Sunday again

Τελικά τις Κυριακές προλαβαίνω να γράφω το κατιτίς μου.
Ξύπνησα και πήγα με τη φόρμα όπως κάθε Κυριακή στα Starbucks. Είχε μια προσφορά για όσους πάνε πριν τις 10.00 τον tall cappuccino με 2€ αλλά ήταν βαρύ το στρώμα σήμερα.
Μάζεψα 2-3 περιοδικά, τα έβαλα στην οικολογική τσαντούλα μου και αφέθηκα να ραχατεύω σε μια αναπαυτική πολυθρόνα, κοντά στο τζάμι για να νιώθω το φως της ημέρας στην επιδερμίδα μου, αυτό που σε ξυπνάει και σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.
Αφού με έπιασε ένας γλυκός πονοκέφαλος μετά από 2 ώρες γύρισα σπίτι και ξεκίνησε το καθάρισμα της Κυριακής. Και κάπως έτσι κάνω σχέδια για την επόμενη εβδομάδα..

Νέα σχεδιάκια:

Enjoy!

Sunday holy day

Ξυπνάω στις 9. Μέχρι τις 10 έχω αερίσει το δωμάτιο, έχω απλώσει το πάπλωμα στα σκοινιά να το βλέπει ο ήλιος και χαζεύω το ταβάνι. Ή μάλλον την οθόνη του pc. Αποφασίζω να πάω να πάρω καφέ από Everest. Δεν ξέρω τι να βάλω. Χθες είχα πάει στο σπίτι του ξάδερφου με φόρμα nike ένα μάλλινο φανελάκι, μια λευκή φόρμα με κουκούλα και ένα χακί φουλάρι. Αποφασίζω να φορέσω τα ίδια. Κοιτάζω έξω. Λιακάδα. Κατευθύνομαι στο μπάνιο να φορέσω αντιηλιακή. Το έμαθα το μάθημα μου the hard way με 3 μικρές πανάδες που δε λένε να ξεκουμπιστούν από το μάγουλό μου. Ξανακοιτάζω έξω. Τι ωραία μέρα! Βάζω τα χιλιοφορεμένα γυαλιά μου και την κάνω. Αυτό που μου αρέσει στην Καλλιθέα είναι οτι είναι περπατήσιμη. Φτάνω στο καφέ και ξυπνάω μόνο με τη μυρωδιά. Φλερτάρω με την ιδέα του σοκολατένιου κέικ και επανέρχομαι σκεφτόμενη οτι σήμερα θα ξεκινήσω άσκηση. Διάβασα ένα άρθρο που λέει μια τεμπελίτσα σαν εμένα οτι είναι πλέον ένας ανέξοδος (βασικό) τρόπος ζωής για εκείνη. Σιγά σιγά λέω εγώ.
Επιστρέφω σπίτι και πειράζω για λίγη ώρα την sister. Μου γκρινιάζει οτι δεν της πήρα καφέ. Ήμουν σίγουρη οτι θα έφτιαχνε νες...
Ξεφυλλίζω ένα περιοδικό που μου περιμάζεψε ο πατερούλης χθες (αδυναμία των πατεράδων οι κόρες) και προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου οτι πρέπει να τελειώσει αυτή τη ρημαδοεργασία του ΕΑΠ. Τελευταία χρονιά φέτος.


Και μερικά ακόμη δημιουργήματά μου από χθες:

bracelets

 Μέχρι τώρα ελπίζω να έχετε καταλάβει οτι η τελευταία μου τρέλα είναι τα βραχιόλια... ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να κάνω μια κλήρωση για ένα από αυτά.

Κατά τα άλλα οι μέρες παγώνουν σιγά σιγά και κυλούν τόσο γρήγορα που σύντομα θα ακούμε τα κάλαντα.

φιλιά!

Public - Στοά του Βιβλίου

Παρασκευή βράδυ. Μαζεύουμε βιβλία για τις γυναίκες των φυλακών. Πρωτοβουλία του Public. Ήμασταν εκεί. Θα ακολουθούσε συναυλία. Φύγαμε πριν τη συναυλία γιατί γινόταν χαμός.
Όμορφες στιγμές αλληλεγγύης. Κάνουν τον κόσμο να φαίνεται πιο ανθρώπινος.

summer 2011

Είπα να κοκορευτώ για το πεντικιούρ μου και να μοιραστώ μαζί σας τα νέα μου σχέδια. Μπορώ να πω οτι περισσότερα τα χαρίζω σε φίλους. Για παράδειγμα το μαύρο το χάρισα στην κοπέλα στο Βενέτη που μου φτιάχνει τον καφέ κάθε μέρα. Είναι όμορφο να μπορείς να προσφέρεις κάτι μικρό σαν ένα τοσοδούλι ευχαριστώ σε όσους φροντίζουν τη δική σου μέρα.
Η κοπέλα στην καφετέρια, η κοπέλα που φροντίζει τα νυχάκια σου, μια πελάτισσα που έχει γίνει φίλη, άνθρωποι που καθημερινά μπορεί να βλέπουμε αλλά να αγνοούμε θεωρώντας τους δεδομένους στο σκηνικό της ζωής μας.

Αμπελοφιλοσοφίες; Μπορεί. Αλλά με κάνει χαρούμενη να λέω ευχαριστώ.

για καφέ με τη φιλενάδα

Homemade daquiri ανανά και καφεδάκι μετά τη δουλειά με βολτούλα στα μαγαζιά, τελείως χαλαρά και χωρίς το άγχος να πάω στη δεύτερη δουλειά εγκαίρως είναι από τα πράγματα που ευγνωμονείς το καλοκαίρι. Μικρά μικρά πραγματάκια που σου φτιάχνουν τη διάθεση...

Επιστρέφω με ακόμα πιο πολλά μικρά μικρά πραγματάκια..