Μέχρι να ξυπνήσει ο μικρός για το επόμενό του γέυμα προλαβαίνω να ζητήσω συγνώμη για την απουσία μου τόσο καιρό.
Βλέπεις, το να είσαι μαμά - ακόμα δεν το πιστεύω δηλ - το ενδιαφέρον σου μετατοπίζεται από τα αξεσουάρ και τους καφέδες σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν όπου κυρίαρχο ρόλο παίζουν άλλου τύπου αξεσουάρ όπως πάνες, κουδουνίστρες και λοιπές βλακειούλες που μόνο αηδία μου προκαλούσαν πριν την άφιξη του διαδόχου. Και όταν λέω πριν εννοώ ακριβώς πριν γιατί όταν η μαμά μου προσπαθούσε να μου δείξει 5 πράγματα για τα λευκά είδη του μωρού όσο ήμουν ακόμα με την κοιλιά τούρλα, εγώ σφύριζα αδιάφορα και κανόνιζα ραντεβού για μανικιούρ.

 Για το πως, που, πότε γέννησα θα σε ενημερώσω άλλη φορά. Αυτό που έχει σημασία τώρα να μάθεις είναι το κλισέ ότι η ζωή σου αλλάζει με τον ερχομό του παιδιού. Γιατί όντας αφελέστατη πίστευα ότι θα συνέχιζα τους καφέδες με φίλους και τα ψώνια από το πρώτο 40ήμερο του μωρού ενώ η φύση κούναγε το κεφάλι με αποδοκιμασία και φυσικά μου την έφερε κανονικά. Η καθημερινότητα μιας μαμάς και δη μιας θηλάζουσας μαμάς είναι πάνες, λογάκια, τηλεόραση, νανούρισμα και στο ενδιάμεσο δουλειές. Με πολλά ξενύχτια και επιδερμίδα με σημάδια πλέον. Αλλά και με μια πρωτόγνωρη λάμψη κάπου εκεί στο βάθος. Για το μπάνιο δε το συζητώ. Είναι πλέον πολυτέλεια. Ένα ντους και τέρμα.

Αυτά τα παραπάνω σου τα λέει ένα ψώνιο που είχε το μυαλό πάνω από το κεφάλι στο ζήτημα μωρό και οικογένεια και τώρα τρέχει να θηλάσει τον μικρό της πρίγκιπα που μόλις ξύπνησε και του λείπει ήδη ένα δάχτυλο από το μασούλημα.

mymoo & friends

Λοιπόν, να σας πω οτι χθες το απόγευμα πήγα σε ένα ωραίο event, στα εγκαίνια του mymoo στην Καλλιθέα από αυτά που συναντάς χαρούμενα προσωπάκια και παλιά αγαπημένα cool άτομα, τα οποία χάρηκα πάρα πολύ που είδα από κοντά!!!

Δεν είμαι fashion blogger και δεν έβγαλα φωτογραφίες - άσε που ντρέπομαι (ναι, φωτογραφίζω όταν δε με κοιτάνε) αλλά έχω να σας πω οτι η littlestylist (πανύψηλη, γλυκιά, απλά υπέροχη) μου ζωντανεύει τις αναμνήσεις στο blog της.

Φυσικά το Εφάκι, που είχα να το δω 10 χρόνια γιατί - έχουμε πει - είμαι αμελής, είναι από τους ανθρώπους που ακτινοβολούν. Δεν έχεις δει? Να δεις στο beautydiaries.

Και μπορεί απλά να περνάμε από τα Blogs, να γράφουμε για τις χαρές και τις μιζέριες μας, αλλά είναι πιο όμορφο να τα λέμε κι από κοντά.

Όσο για τα ρούχα? Που λες, έβλεπα πολλές διάσημες και μη, να φορούν αυτά τα sexy loose μπλουζάκια με τον ένα ώμο έξω, με μια υποψία εσωρούχου να φαίνεται και έλεγα: από που;

Τώρα ξέρω. Αν είσαι casual τύπος, σου αρέσει η άνεση, τα φούτερ, οι στάμπες και το χαλαρό - διαφορετικό στυλάκι, τσέκαρέ το.

φιλιά!

itchy throat

Με γαργαλάει συχνά, με κουράζει όταν μιλάω και μου ζητάει συνέχεια υγρά.

Ο ιός έχει εισβάλει για τα καλά στο λαιμουδάκι μου και τώρα ανταγωνιζόμαστε. Πίνω καφεδάκι, έχω σουπίτσα στο πρόγραμμα και ένα κεφάλι βαρύ σαν αμόνι. (βλ. looney tunes)

Strepsils μου λείπουν μόνο μόνο αλλιώς θα είχε συμπληρωθεί η εικόνα. Καταρροή όχι ακόμα.

Την Παρασκευή πήγα στην αδερφή μου και με βρήκε μια τούρτα - έκπληξη για τα γενέθλιά μου. Ήρθαν και τα ξαδέρφια μου και τη βγάλαμε με σουβλάκια, κρασί και τούρτα. Και επειδή το έριξα λίγο έξω με το κρασί την επόμενη μέρα είχα ένα απίστευτο hangover.

Χθες έμεινα μέσα. Με κρυάδες, πονοκέφαλο, χουχουλιασμένη στον καναπέ του σαλονιού με ένα κουβερλί και τα μαξιλάρια μου και με παρέα σουπίτσα λαχανικών. Κατέβασα και το Sherlock (ΤΕ-ΛΕΙ-Ο) και άρχισα να βλέπω. Βασικά πολύ ξενέρωτο που έχει μόνο 3 επεισόδια ο κάθε κύκλος. Θέλω περισσότερο Sherlock! Η φωνή του Benedict Cumberbatch είναι απλά συγκλονιστική. 

piece of my cake

veggie soup

Το απόγευμα θα έρθουν τα ξαδέρφια, η sis και η μαμά θα ετοιμάσει σπιτική πίτσα όπου πρέπει να προσποιηθώ οτι δε μου αρέσει, ή ότι τουλάχιστον έχω χορτάσει με ένα κομμάτι γιατί δοκίμασα ένα μαύρο τζην που πρόπερσι μου ήταν φαρδύ και φέτος μου είναι τσίτα... χμμμ. Μαραθώνιος η απώλεια των κιλών, φίλοι μου.

bb

Falling in Fall

Κάπως έτσι πέρασαν 5 μήνες περίπου από την τελευταία φορά που έγραψα.
Μέσα σε αυτό το διάστημα
- Πήρα το πτυχίο μου (ντα νταν!!!)
- Πήγα διακοπές ένα ολόκληρο μήνα (έτρωγα πολύ λιγότερο για να πάω 1 μήνα διακοπές)
- Δούλευα, δούλευα, δούλευα.

Και κάπου στις αρχές Οκτώβρη, στο μήνα των γενεθλίων μου, μπήκε ο Κρόνος στο Σκορπιό. Σκορπιός εγώ, Κρόνος αυτός... τα κάναμε μούχτι, που λέει μια φίλη.
Και κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι, να αξιολογώ, να συγχωρώ, να γυρίζω την πλάτη στους ασήμαντους και στα ασήμαντα.
2 χρόνια θα είναι η διαμονή του και πολλά θα διδάξει λένε.
Άκουσα κάπου ότι κάποιος ενδιαφέρεται ξαφνικά για την αστρολογία όταν κάτι δεν πάει όπως θα ήθελε στη ζωή του. Και ισχύει ότι όταν έψαχνα απελπισμένα για δουλειά, ενημερωνόμουν καθημερινά.
Τώρα; Τώρα τι; Ώρα για ενδοσκόπηση. Λέτε να είναι μια από τις κρισάρες της ζωής; Όπως η εφηβεία ένα πράγμα; Βέβαια, πάσχω και από το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου "όλα καλά μωρέ!!!" οπότε πιθανότατα να είμαι σε άρνηση.
Και πάλι... ό,τι με κάνει ευτυχισμένη δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί να είναι άμυνα.

Εντάξει, εντάξει, το κόβω.
Περισσότερα τις επόμενες μέρες που θα έχω φρικάρει από τα γενέθλιά μου.

xxx

Stripes and neckless

Sharing today's style!

cheers!

EAP Sunday

Ναι, καλά το καταλάβατε από τον τίτλο, είναι μία από τις Κυριακές που θα αφιερωθεί στο ΕΑΠ, αλλά τα καλά νέα δεν είναι αυτά. Είναι οτι πρόκειται για τις τελευταίες Κυριακές που θα φάω χωμένη στα βιβλία όταν εσείς πουλάκια μου θα λιάζεστε στο Θησείο ή δεν ξέρω εγώ που αλλού.
Γιατί παίρνουμε πτυχίο. Ένα πτυχίο, που μεταξύ μας, λίγοι παίρνουν και όσοι έχουν φοιτήσει στο ΕΑΠ το ξέρουν καλά. Θυμάμαι ξεκινήσαμε ένα τμήμα 40 άτομα και έχουμε μείνει - από εκείνη την τάξη πάντα - καμιά 10αριά. Δεν είναι εύκολο να μαθαίνεις από απόσταση έναν αλγόριθμο, το μόνο σίγουρο είναι αυτό αλλά όταν το καταφέρνεις νιώθεις δικαιωμένος. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε μάθει στη μασημένη τροφή των φροντιστηρίων. Πολλοί συμφοιτητές μου πήγαν φροντιστήριο και στο ΕΑΠ, άλλοι επειδή ήθελαν να χτυπήσουν πολύ καλό βαθμό (άσχετα που το έπαιζαν έξυπνοι στα φόρουμ - "χαχα, μόνος μου το σκέφτηκα, είμαι διάνοια" κτλ) αλλά νομίζω οι περισσότεροι επειδή ο ελεύθερος χρόνος ήταν μια λέξη άγνωστη για εκείνους. Ξέρεις, στο ΕΑΠ, ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 35 (κομψά κομψα, χτυπάει κυρίως 40αρια) και κάπου εκεί, όλο και κάποιο κουτσούβελο έχει κάνει την εμφάνισή του, όλο και πιο απαιτητική είναι η δουλειά, η σύζυγος θέλει βοήθεια με το παιδί, τα ψώνια, το μαγείρεμα και χάνεται η μπάλα. Για να μην αναφέρω πως σε κοιτάζουν οι άλλοι σε τέτοια ηλικία όταν σπουδάζεις. Τους φαίνεται αδιανόητο ένας άνθρωπος να ανοίγει τους ορίζοντές του, άλλοι σκοτώνουν να τελειώσουν το σχολείο από τα 15 τους και εσύ κεί? Τι? Ψάχνεις για μεταπτυχιακό; Τι να το κάνεις με τέτοια κρίση. Η απάντηση έρχεται αποστομωτική: "Οτι γουστάρω" (και αν γουστάρω - από μέσα μου)
Ναι, βλέπεις έχω ένα θέμα με τους ανθρώπους που μου λένε τι να κάνω.

Σε άλλα νέα, τον τελευταίο καιρό, μόνο να γράψω δε θέλω. Το μυαλό μου ταξιδεύει στο Αιγαίο και θυμάμαι πως είναι η άμμος στα δάχτυλά μου, πριν προσγειωθώ από την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα. Η ειδήσεις σε βομβαρδίζουν και ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος  να είσαι, ακόμη και μείωση να μη σου έχουν κάνει(λέεεεμε τώρα), σε ρίχνει. Ζεις σε καθεστώς τρομοκρατίας. Και μην αυταπατάσαι. Κατέληξα οτι είναι πόλεμος. Χωρίς βόμβες, αεροπλάνα και λοιπά ανατριχιαστικά κλασικά παιχνίδια πολέμου. Οικονομικός. Ύπουλος, αθόρυβος, καταποντιστικός. Πως παλιά στέλναμε τους φαντάρους να πολεμήσουν και οι οικογένειες χωρίζονταν; Τώρα στέλνουμε ή φεύγουμε οι ίδιοι κόσμο να δουλέψει και να στείλει χρήματα πίσω.
Έχω μια πελάτισσα η οποία είναι δικηγόρος και αποφάσισε να πάρει το παιδί της και να πάει στο Βέλγιο, αφήνοντας το σύζυγο πίσω. Έρχεται μια φορά το μήνα. Είναι ικανοποιημένη από το σύστημα παιδείας εκεί αλλά δεν μπορεί να πει το ίδιο για το μισθό της. "Εδώ που ήμουν και δεν μπορούσαμε να καλύψουμε τα έξοδα, τώρα εκεί απλά τα καλύπτουμε, τίποτα άλλο. Μη φανταστείς για αποταμίευση και υπέρογκα ποσά" Αυτά είναι τα λόγια της. Όλοι νομίζουμε ότι έξω θα γίνουμε σύγχρονοι Κροίσοι αλλά η κρίση είναι γενική. Και οι πολιτικοί μας παίζουν τις κουμπάρες.

Μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο, κάπου θέλω να μπω σε ένα αεροπλάνο και να φύγω. Να νιώσω την γλυκιά θαλπωρή του ταξιδιού, το χάζεμα στα duty free (οι τιμές των οποίων έχουν γίνει χειρότερες από του Χόντου - μην αρχίσω τώρα), το χάζεμα γενικά.

Τάσεις φυγής;
Yes, please.

rings

Ποτέ δε μου άρεσαν τα δαχτυλίδια. Μέχρι που τα είδα ως έργα τέχνης.
Δεν πρόλαβα να κάνω μανικιούρ αλλά κάτι μου λέει οτι θα σας αρέσουν