Η ώρα είναι 04.14 π.μ.
Έβαλα το τελευταίο επεισόδιο του 3ου κύκλου του Grey's Anatomy να παίζει. Είδα την εξομολόγηση του Mc Dreamy και δάκρυσα...
Σύρθηκα μέχρι το μπάνιο, έβαλα τις κρέμες μου, βούρτσισα τα δόντια μου και εδώ είμαι πάλι. 4ο συνεχόμενο βράδυ αυπνίας. Ίσως η άδεια να μη μου ταιριάζει.
Έχω ταράξει τα γλυκά αυτές τις μέρες, φοβάμαι να ανέβω στη ζυγαριά. Και εκτός αυτού είδα και το Wall-E. Πολύ καλό. Με έβαλε σε σκέψεις. Οι άνθρωποι είχαν παχύνει υπερβολικά γιατί κυκλοφορούσαν ο καθένας στις ατομικές τους αεριοθούμενες πολυθρόνες, με αποτέλεσμα όταν κάποιος έπεφτε από αυτές να χρειάζεται ένα ρομπότ για να τον σηκώσει. Τα κόκαλά τους είχαν αδυνατίσει. Αφού δεν τα χρησιμοποιούσαν.. Η τιμωρία της φύσης, βλέπεις. Η φυσική εξέλιξη. Θλιβερό; Ναι. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα ήταν να σηκωθούν στα 2 τους πόδια. Ταίζονταν με αλεσμένο φαγητό. Το ρουφούσαν μέσα από καλαμάκι από το κύπελο του milkshake. Λες να καταλήξουμε έτσι; Κάποια στιγμή λέει ένας ήρωας του έργου "Δε θέλω να επιβιώσω. Θέλω να ζήσω!"
Είναι ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι παιδικές ταινίες αυτού του είδους. 'Οπως λέει και ένας φίλος μου "διαβάζω πίσω από τις γραμμές".

Καληνύχτα σας,
ή μάλλον... καλημέρα σας!