1st post of 2011

Έχω παρατήσει το blog στη μοίρα του, είναι πολλές μέρες που το κεφάλι μου είναι κενό και όταν δεν έχω κάτι να γράψω απλά δεν γράφω. Δεν το θεωρώ απαραίτητο, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ να διαβάζω άλλους και να εμπνέομαι, είναι όμορφο να ξέρεις οτι υπάρχουν και άλλοι που τους απασχολούν μικροπράγματα εκεί έξω και ας μην είναι απαραίτητο να φορέσουν κάτι άλλο πέρα από τις πυτζάμες τους για να το μοιραστούν μαζί σου.

Διάβασα ένα άρθρο της Αλίνας Χατζηδάκη -αυτή η κοπέλα γράφει υπέροχα - σχετικά με το διαδικτυακό εαυτό μας. Το πως θέλουμε να προβάλλουμε κυρίως οι γυναίκες τον εαυτό μας στο ιντερνετ με τις φοβερές φιλίες και γνωριμίες, με τη φοβερή κορμάρα, την "αυθόρμητη" φωτογραφία που έχουμε βάλει στο προφίλ μας - την οποία τραβήξαμε οι ίδιες- την ανάγκη να ακούσουμε κολακευτικά σχόλια για την επιλογή των ρούχων μας ή για το φοβερό μότο που μας κάνει να φαινόμαστε διανοούμενες.
Χμ, δε λέω οτι δεν έχω πέσει στη λούμπα. Η φωτό που έχω στο fb φαίνεται απόλυτα φυσική - αυτοί που την έχουν δει ξέρουν οτι έχω στηθεί απίστευτες φορές για να βγάλω μια φωτο με τόση φυσικότητα και γελάμε με αυτό. Και είναι καιρός να ρίξουμε τις μάσκες και να απομυθοποιήσω τον εαυτό μου με κίνδυνο αυτό το blog να έχει πλέον 0 επισκέπτες. (μεταξύ μας δεν έχω ιδέα πόσοι με διαβάζουν, πιθανότατα να μετριούνται στα δάκτυλα του χεριού αλλά who cares, το να γράφω είναι ψυχοθεραπεία όπως για τον Παρλιάρο είναι η ζαχαροπλαστική αν και σε αυτό ταυτίζομαι μαζί του)
Λοιπόν, here goes:

Στην ζωή μου έχω 4 ηλίθιες φοβίες:
1. Τη χύτρα ταχύτητας
2. Τους συναγερμούς
3. Την οδήγηση στην εθνική και σε δρόμους που δεν ξέρω
4. Τη γέννα.

Τρεις από τους 4 φόβους έχουν ξεπεραστεί με την έννοια οτι έχω χύτρα και τη χρησιμοποιώ, είμαι σε επαφή με 2 συναγερμούς λόγω δουλειάς, έχω οδηγήσει για Κόρινθο (μετά από 5 χρόνια που οδηγώ βέβαια).

Έπειτα, είμαι απίστευτα αμελής. Μπορεί να έχω 1 μήνα μπροστά μου να παραδώσω μια εργασία και να την γράψω το τελευταίο ΣΚ με κίνδυνο να κοπώ στο μάθημα. Είμαι τελείως αναποφάσιστη σε σημείο που εκνευρίζω με κίνδυνο τη ζωή μου τους συμπορευτές μου στη ζωή, είμαι ανοργάνωτη στο σπίτι πολλές φορές μέχρι να πάψω να είμαι αναβλητική και να βάλω καθετί στη θέση του, παλεύω με τη ζυγαριά μου συνέχεια αν και οι δικοί μου θα πουν οτι είμαι απλά ψυχωτική και γενικά ψυχαναγκαστική με οτιδήποτε, και χάνω συνέχεια τα πράγματά μου - αλλά αυτό πάει μάλλον πακέτο με την ανοργανωσιά μου.

Well, that's it και ο πρώτος αναμάρτητος να πετάξει την πέτρα.

Για το 2011 εύχομαι υγεία, αγάπη, αναμνήσεις όμορφες να σας χαρίσει και χρήματα γιατί τελευταία είναι το μείζον θέμα στις συζητήσεις.

Για μένα εύχομαι τα παραπάνω και ένα ακόμα ταξιδάκι με την κολλητή μου γιατί σε ένα καφέ που ήπιαμε μου θύμησε πόσο όμορφα είχαμε περάσει στη Μήλο και πόσο σημαντικές είναι οι αναμνήσεις που γεμίζουμε και για αυτό εύχομαι και σε σας το ίδιο.

 Στόχους δεν ξέρω αν θα βάλω φέτος γιατί φαίνεται να τους παρατάω μετά απο κανά μήνα. Αλλά δεν υπόσχομαι κιόλας.

Σας αφήνω γιατι όπως βλέπετε έχω μια εργασία να παραδώσω..
(Παρακολουθώ μια βιντεοσκοπημένη διάλεξη ενός καθηγητή, πολύ καλός είναι)


ciao