Είναι Κυριακή,
Κυριακή των Βαϊων. Το μυαλό μου βαραίνει από τις ίντριγκες της δουλειάς. Ονειρευόμουν το πρωί οτι έχανα το αεροπλάνο. Ξανά και ξανά. Ήταν από τις πιο αγχώδεις εβδομάδες αυτή που πέρασε. Όλοι να με ρωτάνε τι να κάνουν και εγώ να παίρνω κάθε λεπτό και μια απόφαση. Οι αδικίες συνεχίζονται. Πλέον αναρωτιέμαι.. Να διαμαρτυρηθώ; Δεν θα ακουστώ και θα είμαι πάλι η κακιά της υπόθεσης. Γιατί η ιστορία με το συγκεκριμένο προϊστάμενο και συναδέλφους έτσι καταλήγει. Οπότε θα βγάλω κάτι; Ή απλά θα γίνει πάλι ένας πανικός στο κατάστημα μπροστά στους πελάτες; Μπά.. Δεν αξίζει. Μερικές φορές με φαντάζομαι στο σπίτι μια Κυριακή να κάνω καθαριότητες και να μαγειρεύω. Με ηρεμεί.
Δεν πήγα στη συνάντηση του ΕΑΠ. Ακόμα με τρώνε οι ενοχές, το φιλότιμό μου μέσα!
Δεν ξέρω αν θα περάσω το συγκεκριμένο μάθημα..
Είμαι down και ανυπομονώ να γίνω up...