Πήγα σε ένα πάρτυ γενεθλίων - μασκέ εχθές το βράδυ. Στο σημείο αυτό να πω οτι δεν είμαι φαν των Αποκριών και δε σπαζοκεφαλιάζω να βρω τι να βάλω και το αφήνω για τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα να μην ντύνομαι τίποτα τελικά και να πηγαίνω έτσι.
Μέσα εκεί μπορώ να πω οτι κατέβαζα το μέσο όρο ηλικίας αλλά έβλεπα χαρούμενες πρωτόγνωρες φατσούλες. Με κοίταζαν λίγο περίεργα βέβαια - ή μπορεί να ένιωθα εγώ έτσι γιατί δεν ήμουν μεταμφιεσμένη αλλά γενικά δεν κάθομαι να σκάσω και πολύ. Χόρεψα, ήπια ελάχιστα, τα ρούχα μου πήραν τη γνωστή μυρωδιά του καπνού - έχω σταματήσει το κάπνισμα - και έφυγα μετά από λίγο. Αυτά μέσες - άκρες. Χάρηκα που είδα έστω και ελάχιστα γνώριμά μου πρόσωπα και ειδικά την εορτάζουσα - να τα εκατοστήσεις Νανούλα, αγαπημένε Υδροχόε - και όλα καλά.

Αυτό που λάτρεψα ήταν η οδήγηση της επιστροφής. 2 η ώρα το πρωί και οι δρόμοι άδειοι. Αναρωτιέμαι.. Όταν ήμουν 18 αυτοί οι δρόμοι δεν ήταν ποτέ άδειοι τέτοια ώρα. Και εγώ βέβαια τέτοια ώρα δεν ήμουν ποτέ σπίτι. :)
Και Σάββατο βράδυ ειδικά... Τώρα, δε βγαίνουμε όσο παλιά. Η οικονομική κρίση, η ανάγκη να ξεκουραστείς από το τρέξιμο της εβδομάδας, την οποία περνάς ως επί το πλείστον εκτός σπιτιού με 2 δουλειές, υποχρεώσεις κτλ, μας κρατούν σπίτι τέτοιες ώρες.

Το θέμα είναι να περνάς καλά, είτε μέσα είτε έξω...