Γύρισα από ένα ΣΚ γεμάτο αγάπη και νιώθω γεμάτη συναισθήματα καλοσύνης, ηρεμίας, αγαλίασης. Μου έκαναν ένα απίστευτο πάρτυ έκπληξη και δάκρυσα από συγκίνηση. Κατέβηκα στους δικούς μου στην Κόρινθο στο εξοχικό μας που ενώ ήταν ένα γιαπί για τα γενέθλιά μου είχαν τακτοποιήσει τα πράγματα από τις σακούλες στη θέση τους, είχαν τοποθετήσει τα ντουλάπια, τα πλακάκια και όλα ήταν τέλεια μέσα σε λίγες μόνο μέρες ενω μέχρι τότε ήταν όλα ανάκατα. Ο πατέρας μου είχε μπει σε ένα σωρό έξοδα για να πάρει ένα ολόκληρο κατσίκι για την αγαπημένη του κόρη και η μητέρα μου ενώ έχει θέμα αναπηρίας είχε καθαρίσει τόσα τετραγωνικά με τη βοήθεια βέβαια και του μπαμπά αλλά φαινόταν κουρασμένη με μια λάμψη ευτυχίας. Και όταν έφτασα και μου είχαν στήσει χωρίς να το καταλάβω κάτι τεράστεια πανώ με το όνομά μου και χιουμοριστικά σχόλια, μου κότσαραν ένα στέμμα της Barbie και τα αγόρια φορούσαν καπελάκια πάρτυ και είχαμε και σερπαντίνες και μια τούρτα με τη φατσούλα μου και όλα τα 29 κεράκια (μου αρέσουν οι τούρτες πυροτέχνημα) και τα 5 ανήψια μου έτρεχαν από εδώ και από κει σαν τρελά και ήταν εκεί άνθρωποι που με αγαπούν πραγματικά (όχι όλοι βέβαια) τότε ένιωσα οτι κάπως έτσι είναι ο Παράδεισος. Για τέτοια πράγματα αξίζει να ζεις. Για να βλέπεις τους δικούς σου να κάνουν πλάκα, να μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι, τόσα άτομα που η καθημερινότητα στα στερεί, τόση αγάπη, να τρώνε, να πίνουν, να μιλάνε, να υπάρχουν εκεί. Έπαιξα ατελείωτα με τα πιτσιρίκια, το Σάββατο βράδυ καθίσαμε και λέγαμε ανέκδοτα μέχρι τις 4 το πρωί και κοιμηθήκαμε όλοι σε μια κοινή στέγη και σε ένα τροχόσπιτο. Και τα κλάμματα της μικρής Παναγιώτας (το όνομα της συγχωρεμένης αγαπημένης μου θείας) με ξύπνησαν γλυκά νωρίς νωρίς το πρωί και οι φωνές του Μάριου που δεν κάθεται ήσυχος στιγμή με σήκωσαν από το κρεβάτι με ένα μεγάλο χαμόγελο. Έντυσα τη Νάγια και το Μάριο και αισθάνθηκα οτι έπιασα το νόημα της ζωής γιατί αυτό δεν βρίσκεται στα χρήματα που κυνηγάμε με συμβόλαια και πωλήσεις αλλά στις παιδικές τους ερωτήσεις, στο αθώο τους βλέμμα και στις σκανδαλιές τους. Είναι ωραία να ξυπνάς έτσι. Σιγά σιγά το σπίτι γέμισε κόσμο με πιτζάμες που έψαχναν την πόρτα της τουαλέτας και μετά τον καφέ. 'Ομορφα. Ιδανικά. Τους λατρέυω όλους. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω περισσότερα. Νομίζω οτι τα δάκρυα χαράς μου το μαρτυρούσαν.
Σας ευχαριστώ πολύ!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου