Είναι 3η μέρα ρεπό, και έχω συνηθίσει να ξυπνάω κατά τις 10 χωρίς τον ηλίθιο ήχο από το ξυπνητήρι, να φτιάχνω το πρωινό μου, τον καφέ μου και να μαζεύω το σπίτι που τις καθημερινές μετατρέπεται σε στάβλο.
Το κινητό μου είναι ξεχασμένο στην τσάντα, πολλές φορές δεν το ακούω. Το σταθερό μου σπάνια χτυπάει γιατί το γνωρίζουν λίγοι και όσοι το γνωρίζουν σπάνια το καλούν γιατί με έχουν συνηθίσει να λείπω μονίμως.
Μίλησα με μια γνωστή μου σήμερα η οποία εξεπλάγην όταν της είπα οτι έχω ρεπό και την καθησύχασα οτι αντί για σήμερα εργάζομαι το ερχόμενο Σάββατο, οπότε αποκατέστησα στο μυαλό της την εικόνα της εργασιομανούς που είχε για μένα.
Αν κάτσω και το σκεφτώ λίγο παραπάνω, δεν έχω "καθίσει" ποτέ στη ζωή μου. Είτε μια δουλειά του ποδαριού είτε κάτι άλλο με απασχολούσαν μονίμως και αυτή είναι η καθημερινότητά μου, ένα συνεχές τρέξιμο. Δεν θα ήθελα να αλλάξει όμως, πέρα από μερικές μέρες ανάπαυλας. Νιώθω ζωντανή με αυτό τον τρόπο.

Κάποια στιγμή σε πολύ νεαρή ηλικία, ήρθα σε επαφή με την ιδέα του θανάτου, πέθανε κάποιος γνωστός μου, δεν θυμάμαι καλά, αλλά θυμάμαι να μετράω τα χρόνια που μεσολαβούσαν μεταξύ της δικής μου ηλικίας και του ατόμου που έφυγε και ενώ σου φαίνονται πολλά συνειδητοποιείς οτι δεν είναι γιατί αναλωνόμαστε σε μια καθημερινότητα που σε ξεζουμίζει και σε αφήνει ράκος. Οπότε έγινε στόχος ζωής να κάνω όσα περισσότερα μπορούσα σε όσο χρονικό διάστημα μου περισσεύει.
Σας έριξα; Ελπίζω όχι.

Για να αλλάξουμε θέμα, πλησιάζουν οι γιορτές, ο καιρός είναι όμως φθινοπωρινός και σήμερα που είμαι ξεκούραστη θα κάνω τα περίφημα μπισκοτάκια μου με επικάλυψη σοκολάτας.

φιλιά!