Περπάτησα μέχρι τους Στύλους Ολυμπίου Διός από τη Νομική με τα πόδια. Έκανα βέβαια μια στάση στο ενδιάμεσο σε κάτι γνωστούς να πω ένα "γειά" αλλά τόσο χρειάστηκε πάνω κάτω μέχρι να βρω ταξί. Οι συνδικαλιστές του ΟΑΣΑ είχαν αποφασίσει να κλείσουν πάλι το κέντρο και μέχρι τότε εγώ νόμιζα οτι οι πορείες είναι προνόμιο του πρωινού. Μπήκα στο πρώτο ελεύθερο ταξί που βρήκα και μέχρι να φτάσουμε στα μέσα της διαδρομής με είχε ρωτήσει: "Αν μου επιτρέπετε, τι δουλειά κάνετε;" Του απάντησα οτι είμαι πωλήτρια και από μέσα μου απόρησα. Δεν φορούσα κάποια στολή παρά μόνο ένα μπορντώ φουλάρι με σχέδια που μου είχε φέρει η Λίνα από την Ινδία, πολύ φίνο, και το μαύρο μου παλτό. Μπότες, τσαντούλα χιαστί, απλά καθημερινά πράγματα. Δεν μπορούσα να καταλάβω από που προερχόταν η ερώτησή του. "Πωλήτρια" του απάντησα, περιμένοντας να ακούσω το λόγο που ρώτησε χωρίς να ρωτήσω για αυτό, από ευγένεια. Μετά από λίγο ήρθε η απάντηση. "Σας ρωτάω γιατί φαίνεστε πολύ ήρεμη, αποπνέετε ηρεμία, χαλάρωση. Οι περισσότεροι που συναντώ, και εγώ δηλαδή, είμαστε μέσα στην πίεση, στο τρέξιμο."
Είχα τελειώσει τη δουλειά μου, ήμουν άβαφτη, λίγο τερακότα μόνο από την προηγούμενη στάση στα MAC, με είχε σουλουπώσει η άλλη πωλήτρια. Και αυτό και μόνο με έβαλε σε σκέψεις.
Διαβάζω τα προηγούμενα post μου, βλέπω θυμό και τσαντίλα μεγάλη, το μόνο που κατάφερνα ήταν να ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μου, από το πως μου μιλούσαν οι πελάτες, από τις παγαποντιές που έβλεπα να κάνουν οι συνάδελφοι, από ένα σωρό πράγματα. Ξαφνικά χωρίς να κάνω κάτι δραστικό κατόρθωσα να μην με νοιάζουν ένα σωρό πράγματα. Και πρόσφατα, μετά τον διαπληκτισμό μου με τη μεγαλύτερη συνάδελφο, ανακάλυψα την χαρά του να αγνοείς τους κακοπροαίρετους και να μην τους αφήνεις να σε αγγίξουν. Θυμάμαι πόσες φορές μετά τον τσακωμό η συνάδελφός μου δεν απαντούσε σε καμιά "καλημέρα" μου, πόσες φορές μου απαντούσε με μισόλογα όταν ήταν υποχρεωμένη να μου απευθύνει το λόγο και γελούσα. Γιατί έτσι με ευχαριστούσε. Με ευχαριστούσε να χαμογελώ και να αγνοώ τις κακές σκέψεις. Με ευχαριστούσε να τη βλέπω να φουντώνει κι άλλο όταν δεν ανταποκρινόμουν στο πείραγμά της. Να έχω χαμόγελο και να διαπιστώνουν και οι άλλοι συνάδελφοι την αρνητική της φύση. Τελικά το ξεπέρασε. Χαλάρωσε. Της πέρασε. Όπως περνάει ένας θυμός. Βασανιστικά και αργά. Και θα πρέπει να την ευχαριστήσω για αυτό. Γιατί μέσα από ένα τυχαίο συμβάν μου έδειξε ποια είναι η θέση μου. Να είμαι κυρία. Να αντιληφθώ την αξία μου κάνοντας την ενδοσκόπησή μου. Δεν είμαι χειρότερος από κανέναν άλλον. Και έχω πολλούς φίλους που με αγαπάνε. Κάποια από αυτούς με παίρνουν τηλέφωνο από διάφορα μέρη της Ελλάδας και κάποιους έχω να τους ακούσω εβδομάδες. Αλλά είμαι σίγουρη για την αγάπη τους. Πολλές φορές στις αντιδράσεις των ανθρώπων μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Και στη δουλειά μου δεν έχω πλέον κάτι να αποδείξω. Είμαι αυτή που είμαι.
Προχθές είδα στο Mr Monk, ένα επεισόδιο όπου ο χαζούλης βοηθός του σερίφη, ο Ράντυ, δέχεται μια ερώτηση από τον Μονκ, για το πως αντέχει τα πειράγματα που του κάνουν οι φίλοι του και οι συνάδελφοί του και η απάντησή του ήταν τόσο απλή αλλά και τόσο περίπλοκη: "I chose to be happy". Ο τύπος βρήκε το νόημα. Τόσο απλό.
Έχω συναντήσει στη ζωή μου πολλούς δυστυχισμένους ανθρώπους νέους, ενεργητικούς με όλη τη ζωή μπροστά τους να μιζεριάζουν. Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσεις τα προβλήματα με τον εαυτό σου και δεν μπορώ να πω οτι δε μιζέριασα ποτέ στη ζωή μου αλλά μερικές φορές η συνειδητοποίηση της αξίας μας έρχεται αργά και είναι διαφωτιστική.
Όπως είπε και η Carrie άλλωστε η σχέση με τον εαυτό σου είναι η μακροβιότερη σχέση που θα έχεις ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου