Ακόμα δεν έχω ξεβαφτεί. Υποθέτω οτι αυτή τη στιγμή η σκιά που φοράω έχει κάνει μια γραμμή κατά μήκος του βλεφάρου μου που σηματοδοτεί το τέλος της μέρας. Ξύπνησα, δούλεψα, έκανα διάλειμμα, ξαναδούλεψα, με κέρασαν φρέσκα σπιτικά spring rolls (θα την πάρω τη συνταγή, δεν το συζητώ) που τα έφερα δώρο στη μαμούλα που της αρέσουν τόσο πολύ γιατί εγώ είμαι σε δίαιτα (ναι, πάλι..)
Μέσα ακούγονται γέλια και φωνές και κατόρθωσα να ξεγλυστρήσω αφού κέρασα παγωτό με σάμαλι και σιρόπι βύσσινο, κρασί, ουίσκι και σοκολατάκια, όχι με αυτή τη σειρά.
Είναι η γιορτή του μπαμπά μου και οι γείτονες είναι παρόντες. Εμένα με πονάει όλο μου το κορμί. Αύριο θα πάω τον ανηψιό μου για ψώνια. Θέλω να χτυπήσω και all - star- άκια για μένα καθώς έχω συμφιλιωθεί με την masculine πλευρά μου - αυτή που δεν αντέχει τα ψηλοτάκουνα.
Ξεφυλλίζω το Marie Claire και χάνομαι στους φιόγκους, τις μαρινιέρες, τις παλ τσάντες, στα nude φορέματα και στα bronzers. Μετά μου έρχεται το ΔΝΤ στο μυαλό. Έτσι είναι... γιν και γιανγκ (αν το γράφω σωστά)
Έχω ανάγκη να πάω κάπου μακριά, μόνη μου, να έρθω σε επαφή με τη σιωπή...

Προς το παρόν όμως σας φιλώ από εδώ.
Καληνύχτα.