Την τελευταία φορά που τσακώθηκα με συνάδελφο στη δουλειά ήταν πριν από μερικούς μήνες.
Ήταν σχετικά με την έλλειψη εμπιστοσύνης που είχε στο πρόσωπό μου γιατί θεώρησε οτι είχα αποσπάσει ένα έγγραφο το οποίο αναφερόταν στις μεταβολές του πλεονάσματος του ταμείου.
Έφυγα από το κατάστημα έξαλλη λέγοντας οτι παίρνω την υπόλοιπη μέρα ρεπό.
Γύρισα αφού μου ζητούσε μέσω τηλεφώνου συγνώμη για τη μαλακία της μιας η ίδια το είχε στην κατοχή της και το ανακάλυψε εκ των υστέρων χωρίς να ψάξει πριν δημιουργήσει τον καυγά. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω οτι σε οτι αφορά οικονομικά και χρήματα είμαι υπερ του δέοντος τυπική και σχολαστική.
Χθες έγινε καυγάς για ένα θέμα διαδικαστικό στην τήρηση του οποίου έχει συμφωνήσει από κοινού όλο το κατάστημα. Χωρίς να ενημερωθώ ως 3η στην κατάταξη ευθύνης (ο προιστάμενος έλειπε), ξεκίνησε να παρακάμπτεται η διαδικασία. Να πω οτι το συγκεκριμένο θέμα έχει γίνει αντικείμενο συζητήσεων και διενέξεων πολλές φορές. Θεωρώντας οτι για ακόμη μια φορά (8 στο σύνολο) λοιπόν δεν τηρούνται όσα έχουν συμφωνηθεί και θεωρώντας οτι τα άτομα τα οποία είναι υπεύθυνα για την πληρωμή λογαριασμών θέλουν για ακόμη μια φορά να πασάρουν τη δουλειά τους στους υπόλοιπους, κάλεσα τον προιστάμενο και τον ενημέρωσα.
Ακολούθησε ένας πανικός γιατί το θεώρησαν αντι- συναδελφικό να καρφώνεις το συνάδελφο.
Να αναφέρω βέβαια οτι εκείνες μια ζωή είναι με τον προιστάμενο στα τηλέφωνα και τον ενημερώνουν για οτι γίνεται στο κατάστημα. Εγώ είχα ανέκαθεν τυπικές σχέσεις.
Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, δεν ήταν θέμα μετατόπισης ευθυνών και βιάστηκα να βγάλω τα συμπερασματά μου αλλά είναι σαν το μύθο του Αισώπου η όλη ιστορία.
Μια από τις δυο - γιατί η άλλη δε μου είναι αντιπαθής ίσα-ίσα είναι πολύ ευγενική απλά το λάθος της είναι οτι σαν πρώτη της δουλειά στο "δημόσιο" έχει υιοθετήσει τακτικές δημοσίου υπαλλήλου και του στυλ ¨να καλύψω το τομάρι μου "- ιδιαίτερα ευτραφής και γλωσσού μπορώ να πω άρχισε να με επιπλήττει γιατί δεν απαντούσα στη γραμμή μου (εξυπηρετούσα πελάτη) και μου ανέφερε πως είναι "Ντροπή μας" να μην κάνουμε μια υποχώρηση και που κάλεσα τον προιστάμενο.
Το γεγονός οτι είμαι ανώτερη ιεραρχικά απο εκείνη δεν το έλαβε καθόλου υπόψη της.
Το οτι μαζί με μένα προσέβαλε και άλλους συναδέλφους δεν το κατανοούσε.
Σήμερα λοιπόν, φρόντισα να βάλω ένα τέλος σε όλα αυτά. Το νεαρό της ηλικίας μου αν ξεγελάει και δεν με σέβεσαι σαν συνάδελφος, θα υιοθετήσω και εγώ μια τακτική που ποτέ δεν είχα, να εκμεταλλεύομαι δηλ. το αξίωμά μου, τη θέση μου.
Να γιατί πολλοί προιστάμενοι το χρησιμοποιούν. Το γεγονός οτι είναι ο υφιστάμενος είναι μεγαλύτερος σε ηλικία δε σημαίνει οτι πρέπει να είναι ασεβής. Κρατάω λοιπόν τις αποστάσεις και είμαι αδιάλλακτη και ψυχρή στα θέματα που πρέπει.
Στενοχωρήθηκα γι αυτό. Γιατί νοιάζομαι για τους ανθρώπους που περνάω 8 ώρες και βάλε καθημερινά. Και για τη συγκεκριμένη θυμάμαι είχα στενοχωρηθεί όταν η κόρη της πέρασε επαρχία και θα ξαναδώσει. Και όταν είχε τα δικαστήρια σκεφτόμουν και για τις 2 συναδέλφους πόσο δύσκολο είναι να φοβάσαι μήπως μείνεις χωρίς δουλειά. Αλλά ήμουν μαλάκας. Γιατί για μερικούς ανθρώπους απλά δεν αξίζει.
Σήμερα εκείνη έβαλε τα κλάματα κάποια στιγμή. Και εγώ το έχω κάνει σε παλαιότερες δουλειές. Δεν είναι ευχάριστο. Έφτασα στο σημείο να μη συγκινηθώ καθόλου. Δε με ενδιέφερε. Πάγος. Απαιτούσα τη συγνώμη της και την πήρα.

Είναι γεγονός οτι δεν μπορώ να συνεχίσω να εργάζομαι στην εξυπηρέτηση πελατών και δη στο συγκεκριμένο κατάστημα. Ο μόνος λόγος που είμαι εκεί και έχω κουράγιο να χαμογελάω ακόμα είναι ο μισθός μου και η Ελένη. Μερικές φορές νιώθω οτι είμαστε οι μόνοι νορμάλ σε αυτό το χώρο.

Tomorrow is another day...