Χμ... λέω αυτή τη χρονιά να είναι περισσότερα τα έργα παρά τα λόγια.
Βγαίνει μια ταινία του Jim Carrey όπου ο πρωταγωνιστής αναγκάζεται (υπνωτισμένος από οτι κατάλαβα από το trailer) να λέει σε όλα ΝΑΙ.
Μπλέκει σε απίστευτες περιπέτειες... Αν λέω περισσότερα "ναι" θα ζήσω περισσότερες εμπειρίες. Σωστά;
Ποιός δεν το θέλει αυτό; Διαβάζοντας τις προηγούμενες αναρτήσεις καταλαβαίνει κανείς οτι η δουλειά μου με έχει γονατίσει. Και έχω την αίσθηση οτι μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας έχω την εντύπωση για τον εαυτό μου οτι "κάνω κάτι"
Και οι περισσότεροι αυτό νομίζουμε. Για σκεφτείτε... Τι κάνατε σήμερα; Ήταν κάτι που άξιζε;
Θα θέλατε να κάνετε κάτι άλλο; Γιατί δεν το κάνετε;
Αν σταθεί κανείς, όταν όλοι τριγύρω τρέχουν, θα δει οτι η γη γυρίζει και χωρίς εμάς. Και κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι μια χαμένη στιγμή.
Μερικές φορές κάνω το εξής πείραμα όταν μου περισσεύουν 2 ωρίτσες ανάμεσα στην πρωινή και απογευματινή δουλειά μου: Περπατώ στο κέντρο της Αθήνας χαλαρά χωρίς βιασύνη και παρατηρώ τα πρόσωπα των περαστικών. Οι περισσότεροι είναι σκεπτικοί και κάνουν ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια τους. Όλοι εκτός από τους φοιτητές. Μετά χαμογελώ χωρίς λόγο και παρατηρώ οτι τους αποσυντονίζω και με κοιτούν. Για μια στιγμή ξεφεύγουν από τις σκέψεις τους και μου χαμογελούν και εκείνοι. Έχει πλάκα. Πρέπει να το δοκιμάσετε.
Προσωπικά μαζεύω αγαπημένες στιγμούλες μέσα στην ημέρα μου. Η Λίνα με ρωτάει από που πηγάζει η θετική μου ενέργεια. Δεν ξέρω. Στην οικογένειά μου οι περισσότεροι γκρινιάζουν. Μάλλον από τη θεία μου τη Γιώτα. Μου άφησε την καλύτερη κληρονομιά. Το χαμόγελό της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου