Farmville

Και όλα τα είδους ville που υπόσχονται μια νέα διαδικτυακή εμπειρία... ελεγα είναι χαμένος χρόνος, απλά είσαι εσύ το χαζομηχάνημα και μια σειρά από άσσους και μηδενικά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο (δυαδικοί λέμε ντε) που σου παρουσιάζουν αυτή την εικονική πραγματικότητα.
Και μετά κόλλησα... και παίζω και εγώ, ανησυχώντας μήπως οι πατατούλες μου και τα τριανταφυλλάκια μου μαραθούν πριν προλάβω να τα κλαδέψω. Έπιασα τον εαυτό μου να υπολογίζει το πρόγραμμα της ημέρας και να φυτεύει κάθε είδος ανάλογα με το πότε θα επιστρέχω σπίτι για να τα κλαδέψω/μαζέψω καρπούς τους. Ή να κάνω υπολογισμούς πόσα χρήματα πρέπει να συγκεντρώσω για να επεκτείνω τη φάρμα (το έχουμε ξαναπεί είμαι ψυχαναγκαστική, μην με κάνεις να επαναλαμβάνομαι pls) και γενικά ένα μυαλό αχταρμάς. Το πρόβλημα με εμάς όμως τους Σκορπιούς είναι οτι σκεφτόμαστε περισσότερο από το κανονικό (και λατρεύουμε τους Υδροχόους για τον ίδιο λόγο) και σε κάποια φάση λέω "καλά ρε συ, τι κάνω;" Και το φιλοσόφησα. Και κατέληξα. Ιδού που:
Είχες πετύχει κάτι άρθρα που έλεγαν για την τύχη των πρώην golden boys? Για χρηματιστές που τα έχασαν όλα; Ε, λοιπόν, ένα τέτοιο άρθρο έπεσε στα χέρια μου και λέει (άκου τώρα...) οτι οι εν λόγω κύριοι με τις εν λόγω κυρίες τους τα μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και πήγαν στας εξοχάς να καλλιεργούν ντομάτες και να μαζεύουν αυγουλάκια από το κοτέτσι. Είμαι δύσπιστη βέβαια για το αν πήγαν άφραγκοι εκεί (π.χ τα πουλάω και εγώ όλα όσα έχω βγάλει και με ένα γερό κομπόδεμα (αν ήμουν χρηματίστρια και λαμόγιο λέμε) αγόραζα μια μεγάαααααλη φάρμα και τα έγραφα όλα στα παλιό μου το σανό.) Λένε, λέει, οτι είναι πιο ευτυχισμένοι από ποτέ με χρόνο που μπορούν να ξοδέψουν όπως αυτοί γουστάρουν π.χ. να μάθουν οι γυναίκες τους πλέξιμο, να ασχολούνται με τον κήπο, να κάνουν γιόγκα (χμ για πολύ εξελιγμένο χωριό μας λέει το άρθρο και μου μυρίζει μούφα) αλλά μην κολλάς εκεί.
Πότε είσαι πιο ευτυχισμένος; Όταν είσαι στη μαύρη Αθήνα ή όταν είσαι στον κάμπο;
Πέρα από τις πιθανές υπερβολές του αν λόγω άρθρου ζούμε μέσα σε μια απάνθρωπη πόλη που μας στερεί οξυγόνο και σε ένα κράτος που μας αναγκάζει να εργαζόμαστε 12ωρα για να τα βγάλουμε πέρα. Γυρνάμε σπίτι και δεν θέλουμε να πούμε κουβέντα. Δεν σας έχει τύχει;
Και όταν παρουσιάζεται μπροστά μας ακόμα και μια προσομοίωση της φύσης αρπάζουμε την ευκαιρία. Και για να νιώσουμε οτι παράγουμε έργο (ψεύτικες ντομάτες, δυαδικοί αριθμοί κατ'ουσίαν) αλλά και για να ζήσουμε την ψευδαίσθηση οτι όντως αυτή η γωνιά που έχουμε φτιάξει στον κήπο εκεί, δίπλα στα μπουκέτα των λουλουδιών μας περιμένει...
Αγχολυτικό...