Η λογική του "κάνε ότι κάνω"

Λοιπόν, σκεφτείτε το καλά... Πόσες φορές έχετε μπει στο μετρό και νιώθετε βλέμματα πάνω σας σαν να σας σκανάρουν με χίλιους ανιχνευτές μετάλλων όπως στο αεροδρόμιο; Μόνο που πρόκειται για ανιχνευτές ψεγαδιών ή απλά περιέργειας. Παραδεχτείτε το. Και εσείς το κάνετε. Οι γυναίκες παρατηρείτε άλλες γυναίκες κυρίως το τι φορούν. Και να μην αναφερθώ στο μακιγιάζ. Έχω πιάσει άπειρες φορές τον εαυτό μου να λέει από μέσα του "αμάν με το κόκκινο κραγιόν 07.30 το πρωί έλεος!" ή "ΤΟΣΟ ρούζ τι το θέλεις;;;" Το τελευταίο μου θύμισε τον σημερινό περίπατο στα Hondos. Πήγα να ξοδέψω μερικά ευρώ γιατί νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου τελευταία και είπα να τον καλοπιάσω. Τέσπα, δοκίμασα μερικά κραγιόν γνωστής εταιρίας και η υπάλληλος με βοηθούσε στην επιλογή μου. Κατέληξα να φοράω ένα καφεκόκκινο έντονο κραγιόν που δεν ταιριάζει καθόλου με τη λευκή μου επιδερμίδα και έδειχνα τη δυσαρέσκειά μου. Εκείνη μου λέει "Όχι, όχι είναι πολύ πρωινό! Να σας βάλω και λίγο ρουζ για να δείξει καλύτερα!" Και κάπου εκεί κατέληξα σαν καρνάβαλος. Είναι δυνατόν να φοράνε τόσο πολύ ρούζ;;; Φαίνονταν 2 κατακόκκινες πινελιές στα ζυγωματικά μου. Χαλαρά της είπα οτι δεν είναι το στύλ μου και διάλεξα ΜΟΝΗ μου κάτι πιο απαλό. Αλλά με εξέπληξε η στάση της! Γιατί το συναντώ και έξω συχνά. Τυπικό παράδειγμα οι σημερινές φοιτήτριες. Όλες στρατιωτάκια. Με ατημέλητο μαλλί πιασμένο όπως να ναι και τούφες να πέφτουν από εδώ και από εκεί (το πάω και στοίχημα να είναι άλουστο μέρες) με έντονο ρουζάκι, μάσκαρα σε πολλές στρώσεις, σχεδόν μόνιμο και χαλαρό ρουχισμό με oversized τσάντες ως επί το πλείστον. Όλες το ίδιο. Τις κόβεις από χιλιόμετρα. Και είναι ανά περιοχή το ντύσιμο. Στη Νομική δε νοείται να πας άβαφτη στη σχολή. Να μη μάθεις από τέχνη κτλ που απαιτεί η καλή κοινωνία.
Στα ΤΕΙ πάλι, τουλάχιστον τον καιρό που ήμουν και εγώ οι περισσότεροι ήταν ψιλολέτσοι.
Αν ήμουν στη Νομική (καλά αρχικά θα είχα βγάλει καντήλες από τα πολλά θεωρητικά αλλά είναι άλλο θέμα τούτο) θα με έκαιγαν στον προαύλιο χώρο σαν παράδειγμα προς αποφυγή.
Τέσπα, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι οτι ο τρόπος που επιδρά επάνω σου ένας τόπος, κάποιες συμπεριφορές είναι καταλυτικός. Στη Μήλο είχα παχύνει αρκετά και απλά φορούσα πιο χαλαρά ρούχα αλλά ήμουν χαρούμενη. Δε με πολυένοιαζε. Σπάνια βαφόμουν (ω, ναι φιλάω σταυρό, κι ας με λένε Madonna οι πολύ στενοί φίλοι και κυρίως οι οικογένειά μου) και γενικά ήμουν φλού. Χαιρόμουν τα μιλφέϊ και τα προφιτερόλ. Γύρισα, πήγα 2 μέρες στη δουλειά τελείως χύμα και μετά η επίδραση του Κολωνακίου άρχισε. Σκοτώθηκα να χωρέσω στο θεοστενο τζήν, αυτό που πριν τις διακοπές μου ήταν χαλαρό, ή ας πούμε απλά στα μέτρα μου γιατί απλά ζύγιζα 64 κιλά και όχι 70 όπως τώρα, και παρά λίγο να αφήσω την τελευταία μου πνοή στο κρεβάτι να τραβάω το φερμουάρ. Να πάρει...
Αγόρασα καινούριο μεικ απ ακόμη και αν το άλλο δεν είχε τελειώσει και το να φοράω άρωμα πλέον είναι αυτονόητο. Η τσάντα μου μετά βίας χωράει τα κλειδιά μου, γιατί το νεσεσέρ μου έχει κυρίαρχη θέση και έχω τουλάχιστον 2 πακετα μαντηλάκια φρεσκάδας που δεν αφήνουν περιθώριο για περιττά πράγματα όπως πορτοφόλια.
Στη Μήλο θα βαφτείς για να βγεις το Σάββατο. Στην Αθήνα θα βαφτείς για να πας στη δουλεια. Απλά έτσι είναι. Άγραφοι νόμοι. Κι ας προσπαθείς να στρώσεις τη σκιά πάνω στο πρησμένο βλέφαρο στις 6.30 το πρωί...