Ήρθε χθες στο κατάστημα ένας κύριος ανωτέρας ηλικίας που έπρεπε να στείλει ένα φαξ επειγόντως. Είχε γυρίσει όλο το κέντρο, το οποίο ως γνωστό είναι άδειο τέτοιες αυγουστιάτικες μέρες και δεν είχε βρει τίποτα ανοιχτό. Επρόκειτο για τη δουλειά του, οι εφημερίδες θα τυπώνονταν το ίδιο βράδυ και εκείνος έπρεπε να προλάβει τα άρθρα του, τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στα Χανιά. Πολύ γλυκός κυριούλης, παραπονιόταν για την πρόσφατη εγχείριση στην οποία είχε υποβληθεί και για τους πόνους που τον ταλάνιζαν, ανθρώπινα πράγματα.
Στη συνέχεια της κουβέντας μας αποκάλυψε οτι ήταν διευθυντής σε πασίγνωστη αθηναϊκή εφημερίδα και μέσα στην παιδικότητά μου, η οποία δεν αντιλαμβάνεται την έννοια των ερωτήσεων ταμπού, τον ρώτησα πως αντιλαμβανόταν τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί του μόλις δήλωνε την ιδιότητά του. Μου απάντησε το πασιφανές - χωρίς ίχνος ενόχλησης - οτι υπήρχαν εκείνοι που τον κολάκευαν με ιδιοτέλεια και εκείνοι που ήταν απλά ο εαυτός τους απέναντί του. Ο ίδιος πολύ προσιτός σαν άνθρωπος μου εξομολογήθηκε οτι πήγαινε στα ίδια μέρη που συγκεντρώνονταν και οι απλοί υπάλληλοι για το ποτό ή το φαγητό τους. Και μάλιστα κάποιος εξίσου διευθυντής άλλης εφημερίδας του είχε πει για αυτή τη συνήθειά του οτι είναι σαν να συναναστρέφεται με τον "λαουτζίκο" και οτι κάτι τέτοιο δεν θα έπρεπε να είναι "ίδιον" του. Ο κυριούλης απάντησε ήρεμα και αναλόγως χωρίς να αλλάξει τις συνήθειές του.
Τον ρώτησα αν βοηθούσε κόσμο (αυτή η παιδικότητά μου το παρατραβάει μερικές φορές) και μου είπε πως αν μπορούσε ναι. Όπως είπε, πάντα διαισθανόταν τις προθέσεις των άλλων.
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό γιατί είχαμε πιάσει μια κουβέντα η παρέα του γραφείου για το διευθύνοντα σύμβουλο της εταιρίας που είμαι τώρα. Οτι είναι χαλαρός αλλά με τις ώρες του.
Και σκεφτόμουν τις αντιδράσεις των προϊσταμένων μου σε άλλες εταιρίες που εργαζόμουν παλαιότερα όταν έρχονταν σε επαφή με στελέχη της ίδιας εταιρίας. Έβλεπα την σκληρή προϊσταμένη μου να παίρνει βλέμμα κουταβιού και να αλλάζει τη φωνούλα της προς το γλυκανάλατο όταν απευθυνόταν στο διευθυντή του εμπορικού τμήματος. Ήταν τόσο αστείο.
Γενικότερα καλλιεργείται το δέος προς τον προϊστάμενο σε οποιαδήποτε εταιρία. Ίσως να είναι ένας τρόπος να επικρατεί μια τάξη και να μην κάνει ο καθένας οτι του κατεβαίνει στο μυαλό. Αλλά το θεωρώ γελοίο να αλλάζει τελείως η συμπεριφορά σου, εκτός κι αν είσαι κανένα παρτάλι χωρίς τρόπους, οπότε σηκώνω τα χέρια ψηλά.
Θυμάμαι μας έλεγαν: "θα έρθει σήμερα ο δ/ντης του τμήματος" λες και μας προετοίμαζαν για σεισμό, λες και έπρεπε όλοι να φορέσουμε τις καθαρές μας ποδιές όπως στο νηπιαγωγεί0 - πράγματικά έτσι το αισθανόμουν - να έχουμε ξυσμένα όλα μας τα μολύβια και τα χαρτιά μας ταξινομημένα. Και θυμάμαι οτι στο 99% των περιπτώσεων ο διευθυντής δεν ασχολούταν καθόλου με εμάς τα ταπεινά μυρμηγκάκια, απλά - αν δεν ακύρωνε το ραντεβού του - πέρναγε για ένα 5λεπτο από το γραφείο του προϊσταμένου, τα λέγανε, τον ψάρωνε και έφευγε.
Δεν είμαι καμιά φοβερή προσωπικότητα αλλά δεν προσποιήθηκα ποτέ κάποια άλλη αντιμέτωπη με κάποιον προϊστάμενό μου. Έχω βρεθεί τετ- α - τετ στο ασανσερ με έναν μεγάλο διευθυντή και απλά έχω ανταλλάξει μια ανθρώπινη κουβέντα. Φιλικός και απλός. Από την άλλη έχω βρεθεί αντιμέτωπη με την έκπληξη ενός, ψώνιου προφανώς, διευθυντή που απλά συναντηθήκαμε στην έξοδο της τουαλέτας του ορόφου και δεν έκατσα να του πιάσω κουβέντα και να τον κολακεύσω. Μια καλημέρα είχα πει και είχαν γυρίσει και με κοίταζαν. Στο δικό μου μυαλό ήταν απλά ένας άνθρωπος. Τόσο σημαντικός όσο και εγώ.
Τώρα δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά, ίσως επειδη ποτέ δεν μου άρεσε το προσποιητό, ή να υποβαθμίζω την προσωπικότητά μου απέναντι σε κάποιον που απλά μπορεί να ήταν πιο τυχερός στην επαγγελματική του σταδιοδρομία.
Μέχρι στιγμής πάντως δεν μου έχει βγει σε κακό. Ντόμπρα; Μπορεί. Παρτάλι; Όχι.
Ο κυριούλης έφυγε μετά από λίγη ώρα, μας ευχαρίστησε για την εξυπηρέτηση και πήγε στο καλό.
Το όνομά του; Δεν θα σας το πω. Δεν έχει σημασία. Είναι απλά ένας άνθρωπος σαν όλους μας.
