Φέτος το πήραμε το ΧΡΥΣΟ!

Οι φωτογραφίες είναι από το γλέντι!

Enjoy

Πέρσι πήραμε το ασημένιο...

Φέτος....

Ζιζου photos

Στην πάνω φώτο ο Χρήστος με το Ζιζού και στην κάτω ο Νίκος.

Και στις δυο περιπτώσεις ο γατούλης μου είναι ζαβλακωμένος ως συνήθως μετά το φαγοπότι.

Επιστροφή από Μήλο - Ο Ζιζού μεγάλωσε

Μου βγήκε η ψυχή μέχρι να πάω και από τις 5 ημέρες άδειας που είχα στην ουσία λογω απαγορευτικού εκμεταλλεύτηκα τις 2 1/2.
Κάτω στο νησί όλα άδεια και όλα γαλήνια και χρειαζόμουν λίγη ηρεμία. Και ο ύπνος στην εξοχή είναι άλλο πράγμα. Βέβαια όταν έφτασα εκεί βράδυ Κυριακής και έπρεπε να κάνω γενική καθαριότητα επειδή το σπίτι ήταν κλειστό για 2 μήνες μετά πονούσα παντού αλλά είχα την γλυκιά ικανοποίηση οτι περιποιόμουν το δικό μου σπίτι.
Ο Ζιζού εμφανίστηκε πολύ αργά για να φάει και μετά αντίθετα με αυτό που κάνει πάντα δηλ. να κοιμάται στα πόδια μου εξαφανίστηκε. Δεν εμφανίστηκε ούτε την επόμενη μέρα, ούτε το επόμενο βράδυ.
Ήμουν απαρηγόρητη. Αλλά έπρεπε να καταλάβω οτι οι αρσενικοί γάτοι φεύγουν κάποια στιγμή και να μην στενοχωριέμαι τόσο. Ήθελα τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω, να κοιμηθώ στην αγκαλιά του, να του μιλήσω για όσα πέρασα τελευταία, να με παρηγορήσει αυτό το μικρό πλασματάκι μόνο και μόνο που θα ήταν εκεί.

Δευτέρα βράδυ άρχισα να μαζεύω πάλι. Είχα τελειώσει και περίμενα να φύγω. Άκουσα νιαουρίσματα και τον είδα. Ποτάμι τα δάκρυα. Του έβαλα κονσέρβα και γαλατάκι. Από τη χαρά μου διπλή μερίδα. Δεν έπαψα να τον πασπατεύω και να τον χαζεύω που έτρωγε. Ακουμπούσα στη ράχη του και ένιωθα τον τριγμό της ικανοποίησης και μετά ανέβηκε στο κρεβάτι, αφού του καθάρισα τα πατουσάκια. Καθαρίστηκε, ξάπλωσε, ήθελε χαδάκια. Πέξαμε, μου γουργούριζε και μετά κατάλαβα οτι τον καλούσε η παρέα του. Στήθηκε μπροστά στην εξώπορτα και περίμενε να του ανοίξω.
Του έπιασα το κεφαλάκι, τον κοίταξα στα μάτια - μαύρα και ολοστρόγγυλα στο αχνό φως - και του είπα: "Θα ξανάρθει η μαμούλα. Να προσέχεις".

Και έφυγε.
Και έφυγα και εγώ μετά.