Δυσκολίες

Έλεγα πως το 2007 ήταν η χρονιά μου.
Το 2008 μπήκε και όλα ανατράπηκαν. Πολλές δυσκολίες, επαγγελματικές, προσωπικές και όλες μαζί. Είναι αυτό που λέμε "άμα δε σε θέλει..."

Στην δουλειά τα πράγματα τεταμένα, περισσότερες ευθύνες, προβλήματα, παρεξηγήσεις, έλλειψη εμπιστοσύνης. Μερικές φορές λες "να ήμουν ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας" αλλά και πάλι όταν γίνεται αυτό δεν σου αρέσει (με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι).
Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει αυτή η κατάσταση, ελπίζω σύντομα να βρουν ένα ρυθμό τα πράγματα γιατί υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τη δουλειά και μας περιμένουν να τα ζήσουμε.

Αχ, μου αρέσει που έλεγα οτι όλα πάνε καλά και οτι βαριέμαι. Σημείωση: όταν ένας άνθρωπος της ηλικίας μου λέει οτι βαριέται όλα πάνε καλά στη ζωή του, δεν έχει προβλήματα να τον ταλαιπωρούν.
Καλά να πάθω για να μην γκρινιάζω άλλη φορά.

Προαγωγή?

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που έγινε. Τα χρήματα θα είναι καλύτερα αλλά ο τρόπος που έγινε δε με αφήνει να το χαρώ.
Αντικατέστησα μια συνάδελφο με την οποία δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Μπορεί να ασχολιόταν μόνο με ένα αντικείμενο αλλά το έκανε πολύ καλά.
Ο προϊστάμενος πρότεινε στην αξιολόγησή της να γίνει πάλι πωλητής από Υπεύθυνη Πωλήσεων λόγω του οτι ήξερε μόνο ένα αντικείμενο. Βέβαια ποτέ δεν είχαν καλές σχέσεις γιατί ο ένας δεν αποδεχόταν τη θέση του άλλου. Την υποβίβασε στηριζόμενος στην αξιολόγησή της την οποία η ίδια υπέγραψε - κατά την γνώμη μου θα μπορούσε να υπογράψει "ενίσταμαι" γιατί μας δινόταν η δυνατότητα και το αποτέλεσμα ήταν να πάρει μετάθεση για αλλού. Τώρα αν τη μετάθεση τη ζήτησε εκείνη ή όχι δεν το ξέρω στα σίγουρα.

Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι οτι ένας άνθρωπος που κάνει μια φορά κάτι τέτοιο δεν θα αργήσει να το ξανακάνει.

Οπότε δεν καλοκάθομαι στη θέση μου και αρκούμαι και στα λίγα.

Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να πάρω μετάθεση στο προηγούμενο κατάστημά μου. Κι ας ήμουν και απλή υπάλληλος, δεν πειράζει.

Στο κατάστημα αυτό υπάρχει πολλή ίντριγκα, πολύ κουτσομπολιό και δεν με ευχαριστεί η κατάσταση. Είμαι λίγο στον κόσμο μου σε τέτοια θέματα. Δεν τους ακούω όλους. Ξέρω πότε κάποιος μου λέει αλήθεια ή ψέματα και έχω κάνει τις αξιολογήσεις μου.

Πολύ με στενοχώρησε όλο αυτό. Ούτε που χάρηκα την προαγωγή μου.

Κατά τα άλλα έχω και ζωή εκτός δουλειάς. Τελευταία με απασχολεί ένα προσωπικό θέμα υγείας και έχω αγχωθεί απίστευτα.
Τον Ζιζού έχω να τον δω πολύ καιρό. Δεν πήγα τελικά 20/1 στη Μήλο αλλά θα πάω κάποια στιγμή, μου λείπει απίστευτα η ηρεμία που μου προσφέρει.
Η Λίνα μου είπε οτι για αυτούς που έχουν γεννηθεί γύρω στις 24/10 (γκου χου γκου χου) οτι το κακό που θα ξεκινήσει τώρα θα έχει διάρκεια. Μήπως να ανησυχώ για τη συνεργασία μου με τον προϊστάμενο;

Θεέ μου βάλε το χέρι σου!

Ζιζού

Έτσι το ονομάσαμε το γατί που ήρθε και μας βρήκε πριν ενάμιση χρόνο - ή μήπως 2?- στη Μήλο, τότε που είχα πάει να ζήσω μόνιμα εκεί.

Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει αυτή την ιδιαίτερη αγάπη για τα ζώα που έχει κάποιος με κατοικίδιο και μάλιστα τους "δούλευα" που συμπεριφέρονταν λες και είναι πραγματικό παιδί τους. Και έγινα ένας από αυτούς. Και τώρα "δουλεύουν" εμένα. Αλλά νιώθω υπέροχα συν οτι τους καταλαβαίνω.

Είναι χουζούρης, πεινάλας, καθόλου επιθετικός και κάθε βράδυ σκαρφαλώνει πάνω μου και κοιμάται εκεί. Τώρα είναι στο νησί και με περιμένει στις 20/1. Καταλαβαίνει με τη μια τον ήχο του αυτοκινήτου και κάθεται πάνω στο πηγάδι και με περιμένει να φανώ. Στην κουζίνα καθισμένος στα πίσω πόδια και με το δεξί μπροστινό του σηκωμένο ζητιανεύει ακόμα μια φορά φαγητό. Είναι καλομαθημένος, ένας σύγχρονος Garfield, μόνο που τον λένε Ζιζού.

Στην εικόνα κοιμάται μετά το μεσημεριανό φαγητό στην αγαπημένη του θέση.

Κατά τα άλλα είμαι αρκετά εκνευρισμένη και κυρίως σε οτι αφορά την πρωινή δουλειά. Παντού φαίνεται υπάρχουν άτομα που λουφάρουν εις βάρος σου. Αλλά αυτά τελείωσαν για μένα. Είναι καιρός να μεταθέσω τις ευθύνες και να μην κάνω τα πάντα. Γιατί αυτό δεν εκτιμάται και δεν πληρώνομαι και καλύτερα. Δεν χρειάζεται να είμαι γρήγορη στη δουλειά μου για να κάθονται άλλοι που μήνες αποφεύγουν να δουλέψουν παραπάνω. Nope.
Συν οτι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να αγχωθείς από τη δουλειά.

Καλημέρα, καλή χρονιά σε όσους διαβάζουν αυτές τις σειρούλες. Να είστε πάντα καλά.
Στο κατάστημα δεν έχει δουλειά και είπα να γράψω μερικές λεξούλες.

Πήγα στο Βενέτη σήμερα απέναντι μας να πάρω ένα κουλούρι και κατέληξα με ένα χαλίκι στο στόμα. Τους το πήγα πίσω, η κοπελιά που με ξέρει τόοοοσο καιρό που ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ πάμε και παίρνουμε κι από κάτι μου είπε ενα "συγνώμη" αλλά δεν με αποζημίωσε για τα χρήματά μου.
Ξαναπήγα σε λίγο να της μιλήσω για αυτό, δεν ήταν εκεί και έκανα τα παράπονά μου. Δεν εισακούστηκαν γιατί δεν βρήκα την ίδια μάλλον. Τις προάλλες σε μια αραβική είχα βρει ένα δοντάκι από πλαστικό πιρούνι η γκαντέμω και την πέταξα. Πήγα να τους το πω αλλά επειδή δεν τους το πήγα όπως ήταν δε με πίστεψαν. Στο συγκεκριμένο φούρνο πάω από τον Ιούνιο και ξέρω τις κοπέλες αλλά δεν ήταν αρκετό φαίνεται για να με πιστέψουν και να αποζημιωθώ.

Φυσικά και δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί.. Είναι και πανάκριβα. Το κουλούρι ο κουλουρτζής το πουλάει 0,30€ και στο Βενέτη κοστίζει 0,80€. Γιατί ρε μεγάλε;;;

Κατά τα άλλα ησυχία, οι γιορτές πέρασαν με πολύ φαγητό, επισκέψεις, γλυκά και ξαναγύρισα στη δουλειά πιο κουρασμένη από πριν.

Για κάποιο περίεργο λόγο δεν ένιωσα αυτή την αύρα ανανέωσης όπως κάθε Πρωτοχρονιά, απλά σαν ένα πανηγυράκι. Τίποτα άλλο. Ούτε έχω κάτι να περιμένω αυτή τη νέα χρονιά. Ακούγεται απαισιόδοξο, το ξέρω, ούτε μίζερη είμαι, μάλλον θα φταίει το μεθεόρτιο σύνδρομο.

Είδωμεν...