"Είδες τελικά που οι γυναίκες μπορεί να τρελαίνονται για τις φέτες αλλά τελικά θα καταλήξουν με τον χοντρούλη με τη φαλακρίτσα;"
Η φωνή του φίλου μου ήχησε σαν καμπανάκι στα αυτιά μου και με ξύπνησε. Χμμμ, για να δούμε λίγο..
Η ξαδέρφη του, μια πολύ όμορφη γυναίκα, βρίσκεται πανευτυχής στην αγκαλιά ενός τέτοιου τύπου, η σχέση της άλλης του ξαδέρφης με έναν άλλο παρόμοιο τύπο κράτησε χρόνια πριν διαλύσει, η δική μου ξαδέρφη που ομολογουμένως είναι μια θεά, μόνο με θεό δεν είναι παντρεμένη και οι περισσότερες θεές που έχω γνωρίσει ενώ τις περιμένω να μου εμφανιστούν με κανένα "Σάκη" μου φέρνουν έναν γλυκούλη με κοιλίτσα στη μούρη και εγώ ψάχνομαι.
Λες ο Σάκης και η Κάτια να είναι η εξαίρεση;
Λοιπόν, το θέμα το έχω ψάξει.
Είναι γεγονός οτι ο άντρας ο "φέτας" γενικά τρομάζει. Πρέπει να έχεις πολλά κυβικά αυτοπεποίθησης για να τραβήξεις κατά κει και γενικά όσο θεά και να είσαι μια ανασφάλεια ως γυναίκα την έχεις. Γι αυτό το λόγο δεν θα την παρουσιάσεις άμεσα και θα την κρύψεις ακόμα περισσότερο από τον κούκλο γιατί μια απόρριψη από έναν μέτριο πονάει λιγότερο από μια απόρριψη από τον Άδωνη. (Νομίζω;;)
Συνήθως ο μέτριος έχει περισσότερο χιούμορ όμως γιατί ναι μεν δεν έχει θανατηφόρα εμφάνιση αλλά έχει εστιάσει αλλού ο άνθρωπος και ξέρει οτι το φλερτ είναι περισσότερο από μια ξεπέτα συχνά και γενικά δεν μπορεί κανείς να ξεπετάει για μια ζωή, κάπου θα κουραστεί και επενδύει από τώρα. Γιατί ακόμα και εσύ να τον απορρίψεις μικρή μου πεταλούδα θα πεις στη φίλη σου τα καλύτερα (ή έστω κάτι καλύτερο από το "χτυπάει οτι κινείται" και πίστεψέ με οι γυναίκες δεν το θεωρούν κολακευτικό αυτό για έναν άντρα, τους στερεί την ψευδαίσθηση της μοναδικότητας) και η φίλη σου στη φίλη της κ.ο.κ και γενικά θα κάνεις καλό όνομα, που μετράει στην πιάτσα.
Ο μέτριος λοιπόν, με την κοιλίτσα ποντάρει στα σωστά σημεία που θα φέρουν το κορμί στο κρεβάτι του και θα το κρατήσουν εκεί για περισσότερες από μια νύχτες, για να έχουν να αναπολούν, διότι οι γυναίκες όπως και να το κάνουμε είναι εγκεφαλικά όντα. Και αν βρεις το κλειδί για εκεί, τι να το κάνεις της καρδιάς;;;
Δε λέμε να τρως σαν π...στης συνέχεια και να μην μπορείς να σηκωθείς από την καρέκλα γιατί, οκ όλοι ξέρουμε οτι οι επιδόσεις μετράνε (και το μέγεθος, όποια το αρνηθεί δεν είναι απλα τυχερή...) και επιδόσεις και κιλά (πολλά κιλά εννοώ) δεν πάνε παρέα. Αλλά αν έχεις μια κοιλίτσα μη σε πιάνει άγχος, οι Άγγλοι το λένε σωσίβιο της αγάπης.
Επιπλέον, ο άντρας ο νορμαλ με τα εμφανισιακά του ελαττώματα εμπνέει εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω πως και γιατί, ίσως επειδή οι περισσότερες από μας έχουμε μεγαλώσει με μη-μοντέλα μπαμπάδες και μας έχει μείνει από την παιδική ηλικία σαν πρότυπο. Ποιός ξέρει; (Καλή εξήγηση είναι αυτή πάντως...)

Λοιπόν, δεν έχω κάτι άλλο να σκεφτώ αλλά να ένα τελευταίο παράδειγμα στον αντίποδα, να σκεφτείτε και εσείς λίγο:

Η Ε. είναι μια κοπέλα που είχα γνωρίσει κάποια στιγμή με απίστευτο χαρακτήρα αλλά σώμα "μήλο" και γενικά πολλά κιλάκια. Χαριτωμένη και γλυκιά και να μιλάς ώρες μαζί της. Κάποια στιγμή μου σύστησε τυχαία τον φίλο της. Έψαχνα τη μασέλα μου από το πάτωμα. Ο τύπος ήταν Άδωνης, με απίστευτο κορμί και απίστευτα χαρακτηριστικά.. Μάτια, χαμόγελο τα πάντα (να ναι καλά το ζευγάρι). Πραγματικά το χάρηκα...

Βήχω σαν τρελή και καταπίνω συνέχεια με δυσκολία γιατί η άφθαρτη και workaholic φύση μου υπέκυψε στην πραγματικότητα μιας ίωσης. Και ενώ κάθε άλλος θα χαιρόταν που θα έπαιρνε αναρρωτική άδεια εγώ βλέπω εφιάλτες οτι με τιμωρούν για αυτό γιατί δεν ήμουν αρκετα άρρωστη, δηλ. παρόλο που είχα πυρετό και πονοκέφαλο και μιλούσα με δυσκολία, ούτε κανένα σπασμένο πόδι είχα ούτε αιμόπτυση οπότε γιατί δεν πήγα στη δουλειά;;; Και όλος αυτός ο παραλογισμός για 2 (ναι, καλά διάβασες, μόνο δυο) μέρες αναρρωτική, την οποία κάθε άλλος θα ζητούσε παραπάνω να του γράψει ο γιατρός αλλά εγώ όχι...
Χμμμ, η αλήθεια είναι οτι μου άρεσε που κάθισα σπίτι και δεν μπορώ να πω οτι είμαι ευτυχής που επιστρέφω στη δουλειά, ίσως να φταίει το περιβάλλον που είναι δυσλειτουργικό, αλλά δεν μπορώ να παραπονιέμαι όταν εκεί έξω υπάρχει κόσμος στην ηλικία μου που έχει απολυθεί. Ναι, άκουσα για μια φίλη μου οτι της έκαναν εικονική απόλυση για να μπει στον ΟΑΕΔ πριν η εταιρία βαρέσει πτώχευση. Βέβαια, δεν της δώσανε αποζημίωση γιατί τα είχε κανονίσει μαζί τους για την απόλυση αλλά τουλάχιστον μπήκε στο ταμείο ανεργίας. Η συγκεκριμένη φίλη μου θυμάμαι οτι ανέκαθεν μιλούσε για πλούσιους που έλεγε οτι είχε γνωρίσει και πάντα έβγαζε περισσότερα λεφτά από μένα. Από την άλλη, οι επιλογές της όλα αυτά τα χρόνια ήταν θυμάμαι επιπόλαιες. Όπως και μιας ξαδέρφης του φίλου μου. Παρατούσε τη δουλειά της λέγοντας στο αφεντικό οτι πληρωνόταν λίγα χωρίς να έχει βρει πιο πριν δουλειά. Έφευγε μετακομίζοντας εκτός Αθηνών χωρίς να υπολογίζει κόστη και διαμονή και γενικά έχει το προφίλ της ανεξάρτητης, της φίλης μου όλες ζηλεύουμε κάποια στιγμή που κάνει πολύ περισσότερα και πιο παράξενα πράγματα από μας π.χ. τατουάζ ενώ εμείς πονάμε, κτλ και στο τέλος αυτό που μένει είναι η πραγματικότητα. Τώρα νιώθω πολύ άσχημα για τη φίλη μου και μακάρι να μπορούσα να τη βοηθήσω. Αλλά έχω την αίσθηση οτι πρέπει να μάθει πως η ζωή δεν κάνει χατήρια.
Τέσπα, εύχομαι από εδώ και πέρα να της πάνε καλά, γιατί αφενός είμαι καλός άνθρωπος και αφετέρου έχουμε μοιραστεί πολλά.
Κάτι τέτοια μάλλον τροφοδοτούν τις τύψεις μου που πήρα αναρρωτική...

Και μετά το χείμαρρο πληροφοριών θα πρέπει να παραδεχτώ πως είμαι απλά ένα ψυχαναγκαστικό όν που προκαλώ στον εαυτό μου άγχος που δεν πήγε στη δουλειά ενώ ήταν άρρωστος. Και που δεν διάβασα για το πανεπιστήμιο γιατί απλά έχω τις μαύρες μου που έχω πάρει 7 κιλά από το καλοκαίρι.. Ξέρω οτι δεν έχουν σχέση αυτά μεταξύ τους αλλά ξέρω επίσης, σαν ένας διακόπτης να γύρισε μέσα μου όταν έκλεισα τα 29 και νομίζω οτι στα 30 μου θα είναι το 2012 αν δε με βρει ο χρόνος αδύνατη, πετυχημένη και με περισσότερη ξεκούραση. Phycho, I Know.
Ξέρεις, μιλούσα με μια ξαδέρφη του φίλου μου, η οποία είναι πετυχημένη διακοσμήτρια και τον τελευταία χρόνο, μέσα στο 2009 δηλ. οι δουλειές της δεν πήγαιναν καθόλου καλά οπότε το έριξε στην ξεκούραση. Τι εννοώ; Επισκεφτόταν εξοχικά φίλων ή πήγαινε για δουλειές που ήξερε οτι δεν θα καλοπληρωθεί (ή δνε ήξερε και πήγαινε ελπίζοντας) σε μέρη εκτός Αθηνών με πληρωμένη διαμονή και ενώ δεν έβγαλε τίποτα φοβερά χρήματα ήταν μόνιμα με μια βαλίτσα στο χέρι και κάνοντας τον απολογισμό της στο τέλος της χρονιάς κατάλαβε οτι ναι μεν δεν έβγαλε τα τρελά χρήματα αλλά κέρδισε χρόνο με τον εαυτό της. Αυτό μου είπε. Και σου παίρνει κάποια χρόνια που είσαι διψασμένος για χρήμα την δεκαετία 20-30 κυρίως να καταλάβεις πόση σημασία έχει η ξεκούραση. Τα τελευταία χρόνια περνάνε με μένα να μεταφέρω άδεια από το ένα έτος στο άλλο. Αυτό είναι ένα δείγμα. Οτι κάτι δεν πάει καλά. Είναι σαν τα καλλυντικά που τα φυλάς για μια ειδική περίσταση και στο τέλος χαλάνε. Λήγουν. Γιατί αξία έχει το παρόν. Και που το γράφω τώρα δεν το πιστεύω οπότε θα σε παρακαλούσα να μου το τρίψεις στη μούρη αγαπημένε μου αναγνώστη μπας και ξυπνήσω.

Να θυμηθώ στο επόμενο Post να σου γράψω για το ποιούς άντρες διαλέγουν τελικά οι γυναίκες. Διαπιστωμένο από περίγυρο και με παραδείγματα...

bb

Happy New Year on the road

Αν ισχύει αυτό που λένε πως οτι κάνεις την ώρα της αλλαγής του χρόνου θα το κάνεις όλη τη χρονιά εγώ το πιο πιθανό να αλλάξω επάγγελμα και να γίνω νταλικιέρης. Όχι δεν έβριζα πάλι. here's the thing: Βίβιαν γυρίζει πτώμα από τα Jumbo και μετά από δουλειά την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι φίλου, κάθεται να ξαποστάσει λιγάκι και την παίρνει ο ύπνος οπότε καταλήγει να ξυπνάει πανικόβλητη για να πάει σε πάρτυ πρωτοχρονιάτικο σε φιλικό σπίτι. Στο σπίτι της φτάνοντας την περιλαμβάνει η αδερφούλα της και τη γεμίζει με ένα σωρό άχρηστες λεπτομέρειες του τύπου "αυτό εδώ με κάνει χοντρή?" και της τρώει αρκετή ώρα. Η περίσταση απαιτεί ντουζάκι και ω ναι λουσιματάκι και φορμαρισματάκι, τεσπά καταλήγει να φύγει 23.40 από το σπίτι και να κάνει Πρωτοχρονιά στην άδεια Βουλιαγμένης με τσίτα τα γκάζια, άδειους τους δρόμους και ευχές από 2 παιδαράδες στο διπλανό αυτοκίνητο που και αυτοί άργησαν προφανώς!!!!
χαχαχα, πρωτότυπο δεν μπορείς να πεις και μένει να δούμε πως θα πάει η χρονιά...
Πάντως καλύτερα από μερικούς που κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα (καμπανιά για τον φίλο μου)
Μετά έφυγα για το εξοχικό μας όπου με περίμενε η μαμαδίστικη ατμόσφαιρα με πολύ φαί και δυσκοιλιότητα γιατί έχω ένα θέμα και την αλλαγή περιβάλλοντος και συνεπώς η κοιλιά μου ήταν τούρλα. Αλλά το φαί φαί, σαν κτήνος έφαγα, συνήθως πρέπει να μαγειρεύω αυτό που θα φάω οπότε το απόλαυσα διπλά όλο αυτό το νταραβέρι. Το ΣΚ είχε uno και πολύ γέλιο με τα ξαδέρφια μου και τα ανήψια μου με μια γλυκιά αγκαλιά από αυτά κάθε πρωί που ξύπναγα, αν και σου έβγαζαν την πίστη να κοιμηθούν το βράδυ η πρωινή αγκαλιά σε αντάμειβε.
Ασε που έκανα και ένα δερματάκι σαν κώλο μωρού με τόση ξεκούραση και καθαρή ατμόσφαιρα. Στο κλεινόν άστυ ούτε τα scrub ούτε οι μάσκες δε μας σώζουν...

Anyway γυρίσαμε και κοιτάζω να μαζέψω τα ασυμάζευτα εδώ μέσα γιατι ο καλός μου θα με εγκαταλείψει πάλι για δουλειές και πρέπει να είναι λίγο τακτοποιημένα. Ευτυχώς έχω 2 μέρες άδεια...

Θα γράψω και ένα κατάλογο με "Θα" για το 2010 να έχω να ξαναδιαβάζω και να θυμάμαι..

bb