Memories

Νιώθω λίγο ένοχη. Ο κόσμος πεινάει και εγώ αγοράζω τσάντες και μπλούζες...
Πήγα με την αδερφή μου για ψώνια σήμερα, το κάνουμε σπάνια. Σκέφτηκα οτι αυτό το μήνα η αποταμίευση μπορεί να πέσει λίγο πιο κάτω. Το αξίζω, δεν το αξίζω;
Στην καφετέρια μας έδωσαν φυλλάδιο από ένα bazaar. Τα μοίραζε ένα επιληπτικό παιδί που και εγώ και η αδερφή τον ξέρουμε χρόνια στην περιοχή που μένουμε να τριγυρίζει από μικρός και κάποτε φορούσε ενα στενό σακάκι και φορούσε walkman, τριγύριζε στα στενά της Καλλιθέας. Φαν του Michael Jackson, ντυμένος όπως εκείνος. Και η εξήγηση απλή: Τα επιληπτικά παιδιά ηρεμούν με τη μουσική, τα βοηθάει να μην έχουν τόσες κρίσεις. Μπορεί να ήταν αστείος τότε αλλά θυμάμαι οτι εγώ δεν γελούσα. Δεν είναι ωραίο να έχεις την υγεία σου; Να είσαι αρτιμελής, να είσαι φυσιολογικός. Πάντα στενοχωριέμαι με τέτοιες περιπτώσεις νοητικής στέρησης.
Κάποτε είχα ένα ξαδερφάκι με σύνδρομο Down. Στα 8 του χρόνια δεν περπατούσε ακόμη. Δεν μιλούσε. Είχε ακόμη πάνα. Δεν είχε σωστή παιδεία και κυρίως κατάλληλη παιδεία. Απεβίωσε μια εβδομάδα αφού μας άφησε η γιαγιά η Άννα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά με έφερνε σε δύσκολη θέση να είμαι κοντά του. Φοβόμουν μήπως του κάνω κάτι κακό, μήπως του πω κάτι που δεν πρέπει. Πως να χειριστώ τις κινήσεις του δεν ήξερα.. Κρατούσα αμυντική στάση. Θεωρούσα ανέκαθεν τον εαυτό μου αδέξιο στις κουβέντες. Στις κινήσεις. Νόμιζαν οτι είμαι ψυχρή - για την ακρίβεια ακόμη το νομίζουν γιατί δεν αφήνω να φαίνονται τα συναισθήματά μου - αλλά εγώ έλιωνα και στενοχωριόμουν για εκείνον. Ο μικρός Αντωνάκης. Τον είχαμε βαφτίσει την Τήνο, τον είχαμε ταγμένο εκεί, μια ελπίδα για την ασθένειά του.
Τον θυμάμαι που και που όπως θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη θεία μου τη Γιώτα. Και κλαίω όπως τώρα. Και εύχομαι να μην ανοίξει κανείς την πόρτα...