Βήχω σαν τρελή και καταπίνω συνέχεια με δυσκολία γιατί η άφθαρτη και workaholic φύση μου υπέκυψε στην πραγματικότητα μιας ίωσης. Και ενώ κάθε άλλος θα χαιρόταν που θα έπαιρνε αναρρωτική άδεια εγώ βλέπω εφιάλτες οτι με τιμωρούν για αυτό γιατί δεν ήμουν αρκετα άρρωστη, δηλ. παρόλο που είχα πυρετό και πονοκέφαλο και μιλούσα με δυσκολία, ούτε κανένα σπασμένο πόδι είχα ούτε αιμόπτυση οπότε γιατί δεν πήγα στη δουλειά;;; Και όλος αυτός ο παραλογισμός για 2 (ναι, καλά διάβασες, μόνο δυο) μέρες αναρρωτική, την οποία κάθε άλλος θα ζητούσε παραπάνω να του γράψει ο γιατρός αλλά εγώ όχι...
Χμμμ, η αλήθεια είναι οτι μου άρεσε που κάθισα σπίτι και δεν μπορώ να πω οτι είμαι ευτυχής που επιστρέφω στη δουλειά, ίσως να φταίει το περιβάλλον που είναι δυσλειτουργικό, αλλά δεν μπορώ να παραπονιέμαι όταν εκεί έξω υπάρχει κόσμος στην ηλικία μου που έχει απολυθεί. Ναι, άκουσα για μια φίλη μου οτι της έκαναν εικονική απόλυση για να μπει στον ΟΑΕΔ πριν η εταιρία βαρέσει πτώχευση. Βέβαια, δεν της δώσανε αποζημίωση γιατί τα είχε κανονίσει μαζί τους για την απόλυση αλλά τουλάχιστον μπήκε στο ταμείο ανεργίας. Η συγκεκριμένη φίλη μου θυμάμαι οτι ανέκαθεν μιλούσε για πλούσιους που έλεγε οτι είχε γνωρίσει και πάντα έβγαζε περισσότερα λεφτά από μένα. Από την άλλη, οι επιλογές της όλα αυτά τα χρόνια ήταν θυμάμαι επιπόλαιες. Όπως και μιας ξαδέρφης του φίλου μου. Παρατούσε τη δουλειά της λέγοντας στο αφεντικό οτι πληρωνόταν λίγα χωρίς να έχει βρει πιο πριν δουλειά. Έφευγε μετακομίζοντας εκτός Αθηνών χωρίς να υπολογίζει κόστη και διαμονή και γενικά έχει το προφίλ της ανεξάρτητης, της φίλης μου όλες ζηλεύουμε κάποια στιγμή που κάνει πολύ περισσότερα και πιο παράξενα πράγματα από μας π.χ. τατουάζ ενώ εμείς πονάμε, κτλ και στο τέλος αυτό που μένει είναι η πραγματικότητα. Τώρα νιώθω πολύ άσχημα για τη φίλη μου και μακάρι να μπορούσα να τη βοηθήσω. Αλλά έχω την αίσθηση οτι πρέπει να μάθει πως η ζωή δεν κάνει χατήρια.
Τέσπα, εύχομαι από εδώ και πέρα να της πάνε καλά, γιατί αφενός είμαι καλός άνθρωπος και αφετέρου έχουμε μοιραστεί πολλά.
Κάτι τέτοια μάλλον τροφοδοτούν τις τύψεις μου που πήρα αναρρωτική...

Και μετά το χείμαρρο πληροφοριών θα πρέπει να παραδεχτώ πως είμαι απλά ένα ψυχαναγκαστικό όν που προκαλώ στον εαυτό μου άγχος που δεν πήγε στη δουλειά ενώ ήταν άρρωστος. Και που δεν διάβασα για το πανεπιστήμιο γιατί απλά έχω τις μαύρες μου που έχω πάρει 7 κιλά από το καλοκαίρι.. Ξέρω οτι δεν έχουν σχέση αυτά μεταξύ τους αλλά ξέρω επίσης, σαν ένας διακόπτης να γύρισε μέσα μου όταν έκλεισα τα 29 και νομίζω οτι στα 30 μου θα είναι το 2012 αν δε με βρει ο χρόνος αδύνατη, πετυχημένη και με περισσότερη ξεκούραση. Phycho, I Know.
Ξέρεις, μιλούσα με μια ξαδέρφη του φίλου μου, η οποία είναι πετυχημένη διακοσμήτρια και τον τελευταία χρόνο, μέσα στο 2009 δηλ. οι δουλειές της δεν πήγαιναν καθόλου καλά οπότε το έριξε στην ξεκούραση. Τι εννοώ; Επισκεφτόταν εξοχικά φίλων ή πήγαινε για δουλειές που ήξερε οτι δεν θα καλοπληρωθεί (ή δνε ήξερε και πήγαινε ελπίζοντας) σε μέρη εκτός Αθηνών με πληρωμένη διαμονή και ενώ δεν έβγαλε τίποτα φοβερά χρήματα ήταν μόνιμα με μια βαλίτσα στο χέρι και κάνοντας τον απολογισμό της στο τέλος της χρονιάς κατάλαβε οτι ναι μεν δεν έβγαλε τα τρελά χρήματα αλλά κέρδισε χρόνο με τον εαυτό της. Αυτό μου είπε. Και σου παίρνει κάποια χρόνια που είσαι διψασμένος για χρήμα την δεκαετία 20-30 κυρίως να καταλάβεις πόση σημασία έχει η ξεκούραση. Τα τελευταία χρόνια περνάνε με μένα να μεταφέρω άδεια από το ένα έτος στο άλλο. Αυτό είναι ένα δείγμα. Οτι κάτι δεν πάει καλά. Είναι σαν τα καλλυντικά που τα φυλάς για μια ειδική περίσταση και στο τέλος χαλάνε. Λήγουν. Γιατί αξία έχει το παρόν. Και που το γράφω τώρα δεν το πιστεύω οπότε θα σε παρακαλούσα να μου το τρίψεις στη μούρη αγαπημένε μου αναγνώστη μπας και ξυπνήσω.

Να θυμηθώ στο επόμενο Post να σου γράψω για το ποιούς άντρες διαλέγουν τελικά οι γυναίκες. Διαπιστωμένο από περίγυρο και με παραδείγματα...

bb