Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010
Βγήκα από το συνοικιακό σουπερμάρκετ, το οποίο έχει μια ιδέα μιζέριας μέσα του σαν να είναι ξεχασμένο από το θεό, αν και ανήκει σε μεγάλη αλυσίδα και μπήκα στο αμάξι προσπερνώντας ένα ζευγάρι αλλοδαπών, που αν κρίνω από το χρώμα ήταν μουσουλμάνοι, οι οποίοι μόλις είχαν ψωνίσει ένα μικρό καλάθι με τα απαραίτητα και ανακάτευαν το περιεχόμενο των κάδων να βρουν το υπόλοιπο περιεχόμενο του καλαθιού στους κάδους απορριμάτων. Πόσοι από εμάς θα μπορούσαν να είμαστε στη θέση τους; Θα μπορούσαμε να είχαμε γεννηθεί κάτω από άλλες συνθήκες, το γνωστό "όπου φτωχός και η μοίρα του" και να ψάχναμε στα αποφάγια άλλων να βρούμε το καθημερινό μας πιάτο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Καλημέρα.
Τυχαία επίσκεψη στο blog σου σήμερα και εμεινα να διαβάζω αρκετή ώρα ολες τις αναρτήσεις σου.
Συμφωνώ με αυτά που γράφεις εδώ και θα ήθελα να προσθέσω ότι στην Ελλάδα κανείς δεν μπορεί να ερθει στην θέση του αλλου και να καταλάβει ποσο δύσκολο είναι οταν καποιος βρίσκεται σε ανάγκη και πολυ περισσότερο οταν είναι μετανάστης.
Ο Βουτσάς είχε πει οτι οι Ελληνες έχουν ξεχάσει πως είναι να είσαι μετανάστης... καλημέρα Μάριε..
Δημοσίευση σχολίου