ok, δεν περίμενα οτι θα το πω αυτό αλλά αν δεν ξυπνήσω πριν τις 8 την υπόλοιπη μέρα αργώ να μπω σε ρυθμό.
Έτσι και σήμερα ξύπνησα στις 11 και δεν μπορώ με τπτ να συντονίσω πόδια και χέρια για να ετοιμαστώ και να φύγω για τη δουλειά μου που ξεκινάει σε λίγη ώρα. Τα δώρα των συναδέλφων δεν τα έχω τυλίξει, φαγητό ευτυχώς ετοίμασα χθες βράδυ, η υπόσχεσή μου για σοκολατένιο κέικ πήγε άπατη και εγώ αραχτή ακόμα πίνω καφέ, αθετώντας υποσχέσεις περί υγιεινής διατροφής.

Well, well όλοι ξέρετε by now πόσο αναβλητική είμαι. Και όσο και αν το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ξέρω οτι ποτέ δεν θα αλλάξει όσο κι αν αυτό θα καλυτέρευε τη ζωή μου. Αλλά έτσι είμαι εγώ και όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται οτι είναι η μόνιμη δικαιολογία μου (ξέρεις εσύ) είναι η μόνη αλήθεια. Αφήνω λοιπόν την οργάνωση σε σένα καλέ μου φίλε και εγώ κλέβω λίγο φως από τη χαραμάδα τη ζωής. Ραχάτι.

σας φιλώ!