Θυμάμαι όταν έδινα πανελλήνιες και πήγαινα, όπως όλοι, σε ένα συνοικιακό φροντιστήριο της περιοχής μου αλλά αρκετά γνωστό και ο γραμματέας της διεύθυνσης ήταν ο μπαμπάς της τότε κολλητής μου.
Θυμάμαι η τότε κολλητή μου ήταν ένα όμορφο κορίτσι, πρόσεχε τον εαυτό της, έβγαινε για καφέ και ήταν χαλαρή με τα μαθήματα. Δεν πολυδιάβαζε, δεν τρελαινόταν, δεν την έπιανε άγχος αν δεν ήξερε μάθημα και δεν είχαν πολλές προσδοκίες οι δικοί της για το αποτέλεσμα των πανελληνίων. Αυτό και μόνο την έκανε να νιώθει ωραία. Δεν ήταν ούτε χαζή, ούτε κακό παιδί επειδή δεν ήταν αστέρι στα μαθήματα. Ήταν απλά καλά.
Όταν λοιπόν στην αρχή της Γ' Λυκείου πήγα στον μπαμπά της να του πω τι Δέσμη θα διαλέξω μίλησα λίγο μαζί του και με ρώτησε τι πρόγραμμα θα βάλω στην καθημερινότητά μου για να μπορέσω να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις της Β' Δέσμης που είχα επιλέξει τότε.
Του αράδιασα ένα κατεβατό από ώρες και δίπλα από κάθε ώρα τι ακριβώς θα διάβαζα.
Είχα υπολογίσει το 24ωρο μου με μαθηματική ακρίβεια. Υπνος, διάβασμα, σχολείο. Τίποτα άλλο. Είχα αγχωθεί τρελά.
Βλέπετε, ήμουν καλή στα μαθήματα και απουσιολόγος. Με ενδιέφερε η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά και γενικά οι Θετικές επιστήμες. Επειδή λόγω της αυστηρότητας του πατέρα μου δεν έβγαινα συχνά από μικρή - άσχετα αν αυτό άλλαξε με τα χρόνια - η μόνη μου ασχολία ήταν το διάβασμα και έτσι απόκτησα πολύ γερές βάσεις. Αλλά επειδή βαριόμουν το διάβασμα απλά δεν είχα τι αλλο να κάνω, απέκτησα και πρόβλημα αυτοσυγκέντρωσης μιας και έχω περάσει απίστευτες ώρες πάνω από την ίδια σελίδα βιβλίου χωρίς να κάνω κάτι το ουσιαστικό. Αν είχα τους ορίζοντές μου πιο ανοιχτούς θα έβλεπα οτι θα μπορούσα να αξιοποιήσω τις βάσεις μου σπουδάζοντας Η/Υ, αυτό δηλ που κάνω τώρα. Αλλά στα 18, όχι στα 28. Και μάλιστα θα πέρναγα με πολύ καλή βαθμολογία σε αυτές τις σχολές. Αυτο προσπάθησα να κάνω στα 25 μου που ξανάδωσα Πανελλήνιες για 3η φορά. Βέβαια, δεν ήταν το ίδιο γιατί δούλευα παράλληλα και είχα αποσπάσει την προσοχή μου και αλλού. Σε όσους το έλεγα τότε μου έλεγαν "χαρά στο κουράγιο σου" και με κοιτούσαν περίεργα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί.
Η πρωην κολλητή μου δεν ξέρω που βρίσκεται και τι κάνει γιατί έχουμε χαθεί. Η νοοτροπία της όμως τη βοήθησε να περάσει όμορφα σχολικά χρόνια. Δεν είχε τις απαιτήσεις των γονιών της να κρέμονται σα γκιλοτίνα πάνω από το σβέρκο της.
Δεν τις πέρασαν τη νοοτροπία οτι πρέπει να είσαι άριστη σε όλα απλά επειδή ΜΠΟΡΕΙΣ όπως σε μένα.
Και κατέληξα στο συμπέρασμα: Δε χρειάζεται να τρέχεις, η ζωή είναι μικρή, αλλά ούτε και να τεμπελιάζεις. Αν καταφέρω να ζω χαλαρά και να μην τρέχω πανικόβλητη θα είμαι πολύ ευτυχισμένη. Και σημασία έχει τι περιμένεις εσύ από σένα και όχι οι άλλοι.
Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά της Γ Λυκείου που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους για ζωή στην είσοδο σε ένα ΑΕΙ.
Αποκτήστε ερεθίσματα. Θα με θυμηθείτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου