Budapest

Νομίζω είναι από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω δει.
Ταξιδέψαμε με Malev την "ουγγρική" Ολυμπιακή και το εισητήριο το βρήκαμε σε προσφορά.
Οπότε πεταχτήκαμε ένα 3ημεράκι.

Νόμισμα:

Φιορίνια με μετάβαση σε ευρώ. Μπορείς να πληρώσεις και με τα δυο αλλά καλό θα ήταν να κάνεις μερικά φιορίνια να κυκλοφορείς γιατί σου βγαίνει να πληρώνεις πιο φθηνά. Η ισοτιμία είναι περίπου 1 ευρώ = 250 φιορίνια, δηλ 4 ευρώ τα 1000 φιορίνια.

Μετακίνηση:

Τα λεωφορεία έρχονται σε χρόνο μηδέν ακόμα και τις Κυριακές. Το μετρό είναι λίγο παλιό, κάτι σαν τη δική μας Ομόνοια πριν την ανακατασκευή αλλά είναι πάντα στην ώρα του και τρέχει σαν τρελό - όπως και οι κυλιόμενες σκάλες γι αυτό προσοχή - αλλά δεν θα το δεις γεμάτο. Δε στριμώχνεσαι με τόσο συχνά δρομολόγια. Πάρτε χάρτη και γυρίστε τα όλα. Εμείς βρήκαμε τσάμπα στο αεροδρόμιο με την άφιξη. Αν φτάσει κανείς μετά τις 7 το πρωί στο αεροδρόμιο αξίζει να πάρει το λεωφορείο 200Ε και να κατέβει στο τέρμα που είναι η αφετηρία της μπλε γραμμής του μετρό (Kobanya - Kispest) και από κει να φτάσει στο κέντρο (Ferenciek Ter) όπου μπορεί να πάρει όποια γραμμή θέλει. Ενημερωθείτε πρώτα από το ξενοδοχείο σας με ποιό μεταφορικό μέσο θα φτάσετε εκεί (συνήθως είναι κάποια γραμμή μετρό ή λεωφορείο). Αν φτάσετε πολύ νωρίς όπως εμείς πάρτε ένα ταξί, εμείς για την πλευρά της Βούδας πληρώσαμε 24 ευρώ.
Το μετρό έχει 3 γραμμές, μπλε, κόκκινη, κίτρινη. Η κόκκινη περνάει κάτω από το Δούναβη. Είναι η πιο καινούργια. Συνδέει την Βούδα με την Πέστη. Η Βούδα είναι η πιο ήσυχη περιοχή και η πιο φιλοτεχνημένη (Ακρόπολη, Άγαλμα Ελευθερίας, Κάστρο) και η Πέστη είναι πιο κοσμοπολίτικη. Βγάλτε ένα ημερήσιο εισητήριο για όλα τα μέσα (1550 φιορίνια) και μην ξεχάσετε να μπείτε στο τραμ κατά μήκος του Δούναβη, γιατί η θέα είναι αξέχαστη.
Να χαθείτε δύσκολο, όλο σε κάποιο κεντρικό σημείο θα βγείτε.



Αξιοθέατα:

Η κίτρινη σε κατεβάζει στη στάση Opera που είναι η Ουγγρική Όπερα, αξίζει μια επίσκεψη στο εσωτερικό της, με ξεναγό. Οι ξεναγήσεις γίνονται στις 14.00 και στις 16.00 και κοστίζουν 2800 φιορίνια. Αν θες να βγάλεις και φωτογραφίες από το εσωτερικό της με τους χρυσούς τοίχους, τα πλούσια χαλιά και τα όμορφα πορτρέτα πληρώνεις άλλα 500 φιορίνια. Στην είσοδο σου φοράνε ειδικά πατουσάκια σαν αυτά τα χειρουργικά τα μπλε για να μην πατάς με τα παπούτσια στα χαλιά, αν και ομολογώ δεν ήταν τόσο καθαρά κάτω (ύπήρχαν χνουδάκια στο κόκκινο χαλί)

Η "Ερμού" της Βουδαπέστης είναι η Vaci utca. "Utca" σημαίνει οδός. "Ut" σημαίνει λεωφόρος, μην μπερδευτείτε στο χάρτη γιατί μια οδός μπορεί να έχει την ίδια ονομασία με μια άλλη λεωφόρο. Στην Vaci υπάρχουν μικρά τουριστικά μαγαζάκια και τουριστικά εστιατόρια, φάγαμε στο Fatal και απογοητευτήκαμε αν και τα τραπέζια είναι ευρύχωρα. Την επόμενη μέρα πήγαμε στο Apostolok και ήταν πολύ καλύτερα.

Αξίζει να περπατήσετε πάνω και κατά μήκος της γέφυρας το βράδυ. (βλ. φωτό) Η Szechenyi lanhid είναι η πιο εντυπωσιακή. Πάρτε καλή φωτογραφική, αξίζει τον κόπο.

Επισκεφτείτε αν έχετε χρόνο το νησί της Μαργαρίτας, ένα νησί στη μέση του Δούναβη που συνδέεται με γέφυρα τόσο με την Βούδα όσο και με την Πέστη (συγκοινωνία και εδώ, λεωφορείο 26 από την στάση μετρό (Nyugati αν θυμάμαι καλά αλλά σίγουρα μπλε γραμμή, ξεκινά από εκεί) θα γεμίσει το μάτι σας πράσινο και κίτρινο αν πάτε φθινόπωρο όπως εγώ. Το έχουν μετατρέψει οι Ούγγροι ΟΛΟΚΛΗΡΟ σε ένα τεράστειο πάρκο και αθλότοπο. Μέχρι και πισίνα έχει. (και εμείς ψάχνουμε αθλότοπους με το κυάλι). Συνέχεια βλέπεις κόσμο να κάνει τζοκινγκ και μάλιστα έχει και διάδρομο με τάπητα για αυτούς (!!), όπως και κάγκελα για να κάνουν τις διατάσεις τους !!!!


Φαγητό:

Διάσημη είναι η σούπα goulash (γκούλας) σαν πιάτο της Ουγγαρίας αλλά δεν είναι κάτι φοβερό. Ζωμός με ψιλοκομμένο βρασμένο βοδινό, πατάτες και καρότο με αρκετό πιπέρι και πάπρικα για γέυση αλλά όχι καυτερό. Knorr δεν είχε πάντως. Για πρώτο πιάτο πάρτε μια μικρή. Γενικά τα πιάτα τους είναι ασφαλή, με πολύ λίπος. Τη δεύτερη μέρα πήρα κοτόπουλο με χειροποίητα μακαρόνια, κόκκινη σάλτσα και λευκή σως σαν γιαούρτι από πάνω. Πολύ καλό.
Στα μαγαζάκια πουλάνε πάπρικα και αποξηραμένες κόκκινες πιπεριές (από τις οποίες βγαίνει η πάπρικα) σε όποιους τις έφερα ενθουσιάστηκε, είναι γεμάτες άρωμα και μπαίνει στα κοκκινιστά, στα al olio κτλ. Επίσης για τον πατέρα μου πήρα 2 μπουκάλια ουγγρικό κρασί, ένα Bock και ένα Tokaji. Και τα δυο είναι ουγγρικά. Αν δε βρείτε σε κάβα, θα βρείτε στο αεροδρόμιο στην επιστροφή.
Μην ξεχάσετε να πίειτε στο δρόμο κρασί ζεστό με άρωμα γαρύφαλλο. Το σερβίρουν στην Vaci και είναι πολύ καλό. Περίπου ένα ευρώ το ποτήρι.

Ντύσιμο:

Μπορώ να πω για το φθινόπωρο τουλάχιστον οτι δεν είδα ούτε μια ηλιαχτίδα και οτι το καπέλο, το κασκόλ και τα γάντια είναι must. Αγοράστε από εδώ κάτι trendy και καμαρώστε το στα βόρεια. Στην Ελλάδα θα το φορέσετε πιο σπάνια. Μην πάρετε πολλά ρούχα, θα είστε με τα ίδια και τα ίδια λόγω καιρού. Και φυρικά ομπρέλα.

Καφετέριες:

Η καφετέρια - ζαχαροπλαστείο GERBAUD στη Vorosmarty ter (τέλος κίτρινης γραμμής μετρό κοντά στη vaci) κλείνει στις 21.00. Μπήκαμε μέσα, καθίσαμε και μετά μας έδιωξαν, ενώ από τον κόσμο που ήταν ήδη εκεί ζητούσαν να φύγει (αρε Ελλαδίτσα). Γενικά δεν βρίσκαμε έυκολα καφετέρια εκτός από το Cafe de Paris στην ίδια πλατεία με πολύ ωραίο καφέ και τιραμισού και ένα άλλο καφέ που δεν του φαίνεται οτι είναι καφετέρια και βρίσκεται σε ένα σπιτάκι πίσω από την γέφυρα Erzsebet. Πολύ ζεστό και φιλικό.

Κόσμος:

Σπάνια χαμογελάει, μάλλον λόγω του καιρού, αλλά όσοι το έκαναν πήραν και tip. Είναι τυπικοί και ήσυχοι.

Και μην ξεχάσετε να γυρίσετε τα ρολόγια σας μια ώρα πίσω!!!

Ελπίζω το μπλογκάκι να βοήθησε όσους σκοπεύουν να πάνε προς τα εκεί.

Καλό ταξίδι!

Επίσης διάβασα την συνέντευξη του Βγενόπουλου στην LIFO και παρατήρησα τα εξής:
- Σε όλες τις απαντήσεις του είχε τη στάση ενός καλοπληρωμένου δικηγόρου (γιατί δικηγόρος είναι ο άνθρωπος, δεν έχει σπουδάσει μεταφυσικές επιστήμες, απλά είχε επιχειρηματικό μυαλό)
που διακατέχονταν από την προσπάθεια να μην πει κάτι που θα ήταν μεμπτό και κατακριτέο. Πολύ προσεγμένη γλώσσα, υπερβολική διπλωματία, ανθρώπου που φοβόταν οτι τον περιμένουν στη γωνία. Δεν θυμάμαι να απάντησε κατηγορηματικά σε κάποια ερώτηση περί των γεγονότων που τον έκαναν δημόσιο πρόσωπο.
- Ο άνθρωπος είναι πολύ έξυπνος ( από όσα γνωρίζω εγώ τουλάχιστον ως απλός παρατηρητής - αν τον έσπρωξαν εκ των έσω δεν έχω άποψη) και από απλός δικηγοράκος, όπως όσοι ανεβοκατεβαίνουν τη Σόλωνος - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι - έγινε μεγαλοεπιχειρηματίας. Μαγκιά.
- Επίσης, μαγκιά οι αγωγές που έριξε στους πολιτικούς που θέλησαν να αμαυρώσουν το όνομά του. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει σε πολιτικούς που μπορούσαν να λένε οτι θέλουν χωρίς να φοβούνται καμιά επίπτωση. Θυμάμαι, τα χρόνια που πέρναγα από την παιδική ηλικία στη συνειδητοποίηση των όσων γίνονταν γύρω μου και είχα μεγαλύτερη επαφή με τις ειδήσεις των καναλιών σοκαριζόμουν από τα όσα έλεγε ο εκάστοτε πολιτικός για τον οποιοδήποτε, είτε αντίπαλο, είτε επιχειρηματία, πριν καταλάβω οτι όλα είναι συμφωνημένα και στα πλαίσια του παιχνιδιού των εντυπώσεων και του εντυπωσιασμού. Και μετά από χρόνια, με την αφέλεια έστω που με διακατέχει σε τέτοια θέματα βλέπω κάποιον να αντιδρά εμπράκτως με όσα λέγονται εις βάρος του από αυτούς που οι περισσότεροι τους κάνουν τεμενάδες και άλλοι τόσοι είναι παρατρεχάμενοί τους. (Θλιβερό να είσαι παρατρεχάμενος κάποιου, αλλά ίσως κάπως πρέπει να βολέψεις το παιδί σου στην Ελλάδα κτλ)
- Αξίζει να σημειωθεί οτι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει εκ των έσω τη μαυρίλα του συστήματος, κυρίως ως σύμβουλος επιχειρήσεων, βρίσκει την ηρεμία στην οικογένειά του, όπως λέει στο τέλος κάτι που είναι πολύ σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο από όλα.

Τον τύπο ούτε τον πάω ούτε με ενοχλεί. Μου είναι αδιάφορος. Αλλά από τα παραπάνω προκύπτει οτι αν αξίζει κάτι - και αν υποθέσουμε οτι ισχύουν τα όσα λέει, δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να ξέρω - είναι η διαφύλαξη της προσωπικότητάς μας, η απαίτηση του σεβασμού από τους άλλους, ξεκινώντας από το σεβασμό προς εμάς τους ίδιους και η αποστασιοοίηση τις κατάλληλες ώρες από τον επαγγελματικό στίβο, για να ασχοληθούμε με το σημαντικότερο από όλα. Την οικογένειά μας.

Και επειδή αυτό το Post κατέληξε έκθεση ιδεών, απλά σας αφήνω να αναλογιστείτε μόνοι σας τα περαιτέρω...

σας φιλώ.

Αυτή την εποχή με έχει πιάσει μια μανία με τον χώρο μου και με τη διαρύθμισή του. Έχω χάσει το μέτρημα των φορών που έχω ανοίξει τον κατάλογο του ΙΚΕΑ είτε κανονικά είτε online. Είναι πολύ σημαντικό για κάποιον τόσο ψυχαναγκαστικό όπως εγώ να βρίσκεται σε ένα αρμονικό περιβάλλον. Σαν τον Mr Monk ένα πράγμα. Έχω στα αριστερά μου έναν πάκο ρούχα καλοκαιρινά και θέλω να πάρω από IKEA ή Praktiker αυτά τα διαφανή μεγάλα κουτιά από πολυεστέρα για να τα βάλω μέσα και να τα αποθηκεύσω. Πέταξα ένα σωρό άχρηστα ρούχα και η ντουλάπα μου μοιάζει ιδανική.
Γενικά το λατρεύω το σουηδικό στύλ. Απόλυτη συμμετρία, μηδαμινή σκόνη, λευκό χρώμα, λευκά σεντόνια και ηρεμία στο χώρο. Παλαιότερα, όταν έβλεπα άτομα να ξοδεύουν χρήματα για έπιπλα και γενικά είδη σπιτιού τους θεωρούσα ξενέρωτους και μεγάλους σε ηλικία. Που να 'ξερα... Είναι δείγμα για μένα οτι μεγαλώνω.
Μπήκα στο σπίτι της γιατρού που εργάζομαι τα απογεύματα και έπαθα πλάκα. Τόση αρμονία, τόση συμμετρία. Τόση ησυχία στο χώρο. Και ένας Θεός ξέρει πόσο πολύτιμη είναι η ησυχία για μένα. Αφού μερικές φορές που έμπαινα στο αυτοκίνητο δεν άνοιγα το ραδιόφωνο (τώρα έχασα την πρόσοψη και το κλαίω αλλά είμαι απίστευτα αφηρημένη και το πληρώνω έτσι).
'Εχω καταγράψει λοιπόν, ένα στόρι (απωθημένο, το ζητούσα χρόνια και η μάνα μου είχε κόλλημα με τις κουρτίνες- μου επιβαλλόταν και με τσάντιζε γκρρρ) μια συρταριέρα, τα κουτιά που είπαμε πιο πάνω και κάτι βαμβακερά ανοιχτά κουτιά αποθήκευσης που μπαίνουν στα συρτάρια του μπάνιου για να βρίσκεις ότι θες χωρίς να χάνεις χρόνο. Ιδανικό για κάποιον που μονίμως βιάζεται και σιχτιρίζει όταν την τελευταία στιγμή δε βρίσκει αυτό που θέλει (γκούχου, γκούχου)

Επίσης βρήκα στο laredoute και αυτά τα υπέροχα κεφαλάρια για όσους βαρέθηκαν να ακουμπάνε το κεφάλι τους στο σίδερο



Δεν είναι πολύ ωραία;
Για κάποιους το να ξυπνάνε με φως είναι το χειρότερό τους. Όμως αν το σκεφτείς και βιολογικά το σώμα αντιλαμβάνεται την ημέρα με το φως του ήλιου και ξυπνάει. Αυτή είναι η αβίαστη διαδικασία να ξεκινάμε την ημέρα μας και όχι μέσα στην καταχνιά με κλειστά τα πατζούρια όπου το ρολόι δείχνει 9 το πρωί και εσύ νομίζεις οτι είναι 9 το βράδυ (λες για αυτό μερικοί έχουν μόνο 24ωρα ρολόγια;)
Επίσης ενώ μέχρι τώρα ήμουν φανατική των πολύχρωμων σεντονιών τώρα συνειδητοποιώ την αξία του λευκού. Εκτός οτι φαίνεται πότε είναι βρώμικο και θα αναγκάζει μια τεμπέλα σαν κι εμένα να το αλλάζω συχνότερα (όχι, δεν είμαι βρωμιαρέους, τεμπέλα είμαι) δίνει φως στο χώρο. Και αφήνει τα έπιπλα να κάνουν παιχνίδι. Ναι, ξέρω ακούγεται νοσοκομειακό στυλ αλλά επειδή θα καταλήξω από υπερκόπωση εκεί, ας είμαι συνηθισμένη χιχιχι.

Επίσης είναι πολύ κομψό να συνδυάζεις στόρια με ελαφριές ανοιχτόχρωμες κουρτίνες και δεν το είχα σκεφτεί πιο νωρίς...



Αυτά για την ώρα πάω να διαβάσω πάλι γκρρρρ