Ξεκινούσαμε χθες για διακοπές.. Δεν φύγαμε τελικά. Λίγο πριν μπούμε στο λιμάνι "συμμετείχαμε" σε μια καραμπόλα 5 αυτοκινήτων. Θυμάμαι 2 δυνατούς κρότους και εμένα να κρατώ το κεφάλι μου και να κλαίω δυνατά από το σοκ. Τη γλύτωσα με μια τεράστεια μελανιά στη γάμπα. Το αυτοκίνητο του φίλου μου σμπαράλια. Πέρα από τη σύγκρουση από το πίσω όχημα - ταξί και ο ταξιτζής ήταν ένα παιδί που φώναζε τρομαγμένο για ασθενοφόρο - εκτινάχθηκε από το πιο πίσω βανάκι - τον υπαίτιο όλης της ζημιάς - τη σχάρα και αναπηδώντας στο καπό του ταξί καρφώθηκε στην πίσω αριστερή κολώνα του Punto μας. Ευτυχώς ήταν μοντέλο του 1998 τότε που τα αυτοκίνητα τα έφτιαχναν γερά, ευτυχώς που δεν πήγε η σχάρα λίγα μέτρα πιο πέρα, ευτυχώς που δεν ήμασταν με το ματίζ μας και ευτυχώς που ζούμε. Και ο κυριότερος λόγος είναι οτι φορούσαμε ζώνη. Πάντα φοράμε ζώνη. Γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα για τα οποία αξιζει να ζεις.
