http://www.lifomag.gr/blogs/meropi/21769

Διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο στην ψηφιακή μορφή της LIFO (καλύτερα γιατί αγχώνομαι ακόμα και που ανακυκλώνω το χαρτί για τα άμοιρα τα δεντράκια) και έχοντας στο μυαλό μου τη σύγχυση που με έχει πιάσει τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιώ οτι εγώ προφανώς δεν είμαι Ελληνίδα αλλά Σκανδιναβή ή στην καλύτερη περίπτωση Γερμανίδα.

Και εξηγώ:

Πριν λίγο καιρό μας ανακοινώθηκε στο κατάστημα οτι θα πρέπει να το ανακαινίσουν και να το επεκτείνουν σε χώρο, πράγμα που συνιστούσε για τον προϊστάμενο του καταστήματος επιπλέον εργατοώρες για να μείνει εξτρά του ωραρίου και να επιβλέπει τις εργασίες. Αυτό δικαιολογείται από τον τίτλο του και από τα επιπλέον του μισθού του 800 ευρώ που παίρνει κάθε μήνα για τη θέση του. Ο προϊστάμενός μας, λοιπόν, ενώ ΗΞΕΡΕ από πιο νωρίς πότε θα γίνουν οι εργασίες δεν μας είχε πει κάτι και είχε κανονίσει να πάει διακοπές την επίμαχη εβδομάδα. Στο κινητό δεν απαντούσε και που και που έκανε ένα τηλεφώνημα στην αντικαταστάτριά του. Το μάθαμε πολύ αργά. Είχε ήδη φύγει.

Τι σχέση έχει αυτό;

Χμ, θα σου πω..

Γενικά σαν άνθρωπος είχα το αίσθημα του δικαίου και γενικά από πολύ μικρή. Δηλ δεν έλεγα στις θείες μου οτι το φόρεμα που φοράνε είναι υπέροχο οταν ήταν φλοράλ και εκείνες είχαν κάποια εξτρά κιλάκια, αλλά ήμουν διακριτική πάντα και έλεγα τη γνώμη μου (αν ήταν κακή) μόνο αν με ρωτούσαν. Δεν μπορώ να πω ψέματα αλλά σίγουρα να ωραιοποιήσω μια πικρή αλήθεια. Π.χ. στη φίλη μου δεν θα πώ οτι ο φίλος της είναι ανόητος αλλά οτι είναι καλό παιδί αλλά ίσως δεν ταιριάζουν. Στην αδερφή μου οτι τα παπούτσια της είναι κιτς και στη μαμά μου οτι πρέπει να σκεφτεί πιο ανοιχτόμυαλα, μπλά μπλά μπλά...

Στο θέμα της δουλειάς δεν θα πω πως έφερα σε πέρας ένα έργο που δεν έκανα, δεν θα φύγω χωρίς να δικαιούμαι άδεια (πράγμα που γίνεται πολύ συχνά εδώ πέρα π.χ. λείπουν και πληρώνονται κανονικά), θα είμαι στο πόστο μου όταν πρέπει και θα βοηθάω την κατάσταση, τελειώνω τις δουλειές μου όποτε πρέπει και γενικά είμαι εντάξει. Και σε σχέση με το προηγούμενο άρθρο δεν θα πάρω χρήματα που δεν μου ανήκουν. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια, πως να το πώ;

Ενώ στη Σκανδιναβία θα ήμουν "εξαιρετική" , "πολύ καλή" , "εργατική" εδώ στην Ελλάδα μία λέξη με χαρακτηρίζει: "μαλάκας"

Γενικά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που έχω μια δουλειά όσο ρετρό και αν ακούγεται αυτό και ξέρω πως θέλω να την κρατήσω όποτε στην ουσία ίσως δεν θα έπρεπε να γκρινιάζω. Για να είμαι ειλικρινής η σκέψη αυτή είναι που με κρατάει ακόμα. Και το οτι θέλω να είμαι εντάξει με τους άλλους και τον εαυτό μου. Παρόλα αυτά με τρώει το σαράκι και σκέφτομαι οτι κακοπερνάω εξαιτίας μου. Κάποια στιγμή σε μια προηγούμενη δουλειά - που πάλι ήμουν πολύ εντάξει - μου είχε πει ο διευθυντής όταν του εξέφρασα τη δυσαρέστησή μου για μια διαδικασία της δουλειάς - και θυμάμαι τα λόγια του "Είναι απλά μια δουλειά. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από τη δουλειά." Και με αυτή τη φράση σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν την απουσιολόγο με τα γυαλάκια και την καθωσπρέπει συμπεριφορά να θέλει να επιβάλλει την τάξη. Και αυτό στην Ελλάδα είναι ελάττωμα.

Και λέω εγώ τώρα... Χμ.. σε 5-10 χρόνια έχοντας δει όσα συμβαίνουν γύρω μου, έχοντας απηυδύσει (τώρα έτσι γράφεται αυτό;) θα είμαι ακόμα ευσυνείδητη;

Χρειάζεται να είμαι τόσο εντάξει; Σαφώς κάνω λάθη αλλά αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, μήπως όμως πρέπει να βγάζω την ουρά μου απέξω πλεον; Γιατί από οτι έχω καταλάβει αυτός που βλάπτω στην τελική είμαι εγώ. Γιατί να μην είμαι αραχτή και "πέρα βρέχει";

Λέω να το δοκιμάσω.

Στη δουλειά έχουμε μια κοπέλα που όποτε μπορεί λουφάρει. Έρχεται ο πελάτης και σκαρφίζεται ένα σωρό ψέματα για να τον πασάρει σε άλλους. Εκείνη είναι χαλαρή και ωραία και εγώ αγχώνομαι καθημερινά.

Μήπως πρέπει απλά στο όνομα της ατιμωρησίας να καθίσω στα αύγά μου και να μην κάνω τίποτα;

Στο σημείο αυτό να προσθέσω πως οι αναρρωτικές που έχω πάρει είναι ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ και με χαρτί ιατρού. Μήπως να λουφάρω βήχοντας ξερά;

Μήπως να πάω διακοπές, πριν ανοίξω κανενός το κεφάλι;;;; (γκρρρρρρρρρρ)