Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Η τρομοκρατία του parking

Όποιος έχει ΙΧ και δεν έχει θέση πάρκινγκ την ξέρει καλά. Ειδικά όταν μένει σε περιοχή όπως κέντρο, Παγκράτι, Καλλιθέα, κέντρο Πειραιά κτλ. Είναι το συναίσθημα που έχει κανείς όταν έχει παρκάρει και θα ήθελε να πάει μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να γυρίσει αργά. Να μπει στο τουτού και να οδηγήσει να το ευχαριστηθεί. Να κάνει το κέφι του. Τότε εμφανίζεται ο Βελζεβούλης και ρωτάει αθώα αθώα: "που θα παρκάρεις όταν επιστρέψεις;;;;"
Και μένεις εκεί να σκέφτεσαι... Και τελικά δε βγαίνεις. Πόσο μάλλον αν είναι Κυριακή που ο κόσμος κοιμάται σχετικά νωρίς ή την επόμενη έχει λαϊκή στη γειτονιά σου.
Αν αυτό δεν είναι τρομοκρατία τι είναι;
Μόνιμη κουβέντα της μητέρας μου όταν ξέρει οτι θα βγω.
- Μη βγεις! Που θα παρκάρεις μετά;;;
Και κοκκαλώνω. Και τσαντίζομαι απίστευτα που η τρομοκρατία έχει εισβάλει στο σπίτι μου. Και ειδικά όταν αποτελεί επιχείρημα της μαμάς για να μη φύγω ( το ίδιο επιχείρημα εξανεμίζεται όταν θέλει να την πάω κάπου)

Αλήθεια, που θα παρκάρω μετα;;;
Κάνει κάτι κανείς γι αυτό;
www.parkaro.gr
Είναι μια λύση αλλά όχι για τη γενιά G700.
( και ναι, αυτή η γενιά έχει και αυτοκίνητο, μπορεί όχι καινούριο και φοβερό αλλά έχει)
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο και αρνούμαι να υποκύψω στην τρομοκρατία. Αλλά έχω μικρό αυτοκίνητο και του 2001, για να μην τρελαίνομαι...

Παρεπιπτόντως αν έχει κανείς καμιά ιδέα, let me know...

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Όποιος έχει οδηγήσει τις γιορτινές ημέρες ξέρει τι θα πει υπομονή.
Κε προϊστάμενε αρνούμαι να αγχωθώ για οτιδήποτε, γιατί μόλις άρχισαν να βγαίνουν άσπρες τρίχες στο κεφαλάκι μου και όσο να ναι δεν είναι καλό σημάδι. Σε τέτοιες περιπτώσεις ευχαριστούμε τον καλό Θεούλη που είμαστε γυναίκες. Καμία δικαιολογία για να χρησιμοποιήσεις βαφή.
Έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να κάτσω και να χαζεύω το ταβάνι μου...
Να κλείσω το κινητό μου. Να πάω θέατρο, να περπατήσω στους δρόμους μόνη.
Ακούς Άγιε Βασίλη;;;

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Είναι από τις μέρες που γυρίζω πτώμα στο σπίτι.. δε με κρατούν τα πόδια μου. Σήμερα είχα μια τηλεσυνεδρία με το πανεπιστήμιο και την έχασα γιατί δούλευα μέχρι τις 8. Για την ακρίβεια όλη την εβδομάδα εργάζομαι από τις 7.20 μέχρι τις 20.00 συνεχόμενα. Το δωμάτιο μου βομβαρδισμένο τοπίο, αφού έρχομαι, κοιμάμαι, αλλάζω και φεύγω...
Έλαβα και την κάρτα της Κατερίνας σήμερα... Κάθε χρόνο με θυμάται..
Της έστειλα και εγώ σοκολατάκια και καρτούλα..
Θέλω να πάρω ένα ζευγάρι χουχουλιάρικες μαλακές παντόφλες, ίσως με ζωάκια, να κάτσω στο χαλί και να τρώω toblerone κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Έτσι για αλλαγή να μην δουλεύω, χεχε...
Θα στείλω αύριο και τις τελευταίες χριστουγεννιάτικες κάρτες μου..

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

Είμαι θυμωμένη, δεν θέλω να βλέπω κανέναν, δε θέλω να κάνω τίποτα, δε θέλω να σκέφτομαι τίποτα, θέλω να είμαι ελεύθερη.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

H Επόμενη Μέρα


Τα μάτια μου έτσουζαν στο κέντρο. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Οι περαστικοί σκυφτοί και αμίλητοι. Δεν άκουγες άχνα...
Δεν έχω λόγια...

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

15χρονος χάθηκε από χέρι Ειδικού Φρουρού - Η άλλη προσέγγιση

... Τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε κάτι τέτοιο δεν τις ξέρει κανείς παρά μόνο οι απόλυτα παρόντες στο περιστατικό. Κρίμα να χάνεται μια ζωή έτσι.
Ένας ειδικός φρουρός δεν πρέπει να χρησιμοποιεί το όπλο που του εμπιστεύτηκε το κράτος αλόγιστα. Το καντήλι του μικρού έσβησε. Η δικαιοσύνη θα αποδοθεί.
Αλλά τι θα θεωρηθεί "δικαιοσύνη";
Αυτή τη στιγμή καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας καίγονται. Η καλύτερη των αντεξουσιαστών! Αφορμή να κάνουν έκτροπα. Τίποτα άλλο. Κανένα συναίσθημα για το μικρό και το χαμό του. "Πέθανε ο μικρός; Από χέρι ΕΛ.ΑΣ; Γαμάτα! Πάμε να τα σπάσουμε!!!" Αυτή είναι η νοοτροπία τους. Γι αυτό ζούνε. Αν μη τι άλλο σε μια χώρα που προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπειά της, μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά. (Μπορούμε;;;)
Στο μαγαζί η μπροστινή πόρτα ήταν σπασμένη. Μας έδωσαν εντολή να κλείσουμε νωρίτερα. Κατηφόρησα στο Σύνταγμα. Περπατούσα και φοβόμουν. ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ ΑΣΦΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΣΑ ΕΓΩ ΤΟΝ 15ΧΡΟΝΟ!!!! Λέει κάτι αυτό;
Αλλά μια στιγμή...

Τι θα γινόταν αν ο 15χρονος πέταγε μια μολότωφ στον ειδικό φρουρό;;;
Ξέρετε... κι αυτός άνθρωπος είναι. Έχει 3 παιδιά, μια σύζυγο, οικογένεια, ανθρώπους που τον αγαπούν. Τότε θα έλεγαν οτι ο μικρός είναι ανήλικος. Δεν έχει συναίσθηση. Εγώ γιατί στα 15 μου δεν έβριζα τους αστυνομικούς; Γιατί δεν έσπαγα τα καταστήματα; Είμαι ανώμαλη; Τι δουλειά θα είχα στα Εξάρχεια 15 χρονών!!!! Δεν θα είχα. Δεν είχα. Γιατί οι γονείς μου φρόντιζαν να με προστατέψουν από ακατάλληλες συναναστροφές. Μου μιλούσαν. Όχι με τον καλύτερο τρόπο πολλές φορές, αλλά μου μιλούσαν. Έκαναν ΚΑΤΙ! Θα πρέπει λοιπόν και οι γονείς αυτού του παιδιού, τους οποίους - δεν το συζητώ - βαθύτατα συμπονώ, γιατί το να χάνεις το παιδί σου είναι μεγάλο βάρος, καταστροφικό για την ψυχική σου υγεία, σε καταρρακώνει, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτή του γονιού προς το παιδί του, να αναλογιστούν σε ποιό βαθμό φέρουν ευθύνη. Οκ, ο ειδικός φρουρός ΑΝ σκότωσε το παιδί επειδή του μίλησε άσχημα ΚΑΚΩΣ ΕΠΡΑΞΕ, αλλά και εκείνο ποιός του έμαθε να βρίζει αστυνομικούς;
Κοινωνική παιδεία χρειαζόμαστε. Πολιτισμό. Είμαστε απολίτιστοι. Ποιά Ελλάδα και αξίες δημοκρατικές μου λέτε;
Η βία δε λύνεται με βία. Καταλαβαίνω οτι σήμερα οι νέοι έχουν φτάσει στο αμήν. Δουλειές δεν υπάρχουν, οι γονείς τους είναι άνεργοι, οι νεόπλουτοι προκλητικοί, η παιδεία στα σχολεία ελλιπής, αλλά τι νόημα έχει αν σπάσεις μια βιτρίνα; Θα νιώσεις καλύτερα; Αν ναι, πήγαινε καλύτερα να μάθεις μπόξ. Σε εκτονώνει καλύτερα! Αυτό για όσους νέους δρουν χωρίς να σκέφτονται..
Για τους "επίσημους" γνωστούς άγνωστους δεν πέφτω στη λούμπα να θεωρήσω οτι ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Οι κακές παρέες στην παιδική - εφηβική ηλικία σε διαμορφώνουν. Σου καλλιεργούν μίσος, χωρίς να ξέρεις γιατί. Δεν έχεις κριτική ικανότητα και θεωρείς οτι είναι cool να τα διαλύεις. Αλοίμονο στους γονείς που λόγω υποχρεώσεων δεν έχουν χρόνο να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Τώρα που ξαναδιαβάζω το blog συνειδητοποιώ οτι στη δουλειά που είμαι τώρα οι τσακωμοί με τους συναδέλφους είναι σαν την περίοδο... μια φορά το μήνα...

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

Δουλεύοντας με συναδέλφους...

Οκ, φανταστείτε σκηνή. Γυναίκα 34 χρονών με τρομερό κόμπλεξ για το σώμα της - ήταν 800 κιλά και αδυνάτισε - ανύπαντρη, μένει με τα 2 της αδέρφια και τους γονείς της σε 3 ορόφους πολυκατοικίας. Συνάδελφος. Αναρωτιέται μόνιμα πότε θα γίνει μάνα. Αναγκάστηκε να τα ξαναφτιάξει με έναν τύπο που, απο τα δικά της λεγόμενα πάντα, την πλήγωσε πολύ και δεν ήθελε να την παντρευτεί (απορώ γιατί;;;). Κι αυτό γιατί είναι τόσο επιθετική που δεν επιβιώνει ούτε αρσενικό κουνούπι δίπλα της. Κυριολεκτικά βαμμένη κομματικά, να παρακαλάει να κατέβει η ΝΔ για να γίνει μόνιμη στον Οργανισμό που εργάζεται ΜΕ ΕΝΔΙΚΑ ΜΕΣΑ. Γραφειοκράτισσα του κερατά χωρίς ίχνος συναδελφικότητας, αδιαφορεί για τον οποιοδήποτε πέρα από το πόσα θα πάρει στην τσέπη της. Μιλάει στον προιστάμενο όπως θα μίλαγε στο χειρότερο αλήτη, αλλά καλός είναι και αυτός που δεν την έχει σουτάρει ακόμα...
Για τους υπόλοιπους δεν το συζητώ... Μας στολίζει κανονικά..
Απίστευτα κομπλεξική και φυλάργυρη. Για να καταλάβεις, ο πατέρας της ήταν άρρωστος με γρίπη ο άνθρωπος, και η μάνα της του έλεγε οτι έχει καρκίνο και οτι θα πεθάνει και καταστρώνανε σχέδιο πως θα μεταβιβάσουν την περιουσία σε αυτήν πριν τα τινάξει και η μόνη της ένσταση ήταν να μην πληρώσει ΦΟΡΟ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ. (Το οτι ο πατέρας της θα έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα ήταν δευτερεύων...). Αλλά σόι πάει το βασίλειο.. Καθημερινά την ακούμε να διαολοστέλνει τους γονείς της στο τηλέφωνο! "Τι;;;; Δε μου έφτιαξες φαγητό;;;" ΓΚΑΠ!!! (κλείνει το τηλέφωνο)
Πραγματικά ούτε του αγγέλου της νερό δεν δίνει. Μας έφερε κάτι σουβενιρ από την Αίγυπτο και θέλω να το πετάξω το δικό μου...
Όταν γίνεται οτι θέλει εκείνη, όλα καλά. Όταν όχι, κάνει ένα μαγαζί άνω-κάτω. Μας εκθέτει μπροστά στον κόσμο. Και ο προιστάμενος αγρόν ηγόραζε...
Μου έχουν σπάσει τα νεύρα.
Έχει κανείς καμιά ιδέα;