 1 ευρώ = 250 φιορίνια, δηλ 4 ευρώ τα 1000 φιορίνια.

Μετακίνηση:

Τα λεωφορεία έρχονται σε χρόνο μηδέν ακόμα και τις Κυριακές. Το μετρό είναι λίγο παλιό, κάτι σαν τη δική μας Ομόνοια πριν την ανακατασκευή αλλά είναι πάντα στην ώρα του και τρέχει σαν τρελό - όπως και οι κυλιόμενες σκάλες γι αυτό προσοχή - αλλά δεν θα το δεις γεμάτο. Δε στριμώχνεσαι με τόσο συχνά δρομολόγια. Πάρτε χάρτη και γυρίστε τα όλα. Εμείς βρήκαμε τσάμπα στο αεροδρόμιο με την άφιξη. Αν φτάσει κανείς μετά τις 7 το πρωί στο αεροδρόμιο αξίζει να πάρει το λεωφορείο 200Ε και να κατέβει στο τέρμα που είναι η αφετηρία της μπλε γραμμής του μετρό (Kobanya - Kispest) και από κει να φτάσει στο κέντρο (Ferenciek Ter) όπου μπορεί να πάρει όποια γραμμή θέλει. Ενημερωθείτε πρώτα από το ξενοδοχείο σας με ποιό μεταφορικό μέσο θα φτάσετε εκεί (συνήθως είναι κάποια γραμμή μετρό ή λεωφορείο). Αν φτάσετε πολύ νωρίς όπως εμείς πάρτε ένα ταξί, εμείς για την πλευρά της Βούδας πληρώσαμε 24 ευρώ.
Το μετρό έχει 3 γραμμές, μπλε, κόκκινη, κίτρινη. Η κόκκινη περνάει κάτω από το Δούναβη. Είναι η πιο καινούργια. Συνδέει την Βούδα με την Πέστη. Η Βούδα είναι η πιο ήσυχη περιοχή και η πιο φιλοτεχνημένη (Ακρόπολη, Άγαλμα Ελευθερίας, Κάστρο) και η Πέστη είναι πιο κοσμοπολίτικη. Βγάλτε ένα ημερήσιο εισητήριο για όλα τα μέσα (1550 φιορίνια) και μην ξεχάσετε να μπείτε στο τραμ κατά μήκος του Δούναβη, γιατί η θέα είναι αξέχαστη.
Να χαθείτε δύσκολο, όλο σε κάποιο κεντρικό σημείο θα βγείτε.



Αξιοθέατα:

Η κίτρινη σε κατεβάζει στη στάση Opera που είναι η Ουγγρική Όπερα, αξίζει μια επίσκεψη στο εσωτερικό της, με ξεναγό. Οι ξεναγήσεις γίνονται στις 14.00 και στις 16.00 και κοστίζουν 2800 φιορίνια. Αν θες να βγάλεις και φωτογραφίες από το εσωτερικό της με τους χρυσούς τοίχους, τα πλούσια χαλιά και τα όμορφα πορτρέτα πληρώνεις άλλα 500 φιορίνια. Στην είσοδο σου φοράνε ειδικά πατουσάκια σαν αυτά τα χειρουργικά τα μπλε για να μην πατάς με τα παπούτσια στα χαλιά, αν και ομολογώ δεν ήταν τόσο καθαρά κάτω (ύπήρχαν χνουδάκια στο κόκκινο χαλί)

Η "Ερμού" της Βουδαπέστης είναι η Vaci utca. "Utca" σημαίνει οδός. "Ut" σημαίνει λεωφόρος, μην μπερδευτείτε στο χάρτη γιατί μια οδός μπορεί να έχει την ίδια ονομασία με μια άλλη λεωφόρο. Στην Vaci υπάρχουν μικρά τουριστικά μαγαζάκια και τουριστικά εστιατόρια, φάγαμε στο Fatal και απογοητευτήκαμε αν και τα τραπέζια είναι ευρύχωρα. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Apostolok και ήταν πολύ καλύτερα.

Αξίζει να περπατήσετε πάνω και κατά μήκος της γέφυρας το βράδυ. (βλ. φωτό) Η Szechenyi lanhid είναι η πιο εντυπωσιακή. Πάρτε καλή φωτογραφική, αξίζει τον κόπο.

Επισκεφτείτε αν έχετε χρόνο το νησί της Μαργαρίτας, ένα νησί στη μέση του Δούναβη που συνδέεται με γέφυρα τόσο με την Βούδα όσο και με την Πέστη (συγκοινωνία και εδώ, λεωφορείο 26 από την στάση μετρό (Nyugati αν θυμάμαι καλά αλλά σίγουρα μπλε γραμμή, ξεκινά από εκεί) θα γεμίσει το μάτι σας πράσινο και κίτρινο αν πάτε φθινόπωρο όπως εγώ. Το έχουν μετατρέψει οι Ούγγροι ΟΛΟΚΛΗΡΟ σε ένα τεράστειο πάρκο και αθλότοπο. Μέχρι και πισίνα έχει. (και εμείς ψάχνουμε αθλότοπους με το κυάλι). Συνέχεια βλέπεις κόσμο να κάνει τζοκινγκ και μάλιστα έχει και διάδρομο με τάπητα για αυτούς (!!), όπως και κάγκελα για να κάνουν τις διατάσεις τους !!!!


Φαγητό:

Διάσημη είναι η σούπα goulash (γκούλας) σαν πιάτο της Ουγγαρίας αλλά δεν είναι κάτι φοβερό. Ζωμός με ψιλοκομμένο βρασμένο βοδινό, πατάτες και καρότο με αρκετό πιπέρι και πάπρικα για γέυση αλλά όχι καυτερό. Knorr δεν είχε πάντως. Για πρώτο πιάτο πάρτε μια μικρή. Γενικά τα πιάτα τους είναι ασφαλή, με πολύ λίπος. Τη δεύτερη μέρα πήρα κοτόπουλο με χειροποίητα μακαρόνια, κόκκινη σάλτσα και λευκή σως σαν γιαούρτι από πάνω. Πολύ καλό.
Στα μαγαζάκια πουλάνε πάπρικα και αποξηραμένες κόκκινες πιπεριές (από τις οποίες βγαίνει η πάπρικα) σε όποιους τις έφερα ενθουσιάστηκε, είναι γεμάτες άρωμα και μπαίνει στα κοκκινιστά, στα al olio κτλ. Επίσης για τον πατέρα μου πήρα 2 μπουκάλια ουγγρικό κρασί, ένα Bock και ένα Tokaji. Και τα δυο είναι ουγγρικά. Αν δε βρείτε σε κάβα, θα βρείτε στο αεροδρόμιο στην επιστροφή.
Μην ξεχάσετε να πίειτε στο δρόμο κρασί ζεστό με άρωμα γαρύφαλλο. Το σερβίρουν στην Vaci και είναι πολύ καλό. Περίπου ένα ευρώ το ποτήρι.

Ντύσιμο:

Μπορώ να πω για το φθινόπωρο τουλάχιστον οτι δεν είδα ούτε μια ηλιαχτίδα και οτι το καπέλο, το κασκόλ και τα γάντια είναι must. Αγοράστε από εδώ κάτι trendy και καμαρώστε το στα βόρεια. Στην Ελλάδα θα το φορέσετε πιο σπάνια. Μην πάρετε πολλά ρούχα, θα είστε με τα ίδια και τα ίδια λόγω καιρού. Και φυρικά ομπρέλα.

Καφετέριες:

Η καφετέρια - ζαχαροπλαστείο GERBAUD στη Vorosmarty ter (τέλος κίτρινης γραμμής μετρό κοντά στη vaci) κλείνει στις 21.00. Μπήκαμε μέσα, καθίσαμε και μετά μας έδιωξαν, ενώ από τον κόσμο που ήταν ήδη εκεί ζητούσαν να φύγει (αρε Ελλαδίτσα). Γενικά δεν βρίσκαμε έυκολα καφετέρια εκτός από το Cafe de Paris στην ίδια πλατεία με πολύ ωραίο καφέ και τιραμισού και ένα άλλο καφέ που δεν του φαίνεται οτι είναι καφετέρια και βρίσκεται σε ένα σπιτάκι πίσω από την γέφυρα Erzsebet. Πολύ ζεστό και φιλικό.

Κόσμος:

Σπάνια χαμογελάει, μάλλον λόγω του καιρού, αλλά όσοι το έκαναν πήραν και tip. Είναι τυπικοί και ήσυχοι.

Και μην ξεχάσετε να γυρίσετε τα ρολόγια σας μια ώρα πίσω!!!

Ελπίζω το μπλογκάκι να βοήθησε όσους σκοπεύουν να πάνε προς τα εκεί.

Καλό ταξίδι!

Επίσης διάβασα την συνέντευξη του Βγενόπουλου στην LIFO και παρατήρησα τα εξής:
- Σε όλες τις απαντήσεις του είχε τη στάση ενός καλοπληρωμένου δικηγόρου (γιατί δικηγόρος είναι ο άνθρωπος, δεν έχει σπουδάσει μεταφυσικές επιστήμες, απλά είχε επιχειρηματικό μυαλό)
που διακατέχονταν από την προσπάθεια να μην πει κάτι που θα ήταν μεμπτό και κατακριτέο. Πολύ προσεγμένη γλώσσα, υπερβολική διπλωματία, ανθρώπου που φοβόταν οτι τον περιμένουν στη γωνία. Δεν θυμάμαι να απάντησε κατηγορηματικά σε κάποια ερώτηση περί των γεγονότων που τον έκαναν δημόσιο πρόσωπο.
- Ο άνθρωπος είναι πολύ έξυπνος ( από όσα γνωρίζω εγώ τουλάχιστον ως απλός παρατηρητής - αν τον έσπρωξαν εκ των έσω δεν έχω άποψη) και από απλός δικηγοράκος, όπως όσοι ανεβοκατεβαίνουν τη Σόλωνος - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι - έγινε μεγαλοεπιχειρηματίας. Μαγκιά.
- Επίσης, μαγκιά οι αγωγές που έριξε στους πολιτικούς που θέλησαν να αμαυρώσουν το όνομά του. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει σε πολιτικούς που μπορούσαν να λένε οτι θέλουν χωρίς να φοβούνται καμιά επίπτωση. Θυμάμαι, τα χρόνια που πέρναγα από την παιδική ηλικία στη συνειδητοποίηση των όσων γίνονταν γύρω μου και είχα μεγαλύτερη επαφή με τις ειδήσεις των καναλιών σοκαριζόμουν από τα όσα έλεγε ο εκάστοτε πολιτικός για τον οποιοδήποτε, είτε αντίπαλο, είτε επιχειρηματία, πριν καταλάβω οτι όλα είναι συμφωνημένα και στα πλαίσια του παιχνιδιού των εντυπώσεων και του εντυπωσιασμού. Και μετά από χρόνια, με την αφέλεια έστω που με διακατέχει σε τέτοια θέματα βλέπω κάποιον να αντιδρά εμπράκτως με όσα λέγονται εις βάρος του από αυτούς που οι περισσότεροι τους κάνουν τεμενάδες και άλλοι τόσοι είναι παρατρεχάμενοί τους. (Θλιβερό να είσαι παρατρεχάμενος κάποιου, αλλά ίσως κάπως πρέπει να βολέψεις το παιδί σου στην Ελλάδα κτλ)
- Αξίζει να σημειωθεί οτι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει εκ των έσω τη μαυρίλα του συστήματος, κυρίως ως σύμβουλος επιχειρήσεων, βρίσκει την ηρεμία στην οικογένειά του, όπως λέει στο τέλος κάτι που είναι πολύ σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο από όλα.

Τον τύπο ούτε τον πάω ούτε με ενοχλεί. Μου είναι αδιάφορος. Αλλά από τα παραπάνω προκύπτει οτι αν αξίζει κάτι - και αν υποθέσουμε οτι ισχύουν τα όσα λέει, δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να ξέρω - είναι η διαφύλαξη της προσωπικότητάς μας, η απαίτηση του σεβασμού από τους άλλους, ξεκινώντας από το σεβασμό προς εμάς τους ίδιους και η αποστασιοοίηση τις κατάλληλες ώρες από τον επαγγελματικό στίβο, για να ασχοληθούμε με το σημαντικότερο από όλα. Την οικογένειά μας.

Και επειδή αυτό το Post κατέληξε έκθεση ιδεών, απλά σας αφήνω να αναλογιστείτε μόνοι σας τα περαιτέρω...

σας φιλώ.

Αυτή την εποχή με έχει πιάσει μια μανία με τον χώρο μου και με τη διαρύθμισή του. Έχω χάσει το μέτρημα των φορών που έχω ανοίξει τον κατάλογο του ΙΚΕΑ είτε κανονικά είτε online. Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον τόσο ψυχαναγκαστικό όπως εγώ να βρίσκεται σε ένα αρμονικό περιβάλλον. Σαν τον Mr Monk ένα πράγμα. Έχω στα αριστερά μου έναν πάκο ρούχα καλοκαιρινά και θέλω να πάρω από IKEA ή Praktiker αυτά τα διαφανή μεγάλα κουτιά από πολυεστέρα για να τα βάλω μέσα και να τα αποθηκεύσω. Πέταξα ένα σωρό άχρηστα ρούχα και η ντουλάπα μου μοιάζει ιδανική.
Γενικά το λατρεύω το σουηδικό στύλ. Απόλυτη συμμετρία, μηδαμινή σκόνη, λευκό χρώμα, λευκά σεντόνια και ηρεμία στο χώρο. Παλαιότερα, όταν έβλεπα άτομα να ξοδεύουν χρήματα για έπιπλα και γενικά είδη σπιτιού τους θεωρούσα ξενέρωτους και μεγάλους σε ηλικία. Που να 'ξερα... Είναι δείγμα για μένα οτι μεγαλώνω.
Μπήκα στο σπίτι της γιατρού που εργάζομαι τα απογεύματα και έπαθα πλάκα. Τόση αρμονία, τόση συμμετρία. Τόση ησυχία στο χώρο. Και ένας Θεός ξέρει πόσο πολύτιμη είναι η ησυχία για μένα. Αφού μερικές φορές που έμπαινα στο αυτοκίνητο δεν άνοιγα το ραδιόφωνο (τώρα έχασα την πρόσοψη και το κλαίω αλλά είμαι απίστευτα αφηρημένη και το πληρώνω έτσι).
'Εχω καταγράψει λοιπόν, ένα στόρι (απωθημένο, το ζητούσα χρόνια και η μάνα μου είχε κόλλημα με τις κουρτίνες- μου επιβαλλόταν και με τσάντιζε γκρρρ) μια συρταριέρα, τα κουτιά που είπαμε πιο πάνω και κάτι βαμβακερά ανοιχτά κουτιά αποθήκευσης που μπαίνουν στα συρτάρια του μπάνιου για να βρίσκεις ότι θες χωρίς να χάνεις χρόνο. Ιδανικό για κάποιον που μονίμως βιάζεται και σιχτιρίζει όταν την τελευταία στιγμή δε βρίσκει αυτό που θέλει (γκούχου, γκούχου)

Επίσης βρήκα στο laredoute και αυτά τα υπέροχα κεφαλάρια για όσους βαρέθηκαν να ακουμπάνε το κεφάλι τους στο σίδερο



Δεν είναι πολύ ωραία;
Για κάποιους το να ξυπνάνε με φως είναι το χειρότερό τους. Όμως αν το σκεφτείς και βιολογικά το σώμα αντιλαμβάνεται την ημέρα με το φως του ήλιου και ξυπνάει. Αυτή είναι η αβίαστη διαδικασία να ξεκινάμε την ημέρα μας και όχι μέσα στην καταχνιά με κλειστά τα πατζούρια όπου το ρολόι δείχνει 9 το πρωί και εσύ νομίζεις οτι είναι 9 το βράδυ (λες για αυτό μερικοί έχουν μόνο 24ωρα ρολόγια;)
Επίσης ενώ μέχρι τώρα ήμουν φανατική των πολύχρωμων σεντονιών τώρα συνειδητοποιώ την αξία του λευκού. Εκτός οτι φαίνεται πότε είναι βρώμικο και θα αναγκάζει μια τεμπέλα σαν κι εμένα να το αλλάζω συχνότερα (όχι, δεν είμαι βρωμιαρέους, τεμπέλα είμαι) δίνει φως στο χώρο. Και αφήνει τα έπιπλα να κάνουν παιχνίδι. Ναι, ξέρω ακούγεται νοσοκομειακό στυλ αλλά επειδή θα καταλήξω από υπερκόπωση εκεί, ας είμαι συνηθισμένη χιχιχι.

Επίσης είναι πολύ κομψό να συνδυάζεις στόρια με ελαφριές ανοιχτόχρωμες κουρτίνες και δεν το είχα σκεφτεί πιο νωρίς...



Αυτά για την ώρα πάω να διαβάσω πάλι γκρρρρ

b-day

Είναι τα γενέθλιά μου και είμαι πολύ ευτυχισμένη!
Γύρισα από ένα ΣΚ γεμάτο αγάπη και νιώθω γεμάτη συναισθήματα καλοσύνης, ηρεμίας, αγαλίασης. Μου έκαναν ένα απίστευτο πάρτυ έκπληξη και δάκρυσα από συγκίνηση. Κατέβηκα στους δικούς μου στην Κόρινθο στο εξοχικό μας που ενώ ήταν ένα γιαπί για τα γενέθλιά μου είχαν τακτοποιήσει τα πράγματα από τις σακούλες στη θέση τους, είχαν τοποθετήσει τα ντουλάπια, τα πλακάκια και όλα ήταν τέλεια μέσα σε λίγες μόνο μέρες ενω μέχρι τότε ήταν όλα ανάκατα. Ο πατέρας μου είχε μπει σε ένα σωρό έξοδα για να πάρει ένα ολόκληρο κατσίκι για την αγαπημένη του κόρη και η μητέρα μου ενώ έχει θέμα αναπηρίας είχε καθαρίσει τόσα τετραγωνικά με τη βοήθεια βέβαια και του μπαμπά αλλά φαινόταν κουρασμένη με μια λάμψη ευτυχίας. Και όταν έφτασα και μου είχαν στήσει χωρίς να το καταλάβω κάτι τεράστεια πανώ με το όνομά μου και χιουμοριστικά σχόλια, μου κότσαραν ένα στέμμα της Barbie και τα αγόρια φορούσαν καπελάκια πάρτυ και είχαμε και σερπαντίνες και μια τούρτα με τη φατσούλα μου και όλα τα 29 κεράκια (μου αρέσουν οι τούρτες πυροτέχνημα) και τα 5 ανήψια μου έτρεχαν από εδώ και από κει σαν τρελά και ήταν εκεί άνθρωποι που με αγαπούν πραγματικά (όχι όλοι βέβαια) τότε ένιωσα οτι κάπως έτσι είναι ο Παράδεισος. Για τέτοια πράγματα αξίζει να ζεις. Για να βλέπεις τους δικούς σου να κάνουν πλάκα, να μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι, τόσα άτομα που η καθημερινότητα στα στερεί, τόση αγάπη, να τρώνε, να πίνουν, να μιλάνε, να υπάρχουν εκεί. Έπαιξα ατελείωτα με τα πιτσιρίκια, το Σάββατο βράδυ καθίσαμε και λέγαμε ανέκδοτα μέχρι τις 4 το πρωί και κοιμηθήκαμε όλοι σε μια κοινή στέγη και σε ένα τροχόσπιτο. Και τα κλάμματα της μικρής Παναγιώτας (το όνομα της συγχωρεμένης αγαπημένης μου θείας) με ξύπνησαν γλυκά νωρίς νωρίς το πρωί και οι φωνές του Μάριου που δεν κάθεται ήσυχος στιγμή με σήκωσαν από το κρεβάτι με ένα μεγάλο χαμόγελο. Έντυσα τη Νάγια και το Μάριο και αισθάνθηκα οτι έπιασα το νόημα της ζωής γιατί αυτό δεν βρίσκεται στα χρήματα που κυνηγάμε με συμβόλαια και πωλήσεις αλλά στις παιδικές τους ερωτήσεις, στο αθώο τους βλέμμα και στις σκανδαλιές τους. Είναι ωραία να ξυπνάς έτσι. Σιγά σιγά το σπίτι γέμισε κόσμο με πιτζάμες που έψαχναν την πόρτα της τουαλέτας και μετά τον καφέ. 'Ομορφα. Ιδανικά. Τους λατρέυω όλους. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα. Νομίζω οτι τα δάκρυα χαράς μου το μαρτυρούσαν.

Σας ευχαριστώ πολύ!!!!

Είμαι σε sleepy mode.΄Όπως λέμε safe mode, κάτι τέτοιο. Στο μαγαζί, πρωινή, με τον καφέ μου να κρυώνει σιγά σιγά όπως κάθε μέρα που δεν προλαβαίνω να τον πιώ γιατί πάντα πρέπει να κάνω κάτι. Ας είναι... Αυτή την περίοδο έχω αφιερωθεί στη γιόγκα και στο πιλάτες και στο κολυμβητήριο όταν δεν είναι οι δύσκολες μέρες και έχω περισσότερη ενέργεια αλλά όχι αποτελέσματα σύμφωνα με τις διατροφικές μου θυσίες, γιατί όπως και να το δεις το να γυρνάς κατάκοπη το βράδυ σπίτι και να τρως γιαούρτι αντί για σουβλάκι ή ένα ψητό στο φούρνο με πατατούλες και μουσταρδίτσα (σλουρπ!) είναι θυσία, πως θα γίνει... (damm it!)

Βέβαια για να πούμε και του στραβού το δίκιο όλο κάποιο γλυκάκι θα με κεράσουν (είμαι αξιολάτρευτη τι να κάνω), όλο κάποιο φαγώσιμο θα μου φέρουν (αξιολάτρευτη, remember?) και γενικά όλοι ξέρουμε πλέον οτι στον αγώνα Βίβιαν- Πειρασμός το σκορ είναι σχεδόν πάντα 0-1.

Κατά τα άλλα πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα για να μην τρέχω και δε φτάνω πάλι όπως πέρσι.

Η λογική του "κάνε ότι κάνω"

Λοιπόν, σκεφτείτε το καλά... Πόσες φορές έχετε μπει στο μετρό και νιώθετε βλέμματα πάνω σας σαν να σας σκανάρουν με χίλιους ανιχνευτές μετάλλων όπως στο αεροδρόμιο; Μόνο που πρόκειται για ανιχνευτές ψεγαδιών ή απλά περιέργειας. Παραδεχτείτε το. Και εσείς το κάνετε. Οι γυναίκες παρατηρείτε άλλες γυναίκες κυρίως το τι φορούν. Και να μην αναφερθώ στο μακιγιάζ. Έχω πιάσει άπειρες φορές τον εαυτό μου να λέει από μέσα του "αμάν με το κόκκινο κραγιόν 07.30 το πρωί έλεος!" ή "ΤΟΣΟ ρούζ τι το θέλεις;;;" Το τελευταίο μου θύμισε τον σημερινό περίπατο στα Hondos. Πήγα να ξοδέψω μερικά ευρώ γιατί νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου τελευταία και είπα να τον καλοπιάσω. Τέσπα, δοκίμασα μερικά κραγιόν γνωστής εταιρίας και η υπάλληλος με βοηθούσε στην επιλογή μου. Κατέληξα να φοράω ένα καφεκόκκινο έντονο κραγιόν που δεν ταιριάζει καθόλου με τη λευκή μου επιδερμίδα και έδειχνα τη δυσαρέσκειά μου. Εκείνη μου λέει "Όχι, όχι είναι πολύ πρωινό! Να σας βάλω και λίγο ρουζ για να δείξει καλύτερα!" Και κάπου εκεί κατέληξα σαν καρνάβαλος. Είναι δυνατόν να φοράνε τόσο πολύ ρούζ;;; Φαίνονταν 2 κατακόκκινες πινελιές στα ζυγωματικά μου. Χαλαρά της είπα οτι δεν είναι το στύλ μου και διάλεξα ΜΟΝΗ μου κάτι πιο απαλό. Αλλά με εξέπληξε η στάση της! Γιατί το συναντώ και έξω συχνά. Τυπικό παράδειγμα οι σημερινές φοιτήτριες. Όλες στρατιωτάκια. Με ατημέλητο μαλλί πιασμένο όπως να ναι και τούφες να πέφτουν από εδώ και από εκεί (το πάω και στοίχημα να είναι άλουστο μέρες) με έντονο ρουζάκι, μάσκαρα σε πολλές στρώσεις, σχεδόν μόνιμο και χαλαρό ρουχισμό με oversized τσάντες ως επί το πλείστον. Όλες το ίδιο. Τις κόβεις από χιλιόμετρα. Και είναι ανά περιοχή το ντύσιμο. Στη Νομική δε νοείται να πας άβαφτη στη σχολή. Να μη μάθεις από τέχνη κτλ που απαιτεί η καλή κοινωνία.
Στα ΤΕΙ πάλι, τουλάχιστον τον καιρό που ήμουν και εγώ οι περισσότεροι ήταν ψιλολέτσοι.
Αν ήμουν στη Νομική (καλά αρχικά θα είχα βγάλει καντήλες από τα πολλά θεωρητικά αλλά είναι άλλο θέμα τούτο) θα με έκαιγαν στον προαύλιο χώρο σαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Τέσπα, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι οτι ο τρόπος που επιδρά επάνω σου ένας τόπος, κάποιες συμπεριφορές είναι καταλυτικός. Στη Μήλο είχα παχύνει αρκετά και απλά φορούσα πιο χαλαρά ρούχα αλλά ήμουν χαρούμενη. Δε με πολυένοιαζε. Σπάνια βαφόμουν (ω, ναι φιλάω σταυρό, κι ας με λένε Madonna οι πολύ στενοί φίλοι και κυρίως οι οικογένειά μου) και γενικά ήμουν φλού. Χαιρόμουν τα μιλφέϊ και τα προφιτερόλ. Γύρισα, πήγα 2 μέρες στη δουλειά τελείως χύμα και μετά η επίδραση του Κολωνακίου άρχισε. Σκοτώθηκα να χωρέσω στο θεοστενο τζήν, αυτό που πριν τις διακοπές μου ήταν χαλαρό, ή ας πούμε απλά στα μέτρα μου γιατί απλά ζύγιζα 64 κιλά και όχι 70 όπως τώρα, και παρά λίγο να αφήσω την τελευταία μου πνοή στο κρεβάτι να τραβάω το φερμουάρ. Να πάρει...
Αγόρασα καινούριο μεικ απ ακόμη και αν το άλλο δεν είχε τελειώσει και το να φοράω άρωμα πλέον είναι αυτονόητο. Η τσάντα μου μετά βίας χωράει τα κλειδιά μου, γιατί το νεσεσέρ μου έχει κυρίαρχη θέση και έχω τουλάχιστον 2 πακετα μαντηλάκια φρεσκάδας που δεν αφήνουν περιθώριο για περιττά πράγματα όπως πορτοφόλια.
Στη Μήλο θα βαφτείς για να βγεις το Σάββατο. Στην Αθήνα θα βαφτείς για να πας στη δουλεια. Απλά έτσι είναι. Άγραφοι νόμοι. Κι ας προσπαθείς να στρώσεις τη σκιά πάνω στο πρησμένο βλέφαρο στις 6.30 το πρωί...

Back to base

Εντάξει, δεν μπορώ να παραπονεθώ φέτος.. ξεκουράστηκα τόσο που άρχισε να με πονάει η πλάτη μου από το καθισιό.
Μπορώ να πω με ειλικρίνεια οτι την πρώτη μέρα στη δουλειά ήμουν μέσα στο κατάστημα και ρωτούσα τους συναδέλφους μου με το βλέμμα του ροφού "εγώ τι να κάνω;"
Οι περισσότεροι από αυτούς ανησύχησαν.. Αλλά το είχαν καταλάβει οτι ήμουν στην κοσμάρα μου πριν καν έρθω καθώς μιλάγαμε και στο ενδιάμεσο και τους εξηγούσα πρωι πρωί οτι τους μιλάω τρώγοντας μερέντα από το βάζο γιατί δεν είχα βγει να πάρω φρέσκο ψωμάκι (εξού και τα 6+ κιλά)
Εντάξει, θυμήθηκα πως είναι να δουλεύεις πάλι μέσα σε κανά 2 μέρες και επίσης μου έκανε εντύπωση πόσο τρελός είναι ο ρυθμός της Αθήνας (είπαμε, είχα ξεσυνηθίσει) που πρέπει οπωσδήποτε να μιλήσεις στο κινητό όταν οδηγείς γιατί όταν φτάσεις στον προορισμό σου δεν θα προλαβαίνεις - να θυμηθώ να φορτίσω το bluetooth (ορίστε κατάντησα να κρατάω σημειώσεις και μέσω του blog τώρα, διάολε).
Κατα τα άλλα γράφτηκα πάλι στο κολυμβητήριο, στα ρούχα μου δε χωράω και γενικά τρώγομαι.
Αλλά χαίρομαι που ο καιρός φθινοπώριασε επιτέλους...

Χαλαρά....

Το blogακι ταξιδεύει στη Μήλο μέχρι την επόμενη εβδομάδα και έχει να πει οτι είναι πολύ καλή φάση να κάνεις διακοπές το Σεπτέμβριο.
Φέτος είμαστε χορτάτοι...

cu soon...

Δεκαπενταύγουστος

Είμαι χαλαρή - το έχω ξαναπεί - και ψάχνω τις νέες τάσεις της μόδας με έναν φρέντο και το λάπτοπ αγκαλιά. 2-3 περιοδικά τριγύρω και τα τζιτζίκια να ακούγονται από το παράθυρο. Ο Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα είναι χάρμα. Πολύ ησυχία. Ηρεμία.

Παρεπιπτόντως...

Οι διπλανές μπαλαρίνες καταζητούνται.. από μένα. Κατά προτίμηση σε εκρού με καφέ κορδονάκι...

Όποιοι τις βρουν ας αφήσουν μήνυμα...

Διευθυντής ή Ανθρωπος

Ήρθε χθες στο κατάστημα ένας κύριος ανωτέρας ηλικίας που έπρεπε να στείλει ένα φαξ επειγόντως. Είχε γυρίσει όλο το κέντρο, το οποίο ως γνωστό είναι άδειο τέτοιες αυγουστιάτικες μέρες και δεν είχε βρει τίποτα ανοιχτό. Επρόκειτο για τη δουλειά του, οι εφημερίδες θα τυπώνονταν το ίδιο βράδυ και εκείνος έπρεπε να προλάβει τα άρθρα του, τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στα Χανιά. Πολύ γλυκός κυριούλης, παραπονιόταν για την πρόσφατη εγχείριση στην οποία είχε υποβληθεί και για τους πόνους που τον ταλάνιζαν, ανθρώπινα πράγματα.
Στη συνέχεια της κουβέντας μας αποκάλυψε οτι ήταν διευθυντής σε πασίγνωστη αθηναϊκή εφημερίδα και μέσα στην παιδικότητά μου, η οποία δεν αντιλαμβάνεται την έννοια των ερωτήσεων ταμπού, τον ρώτησα πως αντιλαμβανόταν τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί του μόλις δήλωνε την ιδιότητά του. Μου απάντησε το πασιφανές - χωρίς ίχνος ενόχλησης - οτι υπήρχαν εκείνοι που τον κολάκευαν με ιδιοτέλεια και εκείνοι που ήταν απλά ο εαυτός τους απέναντί του. Ο ίδιος πολύ προσιτός σαν άνθρωπος μου εξομολογήθηκε οτι πήγαινε στα ίδια μέρη που συγκεντρώνονταν και οι απλοί υπάλληλοι για το ποτό ή το φαγητό τους. Και μάλιστα κάποιος εξίσου διευθυντής άλλης εφημερίδας του είχε πει για αυτή τη συνήθειά του οτι είναι σαν να συναναστρέφεται με τον "λαουτζίκο" και οτι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να είναι "ίδιον" του. Ο κυριούλης απάντησε ήρεμα και αναλόγως χωρίς να αλλάξει τις συνήθειές του.
Τον ρώτησα αν βοηθούσε κόσμο (αυτή η παιδικότητά μου το παρατραβάει μερικές φορές) και μου είπε πως αν μπορούσε ναι. Όπως είπε, πάντα διαισθανόταν τις προθέσεις των άλλων.
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό γιατί είχαμε πιάσει μια κουβέντα η παρέα του γραφείου για το διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρίας που είμαι τώρα. Οτι είναι χαλαρός αλλά με τις ώρες του.
Και σκεφτόμουν τις αντιδράσεις των προϊσταμένων μου σε άλλες εταιρίες που εργαζόμουν παλαιότερα όταν έρχονταν σε επαφή με στελέχη της ίδιας εταιρίας. Έβλεπα την σκληρή προϊσταμένη μου να παίρνει βλέμμα κουταβιού και να αλλάζει τη φωνούλα της προς το γλυκανάλατο όταν απευθυνόταν στο διευθυντή του εμπορικού τμήματος. Ήταν τόσο αστείο.
Γενικότερα καλλιεργείται το δέος προς τον προϊστάμενο σε οποιαδήποτε εταιρία. Ίσως να είναι ένας τρόπος να επικρατεί μια τάξη και να μην κάνει ο καθένας οτι του κατεβαίνει στο μυαλό. Αλλά το θεωρώ γελοίο να αλλάζει τελείως η συμπεριφορά σου, εκτός κι αν είσαι κανένα παρτάλι χωρίς τρόπους, οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Θυμάμαι μας έλεγαν: "θα έρθει σήμερα ο δ/ντης του τμήματος" λες και μας προετοίμαζαν για σεισμό, λες και έπρεπε όλοι να φορέσουμε τις καθαρές μας ποδιές όπως στο νηπιαγωγεί0 - πράγματικά έτσι το αισθανόμουν - να έχουμε ξυσμένα όλα μας τα μολύβια και τα χαρτιά μας ταξινομημένα. Και θυμάμαι οτι στο 99% των περιπτώσεων ο διευθυντής δεν ασχολούταν καθόλου με εμάς τα ταπεινά μυρμηγκάκια, απλά - αν δεν ακύρωνε το ραντεβού του - πέρναγε για ένα 5λεπτο από το γραφείο του προϊσταμένου, τα λέγανε, τον ψάρωνε και έφευγε.
Δεν είμαι καμιά φοβερή προσωπικότητα αλλά δεν προσποιήθηκα ποτέ κάποια άλλη αντιμέτωπη με κάποιον προϊστάμενό μου. Έχω βρεθεί τετ- α - τετ στο ασανσερ με έναν μεγάλο διευθυντή και απλά έχω ανταλλάξει μια ανθρώπινη κουβέντα. Φιλικός και απλός. Από την άλλη έχω βρεθεί αντιμέτωπη με την έκπληξη ενός, ψώνιου προφανώς, διευθυντή που απλά συναντηθήκαμε στην έξοδο της τουαλέτας του ορόφου και δεν έκατσα να του πιάσω κουβέντα και να τον κολακεύσω. Μια καλημέρα είχα πει και είχαν γυρίσει και με κοίταζαν. Στο δικό μου μυαλό ήταν απλά ένας άνθρωπος. Τόσο σημαντικός όσο και εγώ.

Τώρα δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως επειδη ποτέ δεν μου άρεσε το προσποιητό, ή να υποβαθμίζω την προσωπικότητά μου απέναντι σε κάποιον που απλά μπορεί να ήταν πιο τυχερός στην επαγγελματική του σταδιοδρομία.
Μέχρι στιγμής πάντως δεν μου έχει βγει σε κακό. Ντόμπρα; Μπορεί. Παρτάλι; Όχι.

Ο κυριούλης έφυγε μετά από λίγη ώρα, μας ευχαρίστησε για την εξυπηρέτηση και πήγε στο καλό.
Το όνομά του; Δεν θα σας το πω. Δεν έχει σημασία. Είναι απλά ένας άνθρωπος σαν όλους μας.

Χαλβάς σιμιγδαλένιος

Το φτιάξαμε στη Μήλο - εκεί που δε μας νοιάζει να λερώσουμε γιατί είμαστε πάντα πιο χαλαρά.

Πρώτα θα λιώσουμε το βούτυρο (250γρ) στην κατσαρόλα και μετά θα προσθέσουμε ένα πακέτο σιμιγδάλι χοντρό (500γρ). Ανακατεύουμε μέχρι να πάρει χρώμα το σιμιγδάλι. Προσοχή να μην καεί γιατί έβγαζα μαυράκια καμμένα από την κατσαρόλα. Και είπαμε ανακατεύουμε ΣΥΝΕΧΕΙΑ! Δεν πάμε τουαλέτα στο ενδιάμεσο, ούτε αφήνουμε το σιμιγδάλι για να πάμε μέσα να αλλάξουμε κανάλι... (τα λέω για να τα ακούω)


Επίσης, προσθέτουμε 5 ποτήρια νερό (ποτήρια, όχι κούπες) και 4 φλιτζ τσαγιού ζάχαρη. Προαιρετικά λίγα καβουρδισμένα αμύγδαλα. Αυτά τα αγοράζεις ανάλατα και τα βράζεις. Τα αφήνεις να κρυώσουν και αφαιρείς πολύ εύκολα το φλοιό τους. Τα ψήνεις στο γκρίλ για 10 λεπτά περίπου αναδεύοντας συχνά για να μην αρπάξουν από τη μια μεριά μόνο.

Τέσπα. αφού τα προσθέσεις όλα αυτά συνεχίζεις να ανακατεύεις καλά.














Μόλις αρχίσει να πήζει το βάζεις στη φόρμα

Ο χαλβάς είναι πετυχημένος αν δοκιμάζοντάς τον κριτσινίζει λίγο, δηλ. δεν είναι λαπάς.

Εμένα μου έγινε λίγο λαπάς γιατί αντί για ποτήρια νερό έβαλα κούπες αλλά δεν έμεινε ούτε κομμάτι και επομένως όλα καλά.









Α! και μην ξεχάσετε να πασπαλίσετε με κανέλα από πάνω.
Αν δεν έχετε φόρμα και ένα ταψί είναι καλό απλά θα κόβετε τα κομμάτια τετράγωνα.

Είναι και νηστίσιμος για όσους νηστεύουν αλλά έχει αρκετές θερμίδες.

Καλή σας όρεξη!

Πειράζει που είμαι απίστευτα χαλαρή;
Πίσω στα πάτρια εδάφη και με μια απέχθεια για την Αθήνα (πάντα έτσι γυρίζω) με τα μαλλιά χωρίς πιστολάκι και μέσα στην ψαλίδα αρνούμαι να μπω στις καθημερινές συνήθειες του υπόλοιπου χρόνου. Θέλω να χαθώ σε αμμουδιές χρυσές και σε καταπράσινα νερά... Ακούω τα τζιτζίκια και είμαι αλλού. Δεν θέλω έννοιες, μόνο αμμουδιά και ησυχία.
Η δίαιτα και τα χιλιόμετρα του κολυμβητηρίου πήγαν στράφι αλλά οι μπυρίτσες ήταν υπέροχες. Επειδή όμως κοντεύω να καταντήσω αλκοολική γιατί το σπόρ το συνεχίζω και στην Αθήνα λέω να τη δω αλλιώς και να το ρίξω στο νεράκι...
Ο καφές μου έλειψε.. στα νησιά τον κάνουν χάλια ρε γαμώτο...

Πέρασαααααααααααα!!!! Με 7,5 μάλιστα!
Είμαι πολύ χαρούμενη, αυτό το μάθημα με πήγε επαναληπτικη αλλά δεν του πέρασε... χιχιχι
Μεθαύριο φεύγω για το νησί.
Νιώθω μια απίστευτη χαλαρότητα!!!!!

Στην παραλία με τι;;;

Με ρακέτες, ναι.
Με αντιηλιακό, ναι.
Με μαγιώ, ναι.
Με λάπτοπ ρε φίλε;;; ΕΛΕΟΣ!
Βλέπω τη διαφήμιση γνωστής εταιρίας κινητής που ο τύπος ασχολείται με το λάπτοπ του στην ξαπλώστρα και κάνει τα μαγικά του ενώ κατορθώνει - ναι! με το λάπτοπ λέμε! - να ρίξει και την κοπελιά στη διπλανή ξαπλώστρα.. Λες και αυτή θα δει το λάπτοπ και θα πει: "αυτός είναι άντρας!!!" (αν ο τύπος δε φορούσε μαγιώ το συζητούσα - αλλά και πάλι δεν έχει να κάνει με το λάπτοπ)
Το πιο πιθανό να σκεφτεί "καλά, να είσαι με αυτόν και να σε παρατάει να παίζει poker στο facebook, αντε γειά!"

Νομίζω πρέπει να ξεκολλήσουμε σιγά σιγά. Το ιντερνετ το δουλεύω από τα γεννοφάσκια του και δεν έχω εθιστεί. Αλοίμονο σε όσους πιστεύουν οτι είναι ένα θαύμα και πορώνονται. Δίκτυο, καλωδιάκια και binarys.

Do not lose your soul, mates.

ΥΓ Oι τότε geeks μας εκδικούνται. Respect!

Θέα από Καστέλλα

Παρέα με περιοδικά και καφεδάκι...

Αυτό το καλοκαιράκι έχει διάβασμα μέχρι τις 17/7, βραδιές με καρπούζι στη βεράντα, πολύ κολύμπι ακόμη και χωρίς αμμουδιά, ανυπομονησία για τις διακοπές και τρελά έξοδα.
Αλλά όλα έχουν τη γλύκα τους...

Καλοκαιρινή Μπόρα

Και όπως ήμουν χθες στη δουλειά, το φως της μέρας χαμηλώνει και η βροχή πλημμυρίζει τους δρόμους της Αθήνας.

Πλατς

Αυτό που μου αρέσει στο κολυμβητήριο είναι οτι παίρνω χρώμα χωρίς να κάνω ηλιοθεραπεία. Κρυφά βάζω αντιηλιακό πριν φύγω από το σπίτι γιατί κανονικά δεν επιτρέπεται αλλά δεν είναι σωστό να πάθω και κανένα μελάνωμα με τόσο λευκή επιδερμίδα..
Βέβαια ο τρόπος που κολυμπάω είναι απίστευτα απλοϊκός και ερασιτεχνικός θα έλεγα μιας και με προσπερνούν κοπελιές που έχουν στυλ και ΞΕΡΟΥΝ να κολυμπούν. Γιατί σε αντίθεση με το οτι πιστεύει ο πολύς κόσμος, το οτι ξέρεις να επιπλέεις στο νερό δε σημαίνει οτι ξέρεις κολύμβηση.. Προσπαθώ..
Πλάκα έχουν τα μικρά. Με τα μικροσκοπικά τους σκουφάκια και τα φούξια μαγιώ. Και τα γέλια.. αλλά μακρία από τη διαδρομή μου, παρακαλώ, στην παιδική πισίνα με τα σωσιβιάκια που δένουν στη μέση και κάτι άλλα μακριά σαν μακαρόνια λαστιχένια που τα έχουν για γυμναστική.
Γιατί δε με στείλανε κολύμβηση μικρή γαμώτο; Παιδευόμουν με τη ρυθμική και ήξερα μέσα μου οτι δε μου ταίριαζε. Τώρα θα μπορούσα να συναγωνιστώ την κοπελιά με το άσπρο Nike σκούφο..

Στο γνωστό μου που μου λέει οτι είναι αργά να μάθω κολύμβηση γιατί δεν πήγαινα από μικρή έχω να πω οτι δε με ξέρει πολύ καλά...

Και για να με κανακέψω θα μου πάρω δώρο ένα ζευγάρι Nike παντόφλες αντιολισθητικές (γιατί με αυτές από το περιοδικό κοντεύω να φάω τα μούτρα μου). Ροζ παρακαλώ!

Ξεκινάει νέος κύκλος διαβάσματος και ειλικρινά βαριέεεεμαι... το μυαλό μου ταξιδεύει σε παραλίες με αμμουδιά, σε βουτιές και ηλιοθεραπεία, σε βράδια με γεύση καρπουζιού και ήχο τζιτζικιών... και φυσικά καλή παρέα. Υπομονή....

Κάποιος μου είπε οτι ωρίμασα περισσότερο τη στιγμή που απέκτησα μια σταθερή δουλειά.
Κάποιος άλλος μου είπε οτι δεν έχω αυτογνωσία και ένας τρίτος οτι είμαι κυνική..
Χωρίς να μπορώ να περιγράψω τον εαυτό μου - ο δεύτερος είχε δίκιο; - έχω να πω: πολλές πληροφορίες για μια εβδομάδα ρε παιδιά!!!!

Μπανάκι Μανάκι

Το κολυμβητήριο τέλειο, η αίσθηση ακόμα πιο τέλεια αλλά η αντοχή πάτος.. αγάλι αγάλι όμως θα διαπρέψουμε... Και έχω και ένα μεγάλο Χ στην πλάτη μου. Από αύριο μπικίνι...

Νυχτερινή βόλτα

Το μόνο που χρειάζεται είναι αθλητικά παπούτσια, φόρμα και μια χιαστί τσαντούλα για να είναι ελεύθερα τα χέρια. Συνήθως παίρνω έναν καφέ από Starbucks και μετά τους δρόμους. Παρατηρείς πολλά. Την άστεγη που ψάχνει ένα παγκάκι με σακούλες στα χέρια γεμάτες με τα λιγοστά της υπάρχοντα, την καλοντυμένη κοπελιά που κοιτάζει ανυπόμονα το ρολόι, τον κουστουμάτο που κάθεται στο παγκάκι και μιλάει στο κινητό μετά τη δουλειά, τα παιδιά να παίζουν μπάλα στην πλατεία και τις γεμάτες καφετέριες απο γονείς και νέους να γεύονται το καφεδάκι κάτω από τα δέντρα.
Ποιός χρειάζεται πολλά για να είναι ευτυχισμένος;

Και τελικά δεν την πέρασα την ΠΛΗ21.
Επαναληπτική στις 17/7/2009. Κατακαλόκαιρο... ΔΕ ΘΕΛΩΩΩΩ!!!!

Κρυφή Μνήμη...Πιο κρυφή δε γίνεται

Όποιος είχε την ιδέα να περάσει στο ντούκου την οργάνωση της κρυφής μνήμης στο μάθημα της Αρχιτεκτονικής Η/Υ, θα κακοπεράσει στην εξεταστική...

Παιδεύομαι ήδη 2 ώρες...

Είπαμε... μετά την εξέταση της 30ης Μαϊου πάμε για μπυρίτσες...

Η αγανακτισμένη πωλήτρια

Αυτή είμαι εγώ.
Ιδού ο λόγος:
Μπαίνει σήμερα στο κατάστημα μια κυρία (να την κάνει ο Θεός δηλ.) με κότσο στο μαλλί και ντυμένη σα φιλόλογος. Μου ζήτησε να της κάνω μια διαδικασία που απαιτούσε να έχει την ταυτότητά της σε πρωτότυπο και όχι σε φωτοτυπία, μιας και έχουν καταγραφεί περιστατικά ανάλογα δολιοφθοράς.
Μου δίνει φωτοτυπία. Της εξηγώ. Επιμένει με στόμφο για "εξυπηρέτηση". Δηλ. "ξέρω οτι δεν πρέπει να στο ζητάω αλλά κάνε μου τη χάρη" Της ξαναεξηγώ. Μου λέει οτι έχει την ταυτότητα του άντρα της (!) σε πρωτότυπο. Της εξηγώ και πάλι οτι δεν είναι ο σύζυγος ο κάτοχος.
Φεύγει.
Γυρνάει μετά από 2 ώρες για να φωνάξει μέσα στο κατάστημα οτι μου είχε πει οτι είχε δίπλωμα οδήγησης και οτι από άλλο κατάστημα την εξυπηρέτησαν με αυτό ενώ όταν μου ανέφερε οτι έχει δίπλωμα οδήγησης σαν αποδεικτικό ταυτοπροσωπείας δεν την εξυπηρέτησα. Για καλή μου τύχη είχα μάρτυρες οτι δεν είχε αναφέρει κάτι τέτοιο. Επέμενε οτι θα μου κάνει αναφορά και οτι θα καταστρέψει την οικογένεια μου και άλλες τέτοιες κακίες... Όταν μάλιστα της απηύθυνα το λόγο να της εξηγήσω για πολλοστή φορά πως έχει η διαδικασία και να της πω οτι ψεύδεται γυρνάει και μου φωνάζει "ΜΗ ΜΟΥ ΜΙΛΑΣ ΕΣΥ!!!!"
Αναρωτιέμαι... Επιτρέπεται να μου μιλάει έτσι; Επειδή είμαι πωλήτρια; Αν είμαι τόσο ασήμαντη για εκείνη, τότε τι θέλει από μένα;
Λοιπόν, αυτή είναι μια χαρακτηριστική κατάσταση για τους πελάτες του Κολωνακίου.
Οι μισοί θα σε λατρέψουν και οι άλλοι μισοί θα σε μισήσουν επείδη είσαι τυπικός/ επειδή έπιασαν τον άντρα τους με γκόμενα/ επειδή έχουν κλιμακτήριο.
Φεύγω βρίζοντας από μέσα μου, ενώ ο προϊστάμενος προσπαθεί να της τα ΞΑΝΑΕΞΗΓΗΣΕΙ...

Λοιπόν, το παραπάνω παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό ανθρώπου χωρίς ήθος και που δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και το κυριότερο χωρίς παιδεία...
Ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος χωρίς εκείνη και τους όμοιούς της...

Κοσμοθεωρίες #1

Λοιπόν μετά από σκέψη κατέληξα στα εξής:

- Όλοι πληρώνουμε τους βουλευτές 12.000-13.000 το μήνα για να κάθονται όσο είναι κλειστή η Βουλή και θυμoύνται το όνομά μας μόνο στις εκλογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια φίλη μου για την οποία στήθηκα σαν αντιπρόσωπος κόμματος 2 φορές, δεν με είχε πάρει ποτέ τηλ στη γιορτή μου αλλά πάντα όταν έρχονταν εκλογές. Κοινώς οι περισσότεροι κοιτάνε την τσέπη τους.
- Στα δημόσια πανεπιστήμια στην Ελλάδα υπάρχει ημιμάθεια. Το ίδιο και στα ιδιωτικά. Σημασία έχει ο φοιτητής αν θα κοπιάσει να ψάξει περαιτέρω πηγές και αν θα ενδιαφερθεί. Βέβαια, στα δημόσια στατιστικά υπάρχει μεγαλύτερο ποσοστό καθηγητών που απλά αδιαφορούν για το αν θα καταλάβει κανείς αυτά που λένε. Μου έχει τύχει κιόλας να τον ρωτάω και να με ειρωνεύεται που δεν το ξέρω αλλά αυτό σε άλλο άρθρο.
- Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι στρυφνοί γιατί πολλές φορές έρχονται αντιμέτωποι με την προκατάλειψη οτι είναι τεμπέληδες. Φαντάσου έναν νέο άνθρωπο σε τέτοιο πόστο που έχει γνωρίσει τον ιδιωτικό τομέα να τον σιχτιρίζει ο κάθε παππούς και ο κάθε κομπλεξικός επειδή έτυχε να έχει μια καλή δουλειά. Η μνησικακία πάει και έρχεται. Τι θα κάνει στο τέλος; Θα πει "αφού με θεωρούν τεμπέλη, ας μην σκίζομαι στη δουλειά, ας το απολαμβάνω κιόλας"

Οι κοσμοθεωρίες μου θα συνεχιστούν...

Θέλω να είμαι φλουουουουουουουου!!!!
Χωρίς εξετάσεις, χωρίς υπευθυνότητες, να κάνω γιόγκα, να κολυμπάω, να ταίζω πάπιες και γατιά και να πηγαίνω για ψώνια και καφέδες!!!!!
Αναζητείται εκατομμυριούχος για παντρειά!!!!
(με έχει βαρέσει το διάβασμα στο κεφάλι)

Υπάρχει άραγε ένας τρόπος να ξεκινήσω επιτέλους το κολυμβητήριο; Ντρέπομαι να εμφανιστώ στην πισίνα ρε γμτ...

Καλό μήνα και Καλή Πρωτομαγιά!

Αχχ, θέλω να ταξιδέψω, να κάνω καταδύσεις, να πέσω στην πισίνα, να δω πρωτόγνωρα πράγματα...
Η ζωή μου σε ένα αεροπλάνο και μια χιλιοταλαιπωρημένη βαλίτσα... Είμαι αρκετά κοντά άραγε;

Διακοπές τέλος...

Το μόνο που μου αρέσει στη δουλειά μου είναι ο μισθός μου, πειράζει;;;
Ξανάρχισαν οι εφιάλτες και το άγχος... Μήπως να κάνω κανά μπάφο να ξελαμπικάρω;;; Λέμε τώρα...

Κυριακή του Πάσχα 2009

Κάποτε ήταν η έξοδος από την Αίγυπτο και σήμερα είναι η νίκη της ζωής πάνω στο θάνατο. Με κάποιο τρόπο πρέπει ο άνθρωπος να θυμάται να παίρνει κουράγιο. Όχι οτι δεν πιστεύω αλλά έχω την τάση να είμαι αντικειμενική. Δεν είναι και άσχημο το Πάσχα στην Αθήνα. Πας όπου θες με το αυτοκίνητο, παρκάρεις στα πιο απαγορευμένα μέρη χωρίς έννοια και γενικά επικρατεί μια χαλαρότητα.
Και εγώ είμαι πολύυυυυυ χαλαρή και ήρεμη, βρήκα χρόνο να κάνω χαζοδουλειές μετά το μεσημεράκι που συνήθως αγνοώ ή μεταθέτω διαρκώς. Μου αρέσει να είμαι χαλαρή. Και θα είμαι έτσι και αύριο.. Έχω την ησυχία μου και είμαι σε μια ζεν κατάσταση.
Ομμμμμμμμ...

Χριστός Ανέστη!

Είναι Κυριακή,
Κυριακή των Βαϊων. Το μυαλό μου βαραίνει από τις ίντριγκες της δουλειάς. Ονειρευόμουν το πρωί οτι έχανα το αεροπλάνο. Ξανά και ξανά. Ήταν από τις πιο αγχώδεις εβδομάδες αυτή που πέρασε. Όλοι να με ρωτάνε τι να κάνουν και εγώ να παίρνω κάθε λεπτό και μια απόφαση. Οι αδικίες συνεχίζονται. Πλέον αναρωτιέμαι.. Να διαμαρτυρηθώ; Δεν θα ακουστώ και θα είμαι πάλι η κακιά της υπόθεσης. Γιατί η ιστορία με το συγκεκριμένο προϊστάμενο και συναδέλφους έτσι καταλήγει. Οπότε θα βγάλω κάτι; Ή απλά θα γίνει πάλι ένας πανικός στο κατάστημα μπροστά στους πελάτες; Μπά.. Δεν αξίζει. Μερικές φορές με φαντάζομαι στο σπίτι μια Κυριακή να κάνω καθαριότητες και να μαγειρεύω. Με ηρεμεί.
Δεν πήγα στη συνάντηση του ΕΑΠ. Ακόμα με τρώνε οι ενοχές, το φιλότιμό μου μέσα!
Δεν ξέρω αν θα περάσω το συγκεκριμένο μάθημα..
Είμαι down και ανυπομονώ να γίνω up...

Είμαι στη Μήλο.
Ήρθα για 4ημερο προχθές και αύριο επιστρέφω στην αποπνικτική Αθήνα. Ήταν οτι ακριβώς χρειαζόμουν - όχι για τη σιλουέτα μου γιατί εδώ το φαγητό είναι υπέροχο - και σκοπεύω να έρχομαι εδώ που και που.
Ο αέρας είναι καθαρός, κοιμάσαι υπέροχα και ξυπνάς πρωι πρωι νομίζοντας οτι έχεις κοιμηθεί τη μισή μέρα! Γεύτηκα μύδια, χταποδάκι, σαρδελίτσες, καλαμαράκια, σουπιά στη μισή τιμή από οτι στην Αθήνα αλλά στη διπλάσια γεύση.
Χθες έβρεχε όλη μέρα και το κακόμοιρο το σπιτάκι μου ειναι πολύ παλιό και θέλει τη συντήρησή του γιατί χθες έσταζε σαν σουρωτήρι.
Και το καλό της υπόθεσης είναι οτι έχουμε wireless net από ένα σπίτι λίγο πιο πάνω. Μόνο που ο πάροχός του του κάνει "νερά" και βγαίνουμε και εμείς...

Εδώ μπορείς να σκεφτείς ξεκάθαρα πάντως...

Great expectations

Θυμάμαι όταν έδινα πανελλήνιες και πήγαινα, όπως όλοι, σε ένα συνοικιακό φροντιστήριο της περιοχής μου αλλά αρκετά γνωστό και ο γραμματέας της διεύθυνσης ήταν ο μπαμπάς της τότε κολλητής μου.
Θυμάμαι η τότε κολλητή μου ήταν ένα όμορφο κορίτσι, πρόσεχε τον εαυτό της, έβγαινε για καφέ και ήταν χαλαρή με τα μαθήματα. Δεν πολυδιάβαζε, δεν τρελαινόταν, δεν την έπιανε άγχος αν δεν ήξερε μάθημα και δεν είχαν πολλές προσδοκίες οι δικοί της για το αποτέλεσμα των πανελληνίων. Αυτό και μόνο την έκανε να νιώθει ωραία. Δεν ήταν ούτε χαζή, ούτε κακό παιδί επειδή δεν ήταν αστέρι στα μαθήματα. Ήταν απλά καλά.
Όταν λοιπόν στην αρχή της Γ' Λυκείου πήγα στον μπαμπά της να του πω τι Δέσμη θα διαλέξω μίλησα λίγο μαζί του και με ρώτησε τι πρόγραμμα θα βάλω στην καθημερινότητά μου για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της Β' Δέσμης που είχα επιλέξει τότε.
Του αράδιασα ένα κατεβατό από ώρες και δίπλα από κάθε ώρα τι ακριβώς θα διάβαζα.
Είχα υπολογίσει το 24ωρο μου με μαθηματική ακρίβεια. Υπνος, διάβασμα, σχολείο. Τίποτα άλλο. Είχα αγχωθεί τρελά.
Βλέπετε, ήμουν καλή στα μαθήματα και απουσιολόγος. Με ενδιέφερε η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά και γενικά οι Θετικές επιστήμες. Επειδή λόγω της αυστηρότητας του πατέρα μου δεν έβγαινα συχνά από μικρή - άσχετα αν αυτό άλλαξε με τα χρόνια - η μόνη μου ασχολία ήταν το διάβασμα και έτσι απόκτησα πολύ γερές βάσεις. Αλλά επειδή βαριόμουν το διάβασμα απλά δεν είχα τι αλλο να κάνω, απέκτησα και πρόβλημα αυτοσυγκέντρωσης μιας και έχω περάσει απίστευτες ώρες πάνω από την ίδια σελίδα βιβλίου χωρίς να κάνω κάτι το ουσιαστικό. Αν είχα τους ορίζοντές μου πιο ανοιχτούς θα έβλεπα οτι θα μπορούσα να αξιοποιήσω τις βάσεις μου σπουδάζοντας Η/Υ, αυτό δηλ που κάνω τώρα. Αλλά στα 18, όχι στα 28. Και μάλιστα θα πέρναγα με πολύ καλή βαθμολογία σε αυτές τις σχολές. Αυτο προσπάθησα να κάνω στα 25 μου που ξανάδωσα Πανελλήνιες για 3η φορά. Βέβαια, δεν ήταν το ίδιο γιατί δούλευα παράλληλα και είχα αποσπάσει την προσοχή μου και αλλού. Σε όσους το έλεγα τότε μου έλεγαν "χαρά στο κουράγιο σου" και με κοιτούσαν περίεργα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί.
Η πρωην κολλητή μου δεν ξέρω που βρίσκεται και τι κάνει γιατί έχουμε χαθεί. Η νοοτροπία της όμως τη βοήθησε να περάσει όμορφα σχολικά χρόνια. Δεν είχε τις απαιτήσεις των γονιών της να κρέμονται σα γκιλοτίνα πάνω από το σβέρκο της.
Δεν τις πέρασαν τη νοοτροπία οτι πρέπει να είσαι άριστη σε όλα απλά επειδή ΜΠΟΡΕΙΣ όπως σε μένα.
Και κατέληξα στο συμπέρασμα: Δε χρειάζεται να τρέχεις, η ζωή είναι μικρή, αλλά ούτε και να τεμπελιάζεις. Αν καταφέρω να ζω χαλαρά και να μην τρέχω πανικόβλητη θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Και σημασία έχει τι περιμένεις εσύ από σένα και όχι οι άλλοι.


Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά της Γ Λυκείου που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ζωή στην είσοδο σε ένα ΑΕΙ.
Αποκτήστε ερεθίσματα. Θα με θυμηθείτε...

Μου την έκανε δώρο η αδερφή μου, όταν τις τελευταίες μέρες της ζητούσα συνέχεια γόμα... Λέτε να θέλει να μου πει κάτι;;;

χαχαχα

Παίζω σε κάθε είδους διαγωνισμό που έχει βγει... Σε περιοδικά, στα Flocafe, τζόκερ, kinder-bueno και μέχρι στιγμής έχω κερδίσει μόνο μια κάρτα Starbucks και την ελπίδα μου ακόμη ζωντανή.
Κι όλα αυτά γιατί ζητάω ένα σημάδι από το Θεό οτι όλα θα πάνε καλά...

Μ' ΑΚΟΥΥΥΥΥΣΣΣ?????????????

Προκαταλήψεις

Στην πολυκατοικία μας ζει η Ι. Είναι συνομίλικη της αδερφής μου, δηλ 25 και πριν 3 χρόνια (δε θυμάμαι και ακριβως) έμεινε έγκυος από έναν παντρεμένο. Όλοι στην πολυκατοικία συζητούσαν για αυτό λες και είμαστε κανένα χωριουδάκι ξεχασμένο στη δεκαετία του ΄60 και σπάνια τους μιλούσαν. Όσο φούσκωνε η κοιλιά της Ι. τόσο φούσκωναν τα κουτσομπολιά και η οικογένειά μου δεν πήγαινε πίσω. Σχεδόν χαιρέκακα. φαντάζεστε πως θα ένιωθε; Δεν ξέρω αν η Ι. συνέχισε με σπουδές. Θυμάμαι οτι ήμουν σχεδόν η μόνη που την καλημέριζα. Και τον πατέρα της άσχετα αν μετα βιας μου απαντούσε. Ντρεπόταν, τον έκαναν να ντρέπεται περισσότερο, δεν ξέρω. Είναι και από την Κρήτη και θα του έκατσε λίγο παραπάνω από βαρύ το όλο θέμα.
Η Ι. γέννησε ένα υγιές κοριτσάκι και συνεχίζει τη ζωή της. Η μικρή θα έχει νέα μαμά και όλα καλά. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Υπάρχει ΑΚΟΜΑ η αντίληψη οτι ο γάμος είναι ιερός και αν δεν παντρευτείς είσαι δαχτυλοδεικτούμενος. Και σε κάποιες οικογένειες σε απορρίπτουν επειδή κάνεις αυτό που θέλεις. Π.χ. το να συζήσεις πριν παντρευτείς είναι απορριπτέο, όπως και το να χωρίσεις. Κι όμως κοστίζει λιγότερο απλά να δεις αν ταιριάζεις και αν όχι να μαζέψεις τα πράγματά σου και να φύγεις αντί να χρεωθείς ένα σωρό δικηγόρους απλά για να μη βλέπεις πλέον τον άλλον...


Γνωρίζω και άλλη μια οικογένεια που ο σύζυγος δεν αντέχει τη γυναίκα του γιατί είναι γκρινιάρα τον προσβάλλει συνέχεια στους ξένους. Εκείνος από την άλλη είναι λίγο φλου και ψιλοσπάταλος. έχουν 2 παιδιά και είναι στα 50-60 τους. Εκείνος μόνιμα λείπει από το σπίτι, σε βόλτες ή στο εξοχικό του, εκείνη τον κατηγορεί σε όλους οτι είναι αδιάφορος και οτι λείπει. Αλλά δε σταματά να τον μειώνει. Και οι δυο ενώ δεν αντέχουν ο ένας τον αλλον δεν παίρνουν διαζύγιο. Είπαμε! Το διαζύγιο είναι ΚΑΚΟ!

Ποιος είναι ο παράλογος; Εγώ ή οι άλλοι;

Προσωπικά δεν μπορώ να πω οτι μου αρέσει η ιδέα του γάμου. Ίσως να μην έχει εμφανιστεί ο σωστός ή επειδή έχω ένα σωρό φοβίες.

Το θέμα είναι οτι ακόμα και σήμερα οι προκαταλήψεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ελλιπής παιδεία και ακόμη λιγότερα ανοιχτά μυαλά.
Και αυτές οι προκαταλήψεις είναι που οδηγούν πολλούς να δημιουργούν αποτυχημένους γάμους απλά για να έχουν την αποδοχή των γονιών τους και των γύρω τους. Η αλήθεια είναι οτι αφού πέσει η αυλαία και όλοι έχουν φάει και έχουν πιει στο γαμήλιο πάρτυ μένεις εσύ με την επιλογή της ζωής σου (ολόκληρης ή μη δεν ξέρω) να αναρωτιέσαι γιατί βιάστηκες να βάλεις γραμμάτια για μια ζωή χωρίς να το θες πραγματικά. Δεν έχω φτάσει εκεί και εύχομαι η επιλογή μου τότε να είναι συνειδητή αλλά βλέπω πολλά ζευγάρια που το έχουν βιώσει και τώρα κλείνουν ραντεβού με δικηγόρους.
Η Ν. από τον κύκλο μου πήγε και έζησε μερικά χρόνια με τον Σ. Νοίκιασαν σπίτι, πήραν σκύλο, σαν παντρεμένοι. Αγόρασαν έπιπλα και γενικά όλα τα κομφόρ. Κατέληξαν να χωρίζουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Εκείνη ήταν πολύ πιεστική και ζηλιάρα και ο Σ. ήταν απλά ο Σ. Τσακώνονταν όμως απλά για μια καφετιέρα κι οχι για την κηδεμονία του σκύλου ή για την κηδεμονία των παιδιών. Και απλά χώρισαν. Τόσο απλά. Χωρίς να χρεωθούν έναν ολόκληρο γάμο. Και είναι καλά.
Οι κοινωνικές επιταγές λοιπόν, είναι ως επι το πλείστον ηλίθιες. Και ναι, ο θεσμός της οικογένειας περνάει κρίση αλλά καλύτερα να υπάρχουν λιγότερες οικογένειες αλλά σταθερές παρά γεωμετρική αύξηση των διαζυγίων κάθε χρόνο.

Ασε που... ποιός τρέχει τώρα για δικηγόρους και καφετιέρες...;;;

Χθες συμπλήρωσα 12,5 ώρες συνεχόμενης εργασίας. Αυτό είναι το μέλλον μας; Οι γονείς μας ήταν πιο πλούσιοι. Δεν είχαν τις σημερινές ανέσεις αλλά σίγουρα ήταν πιο πλούσιοι. Γιατί με ένα μισθό στο σπίτι αγόραζαν κατοικία, ρούχα, τρόφιμα. Τώρα δουλεύουν 2 άτομα, κάνουν ίσως περισσότερες από μια δουλειές ο καθένας και πάλι δε φτάνουν.
Προσωπικά στην παρούσα φάση κάνω τη δεύτερη δουλειά από χόμπι και επειδή μου αρέσει να εργάζομαι και να αγοράζω το κάτι παραπάνω. Και φυσικά επειδή το δεύτερο αφεντικό μου το εκτιμώ πάρα πολύ, οπότε θα δυσκολευτώ πάρα πολύ να το εγκαταλείψω αν χρειαστεί.
Οπότε μέχρι στιγμής πάμε καλά.

Βρέχει έξω και είναι ωραία και εγώ ψάχνω ένα σωρό δικαιολογίες για να μην διαβάσω.
Αλλά θα αναγκαστώ και θα το κάνω.
Το pc δεν το έφτιαξα ακόμα και με τρώει να το κάνω αλλά σκέφτομαι οτι θα κοστίσει μια μικρή περιουσία γιατί το έχω αγοράσει απο το 2003 και έχει παλιώσει πλεόν.

Θα δείξει...

Feeling down

Παρά το γεγονός οτι είμαι πολύ αισιόδοξη νιώθω πολύ down ψυχολογικά. Είχε να μου συμβεί αρκετά χρόνια και αυτό με προβληματίζει. Ίσως να φταίει οτι λόγω διαβάσματος δεν με έχει δει ο ήλιος 2 μέρες τώρα. Ίσως να έχω συνηθίσει να τρέχω σαν τρελή καθημερινά και να είναι μέρος της συμπεριφοράς μου, ίσως να συμβαίνουν κι άλλα πολλά ( οι καταγεγραμμένες γκαντεμιές) με αποκορύφωμα το break down του pc μου (πως θα δω εγώ τώρα τις αγαπημένες μου σειρές που με χαλαρώνουν;) και τα επερχόμενα έξοδα...
Πολλά ίσως και μια νεκρική σιγή να απλώνεται στο σπίτι...
Μερικές φορές χρειάζεται όμως...

Και οι αναποδιές συνεχίζονται... αλλά δεν το βάζουμε κάτω...
Μας έσπασαν το κατάστημα οι κουκουλοφόροι. Είναι θαύμα πως η Ελένη πρόλαβε και έκλεισε την πόρτα.. Στις ειδήσεις δεν το έδειξαν καθόλου.
Ήμουν μέσα εκείνη την ώρα και ένιωσα φόβο. Ακόμα θυμάμαι τον ήχο της βαριοπούλας στο τριπλό τζάμι. Θραύσματα έπεφταν παντού.
Μετά ταμπουρώθηκαν στη Νομική. Η αστυνομία δεν ήρθε ποτέ. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ήταν το "γιατί".

Οκ, αρχίζω να πιστεύω στη γλωσσοφαγιά αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω τα παρακάτω:

- Πριν φύγω για Βαρκελώνη παθαίνω μόλυνση στο μάτι μου και γίνεται τούμπανο οπότε είμαι με κολύρια και αλοιφές και την προσευχή να περάσει μέχρι να ταξιδέψω
- Στο δρόμο για το αεροδρόμιο το αμάξι εμφανίζει πρόβλημα, χάνει υγρά και στο τσακ είμαστε να χάσουμε την πτήση
- Στη Βαρκελώνη ρίχνουμε έναν απίστευτο καυγά
- Στην Βαρκελώνη παθαίνω τροφική δηλητηρίαση και μένω το τελευταίο βράδυ μέσα στο ξενοδοχείο να κοιμάμαι με τα κοκόρια
- Γυρνώντας από τη Βαρκελώνη βρίσκουμε το αμάξι στο παρκινγκ του Ελ. Βενιζέλος να έχει μείνει από μπαταρία και καλούμε οδική. Συνεχίζει να χάνει υγρα...
- Τσακώνομαι απίστευτα με τους δικούς μου..
- Χτυπάω το χέρι μου και δεν μπορώ να γράψω καθόλου, το έχω σε πάγο 3 μέρες
- Βρίσκω το αμάξι του φίλου μου με τον καθρέφτη του οδηγού θρύψαλα και με κόστος 300€..
- Χαλάει το pc πάνω που λέω οτι θα βάλω κάτι στην άκρη. Χρειάζεται πλέον πλήρη αναβάθμιση...

Λοιπόν; Να αρχίσω τα ευχέλαια;;;

Και κάπου εδώ μου έρχεται ένας στίχος:

¨Δε θα πεθάνουμε ποτέ ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!!!"

Καθαρή Δευτέρα

Δεν ξέρω πόσο καθαρή είναι.. Δεν βγήκα καθόλου έξω σήμερα γιατί μέχρι τις 3 το πρωί έπινα Σαγκριά που έφτιαξα με τα χεράκια μου και έγινα κουδούνι! Οπότε ξύπνησα και έφαγα μεσημεριανό νηστίσιμο με την μαμά και τον μπαμπά. Η μικρή αλωνίζει στην Κόρινθο μέχρι και τώρα.

Αύριο πάω πάλι δουλειά... Τέρμα η αδειούλα μου, τέρμα το ραχάτι... ΔΕΝ ΘΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!

Barcelona

Paella στη Barceloneta:

Η Barceloneta είναι το Μικρολίμανο της Βαρκελώνης και το ΜΟΝΟ μέρος που αξίζει να φας παέλια. Αργεί να έρθει στο τραπέζι γιατί μαγειρεύεται εκείνη τη στιγμή. Μην επιχειρήσετε να τη φάτε αλλού, τη φτιάχνουνε νερόβραστη χωρίς αλάτι από το πρωί και τη σερβίρουν όλη μέρα. Θα καταλήξετε με στομαχόπονο όπως εγώ.
Στη Barceloneta πάει το μετρό - υπάρχει και η ομώνυμη στάση. Καταλήγει στην παραλία της Βαρκελώνης.
Casa Batllo:

Ο Gaudi έκανε το θαύμα του πάλι και το συγκεκριμένο αξιοθέατο που βρίσκεται στην Passeig de Gracia μαζεύει πολύ κόσμο...
Passeig de Gracia:

Το Κολωνάκι της Βαρκελώνης. Η Coca Cola εδώ στοιχίζει 2,75€. Όποιος δε με πιστεύει έχω την απόδειξη...
Όλα τα χλιδάτα μαγαζιά μαζεμένα και οι τιμές χειρότερες και από Αθήνα.
Park Guell:

Αριστούργημα του Gaudi - αρχιτέκτονα της Βαρκελώνης που τον έχουν σα Θεό (δημιούργημά του και η Sagrada Familia), ένα πάρκο όχι μεγαλύτερο από τον εθνικό μας κήπο αλλά με όμορφη και ψυχεδελική αρχιτεκτονική. Βρίσκεται στη στάση Vallcarca του μετρό, μετά από κανά χιλιόμετρο αλλά συνιστώ να πάτε με ταξί γιατί εγώ που το επιχείρησα με τα πόδια είχε μια τρελή ανηφόρα και την επόμενη μέρα ξύπνησα πιασμένη.
Το μεγαλύτερο μέρος της Βαρκελώνης το πέρασα κοιτάζοντας το χάρτη χε χε χε
La Sagrada Familia:

Το εισητήριο έχει 11€ κατά άτομο για να μπεις στο χώρο της εκκλησίας, στο εσωτερικό της δηλαδή όπου δε βλέπεις τίποτα γιατί γίνονται ανακατασκευές και το μόνο που ακούς είναι ο ήχος του κομπρεσέρ και άλλα 2,5 ευρώ για να ανέβεις με ασανσερ στον πύργο - αυτό αξίζει βλέπεις τη Βαρκελώνη στο πιάτο.

Γενικά αν είσαι αρχιτέκτονας αξίζει να πας σε αυτή την πόλη.
Στα μαγαζιά στη La Ramblas που είναι η δική μας Ερμού, αυτοί που εξυπηρετούν είναι κυρίως Φιλιππινέζοι, μιγάδες κτλ.
Ο βασικός μισθός στην Ισπανία είναι τα 1300€. Οι Ισπανοί μαγαζάτορες στους κεντρικούς δρόμους επισκέπτονται τα μαγαζιά τους μια φορά την ημέρα (ή 2 ανάλογα) για να μαζέψουν τα κέρδη και αφήνουν τους αλλοδαπούς να δουλέψουν.

Η Βαρκελώνη μυρίζει παντού υπόνομο.

Θα επανέλθω με περισσότερες φωτο.

Trivia: Ο Gaudi πέθανε στα 74 του χρόνια, γιατί τον πάτησε τραμ!!!!! Google it.

Επόμενη Στάση: Βαρκελώνη

Πετάμε αύριο το πρωί στις 7.
Προσπαθώ να θυμηθώ αν έχω ξεχάσει τίποτα. Ο γιατρός δεν με αφήνει να βάψω τα μάτια μου για λίγες μέρες ακόμα... γκρρ...
Μέχρι και πιστολάκι μαλλιών παίρνω μαζί.
Στο Internet διαβάζω τους διάφορους τουριστικούς οδηγούς και συνειδητοποιώ οτι υπάρχουν παααρααα πολλάααα να δεις σε αυτή την πόλη.. Αναρωτιέμαι αν θα φτάσουν 5 μέρες..

Θα επιστρέψω με φωτογραφίες από όμορφα μέρη και τη βαλίτσα γεμάτη εικόνες...

Είναι οι πρώτες πρωινές ώρες και εγώ έβαλα να δω 3 επεισόδια στη σειρά του Grey's Anatomy με μια Lacta στο χέρι και την ελπίδα να φύγει η μόλυνση από το μάτι μου το συντομότερο δυνατόν. Πετάω για Βαρκελώνη ξημερώματα Δευτέρας και δεν έχω πακετάρει τίποτα. Δεν ξέρω τι να πακετάρω ποτέ στα ταξίδια. Είμαι άσχετη σε αυτό. Και δεν έχω φτιάξει και χρονοδιάγραμμα ταξιδιού, τι θα δω, πότε... κτλ.
Έχω άδεια την επόμενη εβδομάδα και αυτό είναι καλό γιατί μερικές φορές ξεχνάμε οτι πρέπει να κάνουμε πράγματα για μας. Όπως ένα ταξίδι...
Τα ισπανικά μου τα έχω σχεδόν ξεχάσει.
Ελπίζω ο γιατρός αύριο να μου πει οτι μπορώ να βαφτώ, κοκέτα γαρ...
Είναι Σάββατο βράδυ - ήταν δηλ - και εγώ έμεινα μέσα. Θυμάμαι στην εφηβεία μου να γράφω στο ημερολόγιό μου τα Σαββατόβραδα πόσο σπαστικό είναι να μένεις μέσα. Τώρα που το φιζίκ μου είναι μια ξανθιά με χαμηλές μπότες και μια τεράστεια τσάντα στον ώμο να τρέχει στους δρόμους της Αθήνας, κουβαλώντας σε τάπερ το σπιτικό της φαγητό, ένα τέτοιο Σαββατόβραδο δε με χαλάει τόσο..
Trivia: Την περασμένη εβδομάδα έβαλα το πρώτο μου πλυντήριο και του άλλαξα τα φώτα στο μαλακτικό επειδή μου άρεσε η μυρωδιά του.

Επίσης, ζήτησα από τους κοντινούς μου ανθρώπους να μου πουν αν ήμουν χρώμα τι χρώμα θα ήμουν: ο νικητής ήταν το ροζ.
Και voila το νέο χρώμα του blog..

Γύρισα από τη δουλειά, ξεκουράστηκα λίγο και μετά πήγα στα ανήψια μου. Τους είχα πάρει εδώ και καιρό κάτι mini Toblerone από το αεροδρόμιο και δεν είχα προλάβει να τα δώ. Συνειδητοποίησα οτι χάνω τα σημαντικότερα πράγματα. Έπαιξα ποδόσφαιρο στο σαλόνι της Αγγελικής - σουτάκια στην ουσία - χάζευα τους άλλους να παίζουν "μουσική καρέκλα" για αρκετή ώρα, μου έφτιαξε η Νάγια τα μαλλιά χρησιμοποιώντας ό,τι κοκαλάκι είχε στο σπίτι και προέκυψε ένα πολύ αστείο αποτέλεσμα το οποίο αποθανάτισα. Ο Γιώργος ο μεγάλος έβγαλε όλα του τα δοντάκια και πάει καρφωτός για ορθοδοντική θεραπεία, την οποία δε θέλει να ακούει, ο Γιώργος ο μικρός βάζει τα χέρια του συνέχεια στο στόμα από συνήθεια και έχει βγάλει το κακόμοιρο εξανθήματα στα χειλάκια του και η Νάγια για ακόμη μια φορά με φωνάζει να την περιποιηθώ στην τουαλέτα. Το τελευταίο είναι το χειρότερό μου. Αναλαμβάνω μια πολύ δύσκολη εργασία παρά αυτό. Έτρεχα πανικόβλητη στην Αγγελική να με βγάλει από τη δύσκολη θέση αλλά η μικρή είχε άλλα σχέδια, ήθελε εμένα.

Απλά τα λατρεύω...

Επίδομα Θέρμανσης

Οκ, χωρίς πλάκα τώρα. Είναι δυνατόν με 100 ευρώ και μάλιστα ένα βήμα πριν την άνοιξη να τα βγάλεις πέρα με τη βαρυχειμωνιά; Τι σόι επίδομα είναι αυτό; Με το πετρέλαιο θέρμανσης στα ύψη το μόνο που μπορείς να καταφέρεις και χωρίς να ανάβεις το καλοριφέρ όλες τις ώρες είναι να βγάλεις κανά 20ήμερο...

Εδώ 100 ευρώ είναι περίπου τα έξοδα του Έλληνα την εβδομάδα...
'Ακου 100 ευρώ..

Φαντάσου να είσαι άνεργος, να τρως κάθε μέρα μακαρόνια να μη σε θερίσει η πείνα και να σου λένε 100 ευρώ θα πάρεις για να ζεσταθείς.. Από το ολότελα όμως.. Τι να πεις; Λες όχι στα χρήματα σε τέτοια κατάσταση;

Και ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα...

Πήγα σε ένα πάρτυ γενεθλίων - μασκέ εχθές το βράδυ. Στο σημείο αυτό να πω οτι δεν είμαι φαν των Αποκριών και δε σπαζοκεφαλιάζω να βρω τι να βάλω και το αφήνω για τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να μην ντύνομαι τίποτα τελικά και να πηγαίνω έτσι.
Μέσα εκεί μπορώ να πω οτι κατέβαζα το μέσο όρο ηλικίας αλλά έβλεπα χαρούμενες πρωτόγνωρες φατσούλες. Με κοίταζαν λίγο περίεργα βέβαια - ή μπορεί να ένιωθα εγώ έτσι γιατί δεν ήμουν μεταμφιεσμένη αλλά γενικά δεν κάθομαι να σκάσω και πολύ. Χόρεψα, ήπια ελάχιστα, τα ρούχα μου πήραν τη γνωστή μυρωδιά του καπνού - έχω σταματήσει το κάπνισμα - και έφυγα μετά από λίγο. Αυτά μέσες - άκρες. Χάρηκα που είδα έστω και ελάχιστα γνώριμά μου πρόσωπα και ειδικά την εορτάζουσα - να τα εκατοστήσεις Νανούλα, αγαπημένε Υδροχόε - και όλα καλά.

Αυτό που λάτρεψα ήταν η οδήγηση της επιστροφής. 2 η ώρα το πρωί και οι δρόμοι άδειοι. Αναρωτιέμαι.. Όταν ήμουν 18 αυτοί οι δρόμοι δεν ήταν ποτέ άδειοι τέτοια ώρα. Και εγώ βέβαια τέτοια ώρα δεν ήμουν ποτέ σπίτι. :)
Και Σάββατο βράδυ ειδικά... Τώρα, δε βγαίνουμε όσο παλιά. Η οικονομική κρίση, η ανάγκη να ξεκουραστείς από το τρέξιμο της εβδομάδας, την οποία περνάς ως επί το πλείστον εκτός σπιτιού με 2 δουλειές, υποχρεώσεις κτλ, μας κρατούν σπίτι τέτοιες ώρες.

Το θέμα είναι να περνάς καλά, είτε μέσα είτε έξω...

Οι φοβίες μου

Φοβάμαι να οδηγήσω στην Εθνική οδό. Έχω το δίπλωμα από το 2000, οδηγώ το αμάξι μου από το 2005 και δεν έχω πάει ούτε μέχρι την Κόρινθο. Νιώθω οτι κάποιο αμάξι θα με τρακάρει και θα με πετάξει σε κανά ρέμα..

Φοβάμαι τα σκυλιά. Όλα.

Όταν περνάω κάτω από σύρματα και κολώνες της ΔΕΗ τρέμω στην ιδέα οτι θα με κουτσουλίσουν τα περιστέρια. Αφού να φανταστείτε στις διασταυρώσεις αντί να κοιτάζω το δρόμο κοιτάζω... επάνω.. Μάλλον από αυτοκίνητο θα πάω, παρά από περιστέρι...

Ντρέπομαι να σταματήσω και να μπω να ρωτήσω μια οποιαδήποτε πληροφορία σε ένα μαγαζί με αγνώστους όπως π.χ. αν σερβίρουν τέτοια ώρα κτλ.. Δεν ξέρω γιατί...

Όταν είδα για πρώτη φορά το "Σήμα Κινδύνου" στο σινεμά έμεινα ξάγρυπνη 6 νύχτες φωνάζοντας τη μαμά μου από το παράθυρο του μπάνιου για να βεβαιωθώ οτι ήταν εκεί - την ξύπναγα την κακομοίρα - και την 7η μέρα περίμενα πως θα πεθάνω.. από το φόβο μου. Δε με ξαναπήγαν να δω θριλερ. Γιατί άραγε;

Στην τελευταία ταινία του Kiefer Sutherland - Mirrors βγήκα έξω από την αίθουσα στα 15 λεπτά του έργου παρόλο που είχα κεράσει όλη την παρέα σινεμά και περίμενα να τελειώσει το έργο...

Δεν θυμάμαι κάτι άλλο αλλά αν ξέρει κανείς τι μου συμβαίνει ας το γράψει - no criticism.

Έχω καταρροή, κατέστρεψα τα γενέθλια ενός σημαντικού για μένα ανθρώπου, με πήραν τα "πυρά" λόγω κατανομής των Bonus στη δουλειά, έφτιαξα το παρμπριζ του matiz και έβρεξε ενώ δεν έπρεπε να το πλύνω για 2 μέρες, σήμερα έχω μάθημα και δεν έχω προετοιμαστεί και οι Wolves αποκλείστηκαν από τον τελικό στα πέναλτυ...

Τίποτα άλλο;

Είμαι τελείως καταβεβλημένη... Τελικά ή θα έχεις χρόνο ή χρήματα... δεν έχω κουράγιο να κάνω τπτ.
Τουλάχιστον έκλεισα το ταξίδι στη Βαρκελώνη και είναι μια μικρούλα ανταμοιβή. Έχω και ένα κουμπαρά και μαζεύω από πέρσι το Μάρτιο χρήματα για να ξοδέψω σε αυτό το ταξίδι και πλησιάζουν οι μέρες που θα ανοίξει...
Θέλω χρόνο με τους φίλους μου.. Θέλω να πάω σινεμά..
Οκ, παύω τη γκρίνια.

Ο γάμος της φίλης μου

καλή εβδομάδα!
Τελευταία μέρα άδειας, αλλά απομένουν άλλες 8 για το 2008. Φεβρουάριο και Μάρτιο. Μια χαρά!
Παντρεύτηκε η φίλη μου η Βασιλική το Σάββατο. Ήσυχος γάμος, χωρίς ρύζια και ιστορίες, η αδερφή μου δε σταμάτησε να μουρμουράει και να γελάει μέσα στην εκκλησία, 3 φορές μας έκανε παρατήρηση ο παπάς. Για την ακρίβεια, πριν αρχίσει ο χορός του Ησαϊα μας έδωσε εντολή να μη διανοηθούμε να πετάξουμε ρύζι. Ναι, μη του χαλάσουμε το χαλί και δεν μπορούν να σκουπίζουν. Δεν τους πάω μια...
Στη χαιρετούρα έσκυψε και μου είπε στο αυτί "Και στα δικά σου με ένα παιδί που θέλεις". Χμ...
Συγκινήθηκα. Με πήραν τα ζουμιά. Από την ώρα που την είδα να φτάνει με το αμάξι. Το νυφικό το είχε σχεδιάσει μόνη της. Είναι καλλιτέχνης. Αρχιτέκτονας. Όσο θυμάμαι πόσα έργα της μου έχει χαρίσει.. Όταν τελείωνε ο κενός χώρος των βιβλίων της (αυτές οι πρώτες σελιδούλες που έχουν μόνο τους τίτλους και τους συγγραφείς των σχολικών) έπιανε τα δικά μου. Πόσα λουλούδια, πόσα βάζα, πόση φύση! Αποτυπωμένα στο χαρτί σαν ολοζώντανα! "Μα, πως το κάνεις και εγώ δεν μπορώ;", της γκρίνιαζα. "Ε, τι να σου πω, απλά μου βγαίνει..."
Έτσι είναι το ταλέντο. Ή το έχεις ή δεν το έχεις. Εγώ δεν το έχω αλλά το θαυμάζω σε κείνη.
Πηγαίναμε μαζί στα γερμανικά. Ήταν από τις ωραιότερες εποχές. Κρατήσαμε επαφή. Δε βλεπόμαστε τόσο συχνά αλλά είναι μερικοί άνθρωποι που τους νιώθεις πάντα κοντά σου.
Αλληλογραφούσαμε κιόλας. Κι ας μέναμε κοντά. SCRIPTA MANENT.
Ερχόταν ο φάκελός της τίγκα στα χρωματιστά αυτοκόλλητα! Πόσες ζωγραφιές.. πόσα χρώματα! Έτσι είναι η Βασιλική! Μέσα στο χαμόγελο, την καλοσύνη, την ηρεμία.
Θα αποκτήσει παιδάκι σε λίγο καιρό. Ο Στέλιος, φοβερό παιδί. Αξίζουν ο ένας την αγάπη του άλλου.
Ο γάμος ήταν υπέροχος. Από τους λίγους που έχω απολάυσει. Και όσο πιο πολύ αγαπάς αυτόν/ην που παντρεύεται γίνεται όλο και πιο υπέροχος...

Να ζήσετε, να σας χαιρόμαστε, σας αγαπάμε πολύ!

Διάβασμα και Άγιος ο Θεός.

Κάπως έτσι κυλούν τα πράγματα.
Γύρισα από τη Μήλο, γέμισα τις μπαταρίες μου γιατί κοιμήθηκα σαν τρελή κάτι 12ωρα και μετά ξυπνούσα και μύριζα τον καθαρό αέρα. Είναι τελείως διαφορετική η ποιότητα του ύπνου στην εξοχή από οτι στην Αθήνα. Ξεσυνήθισα κιόλας. Γύρισα πίσω, έκανα μια βόλτα στα μαγαζιά το απόγευμα για να ψωνίσω κάτι για τον αυριανό γάμο της φίλης μου και όλα μου φαίνονταν περίεργα... Πως μπορεί ο κόσμος με τόσα αυτοκίνητα Αποχαιρέτισα τις τρελές μου σκέψεις χαμογελώντας και συνέχισα το δρόμο μου...

Phycho girl

Τσεκάρω τις ημερομηνίες ξανά και ξανά. Αν δεν πάω φέτος, αν δεν πάω τώρα δεν θα πάω ποτέ. Είμαι ήδη 28, κλεισμένα. Κάποια στιγμή έπρεπε να γίνει. Ο κέρσορας πάει στο πεδίο "ΚΡΑΤΗΣΗ" και εκεί παγώνω... "Πάτα το ντε!" Μου μιλάει η αποφασιστική Βίβιαν... "Κι αν δε πάω; Κι αν χάσω τόσα χρήματα τζάμπα; Κι αν δε με βάλουν στο αεροπλάνο; Κι αν με κλέψουν εκεί; Κι αν στο ιντερνετ απλά πατάς κάποια κουμπάκια και τελικά δε γίνει η κράτηση και απλά με χρεώσουν; Που θα μείνω; Πως θα ταξιδέψω; Τι θα κάνω;"
Ήταν τόσο βαριά η κατάστασή μου που έπαιρνα τηλ στην Ολυμπιακή και την Iberia για να ρωτήσω την πολιτική περί επιστροφής χρημάτων. Μίλησα με Ισπανία 3 φορές για να βεβαιωθω... Είμαι τελείως phycho!!!!!
Anyway, όλα αυτά τα κανόνιζα και μου είχε διαφύγει η λεπτομέρεια οτι το επώνυμο μου έχει μια ιδιαιτερότητα και πρέπει πρώτα να βγει η νέα ταυτότητα και μετά να ταξιδέψω...
Stupid!!!
Οπότε πήρε αναβολή η απόφασή μου... Χμ, έχω άδεια, θα ταξιδέψω στη Μήλο όπου θα διαβάζω για τις εργασίες του πανεπιστημίου και θα περπατάω στον καθαρό αέρα, μόλις γυρίσω έχω έναν γάμο (γμτ έχω ξεχάσει τελείως το δώρο!!!), να βγάλω την ταυτότητα μπλα μπλα μπλα... Μαύρη η ατζέντα μου από τις σημειώσεις. Υπολογισμοί και πάλι υπολογισμοί. Κάποτε ήθελα να είμαι μια business woman. Τώρα θέλω μια άδεια ατζέντα και να επαγγέλομαι "εισοδηματίας". χαχαχα

Πάντως Ισπανία θα πάω ακόμη κι αν δεν είμαι τόσο οργανωτική όπως μερικοί μερικοί... ( σας ζηλεύω γμτ)

Commitment

Η λέξη της ημέρας είναι δέσμευση. Το 2009 είναι το έτος που θα δεσμευτώ απέναντι στον εαυτό μου (και σε κανέναν άλλο) οτι θα πραγματοποιήσω οτι ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια.
Χωρίς "πρέπει", με αγάπη.
Οπότε φέτος λέω να μη στήνω τους φίλους μου, να μην είμαι αναβλητική με όσα θέλω και να αφιερώνω χρόνο στα ασήμαντα πράγματα που γεμίζουν χρώμα τη ζωή μου.

I wish you all a happy self-commitment year!!!!

Η ώρα είναι 04.14 π.μ.
Έβαλα το τελευταίο επεισόδιο του 3ου κύκλου του Grey's Anatomy να παίζει. Είδα την εξομολόγηση του Mc Dreamy και δάκρυσα...
Σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, έβαλα τις κρέμες μου, βούρτσισα τα δόντια μου και εδώ είμαι πάλι. 4ο συνεχόμενο βράδυ αυπνίας. Ίσως η άδεια να μη μου ταιριάζει.
Έχω ταράξει τα γλυκά αυτές τις μέρες, φοβάμαι να ανέβω στη ζυγαριά. Και εκτός αυτού είδα και το Wall-E. Πολύ καλό. Με έβαλε σε σκέψεις. Οι άνθρωποι είχαν παχύνει υπερβολικά γιατί κυκλοφορούσαν ο καθένας στις ατομικές τους αεριοθούμενες πολυθρόνες, με αποτέλεσμα όταν κάποιος έπεφτε από αυτές να χρειάζεται ένα ρομπότ για να τον σηκώσει. Τα κόκαλά τους είχαν αδυνατίσει. Αφού δεν τα χρησιμοποιούσαν.. Η τιμωρία της φύσης, βλέπεις. Η φυσική εξέλιξη. Θλιβερό; Ναι. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα ήταν να σηκωθούν στα 2 τους πόδια. Ταίζονταν με αλεσμένο φαγητό. Το ρουφούσαν μέσα από καλαμάκι από το κύπελο του milkshake. Λες να καταλήξουμε έτσι; Κάποια στιγμή λέει ένας ήρωας του έργου "Δε θέλω να επιβιώσω. Θέλω να ζήσω!"
Είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι παιδικές ταινίες αυτού του είδους. 'Οπως λέει και ένας φίλος μου "διαβάζω πίσω από τις γραμμές".

Καληνύχτα σας,
ή μάλλον... καλημέρα σας!

Το πείραμα

Χμ... λέω αυτή τη χρονιά να είναι περισσότερα τα έργα παρά τα λόγια.
Βγαίνει μια ταινία του Jim Carrey όπου ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται (υπνωτισμένος από οτι κατάλαβα από το trailer) να λέει σε όλα ΝΑΙ.
Μπλέκει σε απίστευτες περιπέτειες... Αν λέω περισσότερα "ναι" θα ζήσω περισσότερες εμπειρίες. Σωστά;
Ποιός δεν το θέλει αυτό; Διαβάζοντας τις προηγούμενες αναρτήσεις καταλαβαίνει κανείς οτι η δουλειά μου με έχει γονατίσει. Και έχω την αίσθηση οτι μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας έχω την εντύπωση για τον εαυτό μου οτι "κάνω κάτι"
Και οι περισσότεροι αυτό νομίζουμε. Για σκεφτείτε... Τι κάνατε σήμερα; Ήταν κάτι που άξιζε;
Θα θέλατε να κάνετε κάτι άλλο; Γιατί δεν το κάνετε;
Αν σταθεί κανείς, όταν όλοι τριγύρω τρέχουν, θα δει οτι η γη γυρίζει και χωρίς εμάς. Και κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι μια χαμένη στιγμή.
Μερικές φορές κάνω το εξής πείραμα όταν μου περισσεύουν 2 ωρίτσες ανάμεσα στην πρωινή και απογευματινή δουλειά μου: Περπατώ στο κέντρο της Αθήνας χαλαρά χωρίς βιασύνη και παρατηρώ τα πρόσωπα των περαστικών. Οι περισσότεροι είναι σκεπτικοί και κάνουν ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια τους. Όλοι εκτός από τους φοιτητές. Μετά χαμογελώ χωρίς λόγο και παρατηρώ οτι τους αποσυντονίζω και με κοιτούν. Για μια στιγμή ξεφεύγουν από τις σκέψεις τους και μου χαμογελούν και εκείνοι. Έχει πλάκα. Πρέπει να το δοκιμάσετε.
Προσωπικά μαζεύω αγαπημένες στιγμούλες μέσα στην ημέρα μου. Η Λίνα με ρωτάει από που πηγάζει η θετική μου ενέργεια. Δεν ξέρω. Στην οικογένειά μου οι περισσότεροι γκρινιάζουν. Μάλλον από τη θεία μου τη Γιώτα. Μου άφησε την καλύτερη κληρονομιά. Το χαμόγελό της...

Ξαφνικά το τοπίο καθάρισε μπροστά στα μάτια μου.
Πρέπει να μετακομίσω. Να φύγω από το πατρικό μου. Δε χωράω εδώ μέσα πια. Δε χωράω κυρίως στη νοοτροπία της μητέρας μου.
Θα έχω πολλά έξοδα το ξέρω. Αλλά ήδη έχω αργήσει...

2009

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη χρονιά, μια ήρεμη και γαλήνια χρονιά.
Να κάνετε όσα σκέφτεστε πριν να είναι αργά.

Σας φιλώ!