Αυτό το παιδί ήταν άπλυτο για μέρες και ζητιάνευε στο τρένο την ίδια στιγμή που εγώ επέστρεφα από τη δουλειά σήμερα το μεσημέρι. Ναρκωμανής; Άστεγος; Φτωχός; Τα δυο τελευταία σίγουρα. Ψηλό μελαμψό παιδί με μούσι απεριποίητο και σκούρα λερωμένα ρούχα. Η φωνή του ψιλή, σχεδόν παιδική και αθώα. Του έπιασε την κουβέντα ένας απεξαρτητοποιημένος που ήταν ψαγμένος .
- Γιατί ζητιανεύεις;
- ...
- Να πας από το Δρομοκαϊτειο, εγώ μπήκα εκεί 70 κιλά και βγήκα 90. Καλό φαί και τζάμπα διαμονή.
- Είμαι πολύ στενοχωρημένος, είχα βρει ένα μέρος να κοιμάμαι και τώρα το γκρεμίζουν.
- Τι σχολή έχεις τελειώσει;
- Το γυμνάσιο
- Γιατί είσαι τόσο σκούρος; (με υπαινιγμό)
- Συνήθως είμαι πιο άσπρος. Αλλά από μικρός μαύρος. Στο σχολείο τα παιδιά μου έλεγαν οτι άμα πέσω απο το μπαλκόνι θα γίνω μερέντα.
(γέλια στο τρένο)
- Έτσι ε; Το σύστημα πρέπει να το δουλεύεις αλλιώς σε δουλεύει αυτό...
- Μη βάζεις τη διαβολή μέσα σου...
Μετά έλεγε για το Θεούλη (έτσι τον αποκαλούσε) και οτι έγινε θαύμα στη ζωή του και πλέον βλέπει εξωπραγματικά πράγματα..
Πως έχει μεγαλώσει αυτό το παιδί; Δεν έχει κρεβάτι, κρυώνει το χειμώνα, ζεσταίνεται το καλοκαίρι, πεινάει, νιώθει μοναξιά. Μόρφωση μηδέν. Και όμως παιδεία έχει να μιλήσει ήρεμα και φιλικά. Και με καθαρή καρδιά. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Το σπίτι, το φαγητό, τη δουλειά.
Γκρινιάζουμε για την πίεση από το αφεντικό, το χθεσινό ξαναζεσταμένο φαγητό, το ίδιο στέκι που πήγαμε και χθες να πιούμε τον καφέ μας, τα ρούχα που δεν μας κάνουν.
Θα μπορούσε ο καθένας από μας να είναι στη θέση του.
Ποιά μητέρα το έχει γεννήσει αυτό το παιδί; Ποιός πονάει για εκείνο; Ποιός το ακούει;
Όπου φτωχός και η μοίρα του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου