Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Λοιπόν ο τίτλος μου βγαίνει στα κινέζικα και δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει και δεν μπορώ να πω οτι καίγομαι να μάθω οπότε προχωράμε.
Προσπαθούσα να βρω ένα θέμα να γράψω αλλά δεν μου ερχόταν καμία ιδέα και δεν μπορώ να γράφω στο άσχετο επειδή έτσι ξύπνησα, τουλάχιστον αυτές τις μέρες και επομένως θα σας πλήξω με την πρόσφατη καθημερινότητα μου και με τις παρατηρήσεις μου. Συνεπώς αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις κάντο τώρα.
Πιστεύω οτι σε αυτό το σημείο έχουμε όλοι καταλάβει πόσο μου αρέσει να παρατηρώ ανθρώπινες συμπεριφορές.
Και το καλό με τη δουλειά μου είναι οτι μου δίνεται η ευκαιρία να το πράξω πολλάκις καθημερινά. Here we go..

Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να αντισταθεί σε ένα χαμόγελο. Έκανα ένα χαζοπείραμα. Για μια ολόκληρη μέρα ήμουν με ένα ηλίθιο χαμόγελο και ένα συγκαταβατικό υφάκι σε ΟΤΙ βλακεία και αν μου έλεγαν οι πελάτες. Πετάει οο γάϊδαρος; Πετάει και κάνει και μπλουζόν στον αέρα! Τα αποτελέσματα φοβερά. Και τσαντισμένοι να ήταν οι πελάτες δεν μπορούσαν να μου πουν τίποτα! Για την ακρίβεια ακόμα και φρικαρισμένοι να ήταν ηρεμούσαν και γίνονταν πιο συζητησιμοι. Πολλοί από αυτούς - άντρες βεβαίως - μου είπαν οτι έχω υπέροχο χαμόγελο και μου έδωσαν και την κάρτα τους (γκλουπ). Φυσικά αν ήμουν σαν τον Κουασιμόδο (ο οποίος είχε μεγάαααααλη καρδιά και είναι από τους αγαπημένους μου ήρωες) δεν θα το έκαναν αυτό αλλά σε κάθε περίπτωση ένα χαμόγελο το έπαιρνα και εγώ πίσω. Και όπως πάντα το ανέλυσα...
Όταν πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα θέλουμε να νιώσουμε λίγο σημαντικοί. Γιατί στην καθημερινότητά μας αγγαρευόμαστε με ένα σωρό βλακείες και υποχρεώσεις. Να νιώσουμε το κανάκεμα και αυτό το χτύπημα στην πλάτη που λέει "είσαι σημαντικός, σου αξίζει ένα χαμόγελο". Λογικό;
Μου έχει τύχει και μένα. Βέβαια ΠΟΤΕ δεν μπαίνω σε ένα κατάστημα για καυγά, ότι και να έχει γίνει και φορές που έχει τύχει να διαπληκτιστώ το κάνω με φωνή αλά Μέρυ Στριπ στο ¨Ο διάβολος φορούσε Prada" αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Λοιπόν, στα Hondos στην Ιπποκράτους στο σταντ της Clinique υπάρχει μια κοπέλα όμορφη με γαλανά μάτια, ξανθά μαλλιά που συνήθως τα μαζεύει και λευκή επιδερμίδα, ας πούμε η Α. Μαζί της υπάρχει και μια Β (δεν ξέρω ονόματα απλά έτσι τις ονομάζω) η οποία - για μένα τουλάχιστον - είναι μοντέλο αλλά με ένα απίστευτα ψυχρό και επικριτικό βλέμμα. Για να μην την αδικήσω μπορεί να είναι απλά έτσι η φάτσα της, το clue όμως είναι ένα: Η Α κατόρθωσε να μου πουλήσει την 3-step σειρά που ΉΘΕΛΑ να την πάρω ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, ΕΚΕΙΝΗ την ημέρα που με εξυπηρέτησε ενώ όσες φορές είχα πάει στο ίδιο σταντ τις προηγούμενες μέρες που ήταν η Β ένιωθα άβολα να τη ρωτήσω λεπτομέρειες για τα προϊόντα, απλά ρωτούσα τιμές και αγόρασα το άρωμά μου. Η Α δέχτηκε να με βάψει την Τσικνοπέμπτη που ήμουν χάλια και ήθελα να βγω μετά, χωρίς δισταγμό. Βέβαια, όταν είδε η Β οτι η Α πήρε την πώληση την είδα οτι της έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα αλλά that's life. Και εννοείται οτι όποια φορά και αν πήγα κατόπιν και περίμενα καρτερικά στην ουρά να με εξυπηρετήσει χωρίς να στέκομαι πάνω από το κεφάλι της ακόμα και μια φορά που δεν είχε αυτό που ήθελα έλαβα άριστη εξυπηρέτηση - μέχρι και συγνώμη μου ζήτησε που δεν είχε το προϊόν (λες και φταίει εκείνη που δεν της το έφεραν!)
Όπως και να έχει θέλουμε να νιώθουμε σημαντικοί.

Παρόλα αυτά μερικοί από μας το παραπάνω συναίσθημα το επεικτείνουμε και το κάνουμε "θέλουμε να νιώθουμε ΒΑΣΙΛΕΙΣ" και για το λόγο αυτό ποδοπατάμε την καλημέρα μιας πωλήτριας, μιλάμε στο κινητό μας και την αγνοούμε όταν μας μιλάει για να ΜΑΣ εξυπηρετήσει και όταν μας αφήνει να μιλήσουμε στο κινητό ώστε να εξυπηρετήσει άλλους πελάτες που ξεροσταλιάζουν της κάνουμε παρατήρηση που δεν μας περίμενε να τελειώσουμε την κουβέντα μας (αφιερωμένο στον "τρόμπα" της Μ. Εβδομάδας) ή μας λέει οτι, επειδή δεν καταλάβαμε τι μας ζήτησε, πως πρέπει η εταιρία να προσλαμβάνει άτομα με αντίληψη, κτλ κτλ κτλ.

Τέσπα, αρκετά απωθημένα έχω με αυτή τη δουλειά. Γι αυτό σπουδάζω Πληροφορική για να ασχολούμαι με pc και λιγότερο με ανθρώπους.. Αλλά δεν το κόβω να το κάνω επάγγελμα, ειδικά αν είμαι στα 30 και δεν έχω εμπειρία.. κλαψ

Είχα δεν είχα το βρήκα το θεματάκι μου... χμμμ
ελπίζω την επόμενη φορά να είναι πιο χαρούμενο.

Σε περίπτωση που με έχετε παρεξηγήσει είμαι πολύ αισιόδοξο άτομο απλά κάποιες φορές έχω και εγώ αδυναμίες

σας φιλώ όλους!

2 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Καλημέρα! Πονηρούλα, ξέρεις οτι είμαι περίεργη σαν γάτα, είδα στα σχόλια μου τη διεύθυνση του μπλοκ και νάμαι.Μου αρέσουν όσα λες και θα σου πω κι εγώ τη γνώμη μου μετά απο 34 χρόνια που έχω μαγαζί μα και σαν απλά μια πολίτης που αγοράζω στα μαγαζιά.Το χαμόγελο, το ευχαριστώ και το παρακαλώ το θεωρώ απαραίτητο προσόν σε κάθε άνθρωπο.Μου έδωσες την ιδέα να κάνω μια ανάρτηση κάποια στιγμή.Εχω κερδίσει πελάτες , υποθέσεις σε γραφεία δύσκολα απο την υπομονή και το χαμόγελο και την ευγενική αντιμετώπιση.Κανείς δεν θέλει απέναντι του κάποιον με μούτρα και αγενή και αντιδρά άσχημα και αρνητικά.Με κοιτούν όμως περίεργα όταν πχ σε μια λαική λέω πάντα ευχαριστώ ακόμα και όταν αγοράζω ένα μαιντανό.Στην εφορία έχω αντιμετωπίσει με χαμόγελο ένα έφορο που ούρλιαζε απο την προηγούμενη και βγήκα κερδισμένη ενώ όλοι μου έλεγαν να μη μπω ούτε στο γραφείο εκείνη τη στιγμή.Χαμόγελο καλή μου και πάντα ευγένια , αληθινή όχι αναγκαστική..θα είσαι πάντα κερδισμένη.Θα σου ξανάρθω , χάρηκα που σε γνώρισα, πρωινά φιλάκια!

Vivian είπε...

καλωσόρισες!
Είναι λογικό, φαίνεσαι πολύ θετικός άνθρωπος! Πως να μην έχεις θετική αύρα; Καλοδεχούμενη στο φτωχικό μου blogακι!

Καλησπερούδια, και εγώ χάρηκα, καλή μου!