Επίσης διάβασα την συνέντευξη του Βγενόπουλου στην LIFO και παρατήρησα τα εξής:
- Σε όλες τις απαντήσεις του είχε τη στάση ενός καλοπληρωμένου δικηγόρου (γιατί δικηγόρος είναι ο άνθρωπος, δεν έχει σπουδάσει μεταφυσικές επιστήμες, απλά είχε επιχειρηματικό μυαλό)
που διακατέχονταν από την προσπάθεια να μην πει κάτι που θα ήταν μεμπτό και κατακριτέο. Πολύ προσεγμένη γλώσσα, υπερβολική διπλωματία, ανθρώπου που φοβόταν οτι τον περιμένουν στη γωνία. Δεν θυμάμαι να απάντησε κατηγορηματικά σε κάποια ερώτηση περί των γεγονότων που τον έκαναν δημόσιο πρόσωπο.
- Ο άνθρωπος είναι πολύ έξυπνος ( από όσα γνωρίζω εγώ τουλάχιστον ως απλός παρατηρητής - αν τον έσπρωξαν εκ των έσω δεν έχω άποψη) και από απλός δικηγοράκος, όπως όσοι ανεβοκατεβαίνουν τη Σόλωνος - ή τουλάχιστον οι περισσότεροι - έγινε μεγαλοεπιχειρηματίας. Μαγκιά.
- Επίσης, μαγκιά οι αγωγές που έριξε στους πολιτικούς που θέλησαν να αμαυρώσουν το όνομά του. Μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει σε πολιτικούς που μπορούσαν να λένε οτι θέλουν χωρίς να φοβούνται καμιά επίπτωση. Θυμάμαι, τα χρόνια που πέρναγα από την παιδική ηλικία στη συνειδητοποίηση των όσων γίνονταν γύρω μου και είχα μεγαλύτερη επαφή με τις ειδήσεις των καναλιών σοκαριζόμουν από τα όσα έλεγε ο εκάστοτε πολιτικός για τον οποιοδήποτε, είτε αντίπαλο, είτε επιχειρηματία, πριν καταλάβω οτι όλα είναι συμφωνημένα και στα πλαίσια του παιχνιδιού των εντυπώσεων και του εντυπωσιασμού. Και μετά από χρόνια, με την αφέλεια έστω που με διακατέχει σε τέτοια θέματα βλέπω κάποιον να αντιδρά εμπράκτως με όσα λέγονται εις βάρος του από αυτούς που οι περισσότεροι τους κάνουν τεμενάδες και άλλοι τόσοι είναι παρατρεχάμενοί τους. (Θλιβερό να είσαι παρατρεχάμενος κάποιου, αλλά ίσως κάπως πρέπει να βολέψεις το παιδί σου στην Ελλάδα κτλ)
- Αξίζει να σημειωθεί οτι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει εκ των έσω τη μαυρίλα του συστήματος, κυρίως ως σύμβουλος επιχειρήσεων, βρίσκει την ηρεμία στην οικογένειά του, όπως λέει στο τέλος κάτι που είναι πολύ σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο από όλα.

Τον τύπο ούτε τον πάω ούτε με ενοχλεί. Μου είναι αδιάφορος. Αλλά από τα παραπάνω προκύπτει οτι αν αξίζει κάτι - και αν υποθέσουμε οτι ισχύουν τα όσα λέει, δεν τον γνωρίζω προσωπικά για να ξέρω - είναι η διαφύλαξη της προσωπικότητάς μας, η απαίτηση του σεβασμού από τους άλλους, ξεκινώντας από το σεβασμό προς εμάς τους ίδιους και η αποστασιοοίηση τις κατάλληλες ώρες από τον επαγγελματικό στίβο, για να ασχοληθούμε με το σημαντικότερο από όλα. Την οικογένειά μας.

Και επειδή αυτό το Post κατέληξε έκθεση ιδεών, απλά σας αφήνω να αναλογιστείτε μόνοι σας τα περαιτέρω...

σας φιλώ.