Ζιζού

Έτσι το ονομάσαμε το γατί που ήρθε και μας βρήκε πριν ενάμιση χρόνο - ή μήπως 2?- στη Μήλο, τότε που είχα πάει να ζήσω μόνιμα εκεί.

Μέχρι τότε δεν είχα νιώσει αυτή την ιδιαίτερη αγάπη για τα ζώα που έχει κάποιος με κατοικίδιο και μάλιστα τους "δούλευα" που συμπεριφέρονταν λες και είναι πραγματικό παιδί τους. Και έγινα ένας από αυτούς. Και τώρα "δουλεύουν" εμένα. Αλλά νιώθω υπέροχα συν οτι τους καταλαβαίνω.

Είναι χουζούρης, πεινάλας, καθόλου επιθετικός και κάθε βράδυ σκαρφαλώνει πάνω μου και κοιμάται εκεί. Τώρα είναι στο νησί και με περιμένει στις 20/1. Καταλαβαίνει με τη μια τον ήχο του αυτοκινήτου και κάθεται πάνω στο πηγάδι και με περιμένει να φανώ. Στην κουζίνα καθισμένος στα πίσω πόδια και με το δεξί μπροστινό του σηκωμένο ζητιανεύει ακόμα μια φορά φαγητό. Είναι καλομαθημένος, ένας σύγχρονος Garfield, μόνο που τον λένε Ζιζού.

Στην εικόνα κοιμάται μετά το μεσημεριανό φαγητό στην αγαπημένη του θέση.

Κατά τα άλλα είμαι αρκετά εκνευρισμένη και κυρίως σε οτι αφορά την πρωινή δουλειά. Παντού φαίνεται υπάρχουν άτομα που λουφάρουν εις βάρος σου. Αλλά αυτά τελείωσαν για μένα. Είναι καιρός να μεταθέσω τις ευθύνες και να μην κάνω τα πάντα. Γιατί αυτό δεν εκτιμάται και δεν πληρώνομαι και καλύτερα. Δεν χρειάζεται να είμαι γρήγορη στη δουλειά μου για να κάθονται άλλοι που μήνες αποφεύγουν να δουλέψουν παραπάνω. Nope.
Συν οτι υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να αγχωθείς από τη δουλειά.