Πειράζει που είμαι απίστευτα χαλαρή;
Πίσω στα πάτρια εδάφη και με μια απέχθεια για την Αθήνα (πάντα έτσι γυρίζω) με τα μαλλιά χωρίς πιστολάκι και μέσα στην ψαλίδα αρνούμαι να μπω στις καθημερινές συνήθειες του υπόλοιπου χρόνου. Θέλω να χαθώ σε αμμουδιές χρυσές και σε καταπράσινα νερά... Ακούω τα τζιτζίκια και είμαι αλλού. Δεν θέλω έννοιες, μόνο αμμουδιά και ησυχία.
Η δίαιτα και τα χιλιόμετρα του κολυμβητηρίου πήγαν στράφι αλλά οι μπυρίτσες ήταν υπέροχες. Επειδή όμως κοντεύω να καταντήσω αλκοολική γιατί το σπόρ το συνεχίζω και στην Αθήνα λέω να τη δω αλλιώς και να το ρίξω στο νεράκι...
Ο καφές μου έλειψε.. στα νησιά τον κάνουν χάλια ρε γαμώτο...