Είναι Σάββατο βράδυ, έχουμε επιλέξει να μείνουμε μέσα και να δούμε το Iron Man 2 και ομολογώ οτι ο Robert Downey Jr. είναι φοβερός ηθοποιός και επίσης λατρεύω το χαρακτήρα του Iron Man οποίος κάνει οτι οι κοινοί θνητοί σκεφτόμαστε να κάνουμε αλλά κρατιόμαστε από τα "Πρέπει" της κοινωνίας και της εικόνας που θέλουμε να παρουσιάζουμε για να είμαστε αρεστοί και να έχουμε ένα image.
Ξέρεις, πίσω από κάθε έργο της 7ης τέχνης κρύβεται μια μικρή προτασούλα, ένα νόημα το οποίο φωλιάζει στο μυαλό μας αλλά δεν μπορούμε να το ξεστομίσουμε και να το αντιληφθούμε χωρίς παιδεία και χωρίς διάθεση κριτικής σκέψης.

Π.χ πόσοι αντιλήφθηκαν τη σημασία της ανθρώπινης επιλογής στο Minority report; (Και όχι μόνο)
Είναι σαν τα νέα ελληνικά που μας έκαναν στο σχολείο, όπου διάβαζες ένα κείμενο και στοχαζόσουν με αφορμή αυτό. Ή απλά η κοινότυπη ερώτηση "Τι θέλει να πει ο ποιητής".

Σε σχέση με τον Iron Man τώρα νομίζω οτι είμαστε λιγάκι φυλακισμένοι. Μας απασχολεί η άποψη των άλλων. Κάποιοι έχουν ξεφύγει λιγάκι, κάποιοι κρατούν τα όρια. Και κάποιοι σαν εμένα προσπαθούν να είναι επιλεκτικοί. Π.χ. τις προάλλες (χθες) μια συνάδελφος με κατηγόρησε οτι την πρόσβαλλα όταν την παρακάλεσα να μου λέει πότε θα χρησιμοποιεί το δικό μου work field για να είμαι ενήμερη. Δηλ, αμφισβήτησε την εξουσία μου πάνω σε αυτό. Φυσικά ο προϊστάμενος δεν με υποστήριξε για ακόμη μια φορά. Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν συντετριμμένη. Τώρα προβληματίστηκα απλά και κατέληξα οτι είναι απλά ένας άνθρωπος με προβλήματα και θιγμένος οπότε το καλύτερο είναι να τον αφήσω να βράζει στο ζουμί του και να αποδείξω οτι μπορώ να κάνω τη δουλειά μου ακόμα και αν συναναστρέφομαι με κακοπροαίρετους. Βέβαια, όλα αυτά μέχρι ενός σημείου. Το πιο θα είναι αυτό θα φανεί από το "μπαμ".
O Iron Man θα της είχε πει "τα ψυχολογικά σου δεν αφορούν κανένα".
 Και κάτι άλλο. Θα κοιτάξω αυτό το χρόνο η δουλειά να καταλαμβάνει το 30% της σκέψης μου. I am done working 24/7.