Ακόμα δεν έχω ξεβαφτεί. Υποθέτω οτι αυτή τη στιγμή η σκιά που φοράω έχει κάνει μια γραμμή κατά μήκος του βλεφάρου μου που σηματοδοτεί το τέλος της μέρας. Ξύπνησα, δούλεψα, έκανα διάλειμμα, ξαναδούλεψα, με κέρασαν φρέσκα σπιτικά spring rolls (θα την πάρω τη συνταγή, δεν το συζητώ) που τα έφερα δώρο στη μαμούλα που της αρέσουν τόσο πολύ γιατί εγώ είμαι σε δίαιτα (ναι, πάλι..)
Μέσα ακούγονται γέλια και φωνές και κατόρθωσα να ξεγλυστρήσω αφού κέρασα παγωτό με σάμαλι και σιρόπι βύσσινο, κρασί, ουίσκι και σοκολατάκια, όχι με αυτή τη σειρά.
Είναι η γιορτή του μπαμπά μου και οι γείτονες είναι παρόντες. Εμένα με πονάει όλο μου το κορμί. Αύριο θα πάω τον ανηψιό μου για ψώνια. Θέλω να χτυπήσω και all - star- άκια για μένα καθώς έχω συμφιλιωθεί με την masculine πλευρά μου - αυτή που δεν αντέχει τα ψηλοτάκουνα.
Ξεφυλλίζω το Marie Claire και χάνομαι στους φιόγκους, τις μαρινιέρες, τις παλ τσάντες, στα nude φορέματα και στα bronzers. Μετά μου έρχεται το ΔΝΤ στο μυαλό. Έτσι είναι... γιν και γιανγκ (αν το γράφω σωστά)
Έχω ανάγκη να πάω κάπου μακριά, μόνη μου, να έρθω σε επαφή με τη σιωπή...

Προς το παρόν όμως σας φιλώ από εδώ.
Καληνύχτα.

Κατόρθωσα με πολύ κόπο να ξυπνήσω πριν καμιά ώρα, μεσημέρι δηλαδή, να πλύνω τις στοίβες πιάτα που είχαν μαζευτεί στο νεροχύτη, να τσιμπήσω λίγη ζαμπονοτυρόπιτα που έφτιαξα εχθές στις 01.00 το βράδυ (τρέλα μιλάμε αλλά είναι πανεύκολο - το δύσκολο ήταν τα κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά για να μην πάουμε φωτιά) και να αρχίσω να μαζεύω κομοδίνα και γενικά πράγματα που δεν αφήνω ποτέ στη σωστή τους θέση όταν βιάζομαι.

Φτιάχνω καφέ.

καλημέρα!

Λοιπόν ο τίτλος μου βγαίνει στα κινέζικα και δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει και δεν μπορώ να πω οτι καίγομαι να μάθω οπότε προχωράμε.
Προσπαθούσα να βρω ένα θέμα να γράψω αλλά δεν μου ερχόταν καμία ιδέα και δεν μπορώ να γράφω στο άσχετο επειδή έτσι ξύπνησα, τουλάχιστον αυτές τις μέρες και επομένως θα σας πλήξω με την πρόσφατη καθημερινότητα μου και με τις παρατηρήσεις μου. Συνεπώς αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις κάντο τώρα.
Πιστεύω οτι σε αυτό το σημείο έχουμε όλοι καταλάβει πόσο μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπινες συμπεριφορές.
Και το καλό με τη δουλειά μου είναι οτι μου δίνεται η ευκαιρία να το πράξω πολλάκις καθημερινά. Here we go..

Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να αντισταθεί σε ένα χαμόγελο. Έκανα ένα χαζοπείραμα. Για μια ολόκληρη μέρα ήμουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο και ένα συγκαταβατικό υφάκι σε ΟΤΙ βλακεία και αν μου έλεγαν οι πελάτες. Πετάει οο γάϊδαρος; Πετάει και κάνει και μπλουζόν στον αέρα! Τα αποτελέσματα φοβερά. Και τσαντισμένοι να ήταν οι πελάτες δεν μπορούσαν να μου πουν τίποτα! Για την ακρίβεια ακόμα και φρικαρισμένοι να ήταν ηρεμούσαν και γίνονταν πιο συζητησιμοι. Πολλοί από αυτούς - άντρες βεβαίως - μου είπαν οτι έχω υπέροχο χαμόγελο και μου έδωσαν και την κάρτα τους (γκλουπ). Φυσικά αν ήμουν σαν τον Κουασιμόδο (ο οποίος είχε μεγάαααααλη καρδιά και είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες) δεν θα το έκαναν αυτό αλλά σε κάθε περίπτωση ένα χαμόγελο το έπαιρνα και εγώ πίσω. Και όπως πάντα το ανέλυσα...
Όταν πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα θέλουμε να νιώσουμε λίγο σημαντικοί. Γιατί στην καθημερινότητά μας αγγαρευόμαστε με ένα σωρό βλακείες και υποχρεώσεις. Να νιώσουμε το κανάκεμα και αυτό το χτύπημα στην πλάτη που λέει "είσαι σημαντικός, σου αξίζει ένα χαμόγελο". Λογικό;
Μου έχει τύχει και μένα. Βέβαια ΠΟΤΕ δεν μπαίνω σε ένα κατάστημα για καυγά, ότι και να έχει γίνει και φορές που έχει τύχει να διαπληκτιστώ το κάνω με φωνή αλά Μέρυ Στριπ στο ¨Ο διάβολος φορούσε Prada" αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Λοιπόν, στα Hondos στην Ιπποκράτους στο σταντ της Clinique υπάρχει μια κοπέλα όμορφη με γαλανά μάτια, ξανθά μαλλιά που συνήθως τα μαζεύει και λευκή επιδερμίδα, ας πούμε η Α. Μαζί της υπάρχει και μια Β (δεν ξέρω ονόματα απλά έτσι τις ονομάζω) η οποία - για μένα τουλάχιστον - είναι μοντέλο αλλά με ένα απίστευτα ψυχρό και επικριτικό βλέμμα. Για να μην την αδικήσω μπορεί να είναι απλά έτσι η φάτσα της, το clue όμως είναι ένα: Η Α κατόρθωσε να μου πουλήσει την 3-step σειρά που ΉΘΕΛΑ να την πάρω ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα που με εξυπηρέτησε ενώ όσες φορές είχα πάει στο ίδιο σταντ τις προηγούμενες μέρες που ήταν η Β ένιωθα άβολα να τη ρωτήσω λεπτομέρειες για τα προϊόντα, απλά ρωτούσα τιμές και αγόρασα το άρωμά μου. Η Α δέχτηκε να με βάψει την Τσικνοπέμπτη που ήμουν χάλια και ήθελα να βγω μετά, χωρίς δισταγμό. Βέβαια, όταν είδε η Β οτι η Α πήρε την πώληση την είδα οτι της έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα αλλά that's life. Και εννοείται οτι όποια φορά και αν πήγα κατόπιν και περίμενα καρτερικά στην ουρά να με εξυπηρετήσει χωρίς να στέκομαι πάνω από το κεφάλι της ακόμα και μια φορά που δεν είχε αυτό που ήθελα έλαβα άριστη εξυπηρέτηση - μέχρι και συγνώμη μου ζήτησε που δεν είχε το προϊόν (λες και φταίει εκείνη που δεν της το έφεραν!)
Όπως και να έχει θέλουμε να νιώθουμε σημαντικοί.

Παρόλα αυτά μερικοί από μας το παραπάνω συναίσθημα το επεικτείνουμε και το κάνουμε "θέλουμε να νιώθουμε ΒΑΣΙΛΕΙΣ" και για το λόγο αυτό ποδοπατάμε την καλημέρα μιας πωλήτριας, μιλάμε στο κινητό μας και την αγνοούμε όταν μας μιλάει για να ΜΑΣ εξυπηρετήσει και όταν μας αφήνει να μιλήσουμε στο κινητό ώστε να εξυπηρετήσει άλλους πελάτες που ξεροσταλιάζουν της κάνουμε παρατήρηση που δεν μας περίμενε να τελειώσουμε την κουβέντα μας (αφιερωμένο στον "τρόμπα" της Μ. Εβδομάδας) ή μας λέει οτι, επειδή δεν καταλάβαμε τι μας ζήτησε, πως πρέπει η εταιρία να προσλαμβάνει άτομα με αντίληψη, κτλ κτλ κτλ.

Τέσπα, αρκετά απωθημένα έχω με αυτή τη δουλειά. Γι αυτό σπουδάζω Πληροφορική για να ασχολούμαι με pc και λιγότερο με ανθρώπους.. Αλλά δεν το κόβω να το κάνω επάγγελμα, ειδικά αν είμαι στα 30 και δεν έχω εμπειρία.. κλαψ

Είχα δεν είχα το βρήκα το θεματάκι μου... χμμμ
ελπίζω την επόμενη φορά να είναι πιο χαρούμενο.

Σε περίπτωση που με έχετε παρεξηγήσει είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο απλά κάποιες φορές έχω και εγώ αδυναμίες

σας φιλώ όλους!