Δεν ξέρω για ποιό λόγο οι άνθρωποι παντρεύονται αν δεν είναι σίγουροι οτι δεν θα φτιάξουν μια υγιή οικογένεια.
Συνήθως μπαίνει στη μέση η ανασφάλεια οτι θα μείνουν στο ράφι οι γυναίκες και οι άντρες θα πεθάνουν μόνοι χωρίς να έχουν κάποιον να τους φροντίζει όπως έκανε κάποτε η μητέρα τους.
Κάπως έτσι πρέπει να έγινε και με τους γονείς μου. Είναι αμέτρητες οι φορές που έχουν τσακωθεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ανήκουν στην παλιά τάξη πραγμάτων που τότε σημασία είχε τι θα πουν οι άλλοι και όχι οι ίδιοι. Ίσως γι αυτό δεν έχουν πάρει διαζύγιο ακόμα. Γι αυτό και γιατί προσπαθούν να πείσουν ο ένας τον άλλο να υποχωρήσει.
Και δεν είναι υγιές αυτό το ξέρω. Απλά δεν μπορώ να το αλλάξω πλέον.
Aυτό που με φοβίζει πιο πολύ είναι τα βιώματα τα οποία θα μεταφέρω στη δική μου οικογένεια κάποια στιγμή. Τα απωθημένα μου, τα παράπονά μου. Χρειάζεται δουλειά κάτι τέτοιο.
Υποθέτω όμως οτι κανενός η ζωή και οι εμπειρίες δεν είναι ρόδινες.
Το θέμα είναι : με αυτά που σου δίνονται... πως ακριβώς θα τα αξιοποιήσεις. Και αυτό, ΝΑΙ, είναι θέμα κοινωνικής μόρφωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου